Τι γυρεύουμε εμείς, μέσα στην μπιχλα των άλλων

Ψάχνεις να βρεις ένα συναίσθημα ανάμεσα σε μασημένες βιαστικές κινήσεις.
Να νιώσεις κάτι που έχασες πριν καιρό, όταν βρήκες κάτι πιο ουσιαστικό.
Σαν ανάμνηση που δε θες να την ονομάσεις ανάμνηση.
Αλλά ο τόπος της μνήμης είναι μόνο το παρελθόν.  Το σήμερα ζητάει νέα τροφή, σαν σαρκοβόρο ζώο. Αυτός που ζει με αναμνήσεις, δε ζει.
Ζυγιάζω τα συναισθήματα που νιώθω αυτό το διάστημα. Και είμαι εκεί, στο φλατ, άντε πού και πού μια απογοήτευση, μετά μια χαρά και τούμπαλιν, και μόνο μια φλόγα που μου ζεσταίνει την ψυχή. Για τους άλλους καταντά βαρετό, δεν το κατανοούν, αυτό το ατέρμονο συναίσθημα του να μάχεσαι το μη αναστρέψιμο, της μέγιστης προσπάθειας, του αναπόφευκτου τέλους, της στιγμής που στέκεσαι δίπλα σε κάποιον και του χαμογελάς ψεύτικα για να του δώσεις θάρρος. Κι όμως ανάμεσα στα εκάστοτε προβλήματα του καθενός δε βρίσκω πιο σοβαρό, πιο δυνατό συναίσθημα, τίποτε δε με συγκινεί όσο αυτές οι στιγμές μου κοντά σε αξιοπρεπείς ανθρώπους που πονάνε.
Αμαρτάνω άραγε όταν κοιτάζω τον ουρανό και λέω πως ίσως δεν υπάρχει Θεός; Δεν ξέρω. Τι είναι η αμαρτία στην τελική; Η αμφιβολία είναι δικαίωμα. Ποιος είναι Θεός και ποιος άγγελος, και με τι κριτήρια μοιράζονται οι δοκιμασίες στους ανθρώπους; Δεν έχει λογική, ποτέ δε θα το λύσω, ποτέ δε θα το καταλάβω. Θα κάνω μόνο ό,τι μπορώ και θα προσεύχομαι για τη συνέχεια. Θαυμάζω τους ανθρώπους που δέχονται όσα έρχονται με υπομονή. Σαν να λάμπουν μέσα στην μπίχλα των άλλων. Παίρνω μαθήματα που πουθενά αλλού δεν είδα μέχρι τώρα, και γουρλώνω τα μάτια σαν να είμαι παιδί και να βλέπω πρώτη φορά παιδικό.
Δε θέλω να πω ποτέ τι έχω περάσει, σαν να το ξορκίζω, σαν να το διαγράφω αν δεν το σκέφτομαι. Το έχω καταφέρει, κάπως. Κι αν βλέπεις τους μήνες να περνούν, τουλάχιστον κοιτάζοντας τον εαυτό σου, είναι ωραίο να βλέπεις πως μπορείς από το τίποτα να αντλείς ηρεμία εσωτερική και να εξελίσσεσαι σιωπηλά. Δε με ενδιαφέρει καμία φαντεζί εμπειρία, με ενδιαφέρει ο ουσιαστικός ορισμός της αγάπης που έχεις να δώσεις στους ανθρώπους που αγαπάς. Χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς ονειροπόλες προσδοκίες. Κι ας σε ρωτάνε τι νέα κι εσύ λες "τα ίδια". Σαν τα ουσιαστικά πράγματα να είναι μυστικά.
Νιώθω τύχη, που έχω βρει ένα δυο πράγματα που μου δίνουν χαρά. Λατρεύω τον ήλιο που με ζαλίζει στα πολύβουα πεζοδρόμια και λατρεύω να βάζω τα κλάματα γιατί αυτό μου λέει πως ακόμη ζω, και λατρεύω τα πολλά decibel στο πεντάλεπτο δρόμο για τη δουλειά, και λατρεύω να περνάω ξανά στις 10 το πρωί από εκεί που πέρασα χθες στις 2 το βράδυ, και μου αρέσει που λογαριασμό δίνω μονάχα σ εμένα.

ΥΓ Έχω ένα ένστικτο και το ρημάδι συνήθως βγαίνει.

http://www.youtube.com/watch?v=C5wtYh_t6o4

Release me

Και πάνω που νομίζεις ότι αποκτάς σιγουριά,
τσαφ και η αλαζονεία κάνει λίγο επίπεδα,
όταν αρχίζεις να αποκτάς άμυνες,
και να δικαιολογείς τα λάθη σου,
έρχεται αυτή η σωρεία συνειδητοποιήσεων,
πως εχεις πολύ δρόμο ακόμη.
Και παραδέχεσαι το λάθος
και γυρίζεις σπίτι με την πλάτη στο ήλιο
και το κεφάλι σκυμμένο,
προσπαθώντας να ξεχάσεις
μήπως και κοιμηθείς.