Παίζω με τα χρώματα

Σήμερα στη συνηθισμένη στροφή ένα αγοράκι ξέφυγε από το χέρι της μαμάς του। Εκείνη στο χέρι κρατούσε και το άλλο της παιδί। Σταμάτησα εγκαίρως, ήρεμα, περίμενα να περάσει το παιδί। Από το παράθυρο που είχα αφήσει λίγο ανοιχτό για να ξεθολώνουν τα τζάμια, και να βλέπω πού πάω παρά τη βροχή, ακούστηκε η αγανακτισμένη φωνή της μάνας να λέει στα παιδιά της πως δε μπορεί άλλο έτσι। Ο πανικός της σε ενήλικη μετάφραση για ένα τετράχρονο κι ένα τρίχρονο।Τη λυπήθηκα। Παγιδευμένη σε ένα περιβάλλον που δε σε βοηθά να κουβαλάς δύο μικρές υπάρξεις, όταν κουράζεσαι συχνά να κουβαλάς ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό। Είναι άνθρωποι με τους οποίους δε θυμώνεις, ότι κι αν κάνουν μέσα στην απελπισία τους। Είναι και κάτι άλλοι που διατυμπανίζουν τόσο την κατάστασή τους, ώστε τους σιχαίνεσαι। Γιατί έχουν εκείνη την κακομιζεριά του ανήμπορου αλαζόνα που του τα έφερε όλα ανάποδα η ζωή, εκείνη την απαίσια απαίτηση να τους φερθείς με επιείκεια επειδή νομίζουν ότι εκείνοι είναι πιο ταλαιπωρημένοι। Και ανήκουν πολλοί άνθρωποι σε αυτή την κατηγορία, αλλά εγώ θαυμάζω τους άλλους। Εκείνους που ότι και να τους συμβαίνει, δεν έχουν μάθει να περιμένουν από τη ζωή τη μεγάλη ανταπόδοση। Και σ¨ εκείνους είναι που προσφέρεται τελικά απλόχερα η ανταπόδοση। Γιατί μόνο εκείνοι ξέρουν να την δεχτούν και να τη βαφτίσουν μεγάλη τύχη, ακόμα κι αν είναι μόνο ένα μικρό φωτεινό χαμόγελο। Αν ξέρεις να ονομάζεις τα πράγματα με χρώματα και όχι με μεγέθη, τότε είσαι σε καλό δρόμο।

Της Κυριακής το ευχολόγιο.

Μύες όχι πια πιασμένοι, πρωινό πλούσιο με γάλα, τοστ, γιαούρτι, μια αίσθηση πολυτέλειας χρόνου για να ετοιμάσεις το απλούστερο κολατσιό, μουσική στα ακουστικά σου, περπατάς και κανείς δεν ξέρει τι χορεύει το μυαλό σου, ξεχασμένη αίσθηση, απόλαυση। Τα μαγαζιά ανοιχτά, εορταστική συνείδηση, γιορτάζω όχι γιατί θυμάμαι τόσο τη Γέννηση, αλλά γιατί έχω ανάγκη να γιορτάσω।
Το μόνο που αφήνεις στο πέρασμά σου είναι ό,τι έχεις δημιουργήσει। Ό,τι προσφέρεις, ό,τι κάνεις λίγο πιο ξεχωριστά από τους άλλους। Να μην είσαι, παιδί μου, από εκείνους που ξεχνιούνται εύκολα।
Να μπορείς να μην έχεις ενοχές για τίποτα στη ζωή σου।
Να φροντίζεις τους ανθρώπους που φρόντιζαν άλλους σε όλη τους τη ζωή, είναι μια ανταμοιβή που χρωστάς από τη στιγμή που γεννήθηκες σε μια αγκαλιά। Μη γυρνάς ποτέ την πλάτη σε όποιον σου έχει προσφέρει αγκαλιά।
Δεν υπάρχει πιο άβολο πράγμα από έναν ηλικιωμένο παρατημένο από τα παιδιά του।
Δεν έχω ανάγκη από ψεύτικες αγκαλιές κι αυτό με κάνει πιο αυτάρκη άνθρωπο। Και γι αυτό νομίζω πως δε με πλησιάζουν και ψεύτικες αγκαλιές। Είναι ο φυσικός νόμος της απώθησης.
Είναι ωραίο να ξεκινάς από την αρχή, ακόμα και πριν να πιάσεις τελείως πάτο।
Δεν ξέρω να πιάνω πάτο। Το νιώθω πάντα λίγο πιο πριν και ξεγλιστράω।
Στα εικοσιεπτά είναι ωραίο να νιώθεις ότι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου। Με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και σιγουριά, και μεγαλύτερο πάθος από ότι στα εικοσιδύο। Δε μπορώ να ζηλέψω τους νεότερους, έχω μέσα μου ένα απόσταγμα που κόπιασα πολύ για να το κρατήσω, και δεν θα το αντάλλαζα। Κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες, αντί να μεγαλώνω, νιώθω ότι ομορφαίνω। Κατασταλάζω, βγαίνω πιο νορμάλ στο κάδρο της εικόνας, δεν έχω χάσει εντελώς εκείνο το επιμελημένο αλανοκίτς που προτιμούσα, ίσως και για να ξεχωρίζω από τα καθωσπρέπει φασόν της μόδας, κοιτάζομαι στον καθρέφτη, δεν βλέπω ρυτίδες, βλέπω την ίδια έκφραση, τις ίδιες γκριμάτσες, και βαθιά την ίδια ευχή να μεγαλώσω μποέμικα, με τη μοναξιά μου να είναι η πιο δημιουργική παρέα, με τη δουλειά μου να με εκφράζει στο μέγιστο, με τη φαντασία μου να στροφάρει για ωραίες βόλτες και με λίγους ανθρώπους, που όταν τους ανοίγομαι να νιώθω, να, λιγότερο βαρύς άνθρωπος।

Μια βόλτα στην πόλη

Σωπαίνεις। Η ηρεμία σου κάνει καλό। Κλείνεις τις μουσικές, φτάνει πια, έχεις κι εσύ μια μελωδία μέσα σου να δημιουργήσεις। Η μνήμη σε παρατάει σιγά σιγά, θέλεις να την ξαναφτιάξεις από την αρχή। Φαντασία, μνήμη, προσοχή, θεμελιώδεις αξίες। Μια βόλτα στην πόλη σού κάνει καλό। Βλέπεις ξανά λίγο τι κυκλοφορεί, ο ήλιος, οι περισσότεροι πάνε στις δουλειές τους, εσύ όχι, περνάνε από το στενό που πίνεις καφεδάκι μιλώντας αέναα στο τηλέφωνο, δεν θέλω να μιλάω πια στο τηλέφωνο, δε θα ξαναέχω ποτέ τη ζωή που είχα, εκτός κι αν αποφασίσω κάποτε να κάνω ακριτική ζωή। Έχει τη μαγεία της κι η ακριτική ζωή। Η πόλη σε ταξιδεύει αλλά και σε παγιδεύει στις πολλές επιλογές που ποτέ δε θα κάνεις। Σκέφτομαι αποφάσεις μεγάλες που δε θα πάρω παρά μόνο όταν είναι ανάγκη, σκέφτομαι। Ίσως να μην είναι σωστό, μα και να πληγώνεσαι δεν είναι σωστό, ποιος έχει λόγο στην προσωπική οδύσσεια του καθενός... Ο ορθολογισμός κάνει πάρτυ κι εγώ αναμοχλεύω συναισθήματα। Είναι περίεργη η μοναξιά αν έχεις ξεχάσει πώς να τη διαχειρίζεσαι। Κάθε φορά που παρασύρεσαι από την αλαζονεία, συμβαίνει κάτι για να σε επαναφέρει στην αλήθεια, κι εκεί σωπαίνεις και ηρεμείς σαν παιδάκι που το μάλωσαν। Διαβάζω σε ομοιοπαθητικά ή δεν ξέρω κι εγώ τι είδους ακριβώς είναι μπλογκ πως κάθε ασθένεια παράγεται από μια μεγάλη σύγκρουση εντός σου। Και θέλω να ξεσπάσω την κάθε μου έγνοια για να βρω την ισορροπία μου। Προσεύχομαι καθημερινά να μην κάνω σε κανέναν κακό, μετανιώνω για τις κακές μου σκέψεις, είναι εύκολο να κακολογείς αλλά και μικροπρεπές στην τελική και δε θέλω να ανήκω στην κατηγορία των μικρών ανθρώπων। Ας αφήσω τους βλαμμένους στον κόσμο τους, αρκεί να διαχωρίσω το δικό μου κόσμο। Τις τελευταίες ημέρες πιάνω τον εαυτό μου να αναστενάζει, είναι πολύ το άγχος, και η κούραση δεν είναι καλός σύμμαχος στη συμπεριφορά। Περιμένω ανυπόμονα τις μέρες να περάσουν, σύντομα θα κλείσω ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου, λαχταράω την ημέρα που θα πετάξω από πάνω μου και από το γραφείο μου ό,τι έχει να κάνει με αυτό, και λαχταράω την ημέρα που όλα μου τα τωρινά προβλήματα θα είναι τόσο, μα τόσο μικρά... Και θα μπορώ να γελάσω με την ψυχή μου, να ανοίξω τα χέρια μου και να αδιαφορήσω παντελώς για οτιδήποτε έρθει, εύκολο, δύσκολο, δε θα με νοιάζει, θα σφίξω τα μάτια μου, θα με χτυπήσει το αεράκι και θα πάρω μια βαθιά ανάσα και θα κοιμηθώ γλυκά।
Είναι ωραία η βόλτα στην πόλη, δίνει ερεθίσματα σε κάθε μυαλό που κοιμάται।

Πρωί, ξυπνάς χωρίς ξυπνητήρι, έχεις προσαρμοστεί πια στην ορμή του πρωινού। Επτά και μισή। Ανοίγεις την πόρτα του εφημερείου, αναρωτιέσαι αν πέρασε η Μαρία από την κουζίνα να της ζητιανέψεις λίγο τσαγάκι। Όλοι πουλάνε τρέλα εδώ μέσα। Γουστάρω। Σέρνομαι, το δείχνω, με δουλεύουν, τους δουλεύω, γελάμε, υπάρχει ένας μυστικός κώδικας που θα μου λείψει। Κανείς αναντικατάστατος, μα δε μπορεί, όλο και κάποιο σημαδάκι θα αφήνεις στο μυαλό τους। Βγαίνοντας από μια πολιτεία ασθενών, αντικρύζω μια πολιτεία άκρως υγιών। Κολυμπάνε με δεκαεπτά βαθμούς κελσίου στη λαμπυρίζουσα θάλασσα, αν καθίσω πέντε, μόνο πέντε δευτερόλεπτα να ακούσω το κυματάκι, θα ερωτευτώ την ζωή εξαρχής। Μα είμαι ήδη ερωτευμένη μαζί της। Στο μετρό κάποιος κυριούλης αποφάσισε να μου υποδείξει πώς να μην αφήνω τα όνειρά μου ανέγγιχτα, και κρυφογελούσα γιατί ήθελα να φωνάξω "το 'χω βρει το νόημα, φίλε"॥ Οδηγώ και σκέφτομαι να μην τρέχω γιατί θέλω να απολαμβάνω τα πάντα και να έχω το χρόνο να προσέξω τα πάντα, ακόμα και τα αναπάντεχα। Ανθοδέσμη από εδώ, τσαλαπατημένο διάζωμα από εκεί, κάποιος εδώ τραυματίστηκε, είναι σκληρή η ζωή καμιά φορά, και η προσοχή είναι άγιο πράγμα। Σε όλα। Κι ας με καθιστά αυτή η άποψη έναν βαθιά συντηρητικό άνθρωπο। Ο συντηρητισμός, σκέφτομαι, ίσως να συνεπάγεται και με μια καλύτερη ψυχική υγεία। Όταν βέβαια καταλήγεις στο συντηρητισμό από επιλογή και όχι επειδή δεν είδες τίποτα άλλο।
Καμιά φορά μετανιώνω πικρά που ζηλεύω τους ασθενείς που είναι ξαπλωμένοι όλη μέρα και κοιμούνται γιατί δεν έχουν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο। Είναι εκείνες τις ώρες που ανεβοκατεβαίνοντας τις σκάλες η ματιά μου πέφτει στο ηλιοβασίλεμα στην άκρη του ορίζοντα, το μυαλό μου στιγμιαία χάνεται και μετά ξανακλείνομαι στο καβούκι της εργασίας, και ζηλεύω λιγάκι, και μετά μετανιώνω πολύ, και προσεύχομαι να είμαι πάντα καλά και να μπορώ να τρέχω και να βοηθώ αυτούς που από ανάγκη και εξάντληση κοιμούνται। Η κούραση είναι πάντα κακός, πολύ κακός σύμβουλος, κι αυτό θα το σημειώσω για να το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή.
Είναι μαρτύριο να αφήνεις κάτι καλό γιατί πιστεύεις ότι σου αξίζει κάτι καλύτερο, είναι η ταλάντευση ανάμεσα στην αλαζονεία και την υπόσχεση να κάνεις ό,τι καλύτερο σου αξίζει, αλλά δεν πειράζει, μια μέρα απλά θα κοιταχτείς στον καθρέφτη και θα ξέρεις.

Η μεγάλη έμπνευση δεν έρχεται όταν κάθεσαι και απολαμβάνεις τη χαλαρότητα, αλλά όταν επιστρέφεις από μια γαμάτη εξάσκηση στο αντικείμενο που σε ενδιαφέρει και σε εξιτάρει। Ένα κομμάτι ασφάλειας και το μυστικό του τρόπου να αγαπάς τα πάντα, να φεύγεις από τη δουλειά και να χαιρετάς δυνατά και αυθόρμητα πέντε γνωστούς σου στο δρόμο, η οικειότητα των σχέσεων και η απουσία της αμηχανίας, η κρυφή αγωνία για το υπόλοιπο της ημέρας, για την επόμενη ημέρα, το μυστικό για να αδιαφορείς για τις ανοησίες που σου επιβάλλονται, και η μικρή διαπίστωση πως μπορείς να είσαι αυτό που θέλεις να είσαι και να δίνεις την προσοχή που αξίζει και να ξεχωρίζεις ανάμεσα στους υπόλοιπους με τη μικρή, καθημερινή σου παρουσία ανάμεσά τους। Η ζωή είναι ωραία, αν μπορείς να αντέξεις τη φλόγα της। Βίβα λα βίτα।

Είναι κάτι μικρές ανόητες μέρες με ανάθεμα, έχει ήλιο αλλά δε θέλεις να κάνεις τα πρέποντα, μια ακαθόριστη κούραση σε τριγυρίζει, θέλεις μόνο να διαβάσεις ένα βιβλίο και να κάθεσαι σε ένα γωνιακό στρογγυλό τραπεζάκι, τίποτε άλλο, χωρίς περιποίηση προσωπική, ένα απλό ντύσιμο, μαλλί άφτιαχτο και κουρασμένα μάτια, έτσι είμαι και δε με νοιάζει, αύριο πάλι δουλειά, μα είναι αμαρτία Θεέ μου, και κάποιοι γύρω σου είναι στενοχωρημένοι και το βλέπεις αδιόρατα, καθένας ανυπόμονος, άλλος διστακτικός, άλλος επικεντρωμένος στα δικά του, είμαστε τόσο μικροί, τα προβλήματά μας είναι τόσο κούτσικα αν μπεις στον κόπο να κοιτάξεις τον κόσμο συνολικά। Ευχαριστώ που δεν είμαι ένα από τα παιδάκια που πεινούν στις φτωχές χώρες, δε με νοιάζει που δεν ξέρω ούτε τα ονόματα των κρατών ούτε τη γεωγραφία τους ούτε την ιστορία των πολέμων τους, με ενδιαφέρει μόνο να μπορώ ανάμεσα στα μικρά μου καθημερινά ζόρια να μπορώ να συγκρίνομαι με εκείνα τα παιδιά και να νιώθω τυχερός άνθρωπος και να συνεχίζω।

Κάπου εκεί, ανάμεσα στην κούραση, την ανία των ονείρων που δεν έχουν πια τροφοδότηση για να γίνουν ζωηρά, παρά βουλιάζουν στην αυστηρή ρουτίνα, κάπου εκεί ανάμεσα βλέπεις ανθρώπους να πλησιάζουν τους άλλους ανθρώπους, οι οικειότητες αυτοδημιουργούνται εκεί που κάθε κρυψώνα καθαίρεται, κι εκεί κάπου ανάμεσα, ένα κυριακάτικο πρωί που το κεφάλι σου πάει να σπάσει από την αϋπνία της δουλειάς, δεν βρίσκεις τίποτα καλύτερο από το να κάνεις λίγο παρέα και να φροντίζεις την αγαπημένη σου ασθενή, έναν άγιο άνθρωπο που αγαπάς, χωρίς λόγο, για την αξιοπρέπειά του, για την ήρεμη αποδοχή της δοκιμασίας που περνά, για την απουσία οποιουδήποτε παράπονου, για την υπομονή να υπάρχει, να μην παρασιτεί, να παλεύει, να σου γνέφει ευχαριστώ που έδωσες λίγο νερό, μια χαρτοπετσέτα, που της έκανες λίγη γυμναστική γιατί έχει πιαστεί στο κρεβάτι, για αυτό το ευχαριστώ ζω και για αυτήν την θύμιση της πραγματικής ανθρωπιάς που δεν έχει όνομα ούτε και κόστος και δεν αξίζει να βάλεις τελεία όταν μιλάς για αυτή, γιατί είναι τόσο ακατάσχετη η ευχαρίστηση που σου προσφέρει που δε χωράει ούτε σε μια παράγραφο ούτε και σε μικρές ψυχές.

Δεν ξεπουλιέμαι σου λέω

Μπορώ να είμαι ο πιο συμβατικός και ταυτόχρονα ευχαριστημένος με τη συμβατικότητά μου άνθρωπος,
αλλά δεν μπορώ να μην επαναστατήσω σαν να μην υπάρχει αύριο,
όταν νιώθω ανελευθερία,
και δε μπορώ παρά να νιώθω μια βαθιά περηφάνια για αυτό।
Είναι αρχή ζωής να μη στέκομαι σε λερωμένους βάλτους।
Ευχή μου, σε καμία ηλικία να μην χρειαστεί να μουλιάσεις σε μέρη που δε θέλεις.

Καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες όταν έχεις δει τις περισσότερες από τις παραστάσεις που παίζονται... Και συνειδητοποιείς πως είτε εσύ έχεις δει πολλές, είτε ανεβάζουν τις ίδιες και τις ίδιες।
Οι άνθρωποι αξιοποιούν το χρόνο τους στο λεωφορείο κολλημένοι πάνω από ένα ορθογώνιο άιφόουν, κανείς δε μπορεί να αντέξει τη σκέψη του όταν έχει την εύκολη λύση στην τσάντα του।
Τα ταξίδια είναι αυτα που σού μένουν, ακόμα κι αν το ταξίδι είναι τόσο κοντινό που κάποιος θα το χλεύαζε। Σημασία έχει τι ανακαλύπτεις στο ταξίδι σου।
Είναι πολλές φορές που ξέρεις ότι αν δεν κινήσεις εσύ τα νήματα της ζωής σου, θα μείνουν εκεί, η αβεβαιότητα της ζωής σου πολλές φορές είναι υπ¨ευθύνη σου। Είναι μεγάλο μάθημα πως ό,τι σού συμβαίνει, το ορίζεις εν μέρει।
Είναι άσχημο να βαριανασαίνεις στην κάθε απλή καθημερινή σου ασχολία। Πνίγεσαι? Γιατί άνθρωπέ μου?
Υπάρχει πάντα ένα όριο αντοχής μου, που όταν το ξεπεράσω, θέλω να φύγω τρέχοντας και να αλλάξω παραστάσεις। Με τρομάζει αυτή η λαχτάρα για εναλλαγή। Καμιά στεριά που να με κράτησε καιρό, πάντα έφευγα με το τελευταίο πλοίο της γραμμής (αγαπημένος στίχος....) αλλά, τουλάχιστον για απόψε, θα κοιμηθώ χωρίς τύψεις για αυτό।

Η πιο ωραία αγκαλιά είναι εκείνη που δεν την κερδίζεις εύκολα। Είναι εκείνου του ανθρώπου που βγαίνει λίγο από τα προβλήματά του και ακούει τα δικά σου, χωρίς συγκρίσεις, χωρίς μίζερη αυτοσυγκράτηση। Ακούει, μιλάς, ξεθυμαίνουν όλα και πάλι από την αρχή। Είναι άσχημο να έχεις προβλήματα, αλλά είναι υπέροχο να έχεις με κάποιον να τα συζητήσεις। Είναι ευλογημένο να έχεις προβλήματα που να ΜΠΟΡΕΙΣ να τα συζητήσεις। Πολλά από δαύτα δεν ξεστομίζονται καν, δεν μπορείς να τα αρθρώσεις χωρίς να ξεφύγει λυγμός। Είναι καλό να μπορείς να τα κοιτάξεις σαν να μην είναι δικά σου, να τα εκφράσεις σαν κοινωνικό φαινόμενο, σαν να συζητάς τον καιρό ή τα ζώδια, και ας το ξέρεις πως όσο κι αν ξεχαστείς, το βράδυ πριν πέσεις για ύπνο, θα έρθουν τα κακόψυχα να σου κάνουν παρέα।

Βγάλε το μαχαίρι από το κόκαλο, και μετά παίξτο και πάλι παιδί

"Γιατί η διαδρομή από τα είκοσι ως τα τριάντα σου είναι πιο μακριά από ότι από τα τριάντα σου ως τα ενενήντα σου"... Λατρεμένος Ελύτης, με συνοδεύει μια ρηση του σε κάθε δύσκολη στιγμή... Κι όλο το λέω από μεσα μου, πως είμαι στα μέσα μιας αξέχαστης μακριάς διαδρομής, κι όμως κάτι με κάνει να πιστεύω ότι αυτές τις ανατριχίλες, τις εντάσεις, θα τις νιώθω και θα βράζουν μέσα μου και στα σαράντα, και πιο μετά... Δεν πεθαίνει το πνεύμα, πάντα θα υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που θα νιώθω ελευθερία, και ποτέ δε θα συνηθίσω την καταπίεση των συναισθημάτων, όσο κι αν σφίγγουν οι περιστάσεις... Το φως του φεγγαριού, δύσκολες αποφάσεις, το μαχαίρι στο κόκαλο, κάποιοι που προσπαθούν να ψηλαφήσουν έναν κόσμο που δεν τους έχει αγγίξει, υστερία, νεύρα, δε θέλω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν, για την ακρίβεια η παρουσία τόσων ανθρώπων μού φαίνεται ενοχλητική, κάποιοι προσπαθούν να είναι διακριτικοί, κι εσύ δε θες τόση ευγένεια, θέλεις να χωθείς σε μια αγκαλιά άγνωστη, που απλά θα σε αφήσει να κλάψεις, και να κρύβεσαι για να μη σε βλέπουν। Πόσο λυτρωτικό είναι να έχεις κάποιες στιγμές μέσα στη μέρα που να μη σε βλέπουν। Πόσο άσχημα ροκανίζουν οι δεύτερες σκέψεις την άκρη των αποφάσεων που λες ότι πήρες... Και είσαι ακόμα στη μέση της διαδρομής। Και ξέρεις ότι θα περάσει κι αυτό, ελπίζεις αναίμακτα, φουντώνουν τα ζόρια σου, κανείς δεν είναι εκεί αλλά προσπαθεί να καταλάβει κι αυτό φτάνει, είναι ζόρικο να έχεις την ευθύνη των αποφασεων των ανθρώπων που αγαπάς πιο πολύ στον κόσμο, είναι ωραίο να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ στον κόσμο, είναι ωραίο να μπορείς να αντέχεις να κρύβεσαι και μετά να γυρίζεις να φωλιάζεις κάτω από μια λαμπα τριακονταετίας και να μπορείς να αφήσεις ένα λυγμό να ξεθυμάνει την έντασή σου, και μετά να θυμάσαι ότι είσαι και πάλι παιδί, και να ξαναξεκινάς τη διαδρομή।

Η κρυφή μαγεία του εαυτού

Δυο άνθρωποι, μια καθωσπρέπει κουρασμένη εργαζόμενη κι ένας πακιστανοειδής πωλητής χαρτομάντηλων περπατούν στη νησίδα του φαναριού, και στιγμιαία σού μοιάζουν ότι βαδίζουν παρέα। Ο ανομολόγητα τσίπης "πελάτης" σου σού μιλάει διπλωματικά κι ευγενικά γιατί έτσι πρέπει, κι εσύ του απαντάς εξίσου γλοιωδοευγενικά και οι άλλοι που σας ακούνε αηδιάζουν, όπως αηδιάζεις κι εσύ, και αυτοθαυμάζεσαι για την ανοχή σου, και μετά γυρνάς την πλάτη και βρίζεις, από μέσα σου πάντα। Η γνωστή σε ρωτάει πώς πάει η ζωή σου και η απάντηση είναι καλά, και η επόμενη ερώτηση είναι πώς είναι τα λεφτά, και κάνεις πως δεν ακούς, η συζήτηση είναι στο τηλέφωνο κι έτσι μπορείς να μορφάζεις ελεύθερα। Τους σιχαίνεσαι και το δείχνεις και λίγο, όχι πολύ, ίσα ίσα για να μη νιώθεις φυλακισμένος। Γυρίζεις πίσω σπίτι και ανακουφίζεσαι που δε χρειάζεται να δώσεις εξηγήσεις। Λαχταράς λίγη ελεύθερη απόλαυση, βάζεις το πιο επαναστατόφιλο κομμάτι και χτυπιέσαι, στο γραφείο, λόγω συσσωρευμένης κούρασης। Το μυαλό δεν κουράζεται όμως। Ξέρει να ξεδίνει ,να γοητεύεται από τα μικρά γλυκά ερεθίσματα που βρίσκει, ή μάλλον εφευρίσκει ο εαυτός σου। Και η πλέιλιστ μεταλλάσσεται, χωρίς να το προσπαθήσεις, τώρα ακούς ξέφρενα χαρούμενα κομματάκια, ξεδίνοντας αφήνεις χώρο στα ωραία μαγικά του εαυτού σου να αναδυθούν, και μετά απορείς πού βρίσκεται όλη αυτή η μαγεία, και ξέρεις πως όση βρωμιά και να δεις γύρω σου, μέσα σου δεν ζει άλλος παρά μια καθαρή, επαναστατική ιδέα που έμαθε αναγκαστικά να προσαρμόζεται। Χαμαιλέων εν όψει του "πολιτισμού", εκείνου του χυδαίου πολιτισμού, που γεννήθηκε όταν οι άνθρωποι απέκτησαν λεφτά και τούς έπεισαν ότι δεν κάνει καλό να ξεδίνεις। Και μετά απλά αδιαφορείς για όλα γιατί δεν σ' ακουμπούν περισσότερο από όσο τα αφήνεις, και απολαμβάνεις την πιο ωραία γουλιά καφέ της ημέρας। Εκείνη τη μη αγχωμένη, την απολαυστική γεύση της προσωπικής σου επανάστασης।

Νάμμπ...

Είναι υπεροχη η κρύα Κυριακή, το κρύο με πιρουνιάζει στο σπίτι των ανέμων, ωστόσο ο χειμώνας ήταν πάντοτε η εποχή μου... Λατρεύω την αναλαφρότητα του καλοκαιριού, αλλά μου αρέσει περισσότερο το βιαστικό αναγκαστικό ξεγύμνωμα του χειμώνα, η απόλαυση του να μπαίνεις σε μια ζεστή καφετέρια, ο καφές που αχνίζει, οι κουνέντες κάτω από τη λάμψη μιας σόμπας... Λατρεύω την ελαφρότητα των παιδιών, την αεικινησία τους, την λαχτάρα τους να καταστρέψουν και να φτιάξουν από την αρχή το οτιδήποτε॥ Κάτι που δεν έχουν οι μεγάλοι, γιατί έχουν κοπιάσει για το οτιδήποτε, κι αυτό τους κάνει να λυπούνται να αλλοιώσουν οτιδήποτε, είτε τους αρέσει είτε όχι... Οι θυσίες που έχεις κάνει σε κάνουν να νομίζεις ότι σου αξίζει αυτό που έχεις καταφέρει, με μια μικρή φοβία πως αν τα γκρεμίσεις όλα και αρχίσεις εξαρχής δε θα φτάσεις στο ίδιο επίπεδο। Μ αρέσει να ξεκινάω από την αρχή, κουβαλώντας μέσα μου την ευχαρίστηση του παρελθόντος, τους ανθρώπους με τους οποίους, λόγω περιστάσεων, ήρθα κοντά। Ουδείς αναντικατάστατος, οφείλεις να το μάθεις κάποια στιγμή। Κοιτάζω και ξανακοιτάζω το μέλλον με μια υποψία παιδικότητας, που δε θέλω να χάσω στην πορεία। Κουρνιάζω μέσα σε φοιτητομαγαζιά κι ας μου λένε ότι μεγάλωσα, μα εγώ θελω να ορίζομαι όπως γουστάρω και καμία ηλικία δε με κάνει τίποτα, σημασία έχει πώς νιώθω εγώ। Μου αρέσει το κρύο, γιατί μ' αγκαλιάζεις πιο εύκολα και το δέχομαι πιο εύκολα। Καλωσήρθες χειμώνα, ένας ακόμη χειμώνας που θέλω να ζήσω έντονα। Τζαστ λάικ α τσάιλντ...

Μπακ ατ χόουμ

Εικόνες από τις τελευταίες ημέρες.... Το χάδι ενός άντρα στη γυναίκα του, όταν η ζωή τον έχει γονατίσει, ένα κοριτσάκι που κατουράει στη νησίδα της Βασιλίσσης Σοφίας με τη βοήθεια των γονιών του, το χαμόγελο που φεύγει σφιγμένο κάπου ανάμεσα από την κατάθλιψη, το ζόρισμα του καινούριου όταν ο παλιός τού προκαλεί αισθήματα ανέφικτης σύγκρισης, αγκαλιές ζηλευτές και άλλες, αμήχανες, χωρίς συναίσθημα।
Αν κάτι δε σε γεμίζει δεν μπορείς να το αφήνεις άλλο να σου αντλεί αντοχές, το ξέρεις, ε? Θέλει να ξέρεις τι είσαι διατεθειμμένος να χάσεις και να πράττεις ανάλογα με το αν μπορείς να αντέξεις αυτά που προκαλείς।Κοιτάζω μια φωτογραφία δυο ανθρώπων σφιχταγκαλιασμένων, και τους ζηλεύω। Θέλω μια σιγουριά, μια καλή προοπτική, ζω με προοπτική του επόμενου μήνα, δεν ξέρω για πιο μετά, μακάρι να μπορούσα να προβλέψω αλλά αφήνω λίγο και το απρόβλεπτο να με καθορίζει και κάπου ανάμεσα στην αβεβαιότητα και στη ρουτίνα εγώ κάνω κωλοτούμπες και μελανιές στα γόνατα και είναι το μόνο που με γεμίζει, σαν να ξετεντώνω το σώμα μου και με αυτό να ξορκίζω τη λήθη του μυαλού μου।
Καλό χειμώνα। Νο πλέις λάικ χόουμ...

Κρίση, το ξεστομίζω

Η λεγόμενη κρίση με αφήνει σε παγερή αδιαφορία। Γιατί αυτοί που φωνάζουν είναι αυτοί που ευθύνονται, αυτοί που δε μπορούν να διαμαρτυρηθούν είναι οι πιο ηττημένοι। Η νοοτροπία της δουλοκρατίας, της εθελούσιας σκλαβοποίησης, του ραγιά, είναι που με αηδιάζει। Δεν συμμερίζομαι εκείνους που θλίβονται σε καιρό κρίσης। Όχι। Όχι γιατί απέχω, όχι γιατί δεν με αγγίζει, αλλά γιατί υπάρχω και μπορώ να υπάρχω σε οποιεσδήποτε συνθήκες, δε με τρομάζει κανένα ζόρι, και βρίσκω την κρίση απελευθερωτική ως προς το ενδεχόμενο να βρεις το κίνητρο να αλλάξεις μια ζωή για την οποία σε κρίση ή ξεκρίση θα γκρίνιαζες। Είμαι εδώ και θα μείνω όσο μπορώ για να δημιουργώ με τη ζωή μου ένα κομματάκι χαμόγελου, ένα κομματάκι ενσυνείδητης ανεμελιάς, καταλαβαίνω αλλά μου αρέσει να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω। Όταν φεύγεις το σπίτι ερειπώνει, και ό,τι έχεις με καιρό και κόπο χτίσει, δεν το παρατάς ελαφρά την καρδία। Δεν ντρέπομαι να είμαι κομμάτι αυτής της κοινωνίας, γιατί νιώθω ότι με τον τρόπο μου συνεισφέρω- στην καλή της πλευρά। Κι αν ήμασταν περισσότεροι στην καλή της πλευρά, θα ήταν αλλιώτικα। Θέλω να φέρω κι άλλους στην πλευρά μου।
Δε μου αρέσουν τα κόμπλεξ। Κομπλεξικός άνθρωπος σημαίνει κατά βάση άτυχος άνθρωπος। Αυτοκαταδικασμένος σε τροχιά θλίψης। Προκαλείς την ατυχία σου। Η ψυχική υγεία είναι ισότιμη με τη σωματική υγεία। Κλαίω όταν βλέπω ανθρώπους που αγαπιούνται να χωρίζονται από το θάνατο ή την τρέλα। Κλαίω όταν ψάχνω να βρω την υπομονή μου για να τα καταφέρω, αλλά μετά τη βρίσκω। Και πάμε μαζί, με υπομονή, αρκεί να ξέρεις για τι την κάνεις।
Δε θα φύγω αν δε σιγουρευτώ ότι έκανα τα πάντα για να μείνω।
Είμαι κομμάτι της αλλαγής που θέλω να πετύχω। Κι έτσι δεν κατηγορώ κανέναν για τις δικές μου δυσκολίες। Εύρημα συνηθισμένο στη γενιά μας।
Και αν μέσα στην τροχοπέδη της καθημερινότητας χάνω την καλλιτεχνική μου έμπνευση, δεν πειράζει। Δεν είμαι αστείρευτη, ούτε στον κόσμο μου। Θα επιστρέψουν και οι λαχταριστοί μου στοχασμοί όταν χρειαστεί। Για την ώρα απολαμβάνω να καλωσορίζω και να αποχαιρετίζω τους ανθρώπους που τολμούν (θέλοντας και μη) να αλλάξουν κάτι στη ζωή τους। Είναι ωραίο να τελειώνουν πράγματα, ακόμα και αναγκαστικά। Αλλιώς δε θα υπήρχε το περιθώριο της καινούριας αρχής।
Είναι περίεργο να μη φοβάσαι, έστω και αν αυτό το νιώθεις στιγμιαία। Είναι αυτό που κερδίζεις μετά από κάμποσα ζόρια, και είναι αυτό που σε κάνει να είσαι σίγουρος ότι μπορείς να τα καταφέρεις। Κι αν άλλοι τα καταφέρνουν πιο εύκολα από εσένα, χωρίς να προσπαθήσουν, η δική σου προσωπική επιτυχία δε μειώνεται । Καθένας έχει τα μέτρα του και τα σταθμά του, και η επιτυχία επισφραγίζεται ακόμα και στους πιο μικρούς, ανόητους στόχους। Κι αν οι άλλοι είναι ανικανοποίητοι και ψάχνουν λαγούς με πετραχείλια, κρίμα.

Η τύχη της αποτυχίας

Δεν υπάρχει τίποτε πιο απελευθερωτικό από την παραδοχή ότι για λίγο απέτυχες। Και μετά μπορείς εκρηκτικά και αποστομωτικά, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις, να αφεθείς να κλάψεις। Και μετά βλέπεις κάποιον σε αναπηρικό καροτσάκι, και κλαις περισσότερο। Και μετά αιωρείσαι στη νηφαλιότητά σου, σερνόμενος για μια στάλα αλκοόλ να μετανιώσεις για την αχαριστία σου। Και μετά ανατρέπεσαι, είναι ωραίο μάθημα να παραδέχεσαι μετά από επίδειξη ξεροκεφαλιάς। Λυ-πο, θα έλεγα στη διπλανή μου αν ζούσα στο Καπλάνι της Βιτρίνας, αλλά είναι εκείνο το απελευθερωτικό λυ-πο, εκείνο που σ' αφήνει λίγο πριν κοιμηθείς, λίγο πιο άνθρωπο।

Η προοπτική του να μείνεις

Περπατάω, κι όσο περπατάω θέλω κι άλλο। Διασχίζω τη διαδρομή που διένυα πριν από χρόνια, για χρόνια। Από τις δώδεκα και μετά σ' αυτή τη διαδρομή περπατάνε κυρίως 20χρονοι, από τις δέκα και μετά οι χαλαροί διαβάτες είναι μόνο εικοσάχρονοι। Οι υπόλοιποι είναι βιαστικοί να επιστρέψουν, κάτι τους περιμένει αύριο। Κι είμαι κι εγώ। Με την προοπτική να μείνω πια σ αυτή την πόλη। Είναι ωραίο να αποφασίζεις, μεγαλώνοντας, ότι αγχώνεσαι λιγότερο για πολλά πράγματα। Όλα γίνονται με έναν πιο απλό τρόπο από ότι φανταζόσουν, μεγαλώνοντας κουράζεσαι από τον πανικό και βρίσκεις καινούριους τρόπους να απολαμβάνεις। Αυτή είναι και η ωραιότητα του ώριμου।
Δε θα φύγω, είναι φρικτό να είσαι με το ένα πόδι στην αναζήτηση μονόδρομων αεροπορικών εισιτηρίων। Θέλω παραδοσιακό, ηρεμιστικό περπάτημα। Εκείνο που όσο περισσότερο περπατάς, τόσο λιγότερο σε κουράζει - σε κουράζει ιδανικά για να ξεχάσεις εκείνα που σε εξουθενώνουν। Θεός μου τα δυο μου πόδια που με πηγαίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους, που αλλιώς δε θα τους έβλεπα। Ύφος ερευνητικό, αδιάφορο, αφοπλιστικό, βαδίζω όπως νιώθω। Δε μπορείς να είσαι κινούμενος στόχος όταν όλα γύρω σου κινούνται। Γύρω μου ερεθίσματα, εικόνες, βλέμματα αγνώστων। Οι μικρόκοσμοι είναι μεσαιωνικοί, και η πόλη σού δίνει την ευκαιρία να μπεις σε όποιο κόσμο θέλεις।

Δεν θα γίνει τίποτε πιο ωραίο, αν δεν το αγαπήσεις από την αρχή। Θα μείνω εδώ।

Οταν σου πορτοκάλι να βγαίνεις

Λατρεύω τη θολούρα του τζαμιού μου όταν πέφτει ο ήλιος, μισοκλείνω τα μάτια, τραγουδάω, προχωράω χωρίς να βλέπω και καλά। Η απουσία τάξης έχει κάτι από ζωή- ωραίο το τακτοποιημένο, αλλά λίγο βαρετό...

Είναι ωραία να τρέχεις, αρκεί να μη βιάζεσαι.

Κυριακάτικο πρωινό με θάλασσα να λαμπυρίζει και μπρεγκοβιτσικές μουσικές.... Βαλκάνια και η ιδέα της αλήτικης ζωής, του νομαδισμού και της αντίφασης। Επιδιώκουν όλοι την πολιτισμένη ζωή, μα κάθε τρόπος ζωής είναι κι αυτός πολιτισμός, κι εσύ επιλέγεις να φτιάξεις το δικό σου। Αρέσει να βλέπεις διαφορετικούς πολιτισμούς, διαφορετικές μουσικές- αλλά ποιος τολμάει να σηκωθεί να πάει να το κυνηγήσει.... Πάντοτε ήμουν της Ανατολής... Καμία δύση δε με συγκλόνισε ποτέ, ούτε καν το ηλιοβασίλεμα।
Ονειρεύομαι για την καινούρια μου σχολική χρονιά, σαν να μην αποφοίτησα ποτέ από το σχολείο, κάθε χρονιά με άλλους συμμαθητές και ύλη- έκπληξη, θα τη βγάλουμε και φέτος την τάξη, ε? Κάτι θυμίζει Πρωτοχρονιά αυτές τις μέρες... Ευχές για μια καλή αρχή, προϋπολογισμοί ονείρων।
Ημέρα του Θεού, προσεύχομαι για εκείνους που περιμένουν στο σκοτάδι, και για αυτούς που ανάβουν τα φώτα και κοιτάζονται για να προλάβουν। Κάποιοι λεκέδες δε φεύγουν, όσο κι αν τρίψεις। Η βιασύνη είναι άσχημο κουσούρι, η ανυπομονησία κρατάει κάτι από παιδικότητα। Κάποιες φάτσες είναι κακόμοιρες και σε κοιτάζουν βαθιά στα μάτια μήπως και καταλάβουν από πού αντλείς την ομορφιά σου, και κάποιοι άνθρωποι γλυκαίνουν τη μέρα σου με μια ενδόμυχη ματιά -πολλές φορές μητρική, ή πατρική- ή και παιδική।
Λατρεύω την Κυριακή που πάντα με φέρνει λίγο πιο κοντά στον εαυτό μου, λίγο πιο κοντά και στο Θεό।

http://www.youtube.com/watch?v=PuUjKCthuA8

Φθινόπωρο με γεύση καλοκαιριού... Ιδέες, σκέψεις, μονίμως γεννιούνται καινούριες- κι έτσι έχεις μια ελπίδα ότι τίποτα δεν στερεύει, αν το ίδιο το μυαλό σου δεν έχει τελειωμό। Δεν είχε φιλιά με γεύση καρπυζιού φέτος, δεν είχε συνωμοσίες κάτω από την ομπρέλα... Ψευδαισθήσεις μιας χαλαρότητας που όλοι ζητούν υπό τον ήλιο- είναι μαγκιά να μπορείς να βλέπεις γύρω σου। Ο κόσμος σου είναι ωραίος όταν πατάει πού και πού στη γη। Και μετά ψηλά στα σύννεφα, αν το θες, αρκεί να θυμάσαι να κοιτάς τι γίνεται δίπλα σου। Υπάρχουν άνθρωποι που ζορίζονται, άσχημα, λοιπόν, ακόμα και κάτω από τον ήλιο। Άλλοι τα εξιστορούν σαν παραμυθάκι, άλλοι τα λένε με την ουδετερότητα του κουτσομπολιού της γειτονιάς, άλλοι απλά υστεριάζουν για να ακουστούν, άλλοι παλεύουν την υστερία μέσα τους και προσπαθούν να φανούν φυσιολογικοί। Οι τελευταίοι είναι οι πιο επικίνδυνοι, οι πιο χαμένοι του παιχνιδιού।
Το όμικρον δεν πατιέται καλά, η Βηρυττός είναι μακριά, το βιβλίο περιμένει ανοιχτό και ανέγγιχτο, το φεγγάρι δε φεύγει, οι επιλογές περιμένουν στη γωνία να τους κάνεις ματιά। Τα όνειρα περιπλέκονται, γίνονται πιο χυδαία αν αρνείσαι να τα δεις, οι εφιάλτες έρχονται όταν εσύ ο ίδιος είσαι χυδαίος। Τα μπλουζ ακούγονται πιο ωραία σε σιγανή ένταση, καπνίζεις και μετά πας να ξεπλύνεις τη βρωμιά της μέρας από το πρόσωπό σου, έχεις μπλέξει οικειοθελώς σε ιστορίες ανθρώπων που δεν ξέρεις, παίζεις και λίγο- σ αρέσουν τα μπλεξίματα ε?, αναρωτιέσαι αν είναι ώρα για ύπνο, θα κοιμηθείς όταν πάρεις σύνταξη, μωρό μου। θέλω μικρή τσάντα και μεγάλα μάτια, θέλω ισορροπίες που δε χάνονται και χειμερινά μπάνια- τσουχτερά, θέλω να με ακούς και να με καταλαβαίνεις, θέλω να με εγκρίνεις, θέλω να ζήσω κάτω απ' τον ισπανικό ουρανό, όχι σε καμιά πρωτεύουσα, σε κάποιο μεσογειακό αλμοδοβαρίστικο χωριο, θέλω να μην είμαι ξένη πουθενά, τίποτα δε μπορεί να σε πληγώσει αν δεν το φοβάσαι,η ποίηση είναι στον τρόπο που χαμογελάς κι έτσι σκοτώνεις την αμηχανία των διαφορών σου με τον άλλο। Ποίηση είναι να κρατάς τη σωστή θερμοκρασία, να τηρείς τις αναλογίες, να ξέρεις να περιμένεις- η ζύμωση και η σωστή γεύση θέλουν τέχνη।

Να είσαι γεμάτος, να 'σαι υγιής,
να έχεις να θαυμάσεις και να περιμένεις,
να μην περιμένεις και πολύ όμως,
δε χρειάζεται να λες πολλά,
τα πιο ωραία είναι αυτά που δε λέγονται,
και τα συνειδητοποιείς κάποια στιγμή την ώρα που, νομίζεις πως, κοιμάσαι-
χρειάζεται να αρπάζεις κι απ' τα μαλλιά πού και πού τον κόσμο,
κι άλλες φορές να τ' αφήνεις όλα στη μοίρα τους-
θέλει καλό ζύγιασμα,
λίγα βάρη, κι ωστόσο αρκετά εφόδια,
για να φτάσεις στην κορυφή που θες।

Ζηλεύει η νύχτα...

κάτι απ' το φως της έχεις πάρει। Αύγουστος στην πόλη μου... Οι διακοπές είναι για να ξεφεύγεις από κάπου, μα σημασία έχει τι θέλεις να κάνεις και πού θέλεις να είσαι... Ονειρεύομαι περπατώντας στους αγαπημένους μου δρόμους, ανάμεσα στους τουρίστες, απολαμβάνω την ηρεμία της ανωνυμίας ανάμεσά τους, κανένας γνωστός, όλοι σε κάποια παραλία ξορκίζουν τους φόβους τους। Κι εγώ τους ξορκίζω στη νηνεμία της πρωτεύουσας, μάλλον। Αν και δε νιώθω φόβο। Αποφασίζω, μεταγγίζω, ξεκαθαρίζω, σκοπεύω, θεραπεύω, στέκομαι, συμπαραστέκομαι, δακρύζω, όταν δε μπορώ να βοηθήσω πλέον, όταν δεν μπορώ να αλλάξω καταστάσεις, γοητεύομαι από τη δύναμη των ανθρώπων, άλλοτε συμπορεύομαι, άλλοτε ξεστρατίζω για να δω ποιος ακολουθεί।
Ξέρω πως όπου και να με βάλεις, θα είμαι ικανοποιημένη। Τεράστιο χάρισμα, σκέφτομαι, για έναν άνθρωπο να βλέπει το καλό και να προσπαθεί να βελτιώσει το κακώς κείμενο- αντί να μιζεριάζει।
Για να είμαι καλά πάντοτε θέλω ανατροφοδότηση। Ανατροφοδότηση ίσον άνθρωποι। Ο καθένας έχει το μερίδιό του μέσα μου, δένομαι και μ' αρέσει.
Βλέπω τους φίλους μου να μεγαλώνουν, μετά την έφηβη έξαρση της ανεξαρτητοποίησης, και να επιστρέφουν στη σιγουριά της οικογένειας।
Κοιτάζω τις μεγαλοκοπέλες στο μετρό, θαυμάζω τις κοκέτες με βέρα, "λυπάμαι" τις υπερκοκέτες χωρίς βέρα- πολλές από αυτές μου βγάζουν την επιτηδευμένη απόκρυψη της μοναξιάς τους। Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να σταθούν μονάχοι τους συνειδητοποιημένα , και αυτούς τους θαυμάζεις, ακόμα κι αν δεν τους καταλαβαίνεις।
Δεν έχω να πάω κάπου, δεν έχω να φύγω από κάπου, απολαμβάνω την ησυχία του σπιτιού μου, τις συζητήσεις των διπλανών για τη φιλοσοφία του νεοέλληνα, τη ρήση ότι "το περιβάλλον θα μείνει κι όταν εμείς θα έχουμε φύγει", τους αποχαιρετισμούς των υπαλλήλων στα μαγαζιά όταν σχολάνε και βγαίνουν σε άδεια, τη λαχτάρα του καθενός να ξεφύγει από αυτό που ποτέ δε θα ξεχάσει όπου και να πάει। Είναι ωραίο να ξεφεύγεις, αλλά είναι ωραιότερο να μην έχεις την ανάγκη της διαφυγής। Και άσε τους άλλους να λένε...
Υ।Γ। Το έντομο, όσο όμορφο και να το κάνεις, ό,τι περιτύλιγμα και φόντο και να του βάλεις, παραμένει έντομο।

Επιστροφή στο κάπου

Βαθιά ανάσα, κλειστή μύτη να μην πιούμε λεμονάδα, βουτιά και πάλι πίσω στη δουλειά। Οι συμμαζεμένες ζωές μού προκαλούν αηδία। Αν ήταν όλα τόσο τακτοποιημένα, σκέφτομαι, δε θα χώριζε ο κόσμος, ούτε θα κεράτωνε। Αλλά πια κανείς δε μιλάει, οι φίλοι είναι απλά η δικαιολογία να στέκεσαι χωρίς να μιλάς πολύ, χωρίς να δίνεις λογαριασμό, μεγαλώνοντας κανείς δε γουστάρει να δίνει λογαριασμό... Και κάποια στιγμή κάνεις το μπαμ, όσο κι αν κρατιόσουν, και αποκαλύπτεις ότι "τον τελευταίο καιρό (π।χ। ένα χρόνο...) τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά.... Μιζέρια της στασιμότητας, καταδίκη του ταμπού να είσαι υποτιθέμενα καλά। Μου αρέσουν οι άνθρωποι που θα ανοιχτούν και θα πουν ότι όλο και κάτι τους πάει στραβά। Εκτός κι αν έχει πια τόσα πολλά κλειδιά του παραδείσου। Τι κλειστοφοβικές που είναι οι βολεμένες ζωούλες, σου αφαιρούν κάθε περιθώριο έκρηξης, χωράνε μέσα άπειρο συμβιβασμό και απωθημένα।
Επιστροφή στην καθημερινότητα, ιδρώτας να στάζει στο πρόσωπο και το σβέρκο, χαλαρά, αφυδατώνομαι, ενυδατώνομαι, αλλάζω δέρμα, ανανεώνομαι κάπου μεταξύ των βαθμών κελσίου। Την κοπανάω διακριτικά από ό,τι με ψυχραίνει, σιχαίνομαι τα ασανσέρ που σε ανεβοκατεβάζουν χωρίς να σε ταξιδεύουν, κοιτάζω αφηρημένα έξω από το παράθυρο, όσο και να σοβαρεύω, δεν παύω να είμαι εκείνο το κορίτσι που άφησα στα २२। Δε γουστάρω να προκαλώ, μπορώ να εντυπωσιάζω με πιο απτά πράγματα। "Είμαι απτή", έλεγε κάποτε μια άκυρη έκθεση στο ταφ, το σιγομουρμουράω όταν βγαίνω από τα κύματα για να το θυμάμαι, αρκεί να προσπαθήσεις να με αγγίξεις। Τα βράδια της χαλαρουίτας και του πραγματικού γέλιου έγιναν βράδια ενηλικωμένης κοσμικής εξόδου με σοβαροφανείς συζητήσεις και εξιστόρηση καταστάσεων। Μπλιαχ, τακτοποιημένα μου ανθρωπάκια, σας λυπάμαι। Προτιμώ την ανάστατη, ταλαιπωρημένη ζωή μου, και τις εκπλήξεις που με περιμένουν।

Βουτιά στο βράδυ της Παρασκευής, με το φως του λαμπατέρ αντί του φεγγαριού, ξέρω πως σε αυτή τη δουλειά θα χρειαστεί να θυσιαστούν κάποια βράδια σαν κι αυτό... Κάποια μέσα, κάποια πάνω από το βιβλίο... Δε βαριέσαι , άλλος ζορίζεται χειμώνα, άλλος καλοκαίρι।Βουτιά στην ιδέα της άδειας, πετάω από τη χαρά μου κι ας μην έχω σχεδιάσει τίποτα, κατά βάθος ποτέ δε μου άρεσε να σχεδιάζω, κλείνω τα μάτια, σβήνω το φεγγάρι, δε ζητάω πολλά, είμαι ευτυχισμένη όσο έχω πράγματα να κάνω, κρύβω μέσα μου και επιδέξια τα δίκοπα μαχαίρια, κι αυτά είναι άκοπα αν ξέρεις να τα χειριστείς (για πόσο?), πόσο τυχερός είσαι αν σου αρέσει η δουλειά σου, και πόσο ωραίο να ξέρεις τι θέλεις... Και πόσο ωραίο είναι αντί να κοιμάσαι να κοιτάζεις περήφανος το αποτέλεσμα ενός κόπου σου...
Θέλω μια παραλία όλη δικιά μου...

Εξομολογήσεις πολύ προσωπικές

Δε με ενδιαφέρει αν μιλάει κάποιο προεμμηνορρυσιακό ή κάποια υστερία, έτσι κι αλλιώς νιώθω να βγάζω αρχίδια αυτόν τον καιρό- για πολλούς λόγους।
Πρέπει να σας αποκαλύψω αυτό που πρόσφατα έμαθα, ότι η κοινοποίηση μιας σχέσης έχει πολλά άσχημα। Φίλοι και γνωστοί που περιπλανώνται, θεωρούν ότι όλα πάνε καλά επειδή απλά έχεις μια σχέση। Λάθος φίλοι μου, φτάνεις σε σημείο που όταν πρέπει να αποκαλύψεις ότι να, δε σε γεμίζει τόσο η κατάσταση, και είναι σαν να παίρνεις διαζύγιο। Λες και είσαι παντρεμένος και πρέπει να πηγαίνουν όλα καλά। Όχι λοιπόν। Θέλει αρχίδια να πεις ότι κάτι πήγε στραβά, σε οτιδήποτε στη ζωή σου। Αποκτώ αρχίδια। Με ξυρισμένα πόδια, για προσωπική μου μόνο αισθητική, γιατί με τα τζιν στη δουλειά και την απουσία ερωτισμού, θα μπορούσα κάλλιστα να κουρνιάσω σε τρίχωμα αρκούδας.
Οι άνθρωποι που είναι πολύ αυστηροί με τον εαυτό τους, δυσκολεύονται αφάνταστα να πουν συγνώμη। Και αυτό τους καθιστά ανάπηρους। Και η αναπηρία ενίοτε αργεί πολύ να φανεί। Προτιμώ να δέχεσαι τις αδυναμίες σου, και έτσι να δέχεσαι και των άλλων, παρά να το παίζεις προκρούστης χωρίς λόγο। Πόσες φορές είπατε συγνώμη (όταν έπρεπε)? Και πόσες είπα βέβαια συγνώμη ενώ δεν έπρεπε... Ψωμοτύρι μου η συγνώμη και μπαστούνι μου το ευχαριστώ। Που όταν πληρώνουν οι άνθρωποι, παρεπιμπτόντως, ξεχνάνε να πούνε ευχαριστώ। Και μου έχει λείψει, αυτή η ανθρώπινη ειλικρινής πλευρά που σου γνέφει ένα ευχαριστώ και σε γεμίζει χαρά। Εμ, στο τζάμπα είναι πιο εύκολο να πεις ευχαριστώ। Όταν ο άλλος πληρώνει, του κοστίζει να βγάλει το μυαλό από την τσέπη και να γνέψει με καλοσύνη। Σπάνιοι άνθρωποι όσοι το κάνουν, τους αγαπώ।
Είναι αποφάσεις που στέκονται χρόνια μπροστά μου και σαν να έχω φουσκάλες στα πόδια, διστάζω να κάνω το μεγάλο βήμα και να τις πάρω- ή μάλλον να τις ανακοινώσω- η ανακοίνωση είναι το ζόρι।
Κάνω υπομονή, τα καλοκαίρια είναι δύσκολα πάντα στην πρωτεύουσα। Γέλασα τον εαυτό μου χωρίς να ξέρω, του είπα να κάνει υπομονή। πάντοτε λοιπόν θα υπάρχουν ζόρια, γι αυτό πρέπει να κάνεις τα κουμάντα σου। Αυτή η ενηλικίωση μού τη δίνει।
Ξεπουλάω άθελά μου κάποιες στιγμές τον αυτοσεβασμό μου। Αδυνατώ να ισορροπήσω.... παλεύει μέσα μου το πάθος που δε βρίσκει πού να εκφραστεί, με το παράπονο। Σήμερα το ομολόγησα, από σήμερα σταματάω και το ξεπούλημα। Δανεικά στοπ, όποιος θέλει να πάρει, να προσφέρει।
Κουράστηκα σήμερα, και μου λείπει αφάνταστα ο προσωπικός μου χρόνος.... Στο τριαντάωρο πάνω τα φτύνω। Μισώ τους άλλους που σχολάνε και παραδίδουν καθήκοντα, ενώ εγώ πρέπει να ενδιαφέρομαι για το πότε έχεσε ο τάδε। Μου λείπει το να ψάχνω μουσικές, να ανανεώνομαι ,να γράφω, να ονειρεύομαι... Όχι ότι δεν είμαι καλά, γιατί τα κουτσοκαταφέρνω μια χαρά εδώ που τα λέμε, αλλά να, μου λείπει το παιδί που ήμουν। Πάρα πολύ, ώρες ώρες। Στη δίνη της αμφιβολίας μήπως κι εγώ δεν τα κάνω όλα σωστά (μα ποιος τα κάνει όλα σωστά), στη βιασύνη να ακούσω τα νέα των ανθρώπων μου, αρνούμαι ακόμα και να αποδοκιμάσω ό,τι βλέπω στραβό। Δε μου αρέσει αυτό, πάντοτε ήθελα με κριτική να δίνω και μία άλλη οπτική γωνία στους ανθρώπους μου। Οι περισσότεροι τώρα δεν την αντέχουν ,δεν τη θέλουν। Εγώ τη θέλω, αλλά βιαζόμαστε όλοι να ενθαρρύνουμε και όταν ακούμε τους άλλους να σκεφτούμε τη θέση μας και να συγκρίνουμε। Κι έτσι ξεχνάμε ότι ακούμε τον άλλον για να τον βοηθήσουμε και όχι από συνήθεια.
Μπερδεμένες εξομολογήσεις, αλλά για να τα λες σταράτα πρέπει και να έχεις κατασταλλάξει
Είναι και ξενέρωτο να είσαι κατασταλλαγμένος।
Θέλω προοπτική, δε θέλω πια να είμαι στον αέρα।
Κι ας ξέρω ότι πολύ σύντομα μπορεί να κάνω κάτι που θα με βγάλει πάλι στο μηδέν, ακόμα και η προοπτική μιας νέας κατάστασης, έστω και δύσκολης και μοναχικής, με εξιτάρει περισσότερο από την ουδετερότητα και την ξενέρα που μου προσφέρει ο πάλαι ποτέ αγαπημένος μου άνθρωπος।
Αν δε μπορείς να είσαι με αυτούς που θέλεις, καλύτερα μόνος σου।
Αδιαφορώ για τον κόσμο γύρω μου, γιατί χρειάζομαι μια βουτιά στον κόσμο εντός μου- μου φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρων, από τις διακοπές του ενός και του άλλου, τις τακτοποιημένες ζωές τους।
Αν κάτι θέλω, είναι μια έκπληξη, κάτι διαφορετικό, να μπορέσω να βάλω τον εαυτό μου για ύπνο χωρίς παράπονο απόψε। Κι αν δεν έρθει απόψε, δεν έγινε και κάτι। χρειάζεται να σταθείς λίγο στα μετέωρά σου, μέχρι να αποφασίσεις ποιος αξίζει να τον προσκαλέσεις.

feels like child spirit

Απολογισμός του Σαββατοκύριακου... Τα όνειρα και τα σχέδια του πρωινού της Κυριακής σβήνουν στο μποτιλιάρισμα της επιστροφής, στην ζαλάδα του ήλιου, στην κούραση της εβδομάδας που δεν έχει ξεκινήσει. Όσο ξεκουράζομαι, τόσο πιο κουρασμένα περιφέρομαι. Ασύμβατο. Εσύ μέσα, κάνεις μπάνιο, κι εγώ σκέφτομαι τις σκέψεις που πάντα απέφευγα. Χρόνια ολόκληρα πέρασαν με τις ίδιες φιλοδοξίες, που θάφτηκαν μέσα μου με το πρόσχημα της υπομονής. Μισώ τους παρασιτικούς ανθρώπους, τους ανθρώπους που με τη δικαιολογία της αδυναμίας σε βάζουν να το παίξεις δυνατός και να τους ανεχτείς. Πού σε χάνω, πού σε βρίσκω.... Και πάλι όμως προσπαθώ... Να είμαι εδώ, να μην κλείνομαι .Δεν είναι καλό να κλείνεσαι. Δεν είναι δύσκολο να το πάθεις αν νιώσεις ότι δεν σε καταλαβαίνουν. Σπάνια μου συμβαίνει. Δεν είμαι άνθρωπος για μεγάλα ζόρια, τα ζόρια τα βάφτιζα πάντα περιπέτειες. Θα κοιμηθώ και θα σκέφτομαι το γλυκό παιδάκι που σε μερικά χρόνια θέλω να κάνω... Όχι λόγω μητρικού ενστίκτου. Αλλά γιατί ζηλεύω αφάνταστα τα παιδιά, που ακούραστα, με ενθουσιασμό, αναστατώνουν τον κόσμο όλο. Κανένας ενήλικος δεν μπορεί να το καταφέρει πια χωρίς να φανεί τουλάχιστον γελοίος. Παιδί θέλω να' μαι.

Είναι ωραία η θάλασσα, γιατί κινείται πάντα... 7.30 το πρωί και από ψηλά ακούγονται τα κουβεντολόγια των παππούδων με τα σκουφάκια στη θάλασσα.... Θέλω να 'μαι κι εγώ εκεί όταν μεγαλώσω. Ωραία η δουλειά αλλά είναι αλλού η ανθρωπιά. Δεν ξέρω τι μας πιάνει να είμαστε αεικίνητοι, να αδράττουμε τη μέρα, να προοδεύουμε με ταχύτητες σκληρές. Η μέρα είναι δική μου όταν μπορώ μέσα στη διάρκειά της να βρω τον εαυτό μου- δε θέλω να δουλεύω τόσο, θέλω να κάθομαι και να σκέφτομαι στο άπειρο και ας κινούμαι σε χώρο λίγων τετραγωνικών. Για μένα η μεγάλη ζωή είναι στις στενές επαφές. Οι μακρινοί ορίζοντες είναι απλά για να ξέρεις ότι αν κάποια στιγμή τα χάσεις όλα, έχεις κι αλλού να πας να ποντάρεις.

Dear darkness...

Σάββατο στην πόλη, μεσημέρι στο δωμάτιο. Χαλάρωση απελπισίας σε μια πόλη που σήμερα καίγεται. Βουτιές να ξεπλυθεί ο ιδρώτας, να εξαγνιστεί ο χειμώνας που πέρασε, να μαλακώσει αυτός που θα ρθει. Δεν ξεθωριάζει έτσι, θέλει νησί και αλκοόλ. Φωτογραφίες που μένουν και άλλες που δεν τραβιούνται ποτέ. Καθετί στο οποίο ξοδεύεις τις στιγμές σου, έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό σου, εκείνες τις ώρες που στέκεσαι σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο εσύ και οι φωνές απ΄εξω, στην αρχή είσαι νευρικός, μετά εξαντλείσαι, συμμαζεύεσαι, δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι συνεχώς. Κανείς δε σε βαστάει όταν είσαι φορτικός. Άσε τους άλλους να κάνουν φασαρία, αν εσύ δε μπορείς.
Σάββατο και έξω φως. Μέσα μουσική σκοτεινή, να ισορροπήσω την υπερένταση των άλλων ημερών. Πάντοτε μιλάω, σχολιάζω, συμμετέχω. Θέλω να απέχω και λίγο, όχι να κλειστώ, αλλά λίγο να παρατηρώ, να μη με βλέπουν, να κλείσω τηλέφωνα και ιστορίες.
Αν απέχεις, το πληρώνεις, το ξέρεις. Ε και τι έγινε?
Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν περισσότερη όρεξη από εμένα. Και λυπάμαι τους πολλούς υπόλοιπους. Λυπάμαι τη μιζέρια που σε δυσκολεύει να δεις πόσο γειτονεύει είναι το άγχος στην κατάθλιψη. Πόσο απολαμβάνεις τις καθημερινές σου ασχολίες, ανθρωπάκο? Κι αφού δεν τις απολαμβάνεις, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι κάποτε θα τις απολαύσεις?
Θέλω να φωνάξω στον κόσμο να απολαμβάνει. Θέλει ζόρισμα στην αρχή για να το μάθεις, αλλά μετά βρίσκεις το δρόμο σου. Κι αν στενέψει κι ο δρόμος σου, ακόμα καλύτερα, δεν έχεις και περιθώρια για άσκοπα οχτάρια.

Μωρέ τι μας λες....

Όλη μέρα σκέφτομαι, σκέφτομαι.... Ξεκλέβω λίγο μυαλό από το μυαλό μου, όσο μου επιτρέπεται। Η ανταμοιβή? Εδώ παίζεται το μεγάλο παιχνίδι της ειλικρινούς ικανοποίησης που σου προσφέρει η ηθική। Εδώ στέκονται οι ηθικάντηδες κι εδώ παλεύει η ηθική με το ζόρισμα। Θέλω περισσότερη συγκέντρωση, να είμαι εκεί, και όχι απόμακρη και βυθισμένη στα πολλά τα χουνέρια। Θέλω σεβασμό, αυτόν τον κερδίζεις με την αυτάρκεια και την παρουσία σου στο χώρο (και το χρόνο- ίσως ο χρόνος να είναι πιο σημαντικός- πάντοτε ο χρόνος ήταν που μου 'δινε το πριμ)। Όλοι κρύβουν καλά τα γινάτια τους, και έτσι γίνεται η δουλειά ένα πανηγύρι κρυφτού- κι όσοι αποκαλύπτουν τα ζόρια τους φαντάζουν εξωγήινοι... Γιατί οι άνετοι κρύβονται από τα μεγάλα ναι।
Κάθε μέρα λέμε πολλά όχι, και πολλά εύκολα "δε θέλω"।
Κι εγώ κάθε μέρα αρνούμαι, κάθε μέρα αποφεύγω κι από κάτι।
Η μοναδική μου κοινωνική υπόσταση τελευταία είναι ο αντίκτυπος των κλεισμένων λεωφόρων στο μποτιλιάρισμα και η καθυστέρηση στη ρέκλα μου- ή αλλιώς η παράταση του προσωπικού μου χρόνου, μέσα στην άμαξά μου।
Η αναβολή των σκέψεων παίζει τραμπάλα με τη νιότη μου।
Κι εσύ κάθεσαι αμήχανα, πλάτη, να μη σε δω, να μη με δεις, μήπως και ξυπνήσουν τα παλιά। Δεν πεθαίνει ποτέ ο έρωτας, απλά κοιμάται λόγω εσωτέρας βίας। Δε θα πάψω ποτέ να είμαι ερωτευμένη μαζί σου, όσος καιρός κι αν περάσει, προχτές το ξεστόμισα στον εαυτό μου, μην ακούς εσύ । Ποτέ δε θα στο ξαναπώ, ξέρεις। Το κρατάω σφαλιστά μέσα μου, να μη βγει και μου ταράξει τη νηνεμία। Και να μην το καταλάβει κανείς, - κι ας ξέρουν όλοι πως το πάθος πάντα κοχλάζει, όσο κι αν κλείσεις καπάκια।
Είναι πάντα λίγο πιο συγκλονιστικό να υπάρχει κάποιος αθώος άλλος।Κλείσε μου το μάτι- κυνήγησε λίγο την ορμή μου, θέλει κόπο το κέρδισμα.

Τώρα έχω ένα αμάξι, που ποτέ δεν έχεις μπει....

Κουράζομαι, και όσο κουράζομαι, τόσο αντέχω। Μου αρέσει να ορίζω εκ νέου τα όριά μου।Δε λέω πια ότι είμαι κουρασμένη, δεν το καταλαβαίνω καν। Προσπαθώ να ρουφήξω το μεδούλι της ημέρας και μετά να κοιμηθώ, να κοιμηθώ βαριά και να ξυπνήσω να απολαύσω την ανατολή... Σήμερα την απόλαυσα με θέα την απέραντη θάλασσα- εσωτερικά νιώθω παιδί της Ανατολής άλλωστε, μου αρέσουν οι μελαμψοί, Ανατολίτες με τα πικάντικα φαγητά τους και τα ανάλαφρα ρούχα τους। Δεν καταλαβαίνω άλλωστε γιατί τόση πρεμούρα να ανήκουμε στη Δύση...
Τώρα πια αλλάζουν οι συνήθειές μου, ξαναγυρνάω στη φοιτητική μου γειτονιά, βλέπω γνωστές φυσιογνωμίες (είναι ωραία τα διαλείμματα στη ζωή σου), μ αρέσει πάλι। Τώρα οδηγάω σε δρόμους στους οποίους μέχρι πέρσι κοίταζα αποσβολωμένη τα αμάξια να τρέχουν... Και τώρα είμαι κι εγώ εκεί ανάμεσά τους। Τώρα τον Κουστουρίτσα δεν τον βλέπω, περνάω όμως απέξω και σημασία έχει ότι τον θυμάμαι, βλέπω όμως και χαιρετάω τον καινούριο μου φίλο στο φανάρι του Φαλήρου। Τώρα δε φοβάμαι μην πατήσω το σκύλο του χωριανού μου, αλλά το σκύλο του περιπτερά κάτω στο λιμάνι... Τώρα βγαίνω με τακούνια για να ξορκίσω την βαρετή καθημερινότητα των ρούχων μου। Τώρα πια σε κάθε μου βήμα αποκτάω το απαιτούμενο θράσος, επιβίωση λέγεται αλλιώς... Δεν κλείνομαι, προσπαθώ να πλησιάζω και να αφήνω να με πλησιάζουν σιγά σιγά। Χρειάζομαι τον έρωτα εν τέλει χωρίς να με νοιάζει ιδιαίτερα το πρόσωπο- σε όλους μου τους έρωτες έχω πει τα ίδια... έχω σκεφτεί τα ίδια, έχω λαχταρήσει τα ίδια.... Σημασία έχει το ταίριασμα της στιγμής, η ανατριχίλα, και όταν αυτό τελειώνει μου αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση του αποχωρισμού- δεν είναι όπως όταν φεύγεις απλά από κάπου। Είναι όπως όταν φεύγεις από κάπου που ξέρεις ότι δεν θα ξαναπάς।
Αλλά δε με νοιάζει κιόλας, ο κόσμος είναι απέραντος για να μη με χωράει κάπου। Δεν είναι κούραση, ούτε ταλαιπωρία, δε βουτάω στα καταγάλανα νερά που θα ήθελα, αλλά βουτάω με ενθουσιασμό στις νέες μου συνήθειες।

Ρίσκο είπε ο κύριος σήμερα

Στο υπόσχομαι καρδιά μου πως θα σου εκδικηθώ αυτές τις μικρές σου ανομίες।
Δε φταις που δεν ξέρεις να λες καλά ψέματα, αλλά είναι και ώρα να μεγαλώσεις ।
Και να αφήσεις κατά μέρος τις καταθλιπτικές σου δικαιολογίες।
Πρώτη φορά στη ζωή μου, μάτια μου, που ενώ ξέρω τι θέλω, ξέρω πως αν θέλω να το έχω όπως θέλω, πρέπει να ρισκάρω, κι αν δε γίνεται, ας το χάσω। Στέκομαι ένα δευτερόλεπτο, φορτίζω εγωισμό κι απογειώνομαι।
Η διορία είναι μεγαλύτερη από ότι συνήθως।
Η ανυπομονησία σε χειμερία νάρκη, και το μυαλό μου στις ३.००० στροφές- ανεβάζω ταχύτητα। Τα λέμε.

Δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι το νησί... Κάπου μέσα στις ημέρες στην πρωτεύουσα, ξαναξέχασα τη διαφορετική ευτυχία που έζησα εκεί... μα όταν ακούω τις ωραίες εκείνες μελωδίες, ξυπνάει μέσα μου πάλι η διαμάχη εκείνη, της ζωής που ονειρεύτηκα κόντρα στη ζωή που τελικά διάλεξα । Δε βαριέσαι, ποτέ δεν είναι αργά, εκτός κι αν το πω εγώ ότι είναι αργά.

Σκέφτομαι και γράφω ή δε σκέφτομαι αλλά γράφω।
Για τα βράδια εκείνα που έχεις δει, έχεις περάσει ξανά και ξανά με τον ίδιο τρόπο, και ωστόσο τα αφήνεις να περνούνε με τον ίδιο- ευτυχώς- τρόπο।
Παντού κοριτσάκια στο μετρό γυρίζουν κατακοκκινισμένα από τη θάλασσα της Αττικής, κι από αύριο θα φοράνε σορτσάκια με μαυρισμένα πόδια। Φιλενάδες με οικειότητα που μαρτυρά ατέλειωτες ώρες συντροφικής περισυλλογής- ίσως και πλήξης। Η πλήξη δεν είναι κατ' ανάγκη κακή.
Η παρέα πάει να πιει καφέ-ήμαρτον-σε κλειστή καφετέρια, μα έλεος ποιος δε θέλει μια ωραία σκιά στον καθαρό αέρα?
Καθένας με τα ζόρια του και όλοι μαζί σε ένα γύρω γύρω όλοι, να λέμε βλακείες και να χαϊδεύουμε την Κυριακή μας με ναζιάρικα αστεία।
Κι εσύ κάπου πιο πέρα, με την προσμονή ότι θα συνηθίσουμε, θα ξαναβρούμε το ρυθμό εκείνο του έρωτα που κάπου χάθηκε στην όψιμη ενηλικίωσή μας।
Να ήταν άραγε εφηβικός ο έρωτάς μας και να φεύγει ο ενθουσιασμός? Ή κάθε έρωτας είναι εξ ορισμού εφηβικός?
Πώς μπορώ να διώξω από τους ανθρώπους μου τη θλίψη?
Πώς θα γίνει να αφεθώ και να μεθύσω μια μέρα σαν να μην υπάρχει αύριο?
Σημαντικό είναι αυτό στο οποίο εσύ ο ίδιος δίνεις σημασία- καθ' όλα υποκειμενικό, αλλά κοινωνικά επιβάλλεται να είσαι αντικειμενικός στη σημασία που δίνεις।
Όλοι θα σε φιλέψουν εύκολα μια συμβουλή, λίγοι θα επιμείνουν όταν εσύ δεν λες να δεχτείς ότι μπορείς να κάνεις και λάθος।
Είναι ζόρικες οι σωστές συμβουλές- είναι ζόρικο να ξέρεις τι είναι το πρέπον, και να μην σου αρέσει।
Είναι αναπόδεκτο στην ηλικία μας να μη μας αρέσει κάτι। Το βάρος που σηκώνουμε δεν είναι πια για να παλέψουμε για τις επιλογές μας, αλλά για να τις υπερασπιστούμε ενάντια στους άλλους।
Είμαι εδώ και είσαι εκεί, εγώ στη δύση κι εσύ στην Ανατολή...
Ανατολή... Θαρρώ πως εκεί θα έπρεπε να ζω... Με ντέρτικα τραγούδια, μεζέδες ανατολίτικους και με τη θρησκεία βαθιά ριζωμένη στις καθημερινές μου συνήθειες।
Ζηλεύω τους συνταξιούχους, και βλέπω τους γύρω μου να απορούν που θέλω να ζω τη ζωή όπως εκείνοι... Άραγε αργούμε να συνειδητοποιήσουμε τις ουσιώδεις απολαύσεις της ζωής? Ή απλά οι συνταξιούχοι ζουν έτσι γιατί απλά δεν μπορούν να κάνουν αυτά που μπορούν οι νέοι? Και γιατί εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι νέοι δεν ξέρουν να διαχειριστούν τη νιότη τους? Αχ Θεέ μου, αυτή η σοφία που αποκτάμε με τα χρόνια, έχει κι αυτή το τίμημά της...
Κάνω απόψε τη βραδινή μου προσευχή, για μια καλή εβδομάδα, να είναι καλά οι δικοί μου άνθρωποι, να είμαι τυχερή, να τη βγάλω κι αυτή την εβδομάδα καλά... να συνεχίσω μέσα στην καταιγίδα πληροφοριών που δέχομαι, να ονειρεύομαι με το μυαλό μου σβουρισμένο, να σκέφτομαι, αχ Θεέ μου, τίποτα πιο σημαντικό δεν έχω από την αναπνοή μου, τις αισθήσεις μου και την δύναμή μου να σκέφτομαι। Σ΄ευχαριστώ.

Είναι μαγικό δύο απλοί άνθρωποι να ενώνουν τα δάχτυλά τους και να κοιτάζονται χωρίς σκοπό τις πρώτες ώρες μιας ημέρας।

Ξεκλέβω λίγο χρόνο, να απολαύσω την ιδιωτική μου ζωή। Ο προσωπικός μου χρόνος μηδέν, οι σκέψεις μου τριγυρνούν στο κεφάλι μου και πασχίζουν να μπουν σε σειρά, εντός μου। Εκτός μου, μια προσπάθεια δύσκολη, να κρατάω ισορροπίες। Είναι πολύ ζόρικο να αποδέχεσαι ότι κάτι αλλάζει ερήμην σου। Συνέχεια καινούριες καταστάσεις, άλλες συντεταγμένες। Σε ένα χώρο εκνευριστικά τακτοποιημένο και καθομιλούμενα ήρεμο, που με εξοργίζει। Δεν είναι ήρεμος κανείς όταν κρύβει την αναμπουμπούλα του। Οι συζητήσεις της ηλικίας μου πλέον είναι πολιτικές, κοινωνικές, με διαστάσεις τραγικές, και με καμία διάθεση βελτίωσης। Η αγανάκτηση είναι δείκτης φτωχού ανθρώπου। Κι ας αγανακτώ κι εγώ, το ξέρω ότι πού και πού φτωχαίνω σαν άνθρωπος, στα μεγάλα ζόρια। Και προσπαθώ να κρατάω τις τσέπες μου γεμάτες με χαμόγελο, με καλές προαιρέσεις।Λαχτάρησα τον πρωινό καφέ με την κυριακάτικη στο μπαλκόνι, το λάτρεψα। Τρόμαξα στην ιδέα ότι οι περισσότεροι πίνουν καφέ μπροστά στην οθόνη μια τέτοια μέρα। Είμαι βαθιά συντηρητικός άνθρωπος όσον αφορά τις δομές της ζωής μου- και δεν βρίσκω ουδένα κακό σε αυτό। Ακούω καινούριες πρωτότυπες και καλά και ουσιαστικά χαζές ιδέες που με εκπλήσσουν- ποιος νομίζει ότι θα ενθουσιαστώ με μια διαφορετική από τις άλλες μαλακία?... Το μόνο ενδιαφέρον που διάβασα σήμερα, είναι το μήνυμα των Ισπανών...
"Αν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε, δε θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε"

Κυριακή, ημέρα του Θεού (και του) Ήλιου

Μικρές καθημερινές ιστορίες και το κόστος να τις δεις। Τα πράγματα χάνουν τη γεύση τους πού και πού, όταν αφεθούν να χαλάσουν, να τα φυσήξει ο αέρας, να τα κάψει ο ήλιος, όταν μένουν αζήτητα॥ Ζω στον κόσμο του ήλιου και αναρωτιέμαι στον κόσμο της ασφάλειας। Δε θέλω χειροκρότημα σήμερα, μόνο μια μικρή έξαψη ανοησίας। Είναι Κυριακή και η ησυχία και η τάξη αναλαμβάνουν από αύριο। Κάποιοι άνθρωποι κρύβουν τόσο επιμελώς τις σκέψεις τους, που αναγκαστικά αποκαλύπτονται। Οι επικίνδυνοι είναι όσοι κρύβονται επιμελώς ατημέλητα। Με κουράζουν οι άνθρωποι που θέλουν έρευνα για να τους ξεμπροστιάσεις, άλλους πάλι τους συναρπάζουν κάτι τέτοιοι τύποι। Φοβού τα μεγαλόπαιδα που ακόμη παίζουν κρυφτό। Εμένα μου αρέσουν αυτοί που δε δείχνουν, μέχρι να τους πείσεις απαλά ότι αξίζεις να σου δείξουν। Γιατί και η υπερβολική εκδηλωτικότητα ξεπουλάει την αίγλη σου। Σήμερα ωστόσο έχει προσευχή και χαμηλά κόστη, πουλάω όσο όσο...

http://www.youtube.com/watch?v=lZKVg-Xd1Bg

Το ένα έρχεται, το άλλο φεύγει, πάντα κάτι χάνεις, αλλά δε μου αρέσουν οι κυνικές φράσεις ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα, όταν κάτι φτιάχνεις, βρες υλικά να επισκευάσεις και τα φθαρμένα। Είναι άσκοπες οι πολύωρες αναλύσεις καλέ μου। Κανείς δε θα σε θυμάται για τις μυστικές σου σκέψεις।Δεν πρόκειται να ανακαλύψεις πού στέκεσαι τώρα παρά μόνο αν κάνεις το βήμα παραπέρα । Και μετά κοιτάς για λίγο πίσω, καταλαβαίνεις, κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις, ή αποδέχεσαι ότι έκανες και λάθος, και στέκεσαι στις νέες συντεταγμένες। Ησύχασε, θα περάσει καιρός μέχρι να ξεκουνηθείς και να το ξαναπάθεις। Κάθε τόπος, κάθε σημείο, κάθε μικρομεγάλη κατάσταση θέλει χρόνο για να σου δείξει τα δώρα της- το τίμημα αντιθέτως συχνά φαίνεται από την αρχή। Σου αρέσει? Σου αρέσει αυτή η ένεση απορίας? Το αντέχεις, εσύ, ο σίγουρος ανθρωπάκος που ξέρεις πού βαδίζεις? Δεν ενδιαφέρει κανέναν, θα το μάθεις κι αυτό।
Κάποιοι άνθρωποι κάνουν πάντα κάτι πιο νωρίς। Τους κοιτάς αγχωμένος να δεις πού έχεις να φτάσεις, τι δεν έχεις μάθει ακόμη, τι σε περιμένει, κατηγορείς το μυαλό σου που άργησε। Ποιον ενδιαφέρει η δική σου προσωπική οδύσσεια? Αφιέρωσε τα δικά σου πράγματα εκεί που γουστάρεις। Η μαγκιά έχει πολλούς ορισμούς, αν θες να ξέρεις।
Και μην το παίρνεις και πολύ βαριά, φταις και το ξέρεις, και τι έγινε?
Ξέρω, είναι πολύ χαλαρωτική η φράση "κοίτα τι μου έκανες"...
Η μετάθεση ευθυνών είναι το αγαπημένο χόμπι των ανθρώπων, χόμπι κακό αλλά εξαγνιστικό। Δε μπορεί να αντέξει καλέ μου κάθε απλός νους το ενδεχόμενο ότι αφέθηκε και φταίει, δεν μπορείς πάντα να ανασκοπείς, μάθε το। Εσύ φταις που παρασύρθηκες, αλλά μην ξεχνάς τη στιγμιαία γοητεία του εκτροχιασμού- και σε αυτό δεν ευθύνεται κανείς- για την ακρίβεια οι ευθύνες είναι δημιούργημα των ανθρώπων για να ορίζουν τις σχέσεις τους με τους άλλους- καθένας και τα γούστα του, καθένας και ο δρόμος του।

Αυτό παίρνεις, τέλος

Μερικοί άνθρωποι ζηλεύουν, αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι ζηλεύουν। Για την ακρίβεια πιθανώς οι άνθρωποι που κατά βάση πιστεύουν ότι είναι καλοί, να είναι το αντίθετο। Κάθε καλός άνθρωπος πρέπει να έχει και ένα στίγμα ξεδιαντροπιάς, στις ιδιαίτερες στιγμές με τον εαυτό του। Όλοι γουστάρουν λίγη μαγκιά, στις επιλογές τους, στην καθημερινότητά τους, έστω και μόνο στις εξάρσεις τους;-) Έτσι κι αλλιώς η μαγκιά οφείλει να πληρώνεται- οι τζάμπα μάγκες δεν μου λένε κάτι। Δεν είναι σημάδι ότι μεγαλώνω, είναι σημάδι ότι οι άνθρωποι όσο μεγαλώνουν δείχνουν πιο πολύ τον πραγματικό τους εαυτό। Ένας άνθρωπος φαίνεται από τον τρόπο και μόνο που μεταφράζει στο μυαλό του τις πιο απλές κουβέντες।
Ένα το κρατούμενο, ο άνθρωπος που δε θέλω είναι αυτός που μεταφράζει κάθε λέξη σε χρήμα।
Δύο τα κρατούμενα, ο άνθρωπος που θέλω είναι αυτός που εξισώνει το χρήμα με την αξιοπρέπεια। Δουλεύεις αξιοπρεπώς για να κερδίζεις αξιοπρεπώς και να ζεις αξιοπρεπώς, τα περισσεύματα μου χαλούν την αισθητική।

Τα όρια του μυαλού μου....

Μιας και είναι βραδιά επίκλησης στην αυθεντία, ή αλλιώς βραδιά ατάκας, για να μπορούν και οι λιγότερο διαννοούμενοι να έχουν την άποψή τους, τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου। Τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια του μυαλού μου। Αν δεν είχαμε τόση ευκολία στις μέρες μας, ίσως να ήμασταν λίγο πιο ήρεμοι। Ανακουφίζεσαι που βρίσκεις σε μια ξένη χώρα την τάδε διεύθυνση, δεν έχεις όμως τόση χαρά, γιατί την έχεις ήδη ψάξει στο γκουγκλοχάρτη και έχεις δει και φωτο, ίσα ίσα, αν μπερδευτείς νιώθεις και ηλίθιος। ΄Ολοι ταξιδεύουν και πρέπει κι εσύ, να βγάλεις φωτογραφίες, να τις δείξεις, από όλες τις γωνίες της γης। Ανοίγει το μυαλό σου, αλλά πρέπει να κρατηθείς πίσω από τη γραμμή εκείνη που το ψάξιμο γίνεται αυτοσκοπός।
Κανείς δεν μπορεί να μοιραστεί σε πολλά μέρη- εκτός και αν τελικά δεν ανήκει ολοκληρωτικά πουθενά।
Από σήμερα θέλω το μυαλό μου να δέχεται μόνο τις χρήσιμες πληροφορίες। Δεν θέλω να ξέρω όοοοοο,τι γίνεται στην πόλη που ζω και στον κόσμο που ζω। Θέλω όμως σε μερικά από αυτά που γίνονται να θέλω και να συμμετέχω ενεργά।Γιατί αν μπορώ να φτιάξω τα όρια του μυαλού μου, μπορώ να φτιάξω και τα όρια του κόσμου μου।

I've got sunshine in my bag

Just for today, no matter what tomorrow will be...
I ain't happy, I' m feelin glad
I got sunshine in a bag
I'm useless, but not for long the future is comin' on

Μου αρέσει όταν λήγουν κάποιες εκκρεμότητες, έτοιμη για τις υπόλοιπες.... Όταν τελειώνεις κάτι η ζωή σού φέρνει κάτι άλλο.... Και η ετοιμότητα να το δεχτείς είναι το πρώτο βήμα για να σε πλησιάσουν τα νέα γεγονότα;-)

Μου αρέσει η μικρή ευτυχία από πράγματα που δεν τα περιμένεις, ασήμαντα για άλλους, φωτεινά για μένα।

Μου αρέσει να κοιτάζω τον ήλιο, να οδηγώ και να με ζαλίζει η ζέστη, να μασουλάω βιαστικά και να βλέπω καινούρια μέρη που είχα σκοπό να δω αλλά η τύχη με φέρνει σε αυτά μια ηλιόλουστη ημέρα,

πώς μ αρέσει αυτός ο ήλιος, πώς μ αρέσει αυτός ο ήλιος όταν βγαίνει το πρωί....
και όταν δύει το απόγευμα....
και όταν μυρίζω τα ανθισμένα δέντρα, άνοιξη, ευλογία, αναίτια ευτυχία...
Τα κρύβω όλα στην τσάντα μου, έλα να κρυφοκοιτάξεις, μην ντρέπεσαι, πλησίασε, και θα σου τα δείξω όλα;-)

Να, ένα άγγιγμα είναι αυτό που χρειάζεται κάποιες στιγμές σε όλους τους ανθρώπους... Και όλα θα ηρεμούσαν। Είναι μερικοί άνθρωποι που απλά καταλαβαίνεις πόσο έχουν προσπαθήσει, σε άλλους έρχονται εύκολα και σε άλλους όχι, είναι άλλοι πιο σκληροί και έχουν δυσκολευτεί από μικροί και ξέρουν ότι τίποτε δεν τους χαρίζεται, και άλλοι, εκεί, κοιτάζουν ψηλά και περιμένουν ένα άγγιγμα, σχεδόν θεϊκό, να τους πάρει από το χέρι και να τους βγάλει στον δικό τους προσωπικό παράδεισο... Να γελάσει το χειλάκι τους, βρε παιδί μου। Τι πιο αγνό να ζητάει κάποιος άνθρωπος που ονειρεύεται? Βλέποντας τους περισσότερους ανθρώπους γύρω μου, που είχαν έντονα όνειρα, να ισοπεδώνονται στην καθημερινότητα και τις δυσκολίες της, καταλαβαίνω (κι αυτό σημαίνει δυστυχώς πως ωριμάζω, -κι άλλο? πού στέκεται το "αρκετά" για μένα?) πως τα δυνατά όνειρα έχουν πολύ κλάμα, πολύ εσωτερικό διχασμό, και συχνά, φτωχά αποτελέσματα.... Ο συμβιβασμός που λένε οι γονείς μας, στο γάμο, στις φιλίες, στη δουλειά, ενέχει ένα γενικό συμβιβασμό με τον εαυτό σου, με τις απαιτήσεις σου, και αν δεν συμβιβαστείς επέρχεται η ρήξη। Και το διαζύγιο όπως έλεγε και ο αγαπημένος μου Μπέργκμαν- εννοώντας το διαζύγιο στο γάμο, είναι η πιο συγκλονιστική και ψυχοφθόρος κατάσταση στη ζωή ενός ανθρώπου। Μάλλον έτσι θα είναι και το διαζύγιο από τα όνειρά σου। Τυχεροί όσοι το κατάλαβαν νωρίς। Γιατί η διαδρομή από τα २० ως τα ३० σου είναι κατά τον Ελύτη πιο μακριά από τη διαδρομή από τα ३० σου ως τα ९० σου... Ψυχή βαθιά...

Υπάρχει μια κακιά ώρα, που πρέπει να πάρεις την απόφαση। Είσαι μόνος σου, σ αυτό, το ξέρεις? Ή θέλεις να το ξαναμάθεις? Θα το ξαναμάθεις, λοιπόν।
Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να θυσιάσει κάποια κομμάτια του εαυτού του για τον άλλο, δεν θα το κάνει όταν μεγαλώσει। Και αυτός που είναι γλυκός αλλά μόλις τον κατηγορήσεις αντιδρά και απαντά με κατηγορίες, δεν είναι άντρας। Το ξέρεις έτσι?
Το ήξερες καλά ότι θα έρθει αυτή η στιγμή αλλά δε μετανιώνεις για ό,τι επέλεξες, το ξέρεις κι αυτό, το ήξερες απ΄την αρχή, αλλά να, δεν είναι κι εύκολο να βλέπεις τα πράγματα πάντα σαν ενήλικος।
Στο τρένο βλέπω κοπέλες στα २०+ να τεντώνουν το πόδι όσο περιμένουν το συρμό, σαν να είναι έτοιμες να ξεκινήσουν πιρουέτα, και κάπου ανάμεσα στο τεντωμένο γόνατό τους βλέπω το δικό μου αδιάφορο λίκνισμα στις μουσικές στα ακουστικά μου, πριν λίγα χρόνια। Τώρα αυτό το λίκνισμα περιορίζεται στο μυαλό μου, καμιά φορά νιώθω ότι ακόμα κι εκεί "με βλέπουν"।
Υπάρχουν κι οι κακές στιγμές, ο χρόνος όμως δεν παγώνει και ζωές δεν έχουμε δυο। Ρέστα δεν επιστρέφονται, και, θα το μάθεις αργότερα, είναι κι αυτό τουλάχιστον μια ανακούφιση।
Καλό βράδυ στα απάτητα μυαλά.

Περπατάς...

Και όσο περπατάς, βλέπεις, και όσο βλέπεις, Θέλεις να διαμαρτυρηθείς (άπειρες φορές την ημέρα), Που πηγαίνεις υπομονετικά λίγη λίγη την ανακύκλωση για να δεις κάποιον ηλίθιο να πετάει στους κάδους το σκουπιδαριό του, που οι ράμπες για αναπήρους χρησιμοποιούνται από διανοητικά αναπήρους που το παίζουν έξυπνοι, που υπέροχα κτίρια, κοσμήματα της πόλης, δεν τα βλέπεις γιατί είναι παρατημένα στα ποντίκια και στο πεζοδρόμιό τους οι μαύροι πουλάνε τσάντες μαιμούδες και στήνονται τα παζάρια... Και που όποιος γουστάρει να χτίσει κοτσάρει μια επιβλητική πλαστικούρα σε φλούο χρώμα στην πρόσοψη του κτιρίου, κιτς, κιτς, κιτς।



Σημασία στο ταξίδι δεν έχει το πόσες ημέρες κάθεσαι στον τόπο που πας, αλλά πόσες μέρες κάνεις να συνειδητοποιήσεις ότι έλειπες κι επέστρεψες... Κάθε φορά που επιστρέφω λέω όχι πάλι ταξίδι, και μόλις βρεθώ τυχαία σε ιστοσελίδα με εισιτήρια..... το μυαλό μου παίρνει φόρα... Φόρα, κατηφόρα.... Κι ο θεός ο ίδιος δε με σταματά!


Τελευταία σκέψη για τώρα, σκέφτομαι πόσο απέχει το να αντιπαθείς κάποιον απλά, από το να το λες και να αφιερώνεις χρόνο από το χρόνο σου για να κριτικάρεις κάποιον που κατά τη γνώμη σου δεν αξίζει। Και πόσο κοστίζει να ανοίξεις στον άλλο μια πόρτα, και με ποιο κριτήριο κάποιοι άνθρωποι αντιπαθούν κάποιους εξαρχής, χωρίς λόγο και αφορμή... Ποτέ δεν το κατάλαβα...Καλημέρα।

Μαχαίρι στη μιζέρια

Προσπαθώ από εχθές να παλέψω με τη μιζέρια των ανθρώπων... Έχω ταχθεί ανυπόμονα εναντίον της λοιπόν। Έχω την ματαιόδοξη αίσθηση ότι αν κάποιος είναι κοντά μου, μπορώ να διώξω τα σύννεφα। Αλήθεια, το πιστεύω। Δεν έχω τις λύσεις, ούτε την αποφασιστικότητα του αιώνα, έχω όμως καθαρό μυαλό και συνείδηση, και οι σκέψεις μου είναι ορεξάτες। Ό,τι και να συμβαίνει, με τρέφει κάτι που πηγάζει από μέσα μου, και όποτε βρεθώ δίπλα σε κάποιον προσπαθώ να τον συνεφέρω στην ανεμελιά, όση μπορεί να υπάρχει στην ενήλικη ζωή। Γίνομαι τούρκος όταν συναντώ τον κυνισμό, δεν είναι για μένα η απογοήτευση। Το λέω στον εαυτό μου από μικρή। Όχι ότι όλα είναι ρόδινα, αλλά να, υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα। Μικρή διάβαζα την Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς, μια σειρά παιδικών βιβλίων, όλα από γυναίκες συγγραφείς, και θυμάμαι την Πολυάννα που αντί να κλαίει που της είχαν κάνει δώρο πατερίτσες, έβρισκε τον τρόπο να τις χαίρεται, γιατί απλά δεν τις χρειαζόταν।
Το αγαπημένο μου παιχνίδι είναι να κοιτάζω τα βράδια το απέναντι ξενοδοχείο και να βλ΄πω τι σχέδιο σχηματίζουν τα φώτα των αναμμένων δωματίων... Άλλοτε καρδιά, άλλοτε κάτι άλλο, αλλά πάντοτε υπάρχει φως। Δεν θέλω άλλο οι άνθρωποι γύρω μου να βυθίζονται στα σκοτάδια τους, ούτε κι εγώ να το κάνω, είμαι πεπεισμένη πως ό,τι και να καταφέρω στη ζωή μου, που δε μετριέται με επιτυχίες, δημοσιεύσεις, εμπειρίες, είμαστε όλοι άνθρωποι και χρέος μας είναι να το θυμίζουμε στους γύρω μας। Αν δε μπορείς να νιώσεις την αγάπη και να είσαι ευτυχισμένος μόνο και μόνο επειδή έχεις τον ήλιο από πάνω σου, ή θα τον έχεις αύριο, ,μεθαύριο, έχεις όμως ένα σπίτι να σε φιλοξενεί και την δυνατότητα να τρως, να κοιμάσαι σαν άνθρωπος, και αν έχεις τις μαύρες σου να έχεις έστω άνθρωπο να το μοιραστείς, τότε τι να κάνεις τις φιλοδοξίες σου, σκέφτομαι। Οι γύρω μου πνίγονται στους ατέρμονους στόχους τους, στα λεγόμενα των άλλων, εκτροχιάζονται, αποφασίζουν και λένε πως το έκαναν από ανάγκη, δεν αποφασίζουν και λένε πως φταίνει οι καταστάσεις που δεν το αποφάσισαν... Ό,τι και να γίνει, θέλω να μείνω πάντα έτσι, να προσπαθώ να βρίσκω τα φωτισμένα δωμάτια και όχι τα σκοτεινά, και αν μπορώ, στα σκοτεινά να τρυπώνω και να ανάβω λίγο το φως।
Γιατί αν δεν ελπίζεις, τότε τι στο διάολο προσπαθείς να μας πείσεις ότι κάνεις εδώ πέρα?

Κάτι να θυμηθώ, κάτι ν αρχίσω...

Όλη μου τη ζωή κρυβόμουνα γιατί
το θελα μα φοβόμουνα να φύγω
κάποτε αγάπη έλεγα αυτή την ενοχή
μα τώρα μ εκδικείται λίγο λίγο

Όλη μου τη ζωή μου βγαινε η ψυχή
κάτι να θυμηθώ κάτι ν αρχίσω
ναναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω...

Μου μάθαν να μισώ,
να αρκούμαι στο μισό,
να χάνω, να κερδίζω, να ποντάρω
Να παίρνω διαταγές, να σπάω επιταγές,
σε κάθε ευκαιρία να κορνάρω

Να σφίγγω τα λουριά με τόση μαστοριά,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι
να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι....

http://www.youtube.com/watch?v=kxknhgYFs_E

Οι αθώοι άνθρωποι, για να μείνουν αθώοι, πρέπει να κρατάνε την αθωότητα για τον εαυτό τους। Γιατί αν είσαι αθώος, είσαι βλάκας। Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί για τους περισσότερους ανθρώπους η ειλικρίνεια είναι τόσο δύσκολη। παίρνεις το δικαίωμα (επωμίζεσαι το καθήκον, κατά τη γνώμη σου) να προστατεύσεις τον άλλο από μια αλήθεια, που αν είχαμε συνηθίσει να την ακούμε από μικροί θα μας ήταν τώρα πολύ πιο εύκολη ।
Ο προσωπικός κόπος και χρόνος του καθενός είναι ό,τι έχει ο καθένας για τον εαυτό του, τουλάχιστον για να βρει την δική του, προσωπική αλήθεια। Τελικά όσα ταξίδια και να κάνεις, προορισμός μας είναι, αν μη τι άλλο η συντροφικότητα, πιστεύω। Τίποτα άλλο δεν είναι πιο σημαντικό από την πίστη ότι μαζί με τους αγαπημένους σου θα προχωρήσεις εκεί που σε πάει ο δρόμος। Όχι κάπου συγκεκριμένα।
Είναι ωραίο να κοιτάζεις τους ανθρώπους με καλό μάτι, να μπορείς να έχεις αγνή καρδιά και μέσα στην πολλή σύγχυση του κόσμου, να μην ξεχνάς πως καλός δεν λέγεσαι μόνο τις στιγμές που ονειρεύεσαι σπίτι σου, μόνος σου, και εύχεσαι να ήταν όλα ωραία στον κόσμο, τραλαλα τραλαλο... Καλός είσαι όταν μπορείς να ( ανεξάρτητα από το αν ξέρεις τον άλλο ή όχι) χαίρεσαι με την επιτυχία του, όταν ξέρεις πως δεν έχεις εμποδίσει κάποιον άλλο στο δρόμο του (ακόμα κι αν εσύ εννοείς άθελά σου, το "άθελα" είναι μεγαλομικρή κουβέντα, γι΄αυτό και στα δικαστήρια υπάρχει ο όρος της αμέλειας), καλός είσαι όταν μπορείς να μην προτάσσεις τα δικά σου προβλήματα για να μπεις μπροστά από τους άλλους। Νομίζω πως καλός δε γίνεσαι, Γεννιέσαι। Εκτός και αν υπάρχει ακόμα η μετάνοια, γιατί έχω πολύ καιρό να ακούσω μια συγνώμη και θαρρώ πως εξανεμίστηκε στο βωμό της προσωπικής δυστυχίας του καθενός।

Θα μπω στον παράδεισο και θα τρυπώσω σε μια γωνιά του... Και εκεί θα ακούγονται ωραίες ήσυχες μουσικές, με συγχορδίες μείζονες, ελάσσονες μάλλον, που είναι πάντα λίγο πιο ωραίες στο άκουσμα, και εκεί δε θα υπάρχουν θέματα να αναρωτιέσαι, θα κοιτάζεις, θα μυρίζεις, θα ακούς, θα αγγίζεις και θα γεύεσαι, και θα ξημερώνει και θ α βραδιάζει, ή μπορεί εκεί να υπάρχει άλλο σύστημα του χωροχρόνου, εκεί που δε θα υπάρχουν πτώματα και τέρατα στα μυαλά των ανθρώπων, όπως στις ταινίες που κατασκευάζουν οι άνθρωποι εδώ, εκεί που η φτώχεια δεν υπάρχει και τα μάτια όλων χαμογελάνε...
Εκεί θέλω να είμαι, και εκεί κάνω ότι είμαι, κάνοντας ότι δε βλέπω, δε με νοιάζει, μπορούν οι κλεψιές και τα εγκλήματα να μη με αγγίζουν, θα μπορούσαμε να τα εξαφανίσουμε, αν προσπαθούσαμε όλοι μέρα με τη μέρα να κάνουμε τον μικρόκοσμό μας καλύτερο, σχεδόν παράδεισο...


Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν ξανά τα χέρια....
κορίτσια αγόρια στη σειρά και στήνανε χορό.....

μια μικρή βόλτα, ένα μεγάλο μάθημα

ή μια μεγάλη βόλτα κι ένα μεγάλο μάθημα.
Γιατί από τα πιο απλά πράγματα στην καθημερινή ζωή βλέπεις πώς βλέπεις πάντα την κατάσταση από την κατάσταση Α, έστω κι αν μέχρι χτες ήσουν στη Β και τα έβλεπες αλλιώς. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που σου φτιάχνουν την ημέρα, προσφερόμενοι να σε βοηθήσουν, άγνωστοι, χωρίς λόγο, απλά γιατί δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν (και άλλωστε τι καλύτερο από το να βοηθάς) και το ΚΑΛΗΜΕΡΑ που τους λες στο τελος το εννοείς από την καρδιά σου. Και γιατί υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, άγνωστοι κι αυτοί, που με τους δικούς τους ανθρώπους μπορεί να είναι καλοί, αλλά δεν ξέρουν να κοιτάνε παρά μόνο τον κώλο τους, κι ας μην φαίνεται στην καθημερινότητά τους. Στα μικρά πράγματα όπου αναμετριέσαι με τους αγνώστους, εκεί που δε σε κρίνει (νομίζεις) ο φίλος και ο γνωστός, εκεί φαίνεται η κατινιά σου και η ηλιθιότητά σου. Έστω κι αν παλεύεις για κάτι τόσο ανούσιο όσο μια θέση πάρκιγνκ. Κοιτάζοντας τον κώλο σου δε σημαίνει ότι δεν μπορείς να πας μπροστά, ίσα ίσα δεν κοιτάς και τις εκφράσεις στα πρόσωπα αυτών που δε θέλεις, δεν αντέχεις να δεις.
Αλλά Πάντα αναρωτιέμαι πόσα ψέματα μπορεί να λέει κάποιος στον εαυτό του για να μπορεί να κοιμάται ήσυχος.

Θα κρατήσω την ευγένεια και την καλοσύνη που έλαβα σήμερα. Γιατί αν δεν έχω τον τσαμπουκά να αναμετρηθώ με την ηλιθιότητα, βρίσκω ένα φύλακα άγγελο να με προστατεύει. Και αυτό μ αρέσει πολύ.

I take the blame

and child is my name... Είναι μερικοί άνθρωποι που χωρίς λόγο σε ανεβάζουν, χωρίς να σε ξέρουν, σου δίνουν ένα τσαφ και ανεβαίνεις... και μετά περπατάς και θέλεις να πετάς... Κι είναι βέβαια και δικοί σου άνθρωποι που ξεχνιούνται στα καθημερινά και ξεχνάνε να στο προκαλέσουν αυτό. Αλλά είναι εκεί μάλλον για άλλα πράγματα, αν είναι. Σήμερα έπιασα τον εαυτό μου να μοιράζομαι τους πιο βαθείς προβληματισμούς μου με ανθρώπους αγνώστους, που δεν ξέρω αν θα τους ξαναδω κιόλας, με ψυχραιμία σαν να λέω ανέκδοτα, επιζητώντας μια αντικειμενική συμβουλή από τον ουρανό, κάτι να με ξεκουνήσει. Έχω τρομερή αυτοπεποίθηση απόψε. Σήμερα ίσως και να πετιέται μια ευκαιρία που θα μπορούσε να μου αλλάξει τη ζωή. Θέλει τρελά κότσια για να πεις ναι ή όχι, αν είσαι αυτό που λέμε "υπεύθυνος".
This is my hand
Shaking and raised
Reaching out for something more
Than mere play....
Δεν ξέρω νομίζω πώς είναι να ξεπουλιέσαι. Σε μια ιδέα, σε κάτι που θέλουν κάποιοι άλλοι. Θέλω να νομίζω πως είμαι οι επιλογές μου. Και τελείως ανώριμα το παραδέχομαι πως δε θέλω να μεγαλώσω. Να τρέξω να προλάβω τι? Να είμαι χορτασμένη όταν μεγαλώσω? Χορτασμένη από τι? Το έχω πάρει απόφαση πως θα τα κάνω όλα λίγο καθυστερημένα. Να τα απολαύσω, να τα δω πρώτα απέξω, έτσι που όταν τα βλέπεις απέξω φαίνονται βουνό κι έτσι όταν τα κάνεις τελικά είναι παιχνιδάκι. Και μετά παίζεις. Φοβάσαι το σκοτάδι αλλά όταν μείνεις σ αυτό παίζεις ευχαρίστως κρυφτό. Κι άλλωστε δεν παίζεις μόνος σου. Σε οποιονδήποτε χώρο και να πας, τα παιδιά ενώνονται μεταξύ τους. Οι μεγάλοι πάλι όχι. Τις τελευταίες μέρες η αγαπημένη μου φράση είναι πως όλα σου φαίνονται τρομερά, μέχρι τη στιγμή που αναγκάζεσαι να τα ζήσεις. Μπορείς να μιλάς γι αυτά, να τα λες, αλλά στο τέλος είσαι μόνος σου σε αυτά, Κι εσύ είσαι ακόμα παιδί, που δεν ξέρει οπότε δε φοβάται, Reaching out for something more than mere play...

20 συμβουλές για να ζήσετε περισσότερο

Ανοίγω το msn, το today αρχίζει τα δικά του... Σήμερα το άρθρο προς ανάγνωση είναι... 20 συμβουλές για να ζήσετε παραπάνω! Δεν το ανοίγω. Νιώθω πως όλα αυτά τα άρθρα και περιοδικά ευζωίας, ψυχολογίας, σεξολογίας, δεν έχουν πια τίποτα να προσφέρουν πέρα από την αίσθηση ότι κολακεύεις, κακομαθαίνεις τον εαυτό σου με λίγο χαμένο χρόνο, που ξέρεις ότι είναι χαμένος και το απολαμβάνεις. Γιατί θα είναι λίγος. Μέσα σε 5 δευτερόλεπτα μάντεψα τουλάχιστον 10 από τους προτεινόμενους τρόπους, και μέσα στα επόμενα 5 αναρωτήθηκα αν έχει τόσο νόημα να παλεύουμε να ζήσουμε περισσότερο. Να φτάσουμε πού δηλαδή? Κι αν οι φίλοι μου όλοι (μαζί κι εγώ) περνάνε δημιουργικά το κυριακάτικο μεσημέρι τους στο φέισμπουκ, αν οι υπόλοιποι πάνε για το χόμπι τους γκρινιάζοντας για υπερκόπωση, κι αν οι άλλοι είναι σ' ένα δωμάτιο και αντί να ανοίξουν την πόρτα, κάθονται και κοιτάνε την οθόνη στο how to get out of the room.... Τότε θα επιλέξω να ανακαλύψω μόνη μου πώς να ζω παραπάνω έντονα, παραπάνω απολαυστικά, και το παραπάνω ποσοτικά θα το αφήσω στους από πάνω (είναι και Κυριακή σήμερα). Ready, steady, go.

Μια ωραία μέρα, Κυριακή λέγεται!

Η αγαπημένη μου. Ωραία μέρα σήμερα. Έχω βάλει τον εαυτό μου να δουλεύει και τα Σαββατοκύριακα, ωστόσο δεν παραπονιέμαι γιατί το έχω κάνει έτσι για να είμαι χαλαρή και τις καθημερινές, και ίσως δεν υπάρχει χαλαρότερη δουλειά γενικότερα, εκτός από αυτές τις δουλειές που είναι "ευκαιρίες" και δεν θα τις έκανα! Ήρθε ο μπαμπάς μου σήμερα. Πήγα να τον πάρω με το αμάξι μου. Τη στιγμή που διπλοπάρκαρα (για 2 λεπτά) μου έκανε κουμάντο ο γνωστός ταρίφας των ΚΤΕΛ με τον οποίο έχω μαλώσει μια φορά και με έχει κλέψει και δεύτερη αλλά δεν του δίνω πια σημασία. Σκέφτηκα στιγμιαία πώς οι καιροί αλλάζουν και όταν μου είπε να φύγω γιατί ενοχλώ, απλά έφυγα χαμογελώντας. Πάρκαρα αλλού αφού ανάγκασα το λεωφορείο του ΚΤΕΛ να με περιμένει να παρκάρω, και έδωσα το χέρι μου στον ψιλικατζή που είδε το ιατρόσημο και μου έδωσε συγχαρητήρια! Γιατί νόμιζε πως ορκίστηκα πρόσφατα. Δεν με πείραξε. Απόλαυσα την χαρά της ορκωμοσίας λίγο ακόμα! Βγήκα στην εθνική με 70, σα χαμένο να ψάχνω την έξοδο που θέλω για να μη χαθώ, βόλταρα με το μπαμπά, γύρισα στο σπίτι μέσα σε ένα τέταρτο ενώ αύριο αν το ξανάκανα θα χρειαζόμουν μια ώρα, ένιωσα πως έχασα το σκουλαρίκι μου και το βρήκα μέσα στο φαρδύ γιακά του πουλόβερ μου την ώρα που θα κατέβαινα να το ψάξω, διάβασα ΒΗΜΑ Donna επειδή αποφάσισα να ξανανιώσω λίγο γυναίκα, δούλεψα αρκετά, σιδέρωσα αρκετά, λατρεύω να τοποθετώ τα σιδερωμένα στο συρτάρι του το καθένα, το λατρεύω περισσότερο στις πιτζάμες παρά στα ρούχα, μου αρέσει αυτή η αίσθηση καθαριότητας, το ατσαλάκωτο σεντόνι, η πετσέτα, I love... Πήρα αντιβίωση μετά από χρόνια, σιροπάκι σαν παιδί, παιδεύτηκα να το φτιάξω αυτό το εναιώρημα που είναι πιο δύσκολο και από κρεμ καραμελέ και αναρωτήθηκα γιατί τα σιρόπια ασφαλείας τα έχουν φτιάξει έτσι ώστε να μην μπορούν να τα ανοίξουν ούτε οι ενήλικες. Μάλλον γιατί τα παιδιά έχουν περισσότερη υπομονή και επιμονή, και θα τα καταφέρουν όπως και να' χει. Σκεφτηκα να βαλω ακόμα ενα πλυντηριάκι (είναι 10 και νιωθω ότι είναι 1) και σκέφτηκα παλιά χωρίς ηλεκτρικό πόσο δυσκολότερα ήταν όλα και πόσο λιγότερο παραπονιόντουσαν ωστόσο... Να σιδερώνεις με φωτιά, να πλένεις στο χέρι, να πλένεσαι με βραστό νερό και να κάθεσαι κάτω απ' την κουβέρτα, αγκαλιά, γιατί κρυώνεις...
Σκέφτηκα ότι μπορεί να μην μπορώ να κάνω και πολλά, αλλά πρώτον δεν θέλω να κάνω πολλά, και δεύτερον θέλω ό,τι κάνω να μπορώ να το απολαμβάνω και να είμαι περήφανη γι' αυτό όταν το λέω. Αυτό με χαρακτηρίζει, αυτό κάνω λοιπόν. Σκέφτομαι για ανθρώπους που έχω δει και έχω ζήσει και που μπορεί να μην υπάρχουν πια, αλλά δεν θα τους ξεχάσω ποτέ. Και είναι περίεργο συναίσθημα γιατί οι ίδιοι δε θα το φαντάζονταν ποτέ πως συνθέτοντας απλά την καθημερινότητά μου, θα έμεναν τόσο χαραγμένοι στη μνήμη μου. Γιατί οι περισσότεροι νομίζω πως ζουν την καθημερινότητα σαν ένα τρένο για να τους πάει κάπου. Και στη διαδρομή σκέφτονται τα δικά τους. Εγώ δεν ξέρω πού θέλω να πάω. Γι' αυτό κοιτάζω τη διαδρομή και όπου μ' αρέσει κάνω μια στάση και μένω.
Έχω πλάνο για τις επόμενες δύο εβδομάδες. Και μάλλον για τους επόμενους δύο μήνες. Μετά, ίδωμεν. Δε μου αρέσει και τρελά, αλλά το κάνω να μου αρέσει. Καλή εβδομάδα ;-)

Σ' αγαπώ, με ύφος γλυκό, σκέτο, πολλά βαρύ,
και πάντως όχι μέτριο.

stupor

Αυτές τις ημέρες το σώμα μου δουλεύει υπερωρίες.
Δεν καταλαβαίνω κούραση.
Βασικά δεν καταλαβαίνω και πολλά, γενικότερα.
Περιμένω κάποιον να μου εξηγήσει αλλά
μάντεψε, πρέπει να βρω εγώ την άκρη.
Πρέπει να μαθαίνω να βρίσκω την άκρη.
Πρέπει να μαθαίνω να βρίσκω την άκρη.
Πρέπει να μαθαίνω να βρίσκω την άκρη.
Π

Καλή χρονιά και άλλα πολλά

Οι περισσότεροι λένε να φύγει το 2010 να έρθουν τα καλύτερα... Εγώ θα θελα να σταθώ κάτω απ'το κλείσιμο της αυλαίας και να φωνάζω "κι άλλο, κι άλλο". Τρέμουμε το χρόνο που περνάει αλλά ενθουσιαζόμαστε με την αλλαγή του χρόνου. Κι είναι κι άλλοι άνθρωποι που λένε φοβισμένα, πάει κι άλλος ένας χρόνος...και πάλι τα ίδια.... Οι αλλαγές που δεν είδαμε, οι αλλαγές που δεν τολμήσαμε, οι αλλαγές που περιμέναμε και έμειναν στα ντουλάπια μας τα ασυμμάζευτα....
Δεν ονειρεύομαι κάτι συγκεκριμένο.... Ονειρεύομαι αυτά που ονειρευόμουν πάντα, κάθε μέρα, του 08, του 09, του 10.... Να είμαστε καλά, να μπορούμε να δούμε ότι είμαστε καλά, να χαμογελάμε μόνο και μόνο γιατί μπορούμε να αντικρύζουμε τον ήλιο, δε χρειάζομαι και πολλά πέρα από τα μάτια μου και μια αγκαλιά να μοιραστώ τη χαρά. Χαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους να σκέφτονται το ίδιο, να αναζητούν την ανθρωπιά και να μην τους αγγίζει η απουσία της... Θα κάνω ότι δε βλέπω όταν δε μ αρεσει αυτο που βλέπω. Το προτιμώ, αρκεί να βλέπω κάπου κάπου και αυτά που θέλω.
Μακάρι να νιώθουμε πάντα παιδιά. Τα παιδιά δε βαριούνται. Δεν θέλουν και πολλά πέρα από εξασφαλισμένο φαγητό και εξασφαλισμένη αγκαλιά. Εμείς πόσες ανάγκες δημιουργούμε στους εαυτούς μας και γιατί? Επειδή κοιτάμε τους άλλους? Από τις ζωές μας λείπουν οι κοινές προοπτικές. Καθένας ανοίγεται σε κάτι καινούριο και πρωτοποριακό για να ορίσει τη ζωή του, για να γνωρίσει καινούριους ανθρώπους, να βάλει καινούρια αποτυπώματα στα παλιά. Αυτό είναι η Πρωτοχρονιά. Η ελπίδα ότι θα αποτυπώσεις και θα αποτυπωθείς κάπου και φέτος. Κάπου να χωρέσουμε κι εμείς. Έχω αποφασίσει ότι ανήκω εκεί που είναι η καρδιά μου. Θέλω κοινές προοπτικές με τους δικούς μου ανθρώπους. Θέλω να δείχνω ότι μπορώ και να μπορώ να δείχνω.
Δε μου φταίει κανείς σε τίποτα.
Αναλαμβάνω πλήρη ευθύνη των μικρών μου προβλημάτων. Αυτή είναι , σκέφτομαι, η αρχή για την ευτυχία.
Λυπάμαι για τις λυπημένες ψυχές και αυτών των γιορτών.
Λυπάμαι για τα λόγια που δεν ειπώθηκαν.
Δεν μου φτάνει να λυπάμαι.
Το αρκετά λέγεται για να δείξει κορεσμό. Αλλά κάποιοι ποτέ δε φτάνουν το αρκετά.
Καποιοι θα πουν ότι αυτό είναι καλό, ότι ψάχνονται και δεν επαναπαύονται.
Εγώ θα ευχηθώ φέτος να επαναπαυτούμε.
Να νιώσουμε ότι έχουμε αρκετά, να κορεστούμε πριν κουραστούμε.
Όλα είναι αρκετά όταν εσύ αρκείσαι σε αυτά.
Καλές νύχτες από εδώ και πέρα.