Να είσαι γεμάτος, να 'σαι υγιής,
να έχεις να θαυμάσεις και να περιμένεις,
να μην περιμένεις και πολύ όμως,
δε χρειάζεται να λες πολλά,
τα πιο ωραία είναι αυτά που δε λέγονται,
και τα συνειδητοποιείς κάποια στιγμή την ώρα που, νομίζεις πως, κοιμάσαι-
χρειάζεται να αρπάζεις κι απ' τα μαλλιά πού και πού τον κόσμο,
κι άλλες φορές να τ' αφήνεις όλα στη μοίρα τους-
θέλει καλό ζύγιασμα,
λίγα βάρη, κι ωστόσο αρκετά εφόδια,
για να φτάσεις στην κορυφή που θες।

Ζηλεύει η νύχτα...

κάτι απ' το φως της έχεις πάρει। Αύγουστος στην πόλη μου... Οι διακοπές είναι για να ξεφεύγεις από κάπου, μα σημασία έχει τι θέλεις να κάνεις και πού θέλεις να είσαι... Ονειρεύομαι περπατώντας στους αγαπημένους μου δρόμους, ανάμεσα στους τουρίστες, απολαμβάνω την ηρεμία της ανωνυμίας ανάμεσά τους, κανένας γνωστός, όλοι σε κάποια παραλία ξορκίζουν τους φόβους τους। Κι εγώ τους ξορκίζω στη νηνεμία της πρωτεύουσας, μάλλον। Αν και δε νιώθω φόβο। Αποφασίζω, μεταγγίζω, ξεκαθαρίζω, σκοπεύω, θεραπεύω, στέκομαι, συμπαραστέκομαι, δακρύζω, όταν δε μπορώ να βοηθήσω πλέον, όταν δεν μπορώ να αλλάξω καταστάσεις, γοητεύομαι από τη δύναμη των ανθρώπων, άλλοτε συμπορεύομαι, άλλοτε ξεστρατίζω για να δω ποιος ακολουθεί।
Ξέρω πως όπου και να με βάλεις, θα είμαι ικανοποιημένη। Τεράστιο χάρισμα, σκέφτομαι, για έναν άνθρωπο να βλέπει το καλό και να προσπαθεί να βελτιώσει το κακώς κείμενο- αντί να μιζεριάζει।
Για να είμαι καλά πάντοτε θέλω ανατροφοδότηση। Ανατροφοδότηση ίσον άνθρωποι। Ο καθένας έχει το μερίδιό του μέσα μου, δένομαι και μ' αρέσει.
Βλέπω τους φίλους μου να μεγαλώνουν, μετά την έφηβη έξαρση της ανεξαρτητοποίησης, και να επιστρέφουν στη σιγουριά της οικογένειας।
Κοιτάζω τις μεγαλοκοπέλες στο μετρό, θαυμάζω τις κοκέτες με βέρα, "λυπάμαι" τις υπερκοκέτες χωρίς βέρα- πολλές από αυτές μου βγάζουν την επιτηδευμένη απόκρυψη της μοναξιάς τους। Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να σταθούν μονάχοι τους συνειδητοποιημένα , και αυτούς τους θαυμάζεις, ακόμα κι αν δεν τους καταλαβαίνεις।
Δεν έχω να πάω κάπου, δεν έχω να φύγω από κάπου, απολαμβάνω την ησυχία του σπιτιού μου, τις συζητήσεις των διπλανών για τη φιλοσοφία του νεοέλληνα, τη ρήση ότι "το περιβάλλον θα μείνει κι όταν εμείς θα έχουμε φύγει", τους αποχαιρετισμούς των υπαλλήλων στα μαγαζιά όταν σχολάνε και βγαίνουν σε άδεια, τη λαχτάρα του καθενός να ξεφύγει από αυτό που ποτέ δε θα ξεχάσει όπου και να πάει। Είναι ωραίο να ξεφεύγεις, αλλά είναι ωραιότερο να μην έχεις την ανάγκη της διαφυγής। Και άσε τους άλλους να λένε...
Υ।Γ। Το έντομο, όσο όμορφο και να το κάνεις, ό,τι περιτύλιγμα και φόντο και να του βάλεις, παραμένει έντομο।

Επιστροφή στο κάπου

Βαθιά ανάσα, κλειστή μύτη να μην πιούμε λεμονάδα, βουτιά και πάλι πίσω στη δουλειά। Οι συμμαζεμένες ζωές μού προκαλούν αηδία। Αν ήταν όλα τόσο τακτοποιημένα, σκέφτομαι, δε θα χώριζε ο κόσμος, ούτε θα κεράτωνε। Αλλά πια κανείς δε μιλάει, οι φίλοι είναι απλά η δικαιολογία να στέκεσαι χωρίς να μιλάς πολύ, χωρίς να δίνεις λογαριασμό, μεγαλώνοντας κανείς δε γουστάρει να δίνει λογαριασμό... Και κάποια στιγμή κάνεις το μπαμ, όσο κι αν κρατιόσουν, και αποκαλύπτεις ότι "τον τελευταίο καιρό (π।χ। ένα χρόνο...) τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά.... Μιζέρια της στασιμότητας, καταδίκη του ταμπού να είσαι υποτιθέμενα καλά। Μου αρέσουν οι άνθρωποι που θα ανοιχτούν και θα πουν ότι όλο και κάτι τους πάει στραβά। Εκτός κι αν έχει πια τόσα πολλά κλειδιά του παραδείσου। Τι κλειστοφοβικές που είναι οι βολεμένες ζωούλες, σου αφαιρούν κάθε περιθώριο έκρηξης, χωράνε μέσα άπειρο συμβιβασμό και απωθημένα।
Επιστροφή στην καθημερινότητα, ιδρώτας να στάζει στο πρόσωπο και το σβέρκο, χαλαρά, αφυδατώνομαι, ενυδατώνομαι, αλλάζω δέρμα, ανανεώνομαι κάπου μεταξύ των βαθμών κελσίου। Την κοπανάω διακριτικά από ό,τι με ψυχραίνει, σιχαίνομαι τα ασανσέρ που σε ανεβοκατεβάζουν χωρίς να σε ταξιδεύουν, κοιτάζω αφηρημένα έξω από το παράθυρο, όσο και να σοβαρεύω, δεν παύω να είμαι εκείνο το κορίτσι που άφησα στα २२। Δε γουστάρω να προκαλώ, μπορώ να εντυπωσιάζω με πιο απτά πράγματα। "Είμαι απτή", έλεγε κάποτε μια άκυρη έκθεση στο ταφ, το σιγομουρμουράω όταν βγαίνω από τα κύματα για να το θυμάμαι, αρκεί να προσπαθήσεις να με αγγίξεις। Τα βράδια της χαλαρουίτας και του πραγματικού γέλιου έγιναν βράδια ενηλικωμένης κοσμικής εξόδου με σοβαροφανείς συζητήσεις και εξιστόρηση καταστάσεων। Μπλιαχ, τακτοποιημένα μου ανθρωπάκια, σας λυπάμαι। Προτιμώ την ανάστατη, ταλαιπωρημένη ζωή μου, και τις εκπλήξεις που με περιμένουν।