Oops... Πάλι εδώ... Σε μια επιστροφή στα παλιά τραγούδια. Μέσα σε μια εσάνς γενικότερης ευτυχίας, σού επιτρέπεται να νιώθεις και σκατά καμιά φορά, ε?
Φοβάσαι, δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις, αναρωτιέσαι αν θα βάλεις τα δυνατά σου ή θα λακίσεις, άλλοτε κλαις από ευτυχία και άλλοτε από απορία, όλα τόσο καινούρια και τα κοιτάζεις σαστισμένος.
Δεν είσαι μόνος σου πια, και αυτό σε παρηγορεί και σε φοβίζει μαζί.
Η υπομονή είναι χάρισμα το οποίο αποκτάς στην πορεία, ελπίζω. Και η εγκαρτέρηση, επίσης.
Ψάχνω να βρω την ακτινοβολία στους ανθρώπους. Κάποιοι έχουν τη δική τους, κάποιοι ψάχνουν να τη βρουν στους άλλους. Δεν ξέρω για τη δική μου, αν υπάρχει, και δε με απασχολεί τόσο πολύ επί του παρόντος. Απλά χαίρομαι να τη βλέπω στους άλλους. Είναι δείγμα ότι ο κόσμος αξίζει να υποδεχτεί κι άλλους ανθρώπους.
Τρομερά συναισθήματα για να νιώθει κανείς. Τελικά όσα κι αν νομίζεις ότι έχεις δει, υπάρχει πάντα αυτό το κάτι που δε φανταζόσουν με τίποτα.
Φοβάσαι, δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις, αναρωτιέσαι αν θα βάλεις τα δυνατά σου ή θα λακίσεις, άλλοτε κλαις από ευτυχία και άλλοτε από απορία, όλα τόσο καινούρια και τα κοιτάζεις σαστισμένος.
Δεν είσαι μόνος σου πια, και αυτό σε παρηγορεί και σε φοβίζει μαζί.
Η υπομονή είναι χάρισμα το οποίο αποκτάς στην πορεία, ελπίζω. Και η εγκαρτέρηση, επίσης.
Ψάχνω να βρω την ακτινοβολία στους ανθρώπους. Κάποιοι έχουν τη δική τους, κάποιοι ψάχνουν να τη βρουν στους άλλους. Δεν ξέρω για τη δική μου, αν υπάρχει, και δε με απασχολεί τόσο πολύ επί του παρόντος. Απλά χαίρομαι να τη βλέπω στους άλλους. Είναι δείγμα ότι ο κόσμος αξίζει να υποδεχτεί κι άλλους ανθρώπους.
Τρομερά συναισθήματα για να νιώθει κανείς. Τελικά όσα κι αν νομίζεις ότι έχεις δει, υπάρχει πάντα αυτό το κάτι που δε φανταζόσουν με τίποτα.
