Κυριακή γιορτή και σχόλη...

Πιο ωραία μέρα από την Κυριακή δεν ξέρω αν υπάρχει... Η οκνηρία, η ευκαιρία να κάνεις ό,τι γουστάρεις, να μην δίνεις λογαριασμό, κι ας μην έχεις παρέα, έχεις τον εαυτό σου που μπορεί να απαιτεί ολοήμερη ρέκλα, καλοκαίρι, μόνο το σεντόνι σου κι εσύ, κι αν το επιτρέπεις, μια εφημερίδα ή ένα βιβλίο... Όνειρα για καλοκαιρινά βράδια μόνο, με χρωματιστά ροφήματα και μουσικές από άλλες χώρες...

Κι όσο σκέφτομαι πόσοι άνθρωποι φοβούνται τις Κυριακές, γιατί τους φέρνει αντιμέτωπους με τη μοναξιά τους μάλλον, απλά λυπάμαι. Η Κυριακή είναι η μέρα του Θεού όπως λένε, αλλά μάλλον είναι και η μέρα του ανθρώπου. Καλή εβδομάδα (ελπίζω καλύτερη από την προηγούμενη)

ανακούφιση...

Προτιμώ κάποιος να πεθαίνει και να ανακουφίζεται, να ξαλαφρώνει, να παύει να εξαρτάται από τους δικούς του, όταν δεν πρόκειται να επιστρέψει... Είναι μερικές φορές που φτάνεις στο αμήν, και δεν μπορείς πια να λυπηθείς πραγματικά για τον δικό σου που έφυγε. Εκεί, στο όριο υπομονής και κούρασης, εκεί πρέπει (ίσως) να φεύγεις.

με άσχημα αγγλικά....

the mystery is never to be solved....

Αρκεί για απόψε.

Θέλω να αναρωτιέμαι ώρες για την ένταση των συναισθημάτων μας... Μήπως τα έχουμε αμβλύνει, μήπως τα έχουμε ισοπεδώσει κιόλας....

Θέλω να πιω πολλά λίτρα νερό και να κυλώ παντού σαν αυτό, να αλλάζω σχήματα όπου βρίσκομαι, να μη συμπιέζομαι, να πάψω λίγο να είμαι τόσο στέρεη και άκαμπτη. Μόνο λίγες στιγμές νιώθω έτσι. Όταν τα συναισθήματα κορυφώνονται, τότε το νιώθω πιοι έντονα, ότι τόσο καιρό ήταν σε ύφεση.

Τα βράδια αυτά είναι μαγικά. Τραπεζάκια παντού έξω, βόλτες χαλαρές, μπίρα μπίρα μπίρα κι άλλη μπίρα, ζέστη υποφερτή, ανοιχτές καρδιές....

Μάλλον είχα σχεδόν ανάγκη το ξέσπασμα στους depeche. Στους όποιους depeche.

Κάποιες απορρίψεις που τρώω με κρατάνε σε επιφυλακή. Θα θελα να μην υπάρχουν. Γιατί άλλωστε να υπάρχουν...? Αλλά πώς αλλιώς θα γινόταν...

Αρκετά είπα, αρκεί για απόψε.

Πολύ ενδιαφέρουσα λέξη το ΅αρκεί΅....