TGIF

Τελειώνει το άγχος σου και πας να βρεις τους ρυθμούς σου. Και γίνεσαι πάλι εκείνο το παιδί που αγάπησα. Και μετά αναρωτιέμαι τι είναι πιο πολύ αυτό που νιώθω για σένα, το καλό ή το άσχημο. Και αν αξίζει να μετράω έτσι τις ισορροπίες, ερήμην σου. Και μετά ξαπλώνεις ήρεμος, μετά από καιρό, και είναι σαν να μην έχει συμβεί τίποτε, και με παίρνεις μια αγκαλιά, και με παίρνει γλυκά ο ύπνος. Και σκέφτομαι πως η υπομονή είναι ιερή αρετή.
Καλά να 'μαστε. Έχει χειμωνιάσει πια και ο ο ουρανός είναι μονίμως γκρίζος, Θεέ μου, τι γκριζάδα είναι αυτή που σε περιστοιχίζει. Κάτι τέτοιες ώρες θέλω να πω ένα "κουράγιο" στους ανθρώπους που βλέπω να ζορίζονται. Έχω αποκτήσει, μέσα στο άγχος και το τρέξιμο, μια στωικότητα που δεν την είχα. Σαν να μη με αγγίζει τίποτα, σαν να μην αφήνω εγώ να με αγγίξει τίποτα. 
Και αυτό μου αρέσει.
Γιατί μπορείς να επιλέγεις τι σου αρέσει και τι όχι, και ακόμα κι αν δεν είσαι πια μωρό, να διαμορφώνεσαι ανάλογα.
Νομίζω πως αρχίζω να εκτοπίζω εκείνο το αγχωτικό πλασματάκι που πανικοβαλλόταν σε όλα.
Τουλάχιστον προσπαθώ. Και βλέπουμε.
Καλημέρα. TGIF.

Δε σκέφτομαι, άρα υπάρχω;

Τον τελευταίο καιρό οι σκέψεις κάνουν πάρτυ, έρχονται βιαστικά, δίνουν ένα χρώμα και μετά εξαφανίζονται, σαν να μην υπήρξαν ποτέ, σαν εκδίκηση που δεν τις σημειώνω, που δεν τις εξελίσσω, σαν να θελουν να με κάνουν να τις κυνηγώ. Σαν να θέλει να με βλέπει κάποιος να κυνηγώ την ουρά μου.
Μια βόλτα στη βροχερή πολη, ένα απόγευμα, είναι σαν μια ματιά στο κόσμο. Καθε άνθρωπος αφιερώνεται κάπου, κι όταν αυτό το εκθέτει, είναι ωραίο να ξοδεύεις λίγο χρονοχρήμα για να το δεις.
Είναι κάποιοι χώροι στους οποίους πηγαίνω και ξαναπηγαίνω, και κοιτάζω την εξέλιξη των πραγμάτων, που καθόλου δε συνάδει με τη δική μου εξέλιξη. Και κοιτάζω την ανομοιομορφία και μ αρέσει.
Κάπου σκέφτομαι την ύπαρξη ενός φύλακα άγγελου, και τα μαθήματα που προσπαθεί να μου περάσει. Και συνειδητοποιώ πως οφείλεις να διεκδικείς τα δικαιώματά σου ανεξαρτήτως ποιον έχεις απέναντί σου. Γιατί όποτε μπορείς να πάρεις μια ευκαιρία, οφείλεις να την εκμεταλλευτείς. Δεν ξέρεις πότε θα ξαναέχεις τη δυνατότητα. Εξάλλου κάποτε θα είσαι πιο πολύτιμος από όσο τώρα.
Πρέπει να είσαι θαρραλέος για μικρές αλλαγές, αν θέλεις να ελπίζεις προσγειωμενα ότι θα τολμήσεις  μεγάλες αλλαγές. Το σκέφτομαι σε κάθε μου μικρή δειλία.
Έχω ανάψει τον αυτόματο περιμένοντας μια εξέλιξη, μια αλλαγή. Κι αν αυτή δεν έρθει, την έχω βάψει. Γιατί υποσχέθηκα στον εαυτό μου αυτοσεβασμό και τώρα θέλω γερά κότσια για να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων.
Δεν είσαι αναντικατάστατος, το ξέρεις, ε?
Είναι φορές που αναγκάζεσαι να ωραιοποιήσεις μια κατάσταση, και μετά σιχαίνεσαι τον εαυτό σου που δέχεσαι να το ζεις αλλά ντρέπεσαι να το πεις έτσι όπως είναι . Και μετά λες, άντε ακόμη λίγη υπομονή. Μέχρι να βρεις την κατάλληλη στιγμή για να φύγεις ή να δηλώσεις γενναία παραμονή. Δε μ αρέσει αυτή η μετέωρη στάση του πελαργού, στο ένα πόδι, που κάποιοι τη βάφτισαν ισορροπία.
Είναι δύσκολες οι αποφάσεις όταν τις λαμβάνεις μόνος σου, αλλά κυρίως όταν πρέπει να τις ανακοινώσεις και να εξηγηθείς για αυτές. Όχι ότι σνομπάρω την αυτοσυγκέντρωση της αυτάρκειας, αλλά να,  μ αρέσει πιο πολύ η ισορροπία όταν στηρίζεται ο ένας στον άλλον. Παρόλο που  απαιτεί εξτρά εμπιστοσύνη.
Δε θυμάμαι από πότε άρχισα να φοβάμαι. Αν κάποτε έμαθα πως δεν είναι όλα τέλεια και έκανα υπομονή, λίγο πιο πριν έμαθα πως κατά βάθος οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και δεν θα τους αλλάξεις εσύ, όσο κι αν θα το ήθελες.
Και μετά κάνω πως δε συμβαίνει τίποτα, και καταλαβαίνω την κούραση και την αδυναμία του άλλου, κι ελπίζω απλα να μην κάνω ένα τρομερό λάθος.

Holy weekend

Σκέφτεσαι το πριν και το μετά μιας εβδομάδας. Είναι ακόμα μια εβδομάδα πριν, ακόμα μια εβδομάδα μετά. Κι έτσι περνούν οι μήνες, και στο επιστέγασμά τους είσαι ένας ανθρωπος που κάτι δίνεις. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που στο φως της ασημότητας έχουν δοθεί σε κάτι, με πάθος.
Να, εσύ που ξόδευες όλη σου την ενέργεια για να βοηθάς τον κόσμο, και μετά έπεφτες για ύπνο με μια αίσθηση ικανοποίησης. Να, κι εσύ που όλο χαμογέλαγες και ακόμα και τις παρατηρήσεις σου τις έκανες φωναχτά εν μέσω αστειοτήτων, κι έτσι έθιγες τα πάντα χωρίς να παρεξηγείται ο θιγμένος. Να, κι εσύ που δε φώναξες ούτε ένα λεπτό για τη δυστυχία σου, αλλά κι εσύ, που όλο γκρίνιαζες χωρίς λόγο. Γιατί κάθε άνθρωπος έχει το χαρακτήρα του και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρίσκεις κάτι καλό από αυτό.
Οι ζωές αλλάζουν ανάλογα με τις επιλογές μας, και βρίσκεσαι με παλιούς φίλους που πλέον τίποτα δε σε συνδέει, παρά η ανάμνηση κάποιου παρελθόντος, κι έτσι δεν έχεις τίποτα να πεις γιατί τα πάντα στην καθημερινότητά σου είναι νέα και άγνωστα για τους παλιούς. Και όλοι βιάζονται να ζήσουν στην πόλη, δεν έχει και κανείς το χρόνο να έρθει λίγο να γνωρίσει πού ζεις, τι κάνεις, σε τι τρυπάκι έχεις βάλει τώρα τη ζωή που παλιά μοιραζόσασταν. Και η ζωή σου τού φαίνεται βαρετή ίσως, λες και ξέχασε ο άλλος πως μπορείς πάντα από το μηδέν να βγάλεις ζουμί.
Ο χρόνος φαίνεται πως περνά βιαστικά στις διακοπές, με την απειλή της επιστροφής,  κι όμως νιώθω πως ο χρόνος είναι μαζί μου, στην κάθε μονότονη μέρα που περνά. Το μέλλον μου ξεκινά από το εγγύτερο αύριο, ό,τι κι αν είναι αυτό. Κι ας αφήνομαι πού και πού να ονειρεύομαι για του χρόνου, και τα επόμενα χρόνια της ζωής μου.
Εφευρίσκω τρόπους για να κάνω την πολύωρη διαμονή στον καναπέ ενδιαφέρουσα, εκείνες τις ημέρες που ξυπνάω από το κώμα της 30ωρης συνεχόμενης εργασίας.
Και μετά σκέφτομαι πως κάτι μαθαίνω από όλο αυτό, αποκτώ μια παραπάνω αυτοπεποιθηση, που δεν την αισθάνομαι, αλλά κάποιος καινούριος (δηλαδή ο απέξω) μπορεί να τη δει και να σου την πει. Κι αυτό είναι το καλό του να μιλάς με τους απέξω.
Η οικειότητα παλί που αποκτάς σιγά σιγά με τους παλιούς είναι πιο ουσιαστική, και νιώθεις ότι μένει. Δε χρειάζεται να πεις πολλά. Γιατί και οι βαθμίδες δεν είναι ισότιμες. Είσαι (χρονικά και μονο) λιγότερο έμπειρος αλλά έχεις το θάρρος να δείξεις ότι έχεις τις μαύρες σου ακόμα κι αν δεν έχεις το θάρρος και την σχέση για να μιλήσεις για τα αίτια. Και έχει και την πλάκα του αυτό.
Μια βόλτα στα παλιά σε κάνει να κλείνεις τα μάτια με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας, ότι κάθε σου πέρασμα αφήνει και κάτι.
Αν ακολουθήσεις τη μουσική, πάντοτε σε βγάζει κάπου ωραία.
Είναι κρίμα να πληγώσεις καλούς ανθρώπους. Σαν να πληγώνεις εις διπλούν, εις τριπλούν, ή αμέτρητα.
Όταν δεν προλαβαίνεις να ασχοληθείς εντατικά με κάτι, είναι ωραίο να προσπαθείς κάθε μέρα κι από λίγο. Γιατί αυτό συσσωρεύεται και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς την αλήθεια του παραμυθιού που σου λέγανε όταν ήσουν μικρός, ότι δηλαδή όλα τα μεγάλα κτίρια χτίζονται λιθαράκι- λιθαράκι.
Την μεγαλύτερη ελπίδα στη ζωή μπορεί να σου τη φέρει η εικόνα ενός μικρού παιδιού. Και εύχεσαι οι στενοχώριες, η κούραση, οι εμπειρίες, να μη γράφουν πάνω στο δέρμα σου. Όσο κι αν η εμπειρία φαντάζει σαγηνευτική όταν φαίνεται στο στυλ σου. Θα προτιμούσα να φαίνομαι και να αισθάνομαι tabula rasa, με μια ετοιμότητα να γνωρίσω το καθετί από την αρχή.
άλλωστε όταν κάτι δεν το ξέρεις, έχεις μεγαλύτερο ενθουσιασμό γι αυτό.
Και βέβαια καθώς περνούν τα χρόνια, έρχονται και οι σκέψεις για το μέλλον, και δεν ξέρεις αν ο άλλος τις συμμερίζεται, και δεν θέλεις να κάνεις οτιδήποτε αν ο άλλος δεν το συμμερίζεται. Και δε μιλάς γιατί τα μεγάλα πράγματα δε λέγονται έτσι απλά, στο μέσο ενός ποτού. Ή μήπως λέγονται;
Η μεγαλύτερη αγωνία μου είναι εκείνα που δεν ξέρω και δεν έμαθα ποτέ. Και μετά, σαν από στωικότητα, αποφασίζω ότι ίσως είναι καλύτερα που δεν τα έμαθα ποτέ. Γιατί το "προς γνώσιν και συμμόρφωσιν" προϋποθέτει τη δύναμη να συμμορφωθείς.