Επιστροφή στο κάπου

Βαθιά ανάσα, κλειστή μύτη να μην πιούμε λεμονάδα, βουτιά και πάλι πίσω στη δουλειά। Οι συμμαζεμένες ζωές μού προκαλούν αηδία। Αν ήταν όλα τόσο τακτοποιημένα, σκέφτομαι, δε θα χώριζε ο κόσμος, ούτε θα κεράτωνε। Αλλά πια κανείς δε μιλάει, οι φίλοι είναι απλά η δικαιολογία να στέκεσαι χωρίς να μιλάς πολύ, χωρίς να δίνεις λογαριασμό, μεγαλώνοντας κανείς δε γουστάρει να δίνει λογαριασμό... Και κάποια στιγμή κάνεις το μπαμ, όσο κι αν κρατιόσουν, και αποκαλύπτεις ότι "τον τελευταίο καιρό (π।χ। ένα χρόνο...) τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά.... Μιζέρια της στασιμότητας, καταδίκη του ταμπού να είσαι υποτιθέμενα καλά। Μου αρέσουν οι άνθρωποι που θα ανοιχτούν και θα πουν ότι όλο και κάτι τους πάει στραβά। Εκτός κι αν έχει πια τόσα πολλά κλειδιά του παραδείσου। Τι κλειστοφοβικές που είναι οι βολεμένες ζωούλες, σου αφαιρούν κάθε περιθώριο έκρηξης, χωράνε μέσα άπειρο συμβιβασμό και απωθημένα।
Επιστροφή στην καθημερινότητα, ιδρώτας να στάζει στο πρόσωπο και το σβέρκο, χαλαρά, αφυδατώνομαι, ενυδατώνομαι, αλλάζω δέρμα, ανανεώνομαι κάπου μεταξύ των βαθμών κελσίου। Την κοπανάω διακριτικά από ό,τι με ψυχραίνει, σιχαίνομαι τα ασανσέρ που σε ανεβοκατεβάζουν χωρίς να σε ταξιδεύουν, κοιτάζω αφηρημένα έξω από το παράθυρο, όσο και να σοβαρεύω, δεν παύω να είμαι εκείνο το κορίτσι που άφησα στα २२। Δε γουστάρω να προκαλώ, μπορώ να εντυπωσιάζω με πιο απτά πράγματα। "Είμαι απτή", έλεγε κάποτε μια άκυρη έκθεση στο ταφ, το σιγομουρμουράω όταν βγαίνω από τα κύματα για να το θυμάμαι, αρκεί να προσπαθήσεις να με αγγίξεις। Τα βράδια της χαλαρουίτας και του πραγματικού γέλιου έγιναν βράδια ενηλικωμένης κοσμικής εξόδου με σοβαροφανείς συζητήσεις και εξιστόρηση καταστάσεων। Μπλιαχ, τακτοποιημένα μου ανθρωπάκια, σας λυπάμαι। Προτιμώ την ανάστατη, ταλαιπωρημένη ζωή μου, και τις εκπλήξεις που με περιμένουν।