Ορίστε λοιπόν τι συμβαίνει. Συμβαίνει μετά από μήνες ολόκληρους να έχω λίγο χρόνο μοναξιάς, ονειρεμένη κατάσταση δηλαδή. Και συμβαίνει επίσης, στο δίπλα δωμάτιο, 10 το βράδυ, να κοιμάται ένα πλασματάκι tabula rasa που φιλοδοξώ να του εμφυσήσω ό,τι ομορφότερο μπορεί να νιώσει άνθρωπος επί γης.
Οι ματαιώσεις ουκ ολίγες. Έρχονται οι στιγμές που αντιλαμβάνεσαι πως το να πληγωθεί κάποιος είναι αναπόφευκτο, ακόμα κι αν είναι 2 μηνών άνθρωπος δηλαδή αν θέλει αγκαλιά σε όρθια θέση κι εσύ το αγκαλιάζεις ξαπλωτό, πάλι απογοτευμένο θα νιώσει αυτό το άμαθο πλάσμα. Οι μικρές αυτές ματαιώσεις είναι όμως και η ομολογία της ύπαρξης στον κόσμο αυτό. Για να μεγαλώσει και να δεχτεί με ωριμότητα, τις άλλες, τις σοβαρότερες ματαιώσεις. Ή έστω, να έχει την ευχέρεια να διακρίνει τις σοβαρές ματαιώσεις από τις ασήμαντες.
Σημαντικός : αυτός στον οποίο εσύ δίνεις σημασία.
Είναι αξιοθαύμαστο πόσο γρήγορα προσπερνά ένα μικρό παιδί τις ματαιώσεις για τις οποίες έχει νωρίτερα επαναστατήσει κανονικά. Αυτό λέγεται τάχιστη αλλαγή προτεραιοτήτων, ή αλλιώς προσαρογή, ή ένστικτο επιβίωσης.
Έπειτα ερχονται και οι δικές μου ματαιώσεις. Το δικό μου άγχος αποχωρισμού, γιατί τους τελευταίους μήνες δεν ορίζομαι στον κόσμο τούτο παρά μόνο σε δυάδα. Πώς θα βγω ξανά στους δρόμους, αφήνοντας το άλλο μου μισό πίσω? Και πώς γίνεται ένα πρώην αυτάρκες (κατά τα νομίσματά μου έστω) άτομο να πλημμυρίζεται ξαφνικά από συναισθήματα ανάγκης και φόβου μήπως χάσει τον άλλο?
Όλα τα προπύργιά μου γκρεμίστηκαν ένα- ένα, έπεσε και το κεντρικό τείχος, και αυτό που υπάρχει μέσα, τελικά τα σπάει. Τώρα καταλαβαίνω πώς νιώθουν οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφομουν, και δεν καταλαβαίνω πώς κρύβουν επιμελέστατα ένα τόσο δυνατό κομμάτι της ζωης τους.
Μακάρι με τον καιρό να καταφέρω να μην ξαναξεχαστώ από την πλημμύρα της καθημερινότητας, και να θυμάμαι πάντα πως ενα παιδί χρειάζεται μια ζεστή αγκαλιά και χρόνο κατά τον οποίο δε θα σκέφτομαι τίποτε άλλο παρά μόνο εκεινο. Ούτε πλυντήρια, ούτε ψώνια, ούτε δουλειά. Μονάχα παιχνίδι και αγκαλιά.
