Το χαβά σου, εσύ!

Σκέψεις περί φυσιολογικού και μη φυσιολογικού.
Φυσιολογικό δεν είναι αυτό που κάνουν όλοι. Είναι αυτό που εσένα σε εκφράζει και σε κάνει να νιώθεις αυτάρκης και αυτόνομος. Αυτό απαιτεί πολλές φορές υπομονή και δεν ξέρεις αν την έχεις, αλλά μάλλον την έχεις.
Ξέρεις ότι πάντοτε τις αποφάσεις σου τις παίρνεις μόνος σου, και δεν ήθελες ποτέ έτερες παρεμβάσεις. Απόψεις επί απόψεων, ο καθένας και η γνώμη του, για σένα. Κι εσύ, έχεις αποφασίσει ότι γνωρίζεις τι θυσιάζεις και τι θέλεις να επιτύχεις μέσω των θυσιών σου. Είναι όλες δικές σου,  οι θυσίες, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες. Κράτησέ τες, άσε τους άλλους να λένε και κάνε την προσπάθειά σου, με υπομονή, όπως πάντα γνώριζες.
Ας καθορίσει ο καθένας τη δική του ζωή. Εσύ, το χαβά σου. Αδιαφόρησε και λίγο. Δεν είσαι εδώ γύρω για να είσαι απόλυτα σωστός. Εσύ απόλαυσε τη διαδρομή σου, τελικά αυτό μετράει. Να μην αφήνεις κανέναν να σε αγχώνει για πράγματα που επιθυμεί ο ίδιος να αγχώνεται, ίσως επειδή δεν έχει κάτι πιο δικό του να ασχοληθεί.

Σίγουροι είναι μόνο οι ισχυρογνώμονες και οι κουτοί.

Απεχθάνομαι τις στιγμές υπερέντασης. Οι υστερίες είναι δείγμα ανισορροπίας, και το κενό σου δε στο γεμίζει ο Άλλος. Ο Άλλος είναι παρών για να σου κάνει τις στιγμές πιο εύκολες, λιγότερο αργές, κι άλλοτε τον χρειάζεσαι για να απολαύσεις τα μακρόσυρτα σούρουπα κοντά του.
Η πραγματική ελευθερία βρίσκεται στο χρόνο με τον εαυτό σου. Ο άλλος είναι απλά συνεπιβάτης. Αλίμονο αν υπολογίζεις τα χνάρια σου μαζί με τους άλλους. Άλλος φοβάται, άλλος βαριέται, άλλος δε θέλει, άλλος τρέμει το ρίσκο. Μόλις ανακαλύψεις την ελευθερία σου, μόνος σου, τότε μόνο μπορεί και να βρεις κάποιον να σε συνοδεύσει στο υπέροχο ταξίδι σου. Οι άνθρωποι θέλουν παρέα ανεξάρτητη και να μη φοβούνται.

Last moment thoughts...

Σε μια έξαρση ψυχολογικής κούρασης, σκέφτομαι πως η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η αποδοχή. Δε μπορείς να είναι τέλειος σε όλα, να δέχεσαι στωικά τα πάντα χωρίς ξέσπασμα. Μπορεί να την έβγαλα μια χαρά ως εδώ, δε μπορώ όμως να μου αρνηθώ δυο στιγμές αδυναμίας. Η εσωστρέφεια δεν είναι λύση, όταν ζορίζεσαι. Αν και συνήθως, βρίσκω την άκρη by myself. Ο φροντιστής πρέπει να είναι καλά για να μπορεί να φροντίζει. Και δε μπορείς να αναθρέψεις άνθρωπο σωστά αν εσύ δεν είσαι εντός σου καλά.
Όσο δίκιο κι αν έχεις στη σχέση σου με τους άλλους, αν θέλεις μια ώριμη δικαίωση, αυτή δεν πρέπει να τη ζητάς από το μεσάζοντα. Και δυστυχώς αρκετές φορές έπεσα στην αυτή παγίδα. Έτσι λοιπόν αρκετές σχέσεις έμειναν στη σιωπή εκείνη στην οποία κανείς δε μπήκε στον κόπο να εξηγήσει. Και ίσως να μην άξιζε να εξηγηθούμε κιόλας. Αν δεν εκτιμάς κάποιον, ποιος ο λόγος να προσπαθείς; Βέβαια, θα μου πεις, αν δεν μιλήσεις με τον άλλον για να τον καταλάβεις, πώς αποφασίζεις ότι δεν τον εκτιμάς; Είναι όμως οι πράξεις της ζωής του καθενός που μαρτυρούν τι εστί καθείς.
Πίκρα μεγάλη, ομολογώ. Μ αυτής όμως πρέπει να πορευτώ. Κι όσο και να μεγαλώσω, θα με ξενίζει (και θα με αηδιάζει, και θα με λυπεί) η χυδαιότητα των ανθρώπινων ζωών όταν εθελοτυφλούν.
Τελικά αυτό που επιθυμώ είναι να φέρω στον κόσμο έναν άνθρωπο αυτάρκη, με αυτοεκτίμηση (όχι τόσο αυτοπεποίθηση- αυτή δεν είναι απαραίτητα καλή), γνώστη του εαυτού του, εραστή της ζωής και όχι παράσιτό της.
Τι νόημα έχει η καθολική αποδοχή από ένα σύνολο διεφθαρμένο;
Έλα να πέφτουν οι μάσκες. Ή μάλλον, όχι. Δε θέλω να δω τα βρώμικα μάτια σας. Απωθημένα, σχέσεις που ενώνονται με το χρήμα, συμφεροντολογικές, ψέματα μεταξύ σας, ψέματα στους εαυτούς σας.
Δεν νιώθω τέτοια δύναμη ώστε να σώσω τον κόσμο. Η μόνη μου επιβίωση, το αποφάσισα, το ήξερα και από παλιά αλλά ξεχνιέσαι, είναι να μένεις ΜΑΚΡΙΑ. Όσο κι αν ο άλλος σε έχει "βοηθήσει", είσαι "υποχρεωμένος" να τον βοηθήσεις και άλλες ιστορίες του κώλου. Όταν ο άλλος θίγει τον κόσμο μου ακόμα και με την ύπαρξή του, μόνο μακριά του θέλω να' μαι.

Within

Η πιο ασφαλής μέθοδος για να κοιμάσαι ήσυχος είναι να μη γνωρίζεις.
Γιατί,  θέλει ωριμότητα ισχυρή για να αξιολογείς σωστά όσα μαθαίνεις, όσα σού λένε, ή όσα από δική σου αδιακρισία ή από καθαρή τυχαιότητα υποπίπτουν στην αντίληψή σου.
Όπως θέλει και πειθαρχία για να μην προσπαθείς να ορίζεις τις καταστάσεις όταν δε σού το αναθέτουν.

Μέσα από το φρούριο αναλύω συμπεριφορές και σχέσεις των άλλων, για αυστηρά προσωπικά μου συμπεράσματα, βέβαια, και  κατα΄λήγω πάντοτε στην προσωπική ευθύνη του καθενός για τη ζωή του. Όσο θύμα κι αν δηλώνεις, κατά βάθος θύμα είσαι γιατί σε βολεύει να είσαι. Γιατί φοβάσαι να επαναστατήσεις ή να μείνεις μόνος ή να δεις καθαρά, ανάλογα με τη περίπτωση. Η βάση των προβλημάτων σου όμως ξεκινά από τη δική σου δειλία, και δεν πάει να είσαι ο πιο μορφωμένος και εύστροφος άνθρωπος στον κόσμο, όλους τους βολεύει μια παγίδα για να μην προχωρήσουν στη ζωή τους. 

Change of subject. Έχω μάθει να βλέπω το κάθε ζόρι σαν μια νέα ευκαιρία. Ευτυχώς, ίσως ανταποδοτικά, θεωρώ ότι η θετική μου αυτή βλέψη ανταμείβεται με μικρό βαθμό δυσκολίας στην εκάστοτε δοκιμασία. Δηλαδή, οκ, μπορεί να μην ήταν η ζωή μου στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά έστρωσα εγώ κάποια στην πορεία και μού αρκεί αυτό.
Γενικώς, είναι καλά εδώ στον κόσμο μου. Ναι, ναι, ξέρω... Ο κόσμος δεν είναι μόνο ό,τι βλέπω και μού λένε, μα ευτυχώς, δεν έχω καλπάζουσα φαντασία. Και με έσωσε από πολλά αυτό, ως τώρα.

Υ.Γ. Getting ready for the big exit.... Excited.
 

Back to school.. preliminary session

Κεφάλαιο 1. Ζωή στο standby. Εσχάτως λοιπόν τελώ υπό υποχρεωτική αποχή από καθετί ενέχει ζωντάνια. Δε μπορώ να χοροπηδήσω, να χορέψω, να βουτήξω στη θάλασσα, να βγω καν έξω να απολαύσω τον κόσμο που κινείται, να χορέψω με την ψυχή μου. Η υποχρεωτική αυτή επιπέδωση προκαλεί επιπέδωση και των αντιδράσεων. Δε θα φωνάξω, δε θα αντιδράσω έντονα σε τίποτα. Τελευταία αν υψώσω λίγο τον τόνο της φωνής μου, με ρωτάνε γιατί νευριάζω, ενώ τελώ σε πλήρη αποχαύνωση. Σαν να απαγορεύονται όλα, για λίγο. Ή, σαν την σιωπή πριν την καταιγίδα.

Ανυπομονώ, λοιπόν. Ανυπομονώ να ξεδώσω όσο δεν πάει, να ξεσπάσω σε γέλια, κλάματα, να φωνάξω, να εκραγώ. Υγιείς συμπεριφορές που μου λείπουν. Σαν αυτό το πλασματάκι μέσα μου να μ' έχει κατακλύσει και δεν επιτρέπει τίποτε άλλο να αναπτυχθεί. Δικαιωματικά, σκέφτομαι.

Τα συναισθήματα πρωτόγνωρα. Μια βαθιά αγάπη που αναρωτιέσαι από πού βρίσκει τέτοια ορμή και πηγάζει. Ευγνωμοσύνη, περιέργεια, άγχος μαζί και μετά πάλι περιέργεια. Ένα καινούριο σχολείο, στο οποίο πάντα ήθελα να γραφτώ.

Κεφάλαιο 2. Έρωτας και πάθος. Θα ρθει μια μέρα που θα ξαναπερπατώ με γρήγορο ρυθμό και θα με φυσά το αεράκι και μετά θα σε συναντήσω και θα σου ξαναδώσω παθιασμένα φιλιά και θα νιώθω πως η ζωή είναι όλη δική μου. Ναι, ξέρω πως ίσως ακούγεται παράταιρο όλο αυτό, σε κάποιους ίσως φαίνεται κι εγωιστικό, μα αλίμονο αν αφήνεις την ψυχή σου να ρημάζει.

Κεφάλαιο 3. Οι γύρω. Η ζωή των γύρω μου προχωρά, ενώ εγώ πορεύομαι (όχι για πολύ ακόμη) στο ρελαντί. Τελικά, η χρόνια παρατήρηση των αντιδράσεων των άλλων και των  σχέσεων μεταξύ τους, δεν αποδίδει τόσο στην ιδία πράξη. Δηλαδή, όσα κι αν έχεις δει κι ακούσει, αν έρθει στην πόρτα σου κάτι, θα φας φρίκη ανάλογη των συνθηκών, θες δε θες. Η εξάσκηση γίνεται μόνο στην πράξη. Γι' αυτό, γεύσου όσα μπορείς, και μείνε μακριά από κακοτοπιές. Αυτές, μπορείς να τις προβλέψεις, ενίοτε. Τις συνέπειές τους όμως ποτέ.

Τώρα, την ωριμότητα να αποφύγεις τις κακοτοπιές, αν δεν την έχεις, βρες την. Δεν είναι θέμα ενηλικίωσης. Αν μπλέκεις ιδία βουλήσει σε καταστάσεις που θα σε πνίξουν, πάρε βαθιά ανάσα. Αλλά μη ζηλεύεις μετά, μην αναρωτιέσαι, και μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.

Και, την φράση "δε μπορώ να αλλάξω τίποτα", σε παρακαλώ, μην την πεις ξανά. Κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι κι εσύ, μπορείς να την αλλάξεις, είτε αυτό περιλαμβάνει τη δική σου στάση ή ακόμα και τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι. Ό,τι σε δυσαρεστεί, άλλαξέ το.

Κεφάλαιο 4. Οι ενοχλητικοί γύρω. Βλέπω πολλούς να θαυμάζουν ανθρώπους που πλασάρονται ως εξαιρετικοί ενώ βαθιά μέσα τους κρύβουν σκατά, και προσπαθώ να βρω τον τρόπο να μη με εκνευρίζει  η  ματαιότητα των πραγμάτων. Από την άλλη, δεν ξέρω αν κι αυτοί που λένε ότι τους θαυμάζουν, αν όντως ισχύει ή τους κοροϊδεύουν κι αυτοί. Και μετά απλά δεν ξέρω ποιος είναι ο ηλίθιος, ποιος ο πιο ανίερος, ποιος ο πιο ενοχλητικός. Η μία λύση είναι να κάνεις ότι δεν τους βλέπεις, μα από την άλλη, τους πετυχαίνεις συνεχώς γύρω σου. Η άλλη λύση, σκέφτομαι, είναι να φροντίζεις να υπερτερούν οι φωτεινοί άνθρωποι στη ζωή σου, για να διατηρείς την ανισορροπία προς όφελος του αληθινού. Ίσως έτσι να πρέπει να γίνεται. Και θα ευχηθώ να βρει ο καθένας ό,τι του πρέπει.

Κεφάλαιο 5. Οι γκρινιάρηδες γύρω. Είναι πολλοί, αλλά δεν τους αναγνωρίζεις εύκολα. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν ευχαριστιούνται με όσα έχουν, γκρινιάζουν ανελέητα και στην τελική, ζούνε ζωή χαρισάμενη. Συχνά καλύτερη απ τη δική σου! Ή κι αν δεν τη ζούνε, η ευθύνη είναι δική τους εξ ολοκλήρου. Οι παγίδες σε καταστάσεις δεν είναι τόσο συχνές, αν δε θες ο ίδιος να χωθείς σ αυτές. 

Κεφάλαιο 5. Η πίστη. Είναι κάτι που χρειάζεσαι για να πορεύεσαι, δε σε νοιάζει αν είναι ψευδαίσθηση ή αλήθεια. Σού αρκεί που την έχεις. 

Κεφάλαιο 6 και τελευταίο. Καζαντζάκης. Φτάσε όπου μπορείς. Ή μάλλον, φτάσε όπου δεν μπορείς. Για να χουν τα όνειρα φωτιά να σιγοβράζει και να τα κρατάει ζεστά.