Επιστροφή στο παλιό σπίτι. Ευκαιρία για γράψιμο, το οποίο όλο και αραιώνει. Τη στιγμή που δεν έχεις τελειώσει τη μελέτη της επιστήμης σου, μια νέα επιστήμη έρχεται να αναπτυχθεί μέσα σου, σκιρτώντας αρχικά, και μετά, κλαίγοντας, τσιρίζοντας, γελώντας, κοιτάζοντας με μάτια περίεργα. Περιμένεις... μια γλυκιά αναμονή, την οποία θα θυμάσαι σαν αστείο όταν η διορία της λήξει. Όπως σε όλες τις αναμονές της ζωής σου. Κι ας γίνουν όλες οι ισορροπίες μπάχαλο. Δεν έχει πλάκα χωρίς μπάχαλο, αρκεί να μη σε πνίγει.
Κι όμως, δε μού έρχεται να γράψω τίποτα. Το μυαλό μου είναι τόσο πλημμυρισμένο από ασυνάρτητες σκέψεις, νέες ιδέες, απορίες και αγωνίες, που σα να μην έμεινε χώρος για αναπολήσεις ή απολογισμούς. Ίσως αυτή να είναι η αρχή από το μακροβούτι στο οποίο βουτάς και βγαίνεις μετά από 18-20 χρόνια, ποιος ξέρει, όταν ο χρόνος με τον εαυτό σου γίνεται ξανά υπαρκτή έννοια, στην ουσία της.
Έλεγα πάντοτε πως παρά τον καταιγισμό των καταστάσεων, ο χρόνος για το νου είναι υποχρέωση του καθενός. Μακάρι να τηρήσω το χρέος μου, λοιπόν, ή αν δεν τα καταφέρω τόσο ευλαβικά όσο θα ήθελα, να δίνω σημασία μόνο στα σημαντικά, και να μην κάνω σημαντικά τα ανούσια με το χρόνο που θα τους αφιερώνω.
Και να θυμάμαι, πως μέχρι εδώ, άσχημα δεν ήταν...
Κι όμως, δε μού έρχεται να γράψω τίποτα. Το μυαλό μου είναι τόσο πλημμυρισμένο από ασυνάρτητες σκέψεις, νέες ιδέες, απορίες και αγωνίες, που σα να μην έμεινε χώρος για αναπολήσεις ή απολογισμούς. Ίσως αυτή να είναι η αρχή από το μακροβούτι στο οποίο βουτάς και βγαίνεις μετά από 18-20 χρόνια, ποιος ξέρει, όταν ο χρόνος με τον εαυτό σου γίνεται ξανά υπαρκτή έννοια, στην ουσία της.
Έλεγα πάντοτε πως παρά τον καταιγισμό των καταστάσεων, ο χρόνος για το νου είναι υποχρέωση του καθενός. Μακάρι να τηρήσω το χρέος μου, λοιπόν, ή αν δεν τα καταφέρω τόσο ευλαβικά όσο θα ήθελα, να δίνω σημασία μόνο στα σημαντικά, και να μην κάνω σημαντικά τα ανούσια με το χρόνο που θα τους αφιερώνω.
Και να θυμάμαι, πως μέχρι εδώ, άσχημα δεν ήταν...
