Bring me back to life

Θεόσταλτη αγνότητα που απορεις αν σου αρμόζει, και ενδιάμεσα ανεκπλήρωτα θέλω που δεν ξέρεις αν έχεις δικαίωμα να τα θες. 

Η ηθική και ο συντηρητισμός απέχουν πολυ λίγο, κάνεις αυτό που θέλεις η αυτό που πρέπει? 

Βάζεις όρια εκεί που μπορείς κι εκεί που δε μπορείς κάνεις υπομονη, και τα όρια σου κάποτε γίνονται αποστειρωμενα και επίδειξη εξουσίας που σύντομα θα χάσεις...

Οι τύψεις είναι κάποτε σωστές, κάποτε όχι, όταν ορίζονται από κοινωνικα γίγνεσθαι προφανώς αγ....των ανθρώπων. Διάλεξε τι θέλεις, να φαίνεσαι και να είσαι? Να φαίνεσαι αλλά να μην είσαι? Η απλά να είσαι?

Βρίσκεσαι σε μια σχολή απυθμενης μεν αγάπης η οποία κάπου στο δρόμο σε έπνιξε και χάνοντας τον εαυτό σου έγινε σχολη απροσδόκητων απογοητευσεων και how to lose the game. 

Basta, δε χάθηκε τίποτε ακόμη, φτάνει που το είδες για να γυρίσεις τη ροτα. Αρκεί να τη γυρίσεις και να αποφύγεις τις υστεριες, τα υστερόγραφα και τις ύστατες προσπάθειες. 

Προέχει εσύ να είσαι καλα. Η δική σου ψυχική ανθεκτικότητα θα γίνει το μάθημα που θέλεις να δώσεις. Just like mommy, κι ας φαινόταν τότε παρωχημένη και οπισθοδρομικη η εκδοχή της. 

Δεν ξέρω τι απόφαση πρέπει να πάρω, αλλά ξέρω ότι πρέπει να την πάρω.

Waiting for the call

 Δυσκολεύτηκα τελευταία. Ποτέ μη λες ποτέ, είναι ο κανόνας, πάντα μπορεί να σου συμβεί κάτι που δεν το υπολογιζες. Αν το ατού σου κάποτε ήταν η ψυχική σου υγεία, τώρα την αμφισβητείς. Λάθος επιλογές, η λάθος αντιμετώπιση των συνθηκών? Το δεύτερο μάλλον. Κι όταν δεν εξαρτάται από εσένα, θέλεις να κατηγορήσεις, αλλά δε σου αρέσει να κατηγορείς γιατί έχεις μάθει ότι εσύ είσαι ο υπεύθυνος του εαυτού σου και έχεις το μερίδιο σου. Τι γίνεται όταν παγιδεύεσαι ανάμεσα στα θέλω, τα μπορώ, τα δε θέλω τα δε μπορώ? Σύγχυση... 

Κάποτε ένιωθα βράχος, και περηφανευομουν.    Τώρα απλά νιώθω οκ που παραδέχομαι και αναγνωρίζω την ευαλωτοτητα μου. Σ εμένα, δεν τολμώ να την δείξω στους αλλους. Ίσως γιατί θα τρομάξουν, ίσως γιατί ντρεπομαι. Και τι μου φταίνε οι άλλοι, τι φταίω κι εγώ, δεν έχω απάντηση. Θέλω να κλάψω ανεμπόδιστα,χωρίς να σκέφτομαι τι αντίκτυπο έχει αυτό στις ψυχικές που είναι διπλα μου... Και κάποτε δεν μπορώ να το σκεφτώ κι αυτό... Βαρέθηκα να σκέφτομαι, και δεν πρέπει, μα δε μπορώ να το ελέγξω αυτή τη φορά.

Ειναι φορές που το σ αγαπώ δε φτάνει... Η μήπως φτάνει? Δε μου φτάνει προς το παρόν... Γιατί τα χειρότερα πράγματα γίνονται με τις καλύτερες προθέσεις, και αν το συνειδητοποιήσεις έστω κι αργά, όφελος είναι, για να το αλλάξεις. 

Σαν να την έχω ανάγκη την κατάρρευση για να ξανασηκωθω, και τι γίνεται όταν έχουν μάθει όλοι να στηρίζονται πάνω σου? Τα αδιέξοδα είναι για να μάθεις να σκάβεις ακόμα, αν χρειαστεί, να ανοίξεις δρόμο. 

Ο δρόμος σου είσαι εσύ, σκάψε, κάψε, πάψε, μη φοβάσαι, τις αλυσίδες σπάσε, φτάνει μόνο να μην κοιμάσαι... Αναπολώ τις παλιές αναζητήσεις μου, που με έφταναν πάντα ένα βήμα πιο πάνω...

Αχ και να ήμουν γλάρος να πετω πάνω από την θάλασσα, να με φυσάει ο αέρας και να μη με βαραίνει τίποτα, ούτε τα πρέπει, ούτε τα θέλω, ούτε οι φόβοι μου. 

Εύχομαι να βρω τη δύναμη να φροντίσω για εκείνους που αληθινά χρειάζονται. Κι όποιος θέλει, ας ακολουθήσει. 

Προσεύχομαι τα λάθη μου να συγχωρεθούν, Θεέ μου, δεν ξέρω αν από πλάνη αμαρτησα η από αδυναμία, μα συγχώρεσε με και βοήθησε με.