Εξομολογήσεις πολύ προσωπικές

Δε με ενδιαφέρει αν μιλάει κάποιο προεμμηνορρυσιακό ή κάποια υστερία, έτσι κι αλλιώς νιώθω να βγάζω αρχίδια αυτόν τον καιρό- για πολλούς λόγους।
Πρέπει να σας αποκαλύψω αυτό που πρόσφατα έμαθα, ότι η κοινοποίηση μιας σχέσης έχει πολλά άσχημα। Φίλοι και γνωστοί που περιπλανώνται, θεωρούν ότι όλα πάνε καλά επειδή απλά έχεις μια σχέση। Λάθος φίλοι μου, φτάνεις σε σημείο που όταν πρέπει να αποκαλύψεις ότι να, δε σε γεμίζει τόσο η κατάσταση, και είναι σαν να παίρνεις διαζύγιο। Λες και είσαι παντρεμένος και πρέπει να πηγαίνουν όλα καλά। Όχι λοιπόν। Θέλει αρχίδια να πεις ότι κάτι πήγε στραβά, σε οτιδήποτε στη ζωή σου। Αποκτώ αρχίδια। Με ξυρισμένα πόδια, για προσωπική μου μόνο αισθητική, γιατί με τα τζιν στη δουλειά και την απουσία ερωτισμού, θα μπορούσα κάλλιστα να κουρνιάσω σε τρίχωμα αρκούδας.
Οι άνθρωποι που είναι πολύ αυστηροί με τον εαυτό τους, δυσκολεύονται αφάνταστα να πουν συγνώμη। Και αυτό τους καθιστά ανάπηρους। Και η αναπηρία ενίοτε αργεί πολύ να φανεί। Προτιμώ να δέχεσαι τις αδυναμίες σου, και έτσι να δέχεσαι και των άλλων, παρά να το παίζεις προκρούστης χωρίς λόγο। Πόσες φορές είπατε συγνώμη (όταν έπρεπε)? Και πόσες είπα βέβαια συγνώμη ενώ δεν έπρεπε... Ψωμοτύρι μου η συγνώμη και μπαστούνι μου το ευχαριστώ। Που όταν πληρώνουν οι άνθρωποι, παρεπιμπτόντως, ξεχνάνε να πούνε ευχαριστώ। Και μου έχει λείψει, αυτή η ανθρώπινη ειλικρινής πλευρά που σου γνέφει ένα ευχαριστώ και σε γεμίζει χαρά। Εμ, στο τζάμπα είναι πιο εύκολο να πεις ευχαριστώ। Όταν ο άλλος πληρώνει, του κοστίζει να βγάλει το μυαλό από την τσέπη και να γνέψει με καλοσύνη। Σπάνιοι άνθρωποι όσοι το κάνουν, τους αγαπώ।
Είναι αποφάσεις που στέκονται χρόνια μπροστά μου και σαν να έχω φουσκάλες στα πόδια, διστάζω να κάνω το μεγάλο βήμα και να τις πάρω- ή μάλλον να τις ανακοινώσω- η ανακοίνωση είναι το ζόρι।
Κάνω υπομονή, τα καλοκαίρια είναι δύσκολα πάντα στην πρωτεύουσα। Γέλασα τον εαυτό μου χωρίς να ξέρω, του είπα να κάνει υπομονή। πάντοτε λοιπόν θα υπάρχουν ζόρια, γι αυτό πρέπει να κάνεις τα κουμάντα σου। Αυτή η ενηλικίωση μού τη δίνει।
Ξεπουλάω άθελά μου κάποιες στιγμές τον αυτοσεβασμό μου। Αδυνατώ να ισορροπήσω.... παλεύει μέσα μου το πάθος που δε βρίσκει πού να εκφραστεί, με το παράπονο। Σήμερα το ομολόγησα, από σήμερα σταματάω και το ξεπούλημα। Δανεικά στοπ, όποιος θέλει να πάρει, να προσφέρει।
Κουράστηκα σήμερα, και μου λείπει αφάνταστα ο προσωπικός μου χρόνος.... Στο τριαντάωρο πάνω τα φτύνω। Μισώ τους άλλους που σχολάνε και παραδίδουν καθήκοντα, ενώ εγώ πρέπει να ενδιαφέρομαι για το πότε έχεσε ο τάδε। Μου λείπει το να ψάχνω μουσικές, να ανανεώνομαι ,να γράφω, να ονειρεύομαι... Όχι ότι δεν είμαι καλά, γιατί τα κουτσοκαταφέρνω μια χαρά εδώ που τα λέμε, αλλά να, μου λείπει το παιδί που ήμουν। Πάρα πολύ, ώρες ώρες। Στη δίνη της αμφιβολίας μήπως κι εγώ δεν τα κάνω όλα σωστά (μα ποιος τα κάνει όλα σωστά), στη βιασύνη να ακούσω τα νέα των ανθρώπων μου, αρνούμαι ακόμα και να αποδοκιμάσω ό,τι βλέπω στραβό। Δε μου αρέσει αυτό, πάντοτε ήθελα με κριτική να δίνω και μία άλλη οπτική γωνία στους ανθρώπους μου। Οι περισσότεροι τώρα δεν την αντέχουν ,δεν τη θέλουν। Εγώ τη θέλω, αλλά βιαζόμαστε όλοι να ενθαρρύνουμε και όταν ακούμε τους άλλους να σκεφτούμε τη θέση μας και να συγκρίνουμε। Κι έτσι ξεχνάμε ότι ακούμε τον άλλον για να τον βοηθήσουμε και όχι από συνήθεια.
Μπερδεμένες εξομολογήσεις, αλλά για να τα λες σταράτα πρέπει και να έχεις κατασταλλάξει
Είναι και ξενέρωτο να είσαι κατασταλλαγμένος।
Θέλω προοπτική, δε θέλω πια να είμαι στον αέρα।
Κι ας ξέρω ότι πολύ σύντομα μπορεί να κάνω κάτι που θα με βγάλει πάλι στο μηδέν, ακόμα και η προοπτική μιας νέας κατάστασης, έστω και δύσκολης και μοναχικής, με εξιτάρει περισσότερο από την ουδετερότητα και την ξενέρα που μου προσφέρει ο πάλαι ποτέ αγαπημένος μου άνθρωπος।
Αν δε μπορείς να είσαι με αυτούς που θέλεις, καλύτερα μόνος σου।
Αδιαφορώ για τον κόσμο γύρω μου, γιατί χρειάζομαι μια βουτιά στον κόσμο εντός μου- μου φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρων, από τις διακοπές του ενός και του άλλου, τις τακτοποιημένες ζωές τους।
Αν κάτι θέλω, είναι μια έκπληξη, κάτι διαφορετικό, να μπορέσω να βάλω τον εαυτό μου για ύπνο χωρίς παράπονο απόψε। Κι αν δεν έρθει απόψε, δεν έγινε και κάτι। χρειάζεται να σταθείς λίγο στα μετέωρά σου, μέχρι να αποφασίσεις ποιος αξίζει να τον προσκαλέσεις.