Κεφάλαιο 1. Ζωή στο standby. Εσχάτως λοιπόν τελώ υπό υποχρεωτική αποχή από καθετί ενέχει ζωντάνια. Δε μπορώ να χοροπηδήσω, να χορέψω, να βουτήξω στη θάλασσα, να βγω καν έξω να απολαύσω τον κόσμο που κινείται, να χορέψω με την ψυχή μου. Η υποχρεωτική αυτή επιπέδωση προκαλεί επιπέδωση και των αντιδράσεων. Δε θα φωνάξω, δε θα αντιδράσω έντονα σε τίποτα. Τελευταία αν υψώσω λίγο τον τόνο της φωνής μου, με ρωτάνε γιατί νευριάζω, ενώ τελώ σε πλήρη αποχαύνωση. Σαν να απαγορεύονται όλα, για λίγο. Ή, σαν την σιωπή πριν την καταιγίδα.
Ανυπομονώ, λοιπόν. Ανυπομονώ να ξεδώσω όσο δεν πάει, να ξεσπάσω σε γέλια, κλάματα, να φωνάξω, να εκραγώ. Υγιείς συμπεριφορές που μου λείπουν. Σαν αυτό το πλασματάκι μέσα μου να μ' έχει κατακλύσει και δεν επιτρέπει τίποτε άλλο να αναπτυχθεί. Δικαιωματικά, σκέφτομαι.
Τα συναισθήματα πρωτόγνωρα. Μια βαθιά αγάπη που αναρωτιέσαι από πού βρίσκει τέτοια ορμή και πηγάζει. Ευγνωμοσύνη, περιέργεια, άγχος μαζί και μετά πάλι περιέργεια. Ένα καινούριο σχολείο, στο οποίο πάντα ήθελα να γραφτώ.
Κεφάλαιο 2. Έρωτας και πάθος. Θα ρθει μια μέρα που θα ξαναπερπατώ με γρήγορο ρυθμό και θα με φυσά το αεράκι και μετά θα σε συναντήσω και θα σου ξαναδώσω παθιασμένα φιλιά και θα νιώθω πως η ζωή είναι όλη δική μου. Ναι, ξέρω πως ίσως ακούγεται παράταιρο όλο αυτό, σε κάποιους ίσως φαίνεται κι εγωιστικό, μα αλίμονο αν αφήνεις την ψυχή σου να ρημάζει.
Κεφάλαιο 3. Οι γύρω. Η ζωή των γύρω μου προχωρά, ενώ εγώ πορεύομαι (όχι για πολύ ακόμη) στο ρελαντί. Τελικά, η χρόνια παρατήρηση των αντιδράσεων των άλλων και των σχέσεων μεταξύ τους, δεν αποδίδει τόσο στην ιδία πράξη. Δηλαδή, όσα κι αν έχεις δει κι ακούσει, αν έρθει στην πόρτα σου κάτι, θα φας φρίκη ανάλογη των συνθηκών, θες δε θες. Η εξάσκηση γίνεται μόνο στην πράξη. Γι' αυτό, γεύσου όσα μπορείς, και μείνε μακριά από κακοτοπιές. Αυτές, μπορείς να τις προβλέψεις, ενίοτε. Τις συνέπειές τους όμως ποτέ.
Τώρα, την ωριμότητα να αποφύγεις τις κακοτοπιές, αν δεν την έχεις, βρες την. Δεν είναι θέμα ενηλικίωσης. Αν μπλέκεις ιδία βουλήσει σε καταστάσεις που θα σε πνίξουν, πάρε βαθιά ανάσα. Αλλά μη ζηλεύεις μετά, μην αναρωτιέσαι, και μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.
Και, την φράση "δε μπορώ να αλλάξω τίποτα", σε παρακαλώ, μην την πεις ξανά. Κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι κι εσύ, μπορείς να την αλλάξεις, είτε αυτό περιλαμβάνει τη δική σου στάση ή ακόμα και τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι. Ό,τι σε δυσαρεστεί, άλλαξέ το.
Κεφάλαιο 4. Οι ενοχλητικοί γύρω. Βλέπω πολλούς να θαυμάζουν ανθρώπους που πλασάρονται ως εξαιρετικοί ενώ βαθιά μέσα τους κρύβουν σκατά, και προσπαθώ να βρω τον τρόπο να μη με εκνευρίζει η ματαιότητα των πραγμάτων. Από την άλλη, δεν ξέρω αν κι αυτοί που λένε ότι τους θαυμάζουν, αν όντως ισχύει ή τους κοροϊδεύουν κι αυτοί. Και μετά απλά δεν ξέρω ποιος είναι ο ηλίθιος, ποιος ο πιο ανίερος, ποιος ο πιο ενοχλητικός. Η μία λύση είναι να κάνεις ότι δεν τους βλέπεις, μα από την άλλη, τους πετυχαίνεις συνεχώς γύρω σου. Η άλλη λύση, σκέφτομαι, είναι να φροντίζεις να υπερτερούν οι φωτεινοί άνθρωποι στη ζωή σου, για να διατηρείς την ανισορροπία προς όφελος του αληθινού. Ίσως έτσι να πρέπει να γίνεται. Και θα ευχηθώ να βρει ο καθένας ό,τι του πρέπει.
Κεφάλαιο 5. Οι γκρινιάρηδες γύρω. Είναι πολλοί, αλλά δεν τους αναγνωρίζεις εύκολα. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν ευχαριστιούνται με όσα έχουν, γκρινιάζουν ανελέητα και στην τελική, ζούνε ζωή χαρισάμενη. Συχνά καλύτερη απ τη δική σου! Ή κι αν δεν τη ζούνε, η ευθύνη είναι δική τους εξ ολοκλήρου. Οι παγίδες σε καταστάσεις δεν είναι τόσο συχνές, αν δε θες ο ίδιος να χωθείς σ αυτές.
Κεφάλαιο 5. Η πίστη. Είναι κάτι που χρειάζεσαι για να πορεύεσαι, δε σε νοιάζει αν είναι ψευδαίσθηση ή αλήθεια. Σού αρκεί που την έχεις.
Κεφάλαιο 6 και τελευταίο. Καζαντζάκης. Φτάσε όπου μπορείς. Ή μάλλον, φτάσε όπου δεν μπορείς. Για να χουν τα όνειρα φωτιά να σιγοβράζει και να τα κρατάει ζεστά.
Ανυπομονώ, λοιπόν. Ανυπομονώ να ξεδώσω όσο δεν πάει, να ξεσπάσω σε γέλια, κλάματα, να φωνάξω, να εκραγώ. Υγιείς συμπεριφορές που μου λείπουν. Σαν αυτό το πλασματάκι μέσα μου να μ' έχει κατακλύσει και δεν επιτρέπει τίποτε άλλο να αναπτυχθεί. Δικαιωματικά, σκέφτομαι.
Τα συναισθήματα πρωτόγνωρα. Μια βαθιά αγάπη που αναρωτιέσαι από πού βρίσκει τέτοια ορμή και πηγάζει. Ευγνωμοσύνη, περιέργεια, άγχος μαζί και μετά πάλι περιέργεια. Ένα καινούριο σχολείο, στο οποίο πάντα ήθελα να γραφτώ.
Κεφάλαιο 2. Έρωτας και πάθος. Θα ρθει μια μέρα που θα ξαναπερπατώ με γρήγορο ρυθμό και θα με φυσά το αεράκι και μετά θα σε συναντήσω και θα σου ξαναδώσω παθιασμένα φιλιά και θα νιώθω πως η ζωή είναι όλη δική μου. Ναι, ξέρω πως ίσως ακούγεται παράταιρο όλο αυτό, σε κάποιους ίσως φαίνεται κι εγωιστικό, μα αλίμονο αν αφήνεις την ψυχή σου να ρημάζει.
Κεφάλαιο 3. Οι γύρω. Η ζωή των γύρω μου προχωρά, ενώ εγώ πορεύομαι (όχι για πολύ ακόμη) στο ρελαντί. Τελικά, η χρόνια παρατήρηση των αντιδράσεων των άλλων και των σχέσεων μεταξύ τους, δεν αποδίδει τόσο στην ιδία πράξη. Δηλαδή, όσα κι αν έχεις δει κι ακούσει, αν έρθει στην πόρτα σου κάτι, θα φας φρίκη ανάλογη των συνθηκών, θες δε θες. Η εξάσκηση γίνεται μόνο στην πράξη. Γι' αυτό, γεύσου όσα μπορείς, και μείνε μακριά από κακοτοπιές. Αυτές, μπορείς να τις προβλέψεις, ενίοτε. Τις συνέπειές τους όμως ποτέ.
Τώρα, την ωριμότητα να αποφύγεις τις κακοτοπιές, αν δεν την έχεις, βρες την. Δεν είναι θέμα ενηλικίωσης. Αν μπλέκεις ιδία βουλήσει σε καταστάσεις που θα σε πνίξουν, πάρε βαθιά ανάσα. Αλλά μη ζηλεύεις μετά, μην αναρωτιέσαι, και μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.
Και, την φράση "δε μπορώ να αλλάξω τίποτα", σε παρακαλώ, μην την πεις ξανά. Κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι κι εσύ, μπορείς να την αλλάξεις, είτε αυτό περιλαμβάνει τη δική σου στάση ή ακόμα και τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι. Ό,τι σε δυσαρεστεί, άλλαξέ το.
Κεφάλαιο 4. Οι ενοχλητικοί γύρω. Βλέπω πολλούς να θαυμάζουν ανθρώπους που πλασάρονται ως εξαιρετικοί ενώ βαθιά μέσα τους κρύβουν σκατά, και προσπαθώ να βρω τον τρόπο να μη με εκνευρίζει η ματαιότητα των πραγμάτων. Από την άλλη, δεν ξέρω αν κι αυτοί που λένε ότι τους θαυμάζουν, αν όντως ισχύει ή τους κοροϊδεύουν κι αυτοί. Και μετά απλά δεν ξέρω ποιος είναι ο ηλίθιος, ποιος ο πιο ανίερος, ποιος ο πιο ενοχλητικός. Η μία λύση είναι να κάνεις ότι δεν τους βλέπεις, μα από την άλλη, τους πετυχαίνεις συνεχώς γύρω σου. Η άλλη λύση, σκέφτομαι, είναι να φροντίζεις να υπερτερούν οι φωτεινοί άνθρωποι στη ζωή σου, για να διατηρείς την ανισορροπία προς όφελος του αληθινού. Ίσως έτσι να πρέπει να γίνεται. Και θα ευχηθώ να βρει ο καθένας ό,τι του πρέπει.
Κεφάλαιο 5. Οι γκρινιάρηδες γύρω. Είναι πολλοί, αλλά δεν τους αναγνωρίζεις εύκολα. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δεν ευχαριστιούνται με όσα έχουν, γκρινιάζουν ανελέητα και στην τελική, ζούνε ζωή χαρισάμενη. Συχνά καλύτερη απ τη δική σου! Ή κι αν δεν τη ζούνε, η ευθύνη είναι δική τους εξ ολοκλήρου. Οι παγίδες σε καταστάσεις δεν είναι τόσο συχνές, αν δε θες ο ίδιος να χωθείς σ αυτές.
Κεφάλαιο 5. Η πίστη. Είναι κάτι που χρειάζεσαι για να πορεύεσαι, δε σε νοιάζει αν είναι ψευδαίσθηση ή αλήθεια. Σού αρκεί που την έχεις.
Κεφάλαιο 6 και τελευταίο. Καζαντζάκης. Φτάσε όπου μπορείς. Ή μάλλον, φτάσε όπου δεν μπορείς. Για να χουν τα όνειρα φωτιά να σιγοβράζει και να τα κρατάει ζεστά.
No comments:
Post a Comment