Διαβάζω, διαβάζεις, κανείς δε διαβάζει

Κοιτάς τη ζωή σου και δεν έχεις εικόνες να ονειρευτείς. Παλεύεις ενάντια στην περιέργεια να μάθεις τι άφησες πίσω σου. Σαν να μηρυκάζεις. Θέλεις να φύγεις, αλλά μόλις φύγεις θέλεις να είσαι πίσω. Θέλεις να αδειάσεις το μυαλό σου και την αμέσως επόμενη στιγμή θέλεις να το γεμίσεις.

Θαυμάζω τους ανθρώπους που κάνουν άρδην αλλαγές και δε νοσταλγούν παραπάνω από ότι επιτρέπεται.
Κι εγώ δε φεύγω ποτέ αν δεν πρέπει. Να, σα να με χωράει ο τόπος, δηλαδή.

Και μετά είναι η κριτική. Ο εγκλεισμός που φέρνει τις έμμονές σου σκέψεις στην επιφάνεια των άλλων. Και σαν κακομοίρικο θεατρικό, εκτίθεσαι σε ανθρώπους που αν δεν τύχαινε, ίσως και να μην τους κοίταζες ποτέ. Σαν να σε κοιτάζει ο Χορός να κλαις, και να συμπάσχει ή να κρίνει. Κι αν κλάψεις, είσαι αδύναμος, λένε. Δεν ξέρω.
Είναι εύκολο να νομίσεις πως κάποιος είσαι επειδή τα καταφέρνεις σχετικά καλά. Και η ταπεινότητα είναι εύκολο να ξεχαστεί. Λίγο να τη χάσεις και σα να μην υπήρξε ποτέ. Δε θέλω πια να κρίνω. Απλά να παρατηρώ.

Γιατί κάποιοι άνθρωποι εναποθέτουν την ευτυχία τους πάντα στους άλλους?

Και όλοι συνεχίζουν τις ασχολίες τους, καθένας με το ρυθμό και τα μυστικά του, και εσύ πάλι περιμένεις. Γιατί  τη ζωή δε μπορείς να τη φιλοσοφείς, αν δεν τη ζεις.

Bring me to life

Γιατί όποτε νομίζεις ότι είσαι ετοιμος να αντιμετωπίσεις κάτι, αυτό το κάτι εξαφανίζεται....
Γιατί όποτε σού δίνουν μια πιστοποίηση ότι κάτι έμαθες, δεν σο ψιθυρίζει κανείς ότι έπονται κι άλλες πολλές εξετάσεις...
Γιατί το καλύτερο μάθημα είναι η εύρεση της ζωής μέσα στα μικρά καθημερινά γαμώτο.
Και γιατί όταν κάτι πάει στραβά, μπορεί να πάει και κάτι ακόμα πιο στραβά.
Και γιατί οταν γυρνάς αργά το βράδυ σπίτι θα πέσεις τυχαία πάνω σε ένα δυνατό ρυθμό που θα σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα και να θυμηθείς πως τίποτα πιο σημαντικό δεν υπάρχει από την ανάσα σου.
Και γιατί όταν έξω παίζει μπουζουκάκι και βγαίνει δειλά ο ήλιος, θυμάσαι πού βρίσκεσαι και χαμογελάς.
Φόρος τιμής στους χιλιοακουσμένους και για κάποιους ανιαρούς evanessence που είναι σαν τις παλιές φωτογραφίες. Τις αφήνεις πίσω σου αλλά αν πέσεις πάνω τους, τις λατρεύεις πιο πολύ από ότι πριν.

Ποια μέρα έχασες?

Επιστρέφεις σε κυκεώνα πλυντηρίων και συμμαζέματος... Σκέφτεσαι και ονειρεύεσαι ένα ολοκληρωτικό ρεκτιφιέ, την ανάγκη σου μέσα στο τρέξιμο να γίνεις γυναίκα, όμορφη, να περπατάς όχι σαν εκτελεστικό ρομποτάκι, αλλά σαν παρουσία αισθητή. Και μετά σκέφτεσαι τον ήλιο που έχασες, τον ήλιο που ξέχασες, και μετά πριν ξαπλώσεις θα σκεφτείς το ευχαριστώ, το σχόλιο πως είσαι καλός σε αυτό που κάνεις, το μάτι που έκλεισες συνθηματικά, τα αστεία που έκανες και έσκασες στα γέλια, και στο τέλος δεν ξέρεις τι χάνεις και πού, ξέρεις μόνο ότι παίρνεις ένα push για να συνεχίζεις, όταν σού λένε μπράβο και όταν οι ανώτεροί σου σού γνέφουν σαν με σεβασμό, και ακόμα όταν σού λένε καλά λόγια από το πουθενά, έτσι για να μη γκρινιάζεις στο τέλος ακόμα ενός 30ώρου. Φινάλε και αυλαία και αεράκι δίπλα στο παράθυρο και μουσικές ανεβαστικές, και βουρ για τη συνέχεια.Finally I like it. Ίσως γιατί και όταν λείπει αυτός που σε πατρονάρει, αναλαμβάνεις ;-)

One of these mornings...

Μια μέρα θα ταξιδέψω σε ολόκληρο τον κόσμο. Θα κουβαλάω μαζί μου ρούχα παντός καιρού, σανδάλια, κάλτσες, ομπρέλες, μάσκα θαλάσσης, και θα τριγυρνάω όπου μ αρέσει. Δε θα χρωστάω πουθενά, θα έχω κλείσει όλους τους λογαριασμούς μου με τους ανθρώπους, και με όσους δεν τους έχω κλείσει, θα τους πάρω μαζί μου. Θα κοιτάζουμε τα τοπία χωρίς να νοιαζόμαστε να τα βγάλουμε φωτογραφία, θα γεύομαι τη μαγεία κάθε σούρουπου σε κάθε γωνιά της στρογγυλής γης, θα ανεβοκατεβαίνω ανηφόρες, κατηφόρες και σκαλιά όπου βρω, και θα θυμάμαι μόνο όσα θέλω να θυμάμαι.
Και μετά θα γυρίσω, θα καθαρίσω το σπίτι μου σαν να μπαίνω πρώτη φορά, και θα επιστρέψω από εκεί που ξεκίνησα, θα ξαναγοράσω λουλούδια και θα πάρω πίσω το μονομάχο μου, και θα καθίσω μετά να γράψω για τα ταξίδια που ποτέ δεν έγιναν, για τους λογαριασμούς που αν δεν τους κλείσεις, θα συνεχίσουν να έρχονται ειδοποιητήρια, για την ομορφιά μερικών δεσμεύσεων και την ασχήμια κάποιων άλλων, και για την ελευθερία που νιώθεις είτε είσαι εδώ, είτε μακριά, και για τα λόγια όσων ήθελαν αλλά δε μπόρεσαν και για εκείνους που ήθελαν να σε βοηθήσουν όταν εσύ δεν έβλεπες και για τις σκέψεις που δεν έπρεπε να γίνουν και για τη ματαιότητα των φόβων σου και για τη γλυκιά χαρά της ανταμοιβής. Και μετά θα ζωγραφίσω τις φωτογραφίες που δεν τράβηξα και θα γράψω ένα παραμύθι για τα παιδιά που δεν ταξίδεψαν και μετά θα κοιμηθώ χωρίς ξυπνητήρι.


It could also happen to you.- το μότο της εβδομάδας