Σκέφτεσαι το πριν και το μετά μιας εβδομάδας. Είναι ακόμα μια εβδομάδα πριν, ακόμα μια εβδομάδα μετά. Κι έτσι περνούν οι μήνες, και στο επιστέγασμά τους είσαι ένας ανθρωπος που κάτι δίνεις. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που στο φως της ασημότητας έχουν δοθεί σε κάτι, με πάθος.
Να, εσύ που ξόδευες όλη σου την ενέργεια για να βοηθάς τον κόσμο, και μετά έπεφτες για ύπνο με μια αίσθηση ικανοποίησης. Να, κι εσύ που όλο χαμογέλαγες και ακόμα και τις παρατηρήσεις σου τις έκανες φωναχτά εν μέσω αστειοτήτων, κι έτσι έθιγες τα πάντα χωρίς να παρεξηγείται ο θιγμένος. Να, κι εσύ που δε φώναξες ούτε ένα λεπτό για τη δυστυχία σου, αλλά κι εσύ, που όλο γκρίνιαζες χωρίς λόγο. Γιατί κάθε άνθρωπος έχει το χαρακτήρα του και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρίσκεις κάτι καλό από αυτό.
Οι ζωές αλλάζουν ανάλογα με τις επιλογές μας, και βρίσκεσαι με παλιούς φίλους που πλέον τίποτα δε σε συνδέει, παρά η ανάμνηση κάποιου παρελθόντος, κι έτσι δεν έχεις τίποτα να πεις γιατί τα πάντα στην καθημερινότητά σου είναι νέα και άγνωστα για τους παλιούς. Και όλοι βιάζονται να ζήσουν στην πόλη, δεν έχει και κανείς το χρόνο να έρθει λίγο να γνωρίσει πού ζεις, τι κάνεις, σε τι τρυπάκι έχεις βάλει τώρα τη ζωή που παλιά μοιραζόσασταν. Και η ζωή σου τού φαίνεται βαρετή ίσως, λες και ξέχασε ο άλλος πως μπορείς πάντα από το μηδέν να βγάλεις ζουμί.
Ο χρόνος φαίνεται πως περνά βιαστικά στις διακοπές, με την απειλή της επιστροφής, κι όμως νιώθω πως ο χρόνος είναι μαζί μου, στην κάθε μονότονη μέρα που περνά. Το μέλλον μου ξεκινά από το εγγύτερο αύριο, ό,τι κι αν είναι αυτό. Κι ας αφήνομαι πού και πού να ονειρεύομαι για του χρόνου, και τα επόμενα χρόνια της ζωής μου.
Εφευρίσκω τρόπους για να κάνω την πολύωρη διαμονή στον καναπέ ενδιαφέρουσα, εκείνες τις ημέρες που ξυπνάω από το κώμα της 30ωρης συνεχόμενης εργασίας.
Και μετά σκέφτομαι πως κάτι μαθαίνω από όλο αυτό, αποκτώ μια παραπάνω αυτοπεποιθηση, που δεν την αισθάνομαι, αλλά κάποιος καινούριος (δηλαδή ο απέξω) μπορεί να τη δει και να σου την πει. Κι αυτό είναι το καλό του να μιλάς με τους απέξω.
Η οικειότητα παλί που αποκτάς σιγά σιγά με τους παλιούς είναι πιο ουσιαστική, και νιώθεις ότι μένει. Δε χρειάζεται να πεις πολλά. Γιατί και οι βαθμίδες δεν είναι ισότιμες. Είσαι (χρονικά και μονο) λιγότερο έμπειρος αλλά έχεις το θάρρος να δείξεις ότι έχεις τις μαύρες σου ακόμα κι αν δεν έχεις το θάρρος και την σχέση για να μιλήσεις για τα αίτια. Και έχει και την πλάκα του αυτό.
Μια βόλτα στα παλιά σε κάνει να κλείνεις τα μάτια με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας, ότι κάθε σου πέρασμα αφήνει και κάτι.
Αν ακολουθήσεις τη μουσική, πάντοτε σε βγάζει κάπου ωραία.
Είναι κρίμα να πληγώσεις καλούς ανθρώπους. Σαν να πληγώνεις εις διπλούν, εις τριπλούν, ή αμέτρητα.
Όταν δεν προλαβαίνεις να ασχοληθείς εντατικά με κάτι, είναι ωραίο να προσπαθείς κάθε μέρα κι από λίγο. Γιατί αυτό συσσωρεύεται και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς την αλήθεια του παραμυθιού που σου λέγανε όταν ήσουν μικρός, ότι δηλαδή όλα τα μεγάλα κτίρια χτίζονται λιθαράκι- λιθαράκι.
Την μεγαλύτερη ελπίδα στη ζωή μπορεί να σου τη φέρει η εικόνα ενός μικρού παιδιού. Και εύχεσαι οι στενοχώριες, η κούραση, οι εμπειρίες, να μη γράφουν πάνω στο δέρμα σου. Όσο κι αν η εμπειρία φαντάζει σαγηνευτική όταν φαίνεται στο στυλ σου. Θα προτιμούσα να φαίνομαι και να αισθάνομαι tabula rasa, με μια ετοιμότητα να γνωρίσω το καθετί από την αρχή.
άλλωστε όταν κάτι δεν το ξέρεις, έχεις μεγαλύτερο ενθουσιασμό γι αυτό.
Και βέβαια καθώς περνούν τα χρόνια, έρχονται και οι σκέψεις για το μέλλον, και δεν ξέρεις αν ο άλλος τις συμμερίζεται, και δεν θέλεις να κάνεις οτιδήποτε αν ο άλλος δεν το συμμερίζεται. Και δε μιλάς γιατί τα μεγάλα πράγματα δε λέγονται έτσι απλά, στο μέσο ενός ποτού. Ή μήπως λέγονται;
Η μεγαλύτερη αγωνία μου είναι εκείνα που δεν ξέρω και δεν έμαθα ποτέ. Και μετά, σαν από στωικότητα, αποφασίζω ότι ίσως είναι καλύτερα που δεν τα έμαθα ποτέ. Γιατί το "προς γνώσιν και συμμόρφωσιν" προϋποθέτει τη δύναμη να συμμορφωθείς.
Να, εσύ που ξόδευες όλη σου την ενέργεια για να βοηθάς τον κόσμο, και μετά έπεφτες για ύπνο με μια αίσθηση ικανοποίησης. Να, κι εσύ που όλο χαμογέλαγες και ακόμα και τις παρατηρήσεις σου τις έκανες φωναχτά εν μέσω αστειοτήτων, κι έτσι έθιγες τα πάντα χωρίς να παρεξηγείται ο θιγμένος. Να, κι εσύ που δε φώναξες ούτε ένα λεπτό για τη δυστυχία σου, αλλά κι εσύ, που όλο γκρίνιαζες χωρίς λόγο. Γιατί κάθε άνθρωπος έχει το χαρακτήρα του και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρίσκεις κάτι καλό από αυτό.
Οι ζωές αλλάζουν ανάλογα με τις επιλογές μας, και βρίσκεσαι με παλιούς φίλους που πλέον τίποτα δε σε συνδέει, παρά η ανάμνηση κάποιου παρελθόντος, κι έτσι δεν έχεις τίποτα να πεις γιατί τα πάντα στην καθημερινότητά σου είναι νέα και άγνωστα για τους παλιούς. Και όλοι βιάζονται να ζήσουν στην πόλη, δεν έχει και κανείς το χρόνο να έρθει λίγο να γνωρίσει πού ζεις, τι κάνεις, σε τι τρυπάκι έχεις βάλει τώρα τη ζωή που παλιά μοιραζόσασταν. Και η ζωή σου τού φαίνεται βαρετή ίσως, λες και ξέχασε ο άλλος πως μπορείς πάντα από το μηδέν να βγάλεις ζουμί.
Ο χρόνος φαίνεται πως περνά βιαστικά στις διακοπές, με την απειλή της επιστροφής, κι όμως νιώθω πως ο χρόνος είναι μαζί μου, στην κάθε μονότονη μέρα που περνά. Το μέλλον μου ξεκινά από το εγγύτερο αύριο, ό,τι κι αν είναι αυτό. Κι ας αφήνομαι πού και πού να ονειρεύομαι για του χρόνου, και τα επόμενα χρόνια της ζωής μου.
Εφευρίσκω τρόπους για να κάνω την πολύωρη διαμονή στον καναπέ ενδιαφέρουσα, εκείνες τις ημέρες που ξυπνάω από το κώμα της 30ωρης συνεχόμενης εργασίας.
Και μετά σκέφτομαι πως κάτι μαθαίνω από όλο αυτό, αποκτώ μια παραπάνω αυτοπεποιθηση, που δεν την αισθάνομαι, αλλά κάποιος καινούριος (δηλαδή ο απέξω) μπορεί να τη δει και να σου την πει. Κι αυτό είναι το καλό του να μιλάς με τους απέξω.
Η οικειότητα παλί που αποκτάς σιγά σιγά με τους παλιούς είναι πιο ουσιαστική, και νιώθεις ότι μένει. Δε χρειάζεται να πεις πολλά. Γιατί και οι βαθμίδες δεν είναι ισότιμες. Είσαι (χρονικά και μονο) λιγότερο έμπειρος αλλά έχεις το θάρρος να δείξεις ότι έχεις τις μαύρες σου ακόμα κι αν δεν έχεις το θάρρος και την σχέση για να μιλήσεις για τα αίτια. Και έχει και την πλάκα του αυτό.
Μια βόλτα στα παλιά σε κάνει να κλείνεις τα μάτια με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας, ότι κάθε σου πέρασμα αφήνει και κάτι.
Αν ακολουθήσεις τη μουσική, πάντοτε σε βγάζει κάπου ωραία.
Είναι κρίμα να πληγώσεις καλούς ανθρώπους. Σαν να πληγώνεις εις διπλούν, εις τριπλούν, ή αμέτρητα.
Όταν δεν προλαβαίνεις να ασχοληθείς εντατικά με κάτι, είναι ωραίο να προσπαθείς κάθε μέρα κι από λίγο. Γιατί αυτό συσσωρεύεται και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς την αλήθεια του παραμυθιού που σου λέγανε όταν ήσουν μικρός, ότι δηλαδή όλα τα μεγάλα κτίρια χτίζονται λιθαράκι- λιθαράκι.
Την μεγαλύτερη ελπίδα στη ζωή μπορεί να σου τη φέρει η εικόνα ενός μικρού παιδιού. Και εύχεσαι οι στενοχώριες, η κούραση, οι εμπειρίες, να μη γράφουν πάνω στο δέρμα σου. Όσο κι αν η εμπειρία φαντάζει σαγηνευτική όταν φαίνεται στο στυλ σου. Θα προτιμούσα να φαίνομαι και να αισθάνομαι tabula rasa, με μια ετοιμότητα να γνωρίσω το καθετί από την αρχή.
άλλωστε όταν κάτι δεν το ξέρεις, έχεις μεγαλύτερο ενθουσιασμό γι αυτό.
Και βέβαια καθώς περνούν τα χρόνια, έρχονται και οι σκέψεις για το μέλλον, και δεν ξέρεις αν ο άλλος τις συμμερίζεται, και δεν θέλεις να κάνεις οτιδήποτε αν ο άλλος δεν το συμμερίζεται. Και δε μιλάς γιατί τα μεγάλα πράγματα δε λέγονται έτσι απλά, στο μέσο ενός ποτού. Ή μήπως λέγονται;
Η μεγαλύτερη αγωνία μου είναι εκείνα που δεν ξέρω και δεν έμαθα ποτέ. Και μετά, σαν από στωικότητα, αποφασίζω ότι ίσως είναι καλύτερα που δεν τα έμαθα ποτέ. Γιατί το "προς γνώσιν και συμμόρφωσιν" προϋποθέτει τη δύναμη να συμμορφωθείς.
No comments:
Post a Comment