20 συμβουλές για να ζήσετε περισσότερο

Ανοίγω το msn, το today αρχίζει τα δικά του... Σήμερα το άρθρο προς ανάγνωση είναι... 20 συμβουλές για να ζήσετε παραπάνω! Δεν το ανοίγω. Νιώθω πως όλα αυτά τα άρθρα και περιοδικά ευζωίας, ψυχολογίας, σεξολογίας, δεν έχουν πια τίποτα να προσφέρουν πέρα από την αίσθηση ότι κολακεύεις, κακομαθαίνεις τον εαυτό σου με λίγο χαμένο χρόνο, που ξέρεις ότι είναι χαμένος και το απολαμβάνεις. Γιατί θα είναι λίγος. Μέσα σε 5 δευτερόλεπτα μάντεψα τουλάχιστον 10 από τους προτεινόμενους τρόπους, και μέσα στα επόμενα 5 αναρωτήθηκα αν έχει τόσο νόημα να παλεύουμε να ζήσουμε περισσότερο. Να φτάσουμε πού δηλαδή? Κι αν οι φίλοι μου όλοι (μαζί κι εγώ) περνάνε δημιουργικά το κυριακάτικο μεσημέρι τους στο φέισμπουκ, αν οι υπόλοιποι πάνε για το χόμπι τους γκρινιάζοντας για υπερκόπωση, κι αν οι άλλοι είναι σ' ένα δωμάτιο και αντί να ανοίξουν την πόρτα, κάθονται και κοιτάνε την οθόνη στο how to get out of the room.... Τότε θα επιλέξω να ανακαλύψω μόνη μου πώς να ζω παραπάνω έντονα, παραπάνω απολαυστικά, και το παραπάνω ποσοτικά θα το αφήσω στους από πάνω (είναι και Κυριακή σήμερα). Ready, steady, go.

Μια ωραία μέρα, Κυριακή λέγεται!

Η αγαπημένη μου. Ωραία μέρα σήμερα. Έχω βάλει τον εαυτό μου να δουλεύει και τα Σαββατοκύριακα, ωστόσο δεν παραπονιέμαι γιατί το έχω κάνει έτσι για να είμαι χαλαρή και τις καθημερινές, και ίσως δεν υπάρχει χαλαρότερη δουλειά γενικότερα, εκτός από αυτές τις δουλειές που είναι "ευκαιρίες" και δεν θα τις έκανα! Ήρθε ο μπαμπάς μου σήμερα. Πήγα να τον πάρω με το αμάξι μου. Τη στιγμή που διπλοπάρκαρα (για 2 λεπτά) μου έκανε κουμάντο ο γνωστός ταρίφας των ΚΤΕΛ με τον οποίο έχω μαλώσει μια φορά και με έχει κλέψει και δεύτερη αλλά δεν του δίνω πια σημασία. Σκέφτηκα στιγμιαία πώς οι καιροί αλλάζουν και όταν μου είπε να φύγω γιατί ενοχλώ, απλά έφυγα χαμογελώντας. Πάρκαρα αλλού αφού ανάγκασα το λεωφορείο του ΚΤΕΛ να με περιμένει να παρκάρω, και έδωσα το χέρι μου στον ψιλικατζή που είδε το ιατρόσημο και μου έδωσε συγχαρητήρια! Γιατί νόμιζε πως ορκίστηκα πρόσφατα. Δεν με πείραξε. Απόλαυσα την χαρά της ορκωμοσίας λίγο ακόμα! Βγήκα στην εθνική με 70, σα χαμένο να ψάχνω την έξοδο που θέλω για να μη χαθώ, βόλταρα με το μπαμπά, γύρισα στο σπίτι μέσα σε ένα τέταρτο ενώ αύριο αν το ξανάκανα θα χρειαζόμουν μια ώρα, ένιωσα πως έχασα το σκουλαρίκι μου και το βρήκα μέσα στο φαρδύ γιακά του πουλόβερ μου την ώρα που θα κατέβαινα να το ψάξω, διάβασα ΒΗΜΑ Donna επειδή αποφάσισα να ξανανιώσω λίγο γυναίκα, δούλεψα αρκετά, σιδέρωσα αρκετά, λατρεύω να τοποθετώ τα σιδερωμένα στο συρτάρι του το καθένα, το λατρεύω περισσότερο στις πιτζάμες παρά στα ρούχα, μου αρέσει αυτή η αίσθηση καθαριότητας, το ατσαλάκωτο σεντόνι, η πετσέτα, I love... Πήρα αντιβίωση μετά από χρόνια, σιροπάκι σαν παιδί, παιδεύτηκα να το φτιάξω αυτό το εναιώρημα που είναι πιο δύσκολο και από κρεμ καραμελέ και αναρωτήθηκα γιατί τα σιρόπια ασφαλείας τα έχουν φτιάξει έτσι ώστε να μην μπορούν να τα ανοίξουν ούτε οι ενήλικες. Μάλλον γιατί τα παιδιά έχουν περισσότερη υπομονή και επιμονή, και θα τα καταφέρουν όπως και να' χει. Σκεφτηκα να βαλω ακόμα ενα πλυντηριάκι (είναι 10 και νιωθω ότι είναι 1) και σκέφτηκα παλιά χωρίς ηλεκτρικό πόσο δυσκολότερα ήταν όλα και πόσο λιγότερο παραπονιόντουσαν ωστόσο... Να σιδερώνεις με φωτιά, να πλένεις στο χέρι, να πλένεσαι με βραστό νερό και να κάθεσαι κάτω απ' την κουβέρτα, αγκαλιά, γιατί κρυώνεις...
Σκέφτηκα ότι μπορεί να μην μπορώ να κάνω και πολλά, αλλά πρώτον δεν θέλω να κάνω πολλά, και δεύτερον θέλω ό,τι κάνω να μπορώ να το απολαμβάνω και να είμαι περήφανη γι' αυτό όταν το λέω. Αυτό με χαρακτηρίζει, αυτό κάνω λοιπόν. Σκέφτομαι για ανθρώπους που έχω δει και έχω ζήσει και που μπορεί να μην υπάρχουν πια, αλλά δεν θα τους ξεχάσω ποτέ. Και είναι περίεργο συναίσθημα γιατί οι ίδιοι δε θα το φαντάζονταν ποτέ πως συνθέτοντας απλά την καθημερινότητά μου, θα έμεναν τόσο χαραγμένοι στη μνήμη μου. Γιατί οι περισσότεροι νομίζω πως ζουν την καθημερινότητα σαν ένα τρένο για να τους πάει κάπου. Και στη διαδρομή σκέφτονται τα δικά τους. Εγώ δεν ξέρω πού θέλω να πάω. Γι' αυτό κοιτάζω τη διαδρομή και όπου μ' αρέσει κάνω μια στάση και μένω.
Έχω πλάνο για τις επόμενες δύο εβδομάδες. Και μάλλον για τους επόμενους δύο μήνες. Μετά, ίδωμεν. Δε μου αρέσει και τρελά, αλλά το κάνω να μου αρέσει. Καλή εβδομάδα ;-)

Σ' αγαπώ, με ύφος γλυκό, σκέτο, πολλά βαρύ,
και πάντως όχι μέτριο.

stupor

Αυτές τις ημέρες το σώμα μου δουλεύει υπερωρίες.
Δεν καταλαβαίνω κούραση.
Βασικά δεν καταλαβαίνω και πολλά, γενικότερα.
Περιμένω κάποιον να μου εξηγήσει αλλά
μάντεψε, πρέπει να βρω εγώ την άκρη.
Πρέπει να μαθαίνω να βρίσκω την άκρη.
Πρέπει να μαθαίνω να βρίσκω την άκρη.
Πρέπει να μαθαίνω να βρίσκω την άκρη.
Π

Καλή χρονιά και άλλα πολλά

Οι περισσότεροι λένε να φύγει το 2010 να έρθουν τα καλύτερα... Εγώ θα θελα να σταθώ κάτω απ'το κλείσιμο της αυλαίας και να φωνάζω "κι άλλο, κι άλλο". Τρέμουμε το χρόνο που περνάει αλλά ενθουσιαζόμαστε με την αλλαγή του χρόνου. Κι είναι κι άλλοι άνθρωποι που λένε φοβισμένα, πάει κι άλλος ένας χρόνος...και πάλι τα ίδια.... Οι αλλαγές που δεν είδαμε, οι αλλαγές που δεν τολμήσαμε, οι αλλαγές που περιμέναμε και έμειναν στα ντουλάπια μας τα ασυμμάζευτα....
Δεν ονειρεύομαι κάτι συγκεκριμένο.... Ονειρεύομαι αυτά που ονειρευόμουν πάντα, κάθε μέρα, του 08, του 09, του 10.... Να είμαστε καλά, να μπορούμε να δούμε ότι είμαστε καλά, να χαμογελάμε μόνο και μόνο γιατί μπορούμε να αντικρύζουμε τον ήλιο, δε χρειάζομαι και πολλά πέρα από τα μάτια μου και μια αγκαλιά να μοιραστώ τη χαρά. Χαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους να σκέφτονται το ίδιο, να αναζητούν την ανθρωπιά και να μην τους αγγίζει η απουσία της... Θα κάνω ότι δε βλέπω όταν δε μ αρεσει αυτο που βλέπω. Το προτιμώ, αρκεί να βλέπω κάπου κάπου και αυτά που θέλω.
Μακάρι να νιώθουμε πάντα παιδιά. Τα παιδιά δε βαριούνται. Δεν θέλουν και πολλά πέρα από εξασφαλισμένο φαγητό και εξασφαλισμένη αγκαλιά. Εμείς πόσες ανάγκες δημιουργούμε στους εαυτούς μας και γιατί? Επειδή κοιτάμε τους άλλους? Από τις ζωές μας λείπουν οι κοινές προοπτικές. Καθένας ανοίγεται σε κάτι καινούριο και πρωτοποριακό για να ορίσει τη ζωή του, για να γνωρίσει καινούριους ανθρώπους, να βάλει καινούρια αποτυπώματα στα παλιά. Αυτό είναι η Πρωτοχρονιά. Η ελπίδα ότι θα αποτυπώσεις και θα αποτυπωθείς κάπου και φέτος. Κάπου να χωρέσουμε κι εμείς. Έχω αποφασίσει ότι ανήκω εκεί που είναι η καρδιά μου. Θέλω κοινές προοπτικές με τους δικούς μου ανθρώπους. Θέλω να δείχνω ότι μπορώ και να μπορώ να δείχνω.
Δε μου φταίει κανείς σε τίποτα.
Αναλαμβάνω πλήρη ευθύνη των μικρών μου προβλημάτων. Αυτή είναι , σκέφτομαι, η αρχή για την ευτυχία.
Λυπάμαι για τις λυπημένες ψυχές και αυτών των γιορτών.
Λυπάμαι για τα λόγια που δεν ειπώθηκαν.
Δεν μου φτάνει να λυπάμαι.
Το αρκετά λέγεται για να δείξει κορεσμό. Αλλά κάποιοι ποτέ δε φτάνουν το αρκετά.
Καποιοι θα πουν ότι αυτό είναι καλό, ότι ψάχνονται και δεν επαναπαύονται.
Εγώ θα ευχηθώ φέτος να επαναπαυτούμε.
Να νιώσουμε ότι έχουμε αρκετά, να κορεστούμε πριν κουραστούμε.
Όλα είναι αρκετά όταν εσύ αρκείσαι σε αυτά.
Καλές νύχτες από εδώ και πέρα.