Past year's bill....

Ο περασμένος χρόνος ήταν απλά υπέροχος. Καινούρια συναισθήματα, καινούριες καταστάσεις, άλλες ολοκληρώσεις, άλλα πάθη, καινούρια κι αυτά.

Μέσα στην κούραση των ημερών, κάποιες φορές επικρατεί σύγχυση, άγχος, αναρωτήσεις χωρίς απαντήσεις. Πάντα κάτι μπορεί να κάνεις λάθος, πάντα κάτι σε προβληματίζει. Κάνω σωστά? Εκπαιδεύω σωστά? Έκανα σωστές επιλογές? Το μέλλον θα δείξει.... Περιμένω μονάχα κι ελπίζω τα λάθη μου να μην είναι σοβαρά. Αυτό μόνο μπορώ να ευχηθώ, γιατί τα λάθη δε μπορώ να τα αποφύγω.

Σκέφτομαι, πως για να είμαι σωστός παιδαγωγός ενός ανθρώπου στη νέα του ζωή, πρέπει να είμαι εγώ καλά. Τούτο σημαίνει, πως οφείλω να μην παραμελώ τα πάθη μου, δηλαδή τις μουσικές μου που με κάνουν να ανασαίνω πιο καθαρά, τη δουλειά μου που με κάνει να αισθάνομαι αποτελεσματικός και ικανός άνθρωπος, μού προσδίδει ικανοποίηση, είναι η αφορμή να περιποιηθώ (ναι, βασικό κι αυτό στον κόσμο ενός μωρού που σε κάνει μονάχα να βιάζεσαι να προλάβεις τα πάντα), τα ταξίδια μου (αυτά θα καθυστερήσουν όταν έρθει η σειρά της προτεραιότητάς τους- οι συμβιβασμοί έγιναν, ας τους γιορτάσουμε χωρίς μεμψιμοιρίες....).

Η σχέση του ζευγαριού με το παιδί γίνεται πιο δυνατή, αλλάζει κιόλας όμως, γίνεται "συναδελφική στο νοικοκυριό, στις αλλαγές βάρδιας", κι εκεί έγκειται και το στοίχημα που κανείς δεν πρέπει να αμελήσει. Πρέπει κι εκεί να διατηρείς το πάθος. Με τρόπο, που λογικά, βρίσκεις στην πορεία.

Μικρέ μου πρίγκηπα, σε λατρεύω. Είσαι η ηλιαχτίδα που κάνει τα χιόνια να λαμπυρίζουν στα μάτια μου. Είσαι το φίλτρο που κάνει κάθε εικόνα πιο αθώα. Σού υπόσχομαι να βάλω τα δυνατά μου να είσαι ασφαλής, ευτυχισμένος και γεμάτος άνθρωπος.

Καλή χρονιά να έχουμε. 

Here's what I say

Ορίστε λοιπόν τι συμβαίνει. Συμβαίνει μετά από μήνες ολόκληρους να έχω λίγο χρόνο μοναξιάς, ονειρεμένη κατάσταση δηλαδή. Και συμβαίνει επίσης, στο δίπλα δωμάτιο, 10 το βράδυ, να κοιμάται ένα πλασματάκι tabula rasa που φιλοδοξώ να του εμφυσήσω ό,τι ομορφότερο μπορεί να νιώσει άνθρωπος επί γης. 

Οι ματαιώσεις ουκ ολίγες. Έρχονται οι στιγμές που αντιλαμβάνεσαι πως το να πληγωθεί κάποιος είναι αναπόφευκτο, ακόμα κι αν είναι 2 μηνών άνθρωπος δηλαδή αν θέλει αγκαλιά σε όρθια θέση κι εσύ το αγκαλιάζεις ξαπλωτό, πάλι απογοτευμένο θα νιώσει αυτό το άμαθο πλάσμα. Οι μικρές αυτές ματαιώσεις είναι όμως και η ομολογία της ύπαρξης στον κόσμο αυτό. Για να μεγαλώσει και να δεχτεί με ωριμότητα, τις άλλες, τις σοβαρότερες ματαιώσεις. Ή έστω, να έχει την ευχέρεια να διακρίνει τις σοβαρές ματαιώσεις από τις ασήμαντες.

Σημαντικός : αυτός στον οποίο εσύ δίνεις σημασία. 

Είναι αξιοθαύμαστο πόσο γρήγορα προσπερνά ένα μικρό παιδί τις ματαιώσεις για τις οποίες έχει νωρίτερα επαναστατήσει κανονικά. Αυτό λέγεται τάχιστη αλλαγή προτεραιοτήτων, ή αλλιώς προσαρογή, ή ένστικτο επιβίωσης.

Έπειτα ερχονται και οι δικές μου ματαιώσεις. Το δικό μου άγχος αποχωρισμού, γιατί τους τελευταίους μήνες δεν ορίζομαι στον κόσμο τούτο παρά μόνο σε δυάδα. Πώς θα βγω ξανά στους δρόμους, αφήνοντας το άλλο μου μισό πίσω? Και πώς γίνεται ένα πρώην αυτάρκες (κατά τα νομίσματά μου έστω) άτομο να πλημμυρίζεται ξαφνικά από συναισθήματα ανάγκης και φόβου μήπως χάσει τον άλλο? 

Όλα τα προπύργιά μου γκρεμίστηκαν ένα- ένα, έπεσε και το κεντρικό τείχος, και αυτό που υπάρχει μέσα, τελικά τα σπάει. Τώρα καταλαβαίνω πώς νιώθουν οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφομουν, και δεν καταλαβαίνω πώς κρύβουν επιμελέστατα ένα τόσο δυνατό κομμάτι της ζωης τους.

Μακάρι με τον καιρό να καταφέρω να μην ξαναξεχαστώ από την πλημμύρα της καθημερινότητας, και να θυμάμαι πάντα πως ενα παιδί χρειάζεται μια ζεστή αγκαλιά και χρόνο κατά τον οποίο δε θα σκέφτομαι τίποτε άλλο παρά μόνο εκεινο. Ούτε πλυντήρια, ούτε ψώνια, ούτε δουλειά. Μονάχα παιχνίδι και αγκαλιά. 

Μεταλλάσσομαι

Το προηγούμενο ποστ με βρίσκει ακριβώς στο ίδιο mood. Οι άλλοι όπως βαδίζουν, κι εμείς ανάποδα, ρε παιδί μου.

Εκ φύσεως δε μπορώ να αγνοώ τους γύρω μου και να τους γράφω σταρχιδιστικά, ωστόσο εκ της ίδιας φύσεως, δε μπόρεσα ποτέ να κοιμηθώ ήσυχα αν είχα κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που όριζε η καρδιά μου. Και εξηγώ. Κρατιέμαι αφάνταστα για να μην πω ενα δυνατό "σκάστε". Σε ανθρώπους που ναι μεν εκτιμώ απεριόριστα και ναι, με έχουν βοηθήσει, αλλά από την άλλη δεν είναι αλάνθαστοι, δεν είναι εγώ και δεν θέλω να με αγχώνουν. Βιώνω εξάλλου μια εξαιρετική επανάσταση: δε με ενδιαφέρει τίποτα! Συμβουλές εκ του μακρόθεν και ιστορίες για αγρίους που δε θα εξημερωθούν ποτέ, μού ανάβουν τα λαμπάκια! Ω, ναι! Δεν έχω χρόνο, προς ώρας, για αυτά. Ξυπνάνε άγρια ένστικτα μέσα μου, οι προτεραιότητες αλλάζουν και για τους άλλους αυτό μπορεί να φαίνεται άγαρμπο. Προσπαθώ να με κατευνάσω, στην προσπάθειά μου κλαίω, αν με δουν να κλαίω, ώπα, τι έχεις, τι έπαθες, μα γιατί? Jesus.... Αφήστε με, ή μάλλον, βοηθήστε με να εκραγώ...

Έρχεται και η φωνή της λογικής, ή του παλιού ψύχραιμού μου εαυτού, και λέει πως εκεί που σε βοηθούν δε μπορείς να φτύνεις, κι όμως, αν πρόκειται να υποκρίνομαι, ας μη λαμβάνω βοήθεια. Η ας μείνω μακριά για λίγο.
Τι κάνεις λοιπόν όταν δε μπορείς να διασφαλίσεις την απόσταση που μέχρι τώρα σε βοηθούσε να παραμείνεις ψύχραιμη? Μυστήριο άλυτον.

Κι είναι από την άλλη αυτή η unconditional love. Που μέρα με τη μέρα γίνεται πιο δυνατή, σαν να τη τροφοδοτεί κάτι πύρινο. Ό,τι ένιωσα την πρώτη μέρα δεν ήταν τίποτα, αλήθεια. Όσο περνάνε οι μέρες, αυτό μέσα μου θεριεύει. Τόσο, που δε μπορώ να φανταστώ πού θα φτάσει.

Κι είναι και η απίστευτη υπομονή που πρέπει να κάνω για άλλη μια φορά. Η ματαίωση, το άγχος, η ερώτηση "γιατί πάλι σ' εμένα"". Το πήρα το μάθημά μου, Κύριε, γιατί ξανά? Μήπως κάτι δεν έμαθα σωστά, σκέφτομαι. Ας είναι. Η υπομονή δεν ήταν το φόρτε μου και τώρα, αφού προσευχήθηκα στην Αγία Υπομονή, ας περιμένω λίγο ακόμη. Είδα πως με το χρόνο πολλά φτιάχνουν, αλλά δε θέλω να γίνω και έντομο. (αναφορά στον Ελύτη, "Ακόμα και όσοι κατάφεραν να επιστρέψουν από την κακοτυχία, δε χαμογέλασαν ποτέ. Όπως δε χαμογελούν ποτέ τα έντομα")

Ώρες ώρες νιώθω τέρας ψυχραιμίας, σκυλί του πολέμου. Και την αμέσως επόμενη, κλαίω κρυφά, όχι από αδυναμία, αλλά από ανάγκη να εξισορροπήσω τους νέους ρόλους μέσα μου. Και όσο κι αν τρομάζει κανείς με αυτό, νιώθω πολύ υγιής με όλο αυτό. Αν δεν το βίωνα έτσι, μπορεί να μην ήταν φυσιολογικό.

Το βασικό μου όμως πρόβλημα (ένα από όλα δηλαδή) παραμένει αυτό. Ο ορισμός του φυσιολογικού. Η προσπάθειά μου να το διαχωρίσω από το συνηθισμένο, που δεν είναι κατ' ανάγκην φυσιολογικό, και να πάψω να επηρεάζομαι από έτερα ακούσματα. Μέχρι να το καταφέρω αυτό, προτιμώ να μην ακούω.

Το χαβά σου, εσύ!

Σκέψεις περί φυσιολογικού και μη φυσιολογικού.
Φυσιολογικό δεν είναι αυτό που κάνουν όλοι. Είναι αυτό που εσένα σε εκφράζει και σε κάνει να νιώθεις αυτάρκης και αυτόνομος. Αυτό απαιτεί πολλές φορές υπομονή και δεν ξέρεις αν την έχεις, αλλά μάλλον την έχεις.
Ξέρεις ότι πάντοτε τις αποφάσεις σου τις παίρνεις μόνος σου, και δεν ήθελες ποτέ έτερες παρεμβάσεις. Απόψεις επί απόψεων, ο καθένας και η γνώμη του, για σένα. Κι εσύ, έχεις αποφασίσει ότι γνωρίζεις τι θυσιάζεις και τι θέλεις να επιτύχεις μέσω των θυσιών σου. Είναι όλες δικές σου,  οι θυσίες, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες. Κράτησέ τες, άσε τους άλλους να λένε και κάνε την προσπάθειά σου, με υπομονή, όπως πάντα γνώριζες.
Ας καθορίσει ο καθένας τη δική του ζωή. Εσύ, το χαβά σου. Αδιαφόρησε και λίγο. Δεν είσαι εδώ γύρω για να είσαι απόλυτα σωστός. Εσύ απόλαυσε τη διαδρομή σου, τελικά αυτό μετράει. Να μην αφήνεις κανέναν να σε αγχώνει για πράγματα που επιθυμεί ο ίδιος να αγχώνεται, ίσως επειδή δεν έχει κάτι πιο δικό του να ασχοληθεί.

Σίγουροι είναι μόνο οι ισχυρογνώμονες και οι κουτοί.

Απεχθάνομαι τις στιγμές υπερέντασης. Οι υστερίες είναι δείγμα ανισορροπίας, και το κενό σου δε στο γεμίζει ο Άλλος. Ο Άλλος είναι παρών για να σου κάνει τις στιγμές πιο εύκολες, λιγότερο αργές, κι άλλοτε τον χρειάζεσαι για να απολαύσεις τα μακρόσυρτα σούρουπα κοντά του.
Η πραγματική ελευθερία βρίσκεται στο χρόνο με τον εαυτό σου. Ο άλλος είναι απλά συνεπιβάτης. Αλίμονο αν υπολογίζεις τα χνάρια σου μαζί με τους άλλους. Άλλος φοβάται, άλλος βαριέται, άλλος δε θέλει, άλλος τρέμει το ρίσκο. Μόλις ανακαλύψεις την ελευθερία σου, μόνος σου, τότε μόνο μπορεί και να βρεις κάποιον να σε συνοδεύσει στο υπέροχο ταξίδι σου. Οι άνθρωποι θέλουν παρέα ανεξάρτητη και να μη φοβούνται.

Last moment thoughts...

Σε μια έξαρση ψυχολογικής κούρασης, σκέφτομαι πως η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η αποδοχή. Δε μπορείς να είναι τέλειος σε όλα, να δέχεσαι στωικά τα πάντα χωρίς ξέσπασμα. Μπορεί να την έβγαλα μια χαρά ως εδώ, δε μπορώ όμως να μου αρνηθώ δυο στιγμές αδυναμίας. Η εσωστρέφεια δεν είναι λύση, όταν ζορίζεσαι. Αν και συνήθως, βρίσκω την άκρη by myself. Ο φροντιστής πρέπει να είναι καλά για να μπορεί να φροντίζει. Και δε μπορείς να αναθρέψεις άνθρωπο σωστά αν εσύ δεν είσαι εντός σου καλά.
Όσο δίκιο κι αν έχεις στη σχέση σου με τους άλλους, αν θέλεις μια ώριμη δικαίωση, αυτή δεν πρέπει να τη ζητάς από το μεσάζοντα. Και δυστυχώς αρκετές φορές έπεσα στην αυτή παγίδα. Έτσι λοιπόν αρκετές σχέσεις έμειναν στη σιωπή εκείνη στην οποία κανείς δε μπήκε στον κόπο να εξηγήσει. Και ίσως να μην άξιζε να εξηγηθούμε κιόλας. Αν δεν εκτιμάς κάποιον, ποιος ο λόγος να προσπαθείς; Βέβαια, θα μου πεις, αν δεν μιλήσεις με τον άλλον για να τον καταλάβεις, πώς αποφασίζεις ότι δεν τον εκτιμάς; Είναι όμως οι πράξεις της ζωής του καθενός που μαρτυρούν τι εστί καθείς.
Πίκρα μεγάλη, ομολογώ. Μ αυτής όμως πρέπει να πορευτώ. Κι όσο και να μεγαλώσω, θα με ξενίζει (και θα με αηδιάζει, και θα με λυπεί) η χυδαιότητα των ανθρώπινων ζωών όταν εθελοτυφλούν.
Τελικά αυτό που επιθυμώ είναι να φέρω στον κόσμο έναν άνθρωπο αυτάρκη, με αυτοεκτίμηση (όχι τόσο αυτοπεποίθηση- αυτή δεν είναι απαραίτητα καλή), γνώστη του εαυτού του, εραστή της ζωής και όχι παράσιτό της.
Τι νόημα έχει η καθολική αποδοχή από ένα σύνολο διεφθαρμένο;
Έλα να πέφτουν οι μάσκες. Ή μάλλον, όχι. Δε θέλω να δω τα βρώμικα μάτια σας. Απωθημένα, σχέσεις που ενώνονται με το χρήμα, συμφεροντολογικές, ψέματα μεταξύ σας, ψέματα στους εαυτούς σας.
Δεν νιώθω τέτοια δύναμη ώστε να σώσω τον κόσμο. Η μόνη μου επιβίωση, το αποφάσισα, το ήξερα και από παλιά αλλά ξεχνιέσαι, είναι να μένεις ΜΑΚΡΙΑ. Όσο κι αν ο άλλος σε έχει "βοηθήσει", είσαι "υποχρεωμένος" να τον βοηθήσεις και άλλες ιστορίες του κώλου. Όταν ο άλλος θίγει τον κόσμο μου ακόμα και με την ύπαρξή του, μόνο μακριά του θέλω να' μαι.

Within

Η πιο ασφαλής μέθοδος για να κοιμάσαι ήσυχος είναι να μη γνωρίζεις.
Γιατί,  θέλει ωριμότητα ισχυρή για να αξιολογείς σωστά όσα μαθαίνεις, όσα σού λένε, ή όσα από δική σου αδιακρισία ή από καθαρή τυχαιότητα υποπίπτουν στην αντίληψή σου.
Όπως θέλει και πειθαρχία για να μην προσπαθείς να ορίζεις τις καταστάσεις όταν δε σού το αναθέτουν.

Μέσα από το φρούριο αναλύω συμπεριφορές και σχέσεις των άλλων, για αυστηρά προσωπικά μου συμπεράσματα, βέβαια, και  κατα΄λήγω πάντοτε στην προσωπική ευθύνη του καθενός για τη ζωή του. Όσο θύμα κι αν δηλώνεις, κατά βάθος θύμα είσαι γιατί σε βολεύει να είσαι. Γιατί φοβάσαι να επαναστατήσεις ή να μείνεις μόνος ή να δεις καθαρά, ανάλογα με τη περίπτωση. Η βάση των προβλημάτων σου όμως ξεκινά από τη δική σου δειλία, και δεν πάει να είσαι ο πιο μορφωμένος και εύστροφος άνθρωπος στον κόσμο, όλους τους βολεύει μια παγίδα για να μην προχωρήσουν στη ζωή τους. 

Change of subject. Έχω μάθει να βλέπω το κάθε ζόρι σαν μια νέα ευκαιρία. Ευτυχώς, ίσως ανταποδοτικά, θεωρώ ότι η θετική μου αυτή βλέψη ανταμείβεται με μικρό βαθμό δυσκολίας στην εκάστοτε δοκιμασία. Δηλαδή, οκ, μπορεί να μην ήταν η ζωή μου στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά έστρωσα εγώ κάποια στην πορεία και μού αρκεί αυτό.
Γενικώς, είναι καλά εδώ στον κόσμο μου. Ναι, ναι, ξέρω... Ο κόσμος δεν είναι μόνο ό,τι βλέπω και μού λένε, μα ευτυχώς, δεν έχω καλπάζουσα φαντασία. Και με έσωσε από πολλά αυτό, ως τώρα.

Υ.Γ. Getting ready for the big exit.... Excited.
 

Back to school.. preliminary session

Κεφάλαιο 1. Ζωή στο standby. Εσχάτως λοιπόν τελώ υπό υποχρεωτική αποχή από καθετί ενέχει ζωντάνια. Δε μπορώ να χοροπηδήσω, να χορέψω, να βουτήξω στη θάλασσα, να βγω καν έξω να απολαύσω τον κόσμο που κινείται, να χορέψω με την ψυχή μου. Η υποχρεωτική αυτή επιπέδωση προκαλεί επιπέδωση και των αντιδράσεων. Δε θα φωνάξω, δε θα αντιδράσω έντονα σε τίποτα. Τελευταία αν υψώσω λίγο τον τόνο της φωνής μου, με ρωτάνε γιατί νευριάζω, ενώ τελώ σε πλήρη αποχαύνωση. Σαν να απαγορεύονται όλα, για λίγο. Ή, σαν την σιωπή πριν την καταιγίδα.

Ανυπομονώ, λοιπόν. Ανυπομονώ να ξεδώσω όσο δεν πάει, να ξεσπάσω σε γέλια, κλάματα, να φωνάξω, να εκραγώ. Υγιείς συμπεριφορές που μου λείπουν. Σαν αυτό το πλασματάκι μέσα μου να μ' έχει κατακλύσει και δεν επιτρέπει τίποτε άλλο να αναπτυχθεί. Δικαιωματικά, σκέφτομαι.

Τα συναισθήματα πρωτόγνωρα. Μια βαθιά αγάπη που αναρωτιέσαι από πού βρίσκει τέτοια ορμή και πηγάζει. Ευγνωμοσύνη, περιέργεια, άγχος μαζί και μετά πάλι περιέργεια. Ένα καινούριο σχολείο, στο οποίο πάντα ήθελα να γραφτώ.

Κεφάλαιο 2. Έρωτας και πάθος. Θα ρθει μια μέρα που θα ξαναπερπατώ με γρήγορο ρυθμό και θα με φυσά το αεράκι και μετά θα σε συναντήσω και θα σου ξαναδώσω παθιασμένα φιλιά και θα νιώθω πως η ζωή είναι όλη δική μου. Ναι, ξέρω πως ίσως ακούγεται παράταιρο όλο αυτό, σε κάποιους ίσως φαίνεται κι εγωιστικό, μα αλίμονο αν αφήνεις την ψυχή σου να ρημάζει.

Κεφάλαιο 3. Οι γύρω. Η ζωή των γύρω μου προχωρά, ενώ εγώ πορεύομαι (όχι για πολύ ακόμη) στο ρελαντί. Τελικά, η χρόνια παρατήρηση των αντιδράσεων των άλλων και των  σχέσεων μεταξύ τους, δεν αποδίδει τόσο στην ιδία πράξη. Δηλαδή, όσα κι αν έχεις δει κι ακούσει, αν έρθει στην πόρτα σου κάτι, θα φας φρίκη ανάλογη των συνθηκών, θες δε θες. Η εξάσκηση γίνεται μόνο στην πράξη. Γι' αυτό, γεύσου όσα μπορείς, και μείνε μακριά από κακοτοπιές. Αυτές, μπορείς να τις προβλέψεις, ενίοτε. Τις συνέπειές τους όμως ποτέ.

Τώρα, την ωριμότητα να αποφύγεις τις κακοτοπιές, αν δεν την έχεις, βρες την. Δεν είναι θέμα ενηλικίωσης. Αν μπλέκεις ιδία βουλήσει σε καταστάσεις που θα σε πνίξουν, πάρε βαθιά ανάσα. Αλλά μη ζηλεύεις μετά, μην αναρωτιέσαι, και μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.

Και, την φράση "δε μπορώ να αλλάξω τίποτα", σε παρακαλώ, μην την πεις ξανά. Κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι κι εσύ, μπορείς να την αλλάξεις, είτε αυτό περιλαμβάνει τη δική σου στάση ή ακόμα και τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι. Ό,τι σε δυσαρεστεί, άλλαξέ το.

Κεφάλαιο 4. Οι ενοχλητικοί γύρω. Βλέπω πολλούς να θαυμάζουν ανθρώπους που πλασάρονται ως εξαιρετικοί ενώ βαθιά μέσα τους κρύβουν σκατά, και προσπαθώ να βρω τον τρόπο να μη με εκνευρίζει  η  ματαιότητα των πραγμάτων. Από την άλλη, δεν ξέρω αν κι αυτοί που λένε ότι τους θαυμάζουν, αν όντως ισχύει ή τους κοροϊδεύουν κι αυτοί. Και μετά απλά δεν ξέρω ποιος είναι ο ηλίθιος, ποιος ο πιο ανίερος, ποιος ο πιο ενοχλητικός. Η μία λύση είναι να κάνεις ότι δεν τους βλέπεις, μα από την άλλη, τους πετυχαίνεις συνεχώς γύρω σου. Η άλλη λύση, σκέφτομαι, είναι να φροντίζεις να υπερτερούν οι φωτεινοί άνθρωποι στη ζωή σου, για να διατηρείς την ανισορροπία προς όφελος του αληθινού. Ίσως έτσι να πρέπει να γίνεται. Και θα ευχηθώ να βρει ο καθένας ό,τι του πρέπει.

Κεφάλαιο 5. Οι γκρινιάρηδες γύρω. Είναι πολλοί, αλλά δεν τους αναγνωρίζεις εύκολα. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν ευχαριστιούνται με όσα έχουν, γκρινιάζουν ανελέητα και στην τελική, ζούνε ζωή χαρισάμενη. Συχνά καλύτερη απ τη δική σου! Ή κι αν δεν τη ζούνε, η ευθύνη είναι δική τους εξ ολοκλήρου. Οι παγίδες σε καταστάσεις δεν είναι τόσο συχνές, αν δε θες ο ίδιος να χωθείς σ αυτές. 

Κεφάλαιο 5. Η πίστη. Είναι κάτι που χρειάζεσαι για να πορεύεσαι, δε σε νοιάζει αν είναι ψευδαίσθηση ή αλήθεια. Σού αρκεί που την έχεις. 

Κεφάλαιο 6 και τελευταίο. Καζαντζάκης. Φτάσε όπου μπορείς. Ή μάλλον, φτάσε όπου δεν μπορείς. Για να χουν τα όνειρα φωτιά να σιγοβράζει και να τα κρατάει ζεστά.

Επιστροφή

Επιστροφή στο παλιό σπίτι. Ευκαιρία για γράψιμο, το οποίο όλο και αραιώνει. Τη στιγμή που δεν έχεις τελειώσει τη μελέτη της επιστήμης σου, μια νέα επιστήμη έρχεται να αναπτυχθεί μέσα σου, σκιρτώντας αρχικά, και μετά, κλαίγοντας, τσιρίζοντας, γελώντας, κοιτάζοντας με μάτια περίεργα. Περιμένεις... μια γλυκιά αναμονή, την οποία θα θυμάσαι σαν αστείο όταν η διορία της λήξει. Όπως σε όλες τις αναμονές της ζωής σου. Κι ας γίνουν όλες οι ισορροπίες μπάχαλο. Δεν έχει πλάκα χωρίς μπάχαλο, αρκεί να μη σε πνίγει.

Κι όμως, δε μού έρχεται να γράψω τίποτα. Το μυαλό μου είναι τόσο πλημμυρισμένο από ασυνάρτητες σκέψεις, νέες ιδέες, απορίες και αγωνίες, που σα να μην έμεινε χώρος για αναπολήσεις ή απολογισμούς. Ίσως αυτή να είναι η αρχή από το μακροβούτι στο οποίο βουτάς και βγαίνεις μετά από 18-20 χρόνια, ποιος ξέρει, όταν ο χρόνος με τον εαυτό σου γίνεται ξανά υπαρκτή έννοια, στην ουσία της.

 Έλεγα πάντοτε πως παρά τον καταιγισμό των καταστάσεων, ο χρόνος για το νου είναι υποχρέωση του καθενός. Μακάρι να τηρήσω το χρέος μου, λοιπόν, ή αν δεν τα καταφέρω τόσο ευλαβικά όσο θα ήθελα, να δίνω σημασία μόνο στα σημαντικά, και να μην κάνω σημαντικά τα ανούσια με το χρόνο που θα τους αφιερώνω.

Και να θυμάμαι, πως μέχρι εδώ, άσχημα δεν ήταν...

Oops...

Oops... Πάλι εδώ... Σε μια επιστροφή στα παλιά τραγούδια. Μέσα σε μια εσάνς γενικότερης ευτυχίας, σού επιτρέπεται να νιώθεις και σκατά καμιά φορά, ε?
Φοβάσαι, δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις, αναρωτιέσαι αν θα βάλεις τα δυνατά σου ή θα λακίσεις, άλλοτε κλαις από ευτυχία και άλλοτε από απορία, όλα τόσο καινούρια και τα κοιτάζεις σαστισμένος.
Δεν είσαι μόνος σου πια, και αυτό σε παρηγορεί και σε φοβίζει μαζί.
Η υπομονή είναι χάρισμα το οποίο αποκτάς στην πορεία, ελπίζω. Και η εγκαρτέρηση, επίσης.
Ψάχνω να βρω την ακτινοβολία στους ανθρώπους. Κάποιοι έχουν τη δική τους, κάποιοι ψάχνουν να τη βρουν στους άλλους. Δεν ξέρω για τη δική μου, αν υπάρχει, και δε με απασχολεί τόσο πολύ επί του παρόντος. Απλά χαίρομαι να τη βλέπω στους άλλους. Είναι δείγμα ότι ο κόσμος αξίζει να υποδεχτεί κι άλλους ανθρώπους.
Τρομερά συναισθήματα για να νιώθει κανείς. Τελικά όσα κι αν νομίζεις ότι έχεις δει, υπάρχει πάντα αυτό το κάτι που δε φανταζόσουν με τίποτα.