Here we are... 4 χρόνια μετά. Ανάδυση προσωπικού χρόνου και διάθεσης για αυτοδιάθεση μετά από 4 χρόνια, Χριστέ μου. Ανάσα βαθιά. Τι έμαθα και τι ξέχασα άραγε σ αυτό το διάστημα...
1. Έμαθα πως η αγάπη πολλαπλασιάζεται, δε μοιράζεται, και πως ότι δώσεις θα πάρεις. Και επιβεβαιώνομαι προς το παρόν. Επιφυλάσσομαι για το μέλλον.
2. Έμαθα πως ζορίστηκα, δεν ντρεπομαι να το παραδεχθώ τώρα που μπορώ να χαλαρώσω λίγο, πως πήρα βαθιές ανάσες, δε μου έφτανε το οξυγόνο κι όμως συνέχιζα, γιατί αυτό το ζόρι ήταν ένα προσωπικό στοίχημα στο οποίο καλά τα κατάφερα. Κι ο πιο σκληρός βράχος κάποιες στιγμές κλονίζεται, μια μάχη χαμένη όμως είναι μάθημα αυτοβελτίωσης, δεν είναι ήττα. Δεν ήταν όμως το ζόρι της κακοτυχίας που πάντα απευχόμουν, απεναντίας ήταν το ζόρι των επιλογών που έκανα, και εκ πεποιθήσεως, δε θα κατηγορήσω κανέναν γι αυτό. Ως εκ τούτου, εφόσον οι επιλογές ήταν και είναι δικές μου, είναι και τα ρέστα δικά μου.
3. Έμαθα πως με τόσους ανθρώπους δίπλα μου, με τη ρηχή επικοινωνία που λίγα μόνο μου προσφέρει, στο βάθος μου δε βλέπει κανείς σχεδόν, στις αποφάσεις είμαι μόνη μου και θα πεθάνω μόνη μου. Εύχομαι να έχω υγεία και να μην ταλαιπωρηθώ, Χριστέ μου πόση δυστυχία μπορείς να επιφυλάξεις σε κάποιους ανθρώπους στο τέλος τους. Αν με ρωτήσει λοιπόν κανείς και μπορούσα να επιλέξω, πες με ψυχρή ή αναίσθητη, θέλω όμορφο τέλος κι ας είναι και συντομότερο. Νωρίς ίσως για να συμφιλιώνομαι με τέτοιες ιδέες, αλλά το μότο μου δεν άλλαξε με τα χρόνια: "ε, και τι έγινε?" I ' ll swim.
4. Έμαθα πως η ζωή θέλει ρίσκο, και αν πάω με τα νερά κάποιου, εγώ κολυμπάω εκεί που θέλω. Ή έτσι νομίζω τουλάχιστον. Με τις πλάνες που έπονται δε θα λογαριαστώ τώρα.
5. Έμαθα πως τα σκληρά λόγια εύκολα λέγονται. Οι φόβοι είναι ωραίος τρόπος για να μην κάνεις απολύτως τίποτα. Η αναμονή και η παράταση του χρόνου μου επιτείνουν τις φοβίες. Δεν τις θέλω, μόνες τους αναδύονται. Αλλά για μία φοβία εδώ, θα βγει και μία φοβία εκεί. Σε κάθε plan B και C, υπάρχει το dead-end. Όπου κι αν βρεθώ υπόσχομαι να κάνω αναστροφή.
Δεν είναι εύκολο, αλλά επιθυμώ να συνεχίσω δια βίου το νομαδικό lifestyle του όπου γη και πατρίς, ίσως γιατί δε θέλω δεσμεύσεις, δε θέλω ισοβιότητες, θέλω την πενιχρή ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας. Κι ας μην αράξω ποτέ ποιος ξέρει, κάπου θα τη βρω τη γαλήνη και θ αλλάξω γνώμη.
6. Ξέχασα την ελευθερία του ατελείωτου ελεύθερου χρόνου, τις ατελείωτες βολτες σε γεμάτους δρόμους με τα ματια στο κενό, τα ταξίδια που κάνει το μυαλό όταν το αφήσεις ελεύθερο. Προτίμησα να μην αναμετρήσω τις προτεραιότητες και τα όνειρά μου, γιατί δε θέλω να αντικρύσω το πρόσημο αρνητικό.
7. Ξέχασα για λίγο πώς ξεκίνησα, τι προσδοκίες είχα, μπορεί να μην ήμουν ποτέ φιλόδοξη, ήθελα όμως πάντοτε να κοιμάμαι ήσυχη, και αν θέλεις, θέλω σε 10 χρόνια από τώρα να μη μετανιώνω για τίποτα. Αυτό είναι προσωπικό στοίχημα και μακάρι να μην το χάσω. Χρέος μου είναι.
8. Ξέχασα για λίγο την εμπιστοσύνη μου σ' εμένα και σ' Εσένα. Με ενοχλεί να το παίζω όλη μέρα ενήλικας. Χρειάζομαι μια αγκαλιά και, αν δεν τη βρίσκω, έστω μια στιγμή να εκφράσω την αδυναμία μου σε προσωπική στιγμή με εμένα μόνο. Οι θεατές ενοχλούν σ αυτό το one man show.
9. Ξέχασα να σας πω πως οι παρεμβάσεις σας σε μια ζωή που δε σας ανήκει όταν τα έχετε κάνει μαντάρα στις δικές σας, περιττεύουν. Και, wtf, αδυνατώ να βρω έναν ευγενικό τρόπο να σας το πω. Δεν είναι η πρώτη φορά που πάνε στράφι ατελείωτες ώρες προσπάθειας οργάνωσης και προγνώσεων σε απάτητα χωράφια. Από όλα κάτι έμαθα τελικά. Να μαστε καλά.
I rest my case.
