Το μότο της εποχής

All the people that I 've known
have gained the world and lost their souls...

http://www.youtube.com/watch?v=AyKXaqc7Czo

Δε σταματώ να το ακούω. Ξανά και ξανά.... Σαν να ξορκίζω τα τέρατα που βλέπω να το παίζουν άνθρωποι στις ψυχρές μου μέρες.

Γιατί αν αξίζει να παλέψεις κάτι, και το ξεκινήσεις, οφείλεις να το πας μέχρι το τέλος.

Και αν το κάνεις, νιώθεις τελικά λίγο περήφανος.

 

Σβήσε τα φώτα, σβήσε το φεγγάρι...

Λέω πως είναι χειμώνας και κρυώνω. Και μετά λέω πως κάθε μέρα που περνάει θα κάνω και από κάτι διαφορετικό. Και κάθε μέρα δε θα γκρινιάζω. Για παράδειγμα, σήμερα δεν έχω γκρινιάξει για κάτι. Σαν να μην θέλω πια να δυσανασχετώ με μικρά πράγματα. Αυτό είναι το ένα μάθημα που μου έδωσαν τις τελευταίες δύο ημέρες στη δουλειά. Γιατί οι άνθρωποι που δε γκρινιάζουν είναι αξιοπρεπείς σε όλα τους.
Αυτά. Για την ευγένεια του ανθρώπου, το τσαγανό, την διπολικότητα που υφέρπει αλλά τελικά δεν κρύβεται, το παθολογικό νου, δεν έχω να πω τίποτα. Απλά κοιτάζω και περιφέρομαι ανάμεσα στους ανθρώπους, προσπαθώντας να υπάρχω χωρίς να ενοχλώ και να δίνω χαρά σε όσους θέλουν και θελω.
Και αφήνω τις προτεραιότητες, τα άγχη για το μέλλον και τα σχέδια στην άκρη. Ό,τι ζω και έχει σημασία είναι το τώρα. Οι επόμενοι δύο τρεις μήνες.  Μετά έχει ο Θεός.
Ένα βήμα τη φορά, αναλυτική σκέψη για καθετί. Θέλω ό,τι μού δίνεται να το εκμεταλλεύομαι. Και μετά δε θα χρειάζομαι άλλα.
Φιλιά.

Ποτέ γι αυτούς που αντιπαθώ...

Υπάρχουν άσχημες μέρες, με άσχημα νέα. Και αυτές περνάνε όπως όλες οι άλλες. Απλά σηματοδοτούν το χρόνο κάπως, σαν να βάζουν ένα προ και μετά του γεγονότος.

Μου αρέσει στο ανάμεσα δυο κουραστικών απουσιών από το σπιτάκι μου να κουρνιάζω σ ' ένα ζεστό δωμάτιο, να ακούω μουσική, κι έξω να βρέχει τουλούμια, όπως τώρα. Και να μην ακούει κανείς.

Μού λείπει βέβαια η συνωμοσία της βροχής όταν περπατάς έξω, αλλά δε μπορείς να τα έχεις όλα.

Μού έχει λείψει τρομερά η κίνηση του σώματος. Σαν να ζητά το κορμί μου κάθε λύγισμα χορού, σαν να έχω μαγκώσει και ξεκινώ να φιγουράρω στο σπίτι, χωρίς καθρέφτη, χωρίς σκοπό, απλά για να δώσω μια εναλλακτική κίνηση στο άκαμπτο σώμα μου.

Ο ύπνος τελευταία ποικίλλει, συνήθως ανήσυχος, γιατί πρέπει να τον μοιράζομαι με ανθρώπους που κατά βάθος δεν πολυεκτιμώ. αλλά έτσι είναι, και δε θα σκάσω παραπάνω.

Είναι μέρες σαν κι αυτή, που λαχταράω τόσα και τόσα. Να, όπως η ελεύθερη αναπνοή, οι μυρωδιές της φύσης, το τρέξιμο σε μια ατέλειωτη παραλία, ο ήλιος και το κατακάθι του πάνω μου, το ξύπνημα το αέρινο χωρίς πόνους στα κόκαλα, η αίσθηση της υγείας που τόσο μού έχει λείψει.

Αναρωτιέμαι ποιον κοροϊδεύω καμιά φορά, όταν μιλώ εξ αποστάσεως, τηλεφωνικά, με τους ανθρώπους μου. Δεν είναι πως δε θέλω να τους δω, είναι που θέλω πάρα πολύ χρόνο με τον εαυτό μου. Να, λαχταράω αυτές τις στιγμές. Πώς να καταλάβει ο άλλος ότι μού έχει λείψει να γράφω, να σκέφτομαι αδιάφορα και να βγάζω μικρά δικά μου συμπεράσματα;

Θέλω κάθε μου άρθρωση ξεχωριστά να την ξεμουδιάσω, σαν να ήμουν τον προηγούμενο καιρό κάτω από ξύλινες σανίδες. Πιασμένο σώμα παντού, κλειδωμένο, βιαστικό πάντα, τις τελευταίες ημέρες.

Θα μου πεις τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή. Εγώ έχω σημασία, ας πούμε. Η αντιπάθεια προς ορισμένους ανθρώπους δεν αποκλείει τον θαυμασμό μου προς αυτούς, για παράδειγμα, για όσα καταφέρνουν πολύ καλά. Αλλά η απουσία πραγματικής καλοσύνης δεν κρύβεται, ίσως αν έχεις μάτι. Ή μπορεί να είναι και εμφανής, κι εσύ να νομίζεις ότι έχεις καλό μάτι;-)

Καμιά φορά θέλω να απουσιάζω χωρίς να δίνω λογαριασμό, πουθενά.
Και καμιά φορά θέλω να ενθουσιάζομαι, και εξίσου να μη δίνω λογαριασμό πουθενά.

Λογαριασμό μόνο όταν τον οφείλω.
Tschus
 
 

When I'm small

Απολαμβάνω ελληνικό καφεδάκι παρέα με ωραίες μουσικές και το λατρεύω. Μετά από καιρό. Όπως πάντα η ενήλικη ζωή, και όταν λέω ενήλικη εννοώ μετά τα 24 και όχι μετά τα 18, δεν μού πάει. Και προσπαθώ μέσα στην καθημερινότητα να βρίσκω λίγο από τον εαυτό μου. Δυσκολεύομαι γαρ.

Έχουν μπει στο παιχνίδι τα χειμωνιάτικα απογεύματα με βροχή και μουντάδα. Δε βρίσκω κίνητρα για λυρισμό και τέχνη, γιατί ακόμα και το μυαλό μου, πέρα από το σώμα μου, είναι κουρασμένο για να αφεθεί ή να σκεφτεί λίγο παραπάνω από το απαιτούμενο.

Χαίρομαι όμως  όταν μπορώ μέσα στην ταλαιπωρία μου να είμαι ευγενικός άνθρωπος και να μου το λένε. Γιατί οι άνθρωποι φέρονται καλά όταν τούς φέρεσαι κι εσύ, είναι σαν τροχαλία, που βάζεις λίγη καλοσύνη και σου γυρίζει πολλή παραπάνω. Κι αυτό είναι, ρε παιδί μου, κάτι.

Βλέπω καμιά φορά την αγιοσύνη σε ανθρώπους, που είναι σαν να προσεύχονται μέσα από την κάθε τους κίνηση. Και είναι τόσο λατρευτά ταπεινοί. Σαν μικρές πηγές θεού μέσα στο χάος. Και είναι κρίμα αυτοί οι άνθρωποι να ζουν μονάχοι τους χωρίς έναν άνθρωπο δίπλα τους να απολαμβάνει την αγάπη τους.

Και μετά λέω πως δεν πειράζει, δεν έχω το ωραίο σπίτι στην Πλάκα αλλά τουλάχιστον δεν έχω κατσαρίδες. Δεν έχω το υπέροχο σπίτι αλλά έχω τουλάχιστον ένα σπίτι που όταν μπαίνω το νιώθω σαν καταφύγιο. Δεν έχω τις πολλές παρέες, αλλά έχω βρει 2-3 ανθρώπους στη ζωή μου που τους εμπιστεύομαι και νιώθω πως μ' αγαπούν. Κι ας μην το δείχνουμε καθημερινά. Δεν είμαι τοπ στη δουλειά μου, αλλά νιώθω ένα σεβασμό, που μου αρκεί. Δεν είμαι το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο, αλλά νιώθω πως όταν χαμογελώ συμμετέχω στην ομορφιά του κόσμου.

Και όλα αυτά αρκούν για να συνεχίσω για μια ακόμη μερούλα, μια βδομαδίτσα, μέχρι να ξαναβρω την ευκαιρία να ακούσω τις τραγουδάρες και να χαλαρώσω.

Σαράβαλο

Ζεις με γνώμονα μια κατανόηση. κατανόηση για τα λάθη σου, για τις μαύρες σου, για τα ελαττώματά σου, τα απότομα λόγια σου, την απουσία σου. Όλη σου η ζωή βασίζεται  σ αυτή τη μαγική κατανόηση, αυτή τη γαμημένη, κατ' άλλους, κατανόηση που τους κάνει να υπομένουν πράγματα χωρίς να θέλουν. Εγώ νομίζω πως θέλω. Είναι που κυνηγάω τις μικρές αλλλαγές, γιατί έμαθα πως η μία μικρούλα αλλαγή θα φέρει το θάρρος για την επόμενη και στο τέλος βρίσκεσαι σε ένα χώρο τελείως νέο.

Ακούω μουσικές άλλων ανθρώπων και προσπαθώ να δω τις προσωπικές τους στιγμές, τα χόμπι τους, κάθε άνθρωπος είναι τόσο μα τόσο ξεχωριστός, αν καθίσεις και μιλήσεις μαζί του. Κι είναι τόσο όμορφο να διαθέτεις λίγο από το χώρο σου για να ακούσεις.

Και μετά είναι και εκείνη η μακρινή πλέον επιπέδωση των συναισθημάτων που έλεγα πως έχω, που λίγο λίγο αλλάζει, έχω αιχμές, τα πάνω και τα κάτω μου, όταν παραδέχομαι πως δεν είναι όλα τέλεια, όταν μαθαίνω πως δε μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, και όταν κοιμάμαι τα βράδια άλλοτε με αναστάτωση και άλλοτε σιγοτραγουδώντας αγγελάκα, και άλλοτε χαμογελώντας σα μικρό παιδί.

Ένα υπόσχομαι σήμερα. Να βάλω μπροστά όλα όσα λαχταράω, γιατί η σκέψη από την πραγματικότητα απέχει λίγο θάρρος και πολύ δισταγμό.

Sound of these days...
http://www.youtube.com/watch?v=mI_W4IsSX7E

"Ποιος σκάει ο κόσμος κι αν χαλάει
αυτή η βρωμοάνοιξη σαν σβούρα με γυρνάει
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο σε κατηφόρα πάει

Άντε ας πάει ψηλά ετούτη η ζήση
μοσχοβολάει η ανάσα της μπαρούτι και χασίσι
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο που ορμά να τη φιλήσει

Ποιος κλαίει μέσα μου και μου λέει
ξύπνα δεν είναι όνειρο το χιόνι που μας καίει
η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει

Ποιος σκάει ο κόσμος που το πάει
αυτή η βρωμοάνοιξη με σκίζει με μεθάει
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο στ’ αστέρια ξεφυσάει

Πού θα πάει, πού θα πάει τούτη η ρόδα που κολλάει
κι όλο στην αρχή γυρνάει
πού θα πάει θα ξεκολλήσει
κι ο κόσμος σαν σαράβαλο γι’ αλλού θα ροβολήσει

Πού θα πάει, πού θα πάει τούτη η νύχτα που κρατάει
και δε λέει να τελειώσει
πού θα πάει θα ξημερώσει
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο όλους σας θ’ ανταμώσει"

Brand new you.

Κι έτσι μετά από πολλές στροφές γύρω από τον εαυτό σου και πολλές ματιές στο ενδιάμεσο, σ αυτά που οι άλλοι δε δείχνουν αλλά και δε μπορούν να κρύψουν, λες "πάει, το πήρα απόφαση" και από εκεί που δεν είχες επιλογές, τις βρίσκεις. Γιατί οι επιλογές είναι αυτές που μας ορίζουν, και είμαστε εμείς που τις ορίζουμε και τις καθιστούμε εφικτές ή ανέφικτες.

Και η ευθύνη είναι εξ ολοκλήρου δική μας.

Αν δε μπορείς να αλλάξεις τον άλλον, είσαι στο σωστό δρόμο που το κατάλαβες.

Έλεγες...

Έλεγες... πως μ αγαπάς...
Και μετά σιωπή. Η πνιγερή σιωπή που σε κάνει να θες να ουρλιάξεις. Αδιέξοδες καταστάσεις στις οποίες επιμένεις, μέχρι να βρεις μια μεγάλη στιγμή το μεγάλο θάρρος για τη μεγάλη απόφαση. Και να πεις το μεγάλο "αλλάζω". Οι μελωδίες τώρα είναι πιο μελαγχολικές παρά το ότι έχουν τις ίδιες ελάσσονες συγχορδίες με παλιά. Οι βόλτες γίνονται τροχοπέδη που σε πνίγει. Σκέφτεσαι την υπομονή, την αγάπη, τον εαυτό σου, και τη δύναμη με την οποία κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Ψάχνεις τη μεγάλη απόδραση μα όλοι οι δρόμοι είναι γύρω από αυτό το παλιοσημείο μηδέν. Και φοβάσαι τρομερά να αλλάξεις τις συντεταγμένες σου. Και η κούραση σού κάνει διαλείμματα από τις σκέψεις που σε ρουφάνε.

Ψάχνω μανιωδώς στο απόγευμά μου, στην κάθε μέρα μου, την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά. Και τον τρόπο να βγω από αυτή την κατάσταση που άλλοι αποκαλούν "τέλμα", άλλοι "ανάγκη ανανέωσης" και εγώ "αδιέξοδο". Από τη μία είναι μια ευκαιρία ανανέωσης, δε φοβήθηκα ποτέ την καινούρια αρχή, όσο το θλιβερό τέλος. Εκείνη τη λεπτή κόκκινη γραμμή (πόσο ειρωνικά κοινότοπη παρομοίωση)... Και προσεύχομαι να δω κάτι που θα μου δώσει τη δύναμη, κάτι να με ξεσηκώσει. Και οι μέρες περνούν όπως και πριν, μόνο που η οργή μπούχτισε και βγαίνει προς τα έξω μου.

Γύρω συμβαίνουν διάφορα, μια στυγνή δολοφονία μέχρι να την ξεχάσουμε και να πάμε στο πρώτο χειμερινό σινεμά, μωρά που χρειάζονται αίμα κι αιμοπετάλια και το ανεβάζουν στο facebook αλλά ανάθεμα κι αν πήγε κανείς τους να δώσει. Συζητήσεις και πηγαδάκια στη δουλειά, και χαζογέλια ανάμεσα, και κανείς από εμάς δεν ανοίγεται τόσο ώστε να εκτεθεί. Άνθρωποι με απορίες και άνθρωποι με άγχος. Και άλλοι, που δε θα σου πουν ποτέ τη φρίκη που πέρασαν. Και άλλοι που μάχονται ενάντια στην φρίκη τους και αναζητούν πάντα το ιδανικό. Αλλά δεν ξέρω αν το βρίσκουν και τι λένε στις κουβέντες με τον εαυτό τους τα βράδια.

Μεγάλωσα με μια αποχή από τα αληθινά προβλήματα, κάνοντας τον εαυτό μου ήρωα της κάθε καθημερινότητας του κάθε καημένου, προσπαθώντας να υπερσκελίσω κάθε τρυπούλα ενός συστήματος που έμπαζε. Έτσι, για να βάζω το λιθαράκι μου στο μεγάλο οικοδόμημα που ονειρυόταν το χαζό παιδί μέσα μου. Και ακόμη και τώρα δεν παραιτούμαι από τις ανόητες ιδέες μου. Μόνο που ψάχνω να μπαζώσω τις τρύπες που μου άφησαν οι πληγές πάνω μου, και δε βρίσκω τα υλικά. Δε βρίσκω καν το κουράγιο να το παραδεχτώ για να ζητήσω βοήθεια. Πετάω ένα ψυχρό "καλά" για να συνεχίσω να πορεύομαι και μετά λέω πως θα ανατείλλει μια καινούρια μέρα.

Και ανατέλλει, αλλά είναι σαν την προηγούμενη.

Δε βαριέσαι, λέω μετά. Θα τα καταφέρω. Όλοι κάπως τα καταφέρνουν. Αρκεί να βρω κάποια στιγμή το θάρρος, να συμφιλιωθώ με το χρόνο, και να πληρώσω κι εγώ λίγο για το χώρο που απαιτώ.



 

Αυτό το κατιτίς

Κυριακή μεσημέρι, αρχή σχολικής χρονιάς. Στόχοι, προσδοκίες, ένα τσικ άγχος για τη χρονιά που έρχεται.
Συναισθήματα φούντωσαν τις μέρες της γαλήνης, σαν να κοιμούνται τον υπόλοιπο καιρό κάτω από τη γλυκιά σκέπη της ρουτίνας.
Σκέφτομαι τα έντονα πάθη κάποιων ανθρώπων, και μετά πόσο υποφέρουν, και μετά δεν ξέρω αν τους ζηλεύω ή αν τούς λυπάμαι.
Κοιτάζω τα ράφια και θέλω να αδειάσω ένα, σαν να κάνω χώρο για κάτι καινούριο. Μα χώρο δεν έχω. Θα βρω, υπόσχομαι και πίνω λίγο ακόμη καφέ.
Ελληνικούρα, γιατί έχω το χρόνο και την πολυτέλεια. Μου χρειάζεται πάντα η αποχή από την καθημερινότητα, και πρώτη φορά που νιώθω ότι την αξίζω και με το παραπάνω.
 Συγκρίνω καταστάσεις και ζυγίζω τους ανθρώπους με τις πράξεις τους, και κάποιοι μου φαίνονται τόσο φελλοί που δεν θέλω ούτε να τους φυσήξω να φύγουν μακριά. Κάνω το κουμάντο μου και περιμένω κάποιον άλλο να δώσει βάρος στις καταστάσεις. Ας είναι.
Πάντα λέω πως θα γίνω καλύτερος άνθρωπος. Πως δε θα σχολιάζω, θα κρατώ το στόμα μου κλειστό, όχι γιατί αν τα σκέφτεσαι και δεν τα λες είσαι καλός, αλλά να, ξεμυαλίζεις και άλλους στο πέρασμά σου και η ισχύς των σχολίων, όπως και όλων, εν τη ενώσει.
Λέω λοιπόν πως θα είμαι καλύτερος άνθρωπος και θα κοιτάζω την προσωπική μου ευτυχία. Δε θέλω να δίνω λογαριασμό και σε κανέναν. Σαν να πορεύομαι με όσους θέλω όπως θέλω, αρκει να μην ενοχλώ και να μην με ενοχλούν.
Έχει έναν καιρό οριακά φθινοπωρινό με ψήγματα καλοκαιριού τα μεσημέρια, δε σ αφήνει ούτε να σκάσεις ούτε να χουχουλιάσεις. Μόνο να βγεις να χαρείς τη φύση και να δεις τον κόσμο που ξεμυτίζει ακόμα σαν να συνεχίζει τις καλοκαιρινές του  διακοπές.
Καθείς και ο κόσμος του, λέω, και σκέφτομαι όσους δεν έφυγαν ακόμη ή δεν έφυγαν γενικώς, και εκείνους που η έλλειψη διακοπων είναι το έλασσον πρόβλημά τους, ας πούμε. Και αναρωτιέμαι πού βρίσκεις τη ρημάδα την ισορροπία. Να κοιτάζεις τους ταλαίπωρους για να μην γκρινιάζεις, αλλά να κοιτάζεις και τους ευτυχείς για να παίρνεις και φόρα στη ζωή σου.

Εντάξει. Αν ήταν στο χέρι μου δε θα κοίταζα ποτέ τη δυστυχία του άλλου.
Πίστευα πάντα τόσο αθώα πως ό,τι δεν βλέπεις, μπορεί και να μη συνεχίσει να υπάρχει.  Σαν το βλέμμα μας να είναι η τροφή των κακών του κόσμου.
Δε θέλω να κοιτάζω τον πόλεμο, την φτώχεια, τις αρρώστειες. Θέλω να βλέπω παιδιά, που είναι η υπόσχεση της ζωής και ο αντιορισμός της ανίας.

Σκέφτομαι πως ο ερχομός ενός παιδιού σε κάνει να ισορροπήσεις την βαρύτητα της ωρίμανσης με αυτό το κατιτίς που σου προσφέρει το παιδικό χαμόγελο. Και ακόμη πως οι περισσότεροι πνίγονται μέσα στον κοινωνικό ευπρεπισμό που σε καθιστά σε ηλικία "δουλειάς", "γάμου", "οικογένειας" και "σύνταξης". Σαν μια προκαθορισμένη περίοδο επαναπροσδιορισμού του εαυτού σου στην κλασική ερώτηση των τυφλών: τι κάνεις στη ζωή σου; Και στην τελική δεν κάνεις τίποτα διαφορετικό από εκείνους, μαγειρεύεις, καθαρίζεις, βγαίνεις, διαβάζεις, κοιμάσαι, και ψάχνεις. Απλά το να ψάχνεις το κατιτίς παραπέρα για πολλούς είναι δυσνόητο. Όπως και το να μην ψάχνεις. Ας είναι.

Αυτή τη χρονιά λέω να μάθω να ψάχνω καλύτερα και να γίνω ένα τσικ καλύτερος άνθρωπος.
Και του χρόνου βλέπουμε.

Τι κρίμα

Λένε πως δεν καταλαβαίνεις. Κι εσύ καταλαβαίνεις, αλλά όταν σκέφτεσαι και συγκρίνεις και ψάχνεις τον εαυτό σου, όχι, τότε σε πιάνουν οι ερινύες. Γιατί κάπου χάνεις το νόημα, κάπου έχασες το κίνητρο και συνεχίζεις με άλλα μικρότερα κίνητρα που δε σου φτάνουν όμως. Και η ώρα περνάει και μετά νυχτώνει και φοβάσαι. Σα μικρό σκυλί που δεν έχει φύγει ακόμα απ' τη μάνα του. Αλλά έχεις ήδη φύγει και δεν κάνει να φοβάσαι. Το ξέρεις.

Και τώρα ξαφνικά όλοι μιλούν για το τέλος του καλοκαιριού. Δεν έχει τέλος αν εσύ δεν κάνεις καλοκαίρι. Θες να το φωνάξεις, αλλά ποιος νοιάζεται... Ούτε κι εσύ. Ζεις δίπλα σε άλλους σε παράλληλους χρόνους. Σαν σε ταινία flashback.

Τα προγράμματα είναι για όσους βιάζονται να ζήσουν πολλά; Και ποιος δε βιάζεται να ζήσει πολλά... Καπως νιώθω ότι ξεχρεώνω για την πληθώρα καταστάσεων που έζησα παλιά. Σαν αποσυμφόρηση αρχικά, που μετά έγινε ένας περίεργος φόβος. Μακάρι να ήμουν πιο εγκρατής, πού και πού. Μα θες κάπου να πιαστείς για να ξαναμπείς σε τροχιά. Ακόμα κι αν πιαστείς από μια έκρηξη. Τόσο ανυπόστατη όσο και η αγωνία σου. Πρέπει και να μπαζώσεις κάποτε για να χτίσεις, λέγαμε.

Τι κρίμα να μην καταλαβαίνεις πόσο πολύ σε καταλαβαίνω.
Και τι κρίμα να μην μπορείς να πεις "αρκετά" όταν ήδη έχεις μπουχτήσει.

Καλοκαίρι θα πει καινούριος εαυτός.

Γιατί άλλοι μαυρίζουν για να λαμπυρίζουν πιο πολύ τα στρας που ψώνισαν, άλλοι μαυρίζουν για να κρύψουν τις ατέλειες, άλλοι μαυρίζουν για να θυμούνται πως πέρασαν κι αυτοί λίγες ώρες κάτω από έναν ήλιο, κάποιοι μαυρίζουν για να θυμούνται πως μπορείς, έστω και χρωματικά,  να αλλάζεις.
Ελληνικός καφές και ο Ξυλούρης να αναρωτιέται πώς να σωπάσει μέσα του την ομορφιά του κόσμου. Σαν ο τοίχος πίσω μου να είναι ξαπρισμένος κυκλαδίτικα, και ο τοίχος μπροστά μου να είναι βουκαμβίλια, και το τραπέζι μου να είναι μπλε στρογγυλό καφενείου και ο καφές να είναι φτιαγμένος από τη γιαγιά μου και όχι από μένα.
Δεν ξέρω τι νόημα έχουν οι διακοπές στην τελική αν όταν επιστρέφεις παραμένεις ο ίδιος μίζερος ανθρωπάκος... Εγώ τυπώνω μέσα μου τα χρώματα από τις γλάστρες και τη θάλασσα, τις πέτρες, τα μεγεθύνω, τα φωτοτυπώ για να φοντάρουν κάθε μου σκέψη. Σαν να ζω εκεί και εδώ να εμφανίζομαι μόνο σαν επισκέπτης. Δεν ονειρεύομαι καμία άλλη ζωή πέρα από τούτη. Δεν ξέρω γιατί βρίσκομαι εδώ που πλέον δεν ανήκω. Σαν να προτιμώ να μονάσω σε μια στέγη απόμακρη κάτω από τον ουρανό. Να καθαρίζω και να υποδέχομαι κόσμο, με συναυλίες από κουβέντες φίλων, με κοκτέηλ από φρούτα μονάχα, με ένα μαγιό και μια πετσέτα, και μια σκιά κι ένα βιβλίο κι ένα εισιτήριο χωρίς ημερομηνία επιστροφής.
Μετά μέσα στην πολλή βαβούρα γυρίζεις και βλέπεις έναν κωφάλαλο άνθρωπο. Να χαμογελά ολημερίς. Και αναρωτιέσαι ίσως τι να καταλαβαίνει από όλα αυτός ο άνθρωπος, και πόσο πιο ευτυχισμένος θα ήσουν αν δεν χρειαζόταν να μιλήσεις και να πεις, και αν δεν άκουγες τους ανθρώπους να μιλάνε για πράματα των καιρών ή για μπαγιάτικα θέλω τους που ξαφνικά τους ξίνισαν τη σκέψη.
Έλεγε το ραδιόφωνο τις προάλλες να μην είσαι ράθυμος, ούτε χλιαρός, να μην έχεις οκνηρία πνευματική. Μα είναι καλοκαίρι, φίλε. Η ζωή εκτός από σχέδια και πλάνα θέλει και λίγη οκνηρία για να απολαύσεις. Σαν να σου λέει κάθε μέρα να κυνηγάς κι από λίγο την ουρά σου να βγάζεις συμπεράσματα. Πόσα συμπεράσματα άραγε ακόμα θα βγάλω;  Ίσως, λέω, η πιο χρήσιμη πνευματική εργασία να είναι η προσευχή. Σαν ένας κατάλογος όσως επιθυμείς, με ένα περιτύλιγμα αγάπης. Κι έτσι πού και πού προσεύχομαι.
Και μετά σκέφτομαι την ταπεινότητα. Το low profile, το αυθόρμητο.
Και μετά σκέφτομαι τα σταυρόλεξα, τα χαμένα χρόνια, τα σκεπασμένα θέλω και τη δύναμη της αγάπης. Και την υπομονή που μπορείς να κάνεις χωρίς να το φαντάζεσαι. Σαν ο έρωτας να γίνεται κάθε μέρα και πιο πυρώδης, καίει κάθε εγωισμό και κόμπλεξ, και γίνεσαι ένα ανθρωπάκι που απλά γουστάρει και προχωράει. Κι είναι Αυγουστος, που παλιά σήμαινε φιλί με γεύση καρπούζι και αλάτι. Ή κάθαρση, για όσους μπλέχτηκαν σε μέρη που δε διάλεξαν σωστά - πάντα θα υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία, αρκεί να τη δημιουργήσεις..

Διαβάζω, διαβάζεις, κανείς δε διαβάζει

Κοιτάς τη ζωή σου και δεν έχεις εικόνες να ονειρευτείς. Παλεύεις ενάντια στην περιέργεια να μάθεις τι άφησες πίσω σου. Σαν να μηρυκάζεις. Θέλεις να φύγεις, αλλά μόλις φύγεις θέλεις να είσαι πίσω. Θέλεις να αδειάσεις το μυαλό σου και την αμέσως επόμενη στιγμή θέλεις να το γεμίσεις.

Θαυμάζω τους ανθρώπους που κάνουν άρδην αλλαγές και δε νοσταλγούν παραπάνω από ότι επιτρέπεται.
Κι εγώ δε φεύγω ποτέ αν δεν πρέπει. Να, σα να με χωράει ο τόπος, δηλαδή.

Και μετά είναι η κριτική. Ο εγκλεισμός που φέρνει τις έμμονές σου σκέψεις στην επιφάνεια των άλλων. Και σαν κακομοίρικο θεατρικό, εκτίθεσαι σε ανθρώπους που αν δεν τύχαινε, ίσως και να μην τους κοίταζες ποτέ. Σαν να σε κοιτάζει ο Χορός να κλαις, και να συμπάσχει ή να κρίνει. Κι αν κλάψεις, είσαι αδύναμος, λένε. Δεν ξέρω.
Είναι εύκολο να νομίσεις πως κάποιος είσαι επειδή τα καταφέρνεις σχετικά καλά. Και η ταπεινότητα είναι εύκολο να ξεχαστεί. Λίγο να τη χάσεις και σα να μην υπήρξε ποτέ. Δε θέλω πια να κρίνω. Απλά να παρατηρώ.

Γιατί κάποιοι άνθρωποι εναποθέτουν την ευτυχία τους πάντα στους άλλους?

Και όλοι συνεχίζουν τις ασχολίες τους, καθένας με το ρυθμό και τα μυστικά του, και εσύ πάλι περιμένεις. Γιατί  τη ζωή δε μπορείς να τη φιλοσοφείς, αν δεν τη ζεις.

Bring me to life

Γιατί όποτε νομίζεις ότι είσαι ετοιμος να αντιμετωπίσεις κάτι, αυτό το κάτι εξαφανίζεται....
Γιατί όποτε σού δίνουν μια πιστοποίηση ότι κάτι έμαθες, δεν σο ψιθυρίζει κανείς ότι έπονται κι άλλες πολλές εξετάσεις...
Γιατί το καλύτερο μάθημα είναι η εύρεση της ζωής μέσα στα μικρά καθημερινά γαμώτο.
Και γιατί όταν κάτι πάει στραβά, μπορεί να πάει και κάτι ακόμα πιο στραβά.
Και γιατί οταν γυρνάς αργά το βράδυ σπίτι θα πέσεις τυχαία πάνω σε ένα δυνατό ρυθμό που θα σε κάνει να ξεχάσεις τα πάντα και να θυμηθείς πως τίποτα πιο σημαντικό δεν υπάρχει από την ανάσα σου.
Και γιατί όταν έξω παίζει μπουζουκάκι και βγαίνει δειλά ο ήλιος, θυμάσαι πού βρίσκεσαι και χαμογελάς.
Φόρος τιμής στους χιλιοακουσμένους και για κάποιους ανιαρούς evanessence που είναι σαν τις παλιές φωτογραφίες. Τις αφήνεις πίσω σου αλλά αν πέσεις πάνω τους, τις λατρεύεις πιο πολύ από ότι πριν.

Ποια μέρα έχασες?

Επιστρέφεις σε κυκεώνα πλυντηρίων και συμμαζέματος... Σκέφτεσαι και ονειρεύεσαι ένα ολοκληρωτικό ρεκτιφιέ, την ανάγκη σου μέσα στο τρέξιμο να γίνεις γυναίκα, όμορφη, να περπατάς όχι σαν εκτελεστικό ρομποτάκι, αλλά σαν παρουσία αισθητή. Και μετά σκέφτεσαι τον ήλιο που έχασες, τον ήλιο που ξέχασες, και μετά πριν ξαπλώσεις θα σκεφτείς το ευχαριστώ, το σχόλιο πως είσαι καλός σε αυτό που κάνεις, το μάτι που έκλεισες συνθηματικά, τα αστεία που έκανες και έσκασες στα γέλια, και στο τέλος δεν ξέρεις τι χάνεις και πού, ξέρεις μόνο ότι παίρνεις ένα push για να συνεχίζεις, όταν σού λένε μπράβο και όταν οι ανώτεροί σου σού γνέφουν σαν με σεβασμό, και ακόμα όταν σού λένε καλά λόγια από το πουθενά, έτσι για να μη γκρινιάζεις στο τέλος ακόμα ενός 30ώρου. Φινάλε και αυλαία και αεράκι δίπλα στο παράθυρο και μουσικές ανεβαστικές, και βουρ για τη συνέχεια.Finally I like it. Ίσως γιατί και όταν λείπει αυτός που σε πατρονάρει, αναλαμβάνεις ;-)

One of these mornings...

Μια μέρα θα ταξιδέψω σε ολόκληρο τον κόσμο. Θα κουβαλάω μαζί μου ρούχα παντός καιρού, σανδάλια, κάλτσες, ομπρέλες, μάσκα θαλάσσης, και θα τριγυρνάω όπου μ αρέσει. Δε θα χρωστάω πουθενά, θα έχω κλείσει όλους τους λογαριασμούς μου με τους ανθρώπους, και με όσους δεν τους έχω κλείσει, θα τους πάρω μαζί μου. Θα κοιτάζουμε τα τοπία χωρίς να νοιαζόμαστε να τα βγάλουμε φωτογραφία, θα γεύομαι τη μαγεία κάθε σούρουπου σε κάθε γωνιά της στρογγυλής γης, θα ανεβοκατεβαίνω ανηφόρες, κατηφόρες και σκαλιά όπου βρω, και θα θυμάμαι μόνο όσα θέλω να θυμάμαι.
Και μετά θα γυρίσω, θα καθαρίσω το σπίτι μου σαν να μπαίνω πρώτη φορά, και θα επιστρέψω από εκεί που ξεκίνησα, θα ξαναγοράσω λουλούδια και θα πάρω πίσω το μονομάχο μου, και θα καθίσω μετά να γράψω για τα ταξίδια που ποτέ δεν έγιναν, για τους λογαριασμούς που αν δεν τους κλείσεις, θα συνεχίσουν να έρχονται ειδοποιητήρια, για την ομορφιά μερικών δεσμεύσεων και την ασχήμια κάποιων άλλων, και για την ελευθερία που νιώθεις είτε είσαι εδώ, είτε μακριά, και για τα λόγια όσων ήθελαν αλλά δε μπόρεσαν και για εκείνους που ήθελαν να σε βοηθήσουν όταν εσύ δεν έβλεπες και για τις σκέψεις που δεν έπρεπε να γίνουν και για τη ματαιότητα των φόβων σου και για τη γλυκιά χαρά της ανταμοιβής. Και μετά θα ζωγραφίσω τις φωτογραφίες που δεν τράβηξα και θα γράψω ένα παραμύθι για τα παιδιά που δεν ταξίδεψαν και μετά θα κοιμηθώ χωρίς ξυπνητήρι.


It could also happen to you.- το μότο της εβδομάδας

Η αίθουσα του θρόνου

Μια μέρα η αυτού μεγαλειότης ο εαυτός μας,
πρέπει να βγει από την αίθουσα του θρόνου 

και μαζί με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά,
να αποφασίσει για τον καταστατικό χάρτη της ζωής του”….

Φωνή Κυρίου

Κυριακή πρωί. Πρωινό ξύπνημα, βαλιτσάκι βάρδιας και φύγαμε. Ψαλμωδίες στην πλατεία, βιαστικό πέρασμα για ένα κεράκι. Για τις ψυχές που θα πλησιάσω και σήμερα. Για την ψυχή τη δική μου. Για την ηρεμία που λαχταράμε όλοι. Βγαίνοντας βιαστικά, με την άκρη του ματιού μου βλέπω ένα χέρι απλωμένο. Η ιδιοκτήτριά του κοιτάει μπροστά και σιγοψέλνει, εκτείνοντας το χέρι για να μου δώσει τη φωνή Κυρίου. Αγαπημένη συνήθεια. Γυρίζω μετά από 30 ώρες δουλειάς. Κοιμάμαι σα νεκρή, - άθλιος παραλληλισμός-, ξυπνάω από λήθαργο, πεταγόμαστε στο γαλλικό για μπόλικο φαγητό και συντήρηση δυνάμεων- να ακούσουμε λίγη ελληνογαλλική προφορά, λίγο να μπούμε κλεφτά στων άλλων τις ζωές. Και ξυπνάω, συγυρίζω, πέφτω πάνω στη φωνή Κυρίου. Και διαβάζω τέσσερις λέξεις, "ψυχική καθαρότητα" και "βαθιά ταπείνωση". Αναλογίζομαι. Κοιτάζω τα ψηλά τακούνια μου και χαμηλώνω το βλέμμα. Σκέφτομαι τι είναι πιο ψηλά, το σώμα μου ή η ψυχή μου. Σκέφτομαι τους καλύτερους από μένα σαν κίνητρο να τους μοιάσω. Για τους άλλους δε μιλώ. Στέκομαι ένα δευτερόλεπτο. Πόσο εύκολα ξεχνιέσαι, μέσα στις καταστάσεις. Δεν είσαι Θεός, ούτε αψεγάδιαστος, είναι όμως ωραίο να είσαι ταπεινός μέσα σου, να υπάρχεις χωρίς να ενοχλείς, να ζεις καθαρά. Αμήν.

Τα βεγγαλικά σου μάτια...

Άναψα όλα τα φώτα
κι έδωσα παράσταση.
Σαν πεθάνει η αγάπη,
δε γνωρίζει ανάσταση.

Τα βεγγαλικά σου μάτια
φέγγουν σαν το φώσφορο,
σαν νυχτερινά καράβια
που περνούν το Βόσπορο.

Έκλεισες το φως και πήγες,
έγινες αόρατη,
νέφος που το πήρε ο αέρας
σε μια πόλη αυτόματη.

Τα βεγγαλικά σου μάτια
ένα ολοκαύτωμα,
και η μοναξιά να πέφτει
σα βροχή στο πάτωμα...

Είμαι πια εγκλωβισμένος
στ' άρωμά σου, στο όνομά σου,
και στα μάτια, μες στα μάτια,
τα ψυχρά, βεγγαλικά σου....



Άφησέ τα να λάμπουν για πάντα, τα βεγγαλικά σου μάτια. ακόμα και όταν κλαις.

Ο ουρανός πάνω από το ίδρυμα είναι πορτοκαλίς. Κι όμως έξω από τα παράθυρα έχει ακόμα εκείνο το παραδοσιακό γκριζογάλανο χρώμα, σαν από πάνω μας να κρέμεται ένα πανί που σκεπάζει σκέψεις, ανθρώπους, σαν κάποιος να θέλει οι μέρες εκεί μέσα να μην καταγράφονται στα κατάστιχα του καθενός. Ευχεσαι ο χρόνος να σταματούσε μέχρι να ξαναβγείς στο δρόμο, και μετά σβήνεις τον επόμενο αριθμό στα κεράκια.

Μεγαλώνοντας αναζητώ εφηβικά τραγούδια, σαν από προσπάθεια να καταλάβω τι ένιωθε ο 30άρης που τα έγραφε, όταν εμείς τα χορεύαμε σε αγχωμένα blues με φουστίτσες με σκίσιμο στο πλάι. Let me take you far away.... Άφησέ με να σε πάρω κάπου μακριά, να έχει φεγγάρι και ήλιο, να καταλαβαίνεις την εναλλαγή της ημέρας με τις μαγικές νύχτες.

Είναι μαγικές οι ανοιξιάτικες νύχτες. Κι εγώ αρκούμαι σε δεκάλεπτα κλεφτά, λειψά αγγίγματα στο αγαπημένο μου παγκάκι. Ας είναι. Μου αρκεί, θα πω.

Ο συμβιβασμός δεν ξέρω αν είναι σοφία ή καταδίκη. Και θα το μάθω μάλλον αργά.

Δεν είναι κρίμα τα πιο σημαντικά πράγματα να τα μαθαίνεις στο τέλος; Αλλά , πού θα κρυβόταν αλλιώς η μαγεία;

Θέλω τη μέρα που θα φύγεις απ' το πρωί να μου γελάς... Κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις, θα είναι σαν να μ αγαπάς.
Πλέον δε μπορώ να φανταστώ χωρισμό με θυμό. Μόνο χωρισμό με αγάπη. Δεν ξέρω ποιος είναι πιο δύσκολος. Ο θυμός προς τον άλλο είναι η καλύτερη δικαιολογία για να στυλωθείς. Για να βάλεις πάλι τα μακριά σου σκουλαρίκια, το παλιό σου περλέ κραγιόν και να χτενιστείς μποέμικα και να βγεις να δεις πάλι τον κόσμο.

Ο θυμός προς τον εαυτό σου, ωστόσο, μάλλον είναι μια καλή ψυχανάλυση. Θυμώνεις μόνο όταν έχεις δει το λάθος. Δεν είσαι σε όλα σωστός, δε θα μπορούσες να είσαι.

Τα βράδια αυτά της βάρδιας, οι σκέψεις ψάχνουν χαρτί να σχηματοποιηθούν, και τελικά βουλιάζουν στο παλιό στρώμα και σε παίρνει ο ύπνος, έτσι που κοιτάς τον ουρανό και αναρωτιέσαι σε ποιο σημείο έγινε η κοροϊδία, στο ότι δεν ήξερες ότι θα είναι έτσι, ή στο ότι κλείδωσες τις ανάγκες σου στην κωλοπιλάλα της αναμονής. Κουρασμένο σώμα, ανοιχτό παράθυρο, κλεφτά τσιγάρα με τη μουσική στο παραλίγο mute, ευχές για μια καλή ζωή.

"Καλή ζωή". Δε βλέπω να υπάρχει καλύτερη ευχή. Θα το εύχομαι συχνότερα.
Και γενικότερα θα εύχομαι πιο συχνά. Σαν παιχνίδι με τις πιθανότητες, γιατί όταν εύχεσαι συχνοτερα, έχεις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσεις.

Για αρχή, εύχομαι ελευθερία. Και ήσυχο ύπνο.

Mind prisons

Θαρρείς πως πας από τη μία φυλακή στην άλλη.
Και ποιος ορίζει τη φυλακή, αν όχι εσύ;
Έμαθες να ορίζεις την ελευθερία με βάση εικόνες ξένων.
Κοίτα καλά μέσα στο μυαλό σου.
Τα όρια τα βάζεις εσύ.
Σε όποια φυλακή κι αν είσαι, τα όρια του μυαλού σου δεν τα ελέγχει κανείς.

Σκέφτεσαι τα υπέρ και τα κατά,
και στο βωμό της υπομονής έκανες θυσίες,
και σκέφτεσαι να τις ξανακάνεις.
Έχασες το μέτρημα στο σωστό και το λάθος,
και φοβάσαι τώρα το μπούμερανγκ του αποτελέσματος.
Αλλά το παιχνίδι έτσι είναι, αγαπημένε μου.

Καθείς και οι φιλοδοξίες του.
Κι ας πλέκει το όνειρο θηλιά για τη ζωή σου.
Αρκεί μια στιγμή βαθιάς ανάσας για να ξεχαστείς;
Αρκεί, κάποιες φορές.
Αλλά κοίταξε οι ανάσες οι απελευθερωτικές να είναι πιο πολλές από εκείνες της αγανάκτησης.

Αν το μπορείς να σταματάς και να κοιτάζεις τι έχεις κάνει ως τώρα,
και τι παρέλειψες,
και παρόλα αυτά να μην αποθαρρύνεσαι,
τότε.. μπράβο.
Θέλει θάρρος να πάρεις μπροστά για εκεί που θέλεις όταν έχεις κάνει τόσο δρόμο σε λάθος κατεύθυνση.

Το μυαλό σου μόνο να μην αφήσεις να σου πάρουν.
Αν δεν έχεις αυτό, ούτε έρωτα μπορείς να εμπνεύσεις, ούτε σεβασμό, ούτε ζήλια.

Μέρες αργίας

http://www.youtube.com/watch?v=VPKfkIFjx-s



Φεύγεις και πας, είσαι καράβι
μπροστά κοιτάς η θάλασσά σου
πυρκαγιές και πάγοι.
Μα πιο μπροστά πάντα θα στέκει
ο γυρισμός σου στη φουρτούνα αντέχει.

Φεύγεις που πας και που πιστεύεις
τι κυνηγάς ποια γη σε θέλει
ποιον εαυτό γυρεύεις.
Όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα
κάθε ταξίδι είναι γυρισμός.

Φεύγεις και πας, που επιστρέφεις
σε ποια στεριά η ξενιτιά σου είναι όσα έχεις.
Κι όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα
και πιο μακριά σου είσαι μόνο εσύ.

Εσύ γεννάς τη θάλασσα
και χτίζεις το καράβι
είσαι το εδώ και το αλλού
είσαι η γιορτή του γυρισμού
το δάκρυ του αποχωρισμού.
Και το ταξίδι σου είσαι εσύ
είσαι το κύμα το νησί
είσαι ο αέρας το πανί
και τ’ άσπρο μου μαντήλι.

Φεύγεις και πας, που ταξιδεύεις
δρόμοι ανοιχτοί τα σύνορά σου είναι όπου αντέχεις.
Όλα είναι αλλού κι όλα για λίγο
όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ.




Υ.Γ. Το θέμα σου είναι να βρεις μια πατρίδα. Όπου κι αν είναι αυτή. Μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις, όποιος θέλεις, όπως θέλεις. Αρκεί να πείσεις τους άλλους γι αυτό.

Γιατί ο Οδυσσέας έλεγε ότι από τα 20 ως τα 30 ο δρόμος είναι μακρύτερος από ότι από τα 30 στα 90.

Και γιατί ακόμα κι όσοι κατάφεραν από την κακοτυχία να επιστρέψουν, δεν μπόρεσαν πια να χαμογελάσουν. Όπως δε χαμογελούν τα έντομα.

Κοίτα να χαράζεις προσεκτικά τον εαυτό σου στον κόσμο.

Κοίτα τα χάδια σου να μην πονάνε τους άλλους. Και κοίτα να μένεις ακέραιος ακόμα και όταν δίνεις το μισό σου εαυτό.

Κι αν δε πιστεύουν, κι αν δε σε προτιμούν οι περισσότεροι, δεν πειράζει. Αρκεί ένας να το κάνει, και γι αυτόν μονάχα θα αξίζει να συνεχίζεις. Ακόμα κι αν αυτός ο ένας είσαι εσύ.

Καλή ανάσταση.

Ασυμφωνίες

Αν το λοιπον διαχωρίσεις τι σε ενδιαφέρει πραγματικά και τι όχι,
θα μπορέσεις να προχωρήσεις σταθερά.
Αν θέλεις να μη μπορεί να σε αγγίξει τίποτα,
θα πρέπει να προσπαθήσεις πολύ,
για να φτάσεις να είσαι καλός.
Θα σε ενοχλεί κάθε κακός άνθρωπος
γιατί θα σε ενοχλεί η ύπαρξή του
και όχι τα κακά του λόγια.
Να έχεις την υπομονή να επιλύσεις τις παρεξηγήσεις.
Οι παρεξηγήσεις προκαλούν πληγές στις ψυχές.
Αν θέλεις να περπατάς με το κεφάλι ψηλά,
κι επειδή έθεσες ψηλό σκοπό,
πρέπει να αφήσεις πίσω πολλά από τα υπόλοιπα που αγάπησες.
Δεν έχει επιστροφή,
ό,τι κάνεις και ό,τι λες γράφεται στις μνήμες.
Μάθε από τα λάθη σου και τις παρεκβάσεις σου
και μη λες πολλά.
Άκουσε και σκέψου,
και μην αφήνεις το λάθος να σε καταστείλει.
Αλλά προσπάθησε να το αναγνωρίσεις και να μην το κάνεις κτήμα σου.
Και κοίτα το μέσα και το έξω σου να συμφωνούν.
Να είσαι απλός και αποτελεσματικός.
Και το άγχος να γίνεται κινητήρια δύναμη και τίποτε παραπάνω.
Να προσέχεις ποιον και τι αφήνεις να σε αγγίξει,
και να μη φοβάσαι να αγγίξεις κι εσύ.
Αλλά ως εκεί. Η ευφυία συνιστάται στο να ξέρεις να αρχίζεις και να σταματάς.
Σημαντικό είναι ό,τι μένει στο μυαλό σου κάποιο καιρό μετά.
Μην αφήνεις μια στιγμή να μένει ως άσχημη ανάμνηση.
Αν μπορείς κάθε λάθος σου να το βλέπεις και να το προβλέπεις,
κάποια στιγμή θα γίνεις πραγματικά καλός.

Τα σπίτια είναι χαμηλά...

Σκέφτομαι ενα σπίτι σ' εκείνο το νησί με τα 52 χωριά και μια αυλή να μοιράζομαι με άλλους τα βράδια μου και να ακούω μουσικές και να μην υπάρχει καμία πίεση πέρα από το τι καιρό θα κάνει αύριο και αν θα πιάσουμε καλά ψάρια. Και ας είναι και παλιό, να είναι όμως  προσεγμένο, γιατί το σπίτι σου είναι ο καθρέφτης της ψυχής σου. Δεν είναι το μπλουζάκι σου ούτε το κινητό σου, είναι ο χώρος που ξαπλώνεις την ψυχή σου όταν είσαι μόνος και δε σε βλέπει  κανείς.


Θα θελα να βροντήξω μία και να πάω εκεί που ονειρεύεται η ψυχή μου, σε μια θάλασσα χωρίς παράγκες και ηχεία να λερώνουν την ελευθερία της. Να κοιτάζω και το μάτι μου να βλέπει μακριά, και ο ορίζοντας να μην έχει τελειωμό.  Απεραντοσύνη. Και ας φοβάμαι και ας την κοιτάζω από την αμμουδιά, τα μυστικά της είναι τα πιο αθώα. Τα μόνα μυστικά που δε με ενοχλούν. Θάλασσα να κοιτάζω και να μυρίζω αγιάζι. Και να με ζεσταίνει ο ήλιος. Σαν προσευχή χωρίς λόγια.


https://www.youtube.com/watch?v=lZS139s3-Ik

Τι γυρεύουμε εμείς, μέσα στην μπιχλα των άλλων

Ψάχνεις να βρεις ένα συναίσθημα ανάμεσα σε μασημένες βιαστικές κινήσεις.
Να νιώσεις κάτι που έχασες πριν καιρό, όταν βρήκες κάτι πιο ουσιαστικό.
Σαν ανάμνηση που δε θες να την ονομάσεις ανάμνηση.
Αλλά ο τόπος της μνήμης είναι μόνο το παρελθόν.  Το σήμερα ζητάει νέα τροφή, σαν σαρκοβόρο ζώο. Αυτός που ζει με αναμνήσεις, δε ζει.
Ζυγιάζω τα συναισθήματα που νιώθω αυτό το διάστημα. Και είμαι εκεί, στο φλατ, άντε πού και πού μια απογοήτευση, μετά μια χαρά και τούμπαλιν, και μόνο μια φλόγα που μου ζεσταίνει την ψυχή. Για τους άλλους καταντά βαρετό, δεν το κατανοούν, αυτό το ατέρμονο συναίσθημα του να μάχεσαι το μη αναστρέψιμο, της μέγιστης προσπάθειας, του αναπόφευκτου τέλους, της στιγμής που στέκεσαι δίπλα σε κάποιον και του χαμογελάς ψεύτικα για να του δώσεις θάρρος. Κι όμως ανάμεσα στα εκάστοτε προβλήματα του καθενός δε βρίσκω πιο σοβαρό, πιο δυνατό συναίσθημα, τίποτε δε με συγκινεί όσο αυτές οι στιγμές μου κοντά σε αξιοπρεπείς ανθρώπους που πονάνε.
Αμαρτάνω άραγε όταν κοιτάζω τον ουρανό και λέω πως ίσως δεν υπάρχει Θεός; Δεν ξέρω. Τι είναι η αμαρτία στην τελική; Η αμφιβολία είναι δικαίωμα. Ποιος είναι Θεός και ποιος άγγελος, και με τι κριτήρια μοιράζονται οι δοκιμασίες στους ανθρώπους; Δεν έχει λογική, ποτέ δε θα το λύσω, ποτέ δε θα το καταλάβω. Θα κάνω μόνο ό,τι μπορώ και θα προσεύχομαι για τη συνέχεια. Θαυμάζω τους ανθρώπους που δέχονται όσα έρχονται με υπομονή. Σαν να λάμπουν μέσα στην μπίχλα των άλλων. Παίρνω μαθήματα που πουθενά αλλού δεν είδα μέχρι τώρα, και γουρλώνω τα μάτια σαν να είμαι παιδί και να βλέπω πρώτη φορά παιδικό.
Δε θέλω να πω ποτέ τι έχω περάσει, σαν να το ξορκίζω, σαν να το διαγράφω αν δεν το σκέφτομαι. Το έχω καταφέρει, κάπως. Κι αν βλέπεις τους μήνες να περνούν, τουλάχιστον κοιτάζοντας τον εαυτό σου, είναι ωραίο να βλέπεις πως μπορείς από το τίποτα να αντλείς ηρεμία εσωτερική και να εξελίσσεσαι σιωπηλά. Δε με ενδιαφέρει καμία φαντεζί εμπειρία, με ενδιαφέρει ο ουσιαστικός ορισμός της αγάπης που έχεις να δώσεις στους ανθρώπους που αγαπάς. Χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς ονειροπόλες προσδοκίες. Κι ας σε ρωτάνε τι νέα κι εσύ λες "τα ίδια". Σαν τα ουσιαστικά πράγματα να είναι μυστικά.
Νιώθω τύχη, που έχω βρει ένα δυο πράγματα που μου δίνουν χαρά. Λατρεύω τον ήλιο που με ζαλίζει στα πολύβουα πεζοδρόμια και λατρεύω να βάζω τα κλάματα γιατί αυτό μου λέει πως ακόμη ζω, και λατρεύω τα πολλά decibel στο πεντάλεπτο δρόμο για τη δουλειά, και λατρεύω να περνάω ξανά στις 10 το πρωί από εκεί που πέρασα χθες στις 2 το βράδυ, και μου αρέσει που λογαριασμό δίνω μονάχα σ εμένα.

ΥΓ Έχω ένα ένστικτο και το ρημάδι συνήθως βγαίνει.

http://www.youtube.com/watch?v=C5wtYh_t6o4

Release me

Και πάνω που νομίζεις ότι αποκτάς σιγουριά,
τσαφ και η αλαζονεία κάνει λίγο επίπεδα,
όταν αρχίζεις να αποκτάς άμυνες,
και να δικαιολογείς τα λάθη σου,
έρχεται αυτή η σωρεία συνειδητοποιήσεων,
πως εχεις πολύ δρόμο ακόμη.
Και παραδέχεσαι το λάθος
και γυρίζεις σπίτι με την πλάτη στο ήλιο
και το κεφάλι σκυμμένο,
προσπαθώντας να ξεχάσεις
μήπως και κοιμηθείς.

Άγιο ρεπό.

Τα βράδια που κοιμάσαι θέλω να έρθω να σου ψιθυρίσω πως σ' αγαπώ.
Και το κάνω.
Μαθαίνω ν αγαπώ κάθε μέρα, με έναν τρόπο αόριστο και χαλαρό,
με κρατάει δεμένη η αίσθηση της ελευθερίας που μου προσφέρεις.
Λαχταράω να περπατήσω ατέλειωτα, σαν να μην υπάρχει αυριανή κούραση, σαν να μπορώ να τα ξεχάσω όλα.
Θέλω να σου μαγειρέψω και να σου χαϊδέψω τα μαλλιά όταν θα πέσεις κουρασμένος να ονειρευτείς.
Κι αυτό, για κάποιον ανεξήγητο τρόπο, κάποιες φορές μού φτάνει.
Προσεύχομαι για κάθε μέρα να ήταν μεγαλύτερη, να μου έφτανε να κάνω κι άλλα πράγματα. Και ποτέ δε φτάνει.
Μού λείπει η παρέα αλλά πιο πολύ μού λείπει αυτός ο χρόνος με τον εαυτό μου. Το πρωινό με τον εαυτό μου είναι πιο λαμπερό, πιο πολύτιμο από τη νύχτα με τον εαυτό μου.
Θέλω να χορεύω και να ξεχνάω τα πάντα, σαν οι κινήσεις στο πάτωμα και τα πηδήματα στον αέρα να κάνουν τα άγχη  να φεύγουν.
Έχω βάλει τρεις, τέσσερις, πέντε μικρούς στόχους, κι αυτό με κάνει να ξέρω τι θέλω και να βαδίζω προς τα εκεί.
Και όλα τα άλλα, καπνός.

Σάββατο κι εγώ περιμένω.

Η πόλη μου.
Η πόλη που με ανάθρεψε από τα 18 και μετά, και είναι μεγάλος ο αριθμός των ετών που ανάπνευσα εδώ, τώρα που το σκέφτομαι.
Είναι τα μαγαζιά με τα αναπαλαιωμένα έπιπλα, εκείνο το ανοιχτό πράσινο με τις γραμμές που κάνουν το ξύλο να φαίνεται ξύλο, με τα παλιομοδίτικα ντουλαπάκια που έχουν μηχανισμό για να μετατρέπονται από γραφείο σε κομό και τούμπαλιν.
Είναι τα δρομάκια που γίνονται κιτς και ακούγονται μπιτάτες μουσικές, εκεί που παλιά μύριζες άρωμα πόλης.
Είναι τα αρώματα των κοριτσιών που περνάνε φουριόζικα δίπλα σου.
Είναι τα πολύχρωμα μαλλιά στο μετρό, που σου θυμίζουν πως κάποιοι, για προσωπικούς λόγους ο καθένας, τολμάνε.
Είναι οι κολώνες στα λεωφορεία και μετρό και η θύμηση πως από εδώ πέρασαν πολλοί, αλλά αυτά τα μικρόβια φαίνονται πλέον αθώα, μπροστά στα άλλα.
Θέλω να μπω στην αποστείρωση, εγώ και όλα μου τα υπάρχοντα, ή ίσως και να αποστειρώσω το μυαλό μου βουτώντας το στο αλκοόλ.
Αλλά το σώμα δεν αντέχει απόψε.
Είναι οι άνθρωποι που διαβάζουν περιοδικά μόδας, που προλαβαίνουν, και ποντάρουν στο φαίνεσθαι. Κι έτσι δίνουν ίσως χώρο και στο είναι να ομορφαίνει.
Είναι η εναλλαγή των πλανόδιων πάγκων, τα must know μιας πόλης στην οποία ζεις και δε ζεις. Σαν η λεωφόρος να ασχήμυνε, αυτά τα άχαρα πεζοδρόμια ωχριούν μπροστά στην ιδέα της μοναχικής παραλίας.
Μού λείπει η φύση. Το απέραντο του Θεού. Με στριμώχνει το τσιμέντο.
Το οχτάωρο μού φαίνεται λυπηρό. Λαχταρώ μια δουλειά που να την ορίζω αλλιώτικα.
Κάποια ωράρια μού φαίνονται απάνθρωπα. Σαν να με χτυπάνε αλύπητα και να μη μπορώ να σηκωθώ να φύγω.
Θέλω να κοιμηθώ χωρίς να ξυπνήσω μες στη νύχτα με ένα ασήμαντο άγχος. Ούτε καν η βροχή δε θέλω να με ξυπνήσει. Λαχταράω μια ήσυχη νύχτα.
Και μετά, ας έρθουν και οι άλλες, οι ανήσυχες.

Ξεροκεφαλιά vs. old days to be forgotten

Θέλω κάθε μέρα να θυμάμαι πως ζω αυτό που ήθελα και διάλεξα.
Για να μαθαίνω πως δεν είναι όλα όπως τα φαντάζεσαι και να μαθαίνω πως πρέπει να θυμάσαι να αλλάζεις στόχους.
Θέλω κάθε μέρα να πηγαίνω και σε μια διαφορετική γωνία του κόσμου, της γειτονιά έστω, έτσι, για να δίνω φόντο σε κάθε γωνιά του μυαλού μου.
Το μυαλό  μου ένας χώρος αχαρτογράφητος, κι έτσι θα μείνει, γιατί είναι απολαυστική η αίσθηση του χάους.
Υπάρχουν περιοχές του μυαλού μου που θέλω να σβήσω, και λέγονται αμφιβολία και εξάρτηση. Δε θέλω να κατακτήσω τη βεβαιότητα πια, γιατί έμαθα σαν καλός μαθητής πως η βεβαιότητα είναι πλάνη για τους μη τολμηρούς. Θέλω να κατακτήσω εκείνη την αίσθηση που έχεις όταν φτάνεις σε μια κορυφή και δεν ξέρεις πώς θα κατέβεις γιατί έχει νυχτώσει... Αλλά στέκεσαι να αγναντέψεις σαν να μην υπάρχει αυριανό πρέπει αλλά μόνο τωρινό θέλω.
Γιατί αυτό το αίσθημα πρέπει να το βιώσεις πριν να πάρεις τις λεγόμενες μεγάλες αποφάσεις. Και τότε οι μεγάλες αποφάσεις φαντάζουν τοσοδούλες.
Κι αν εσύ ζορίζεσαι, θα σε τραβήξω πια από το χέρι. Αφού έτσι το θέλεις.
Κι αν θες, μπορείς να φύγεις. Δεν έχω εχέγγυα για καλή ζωή, κανείς δεν έχει. Έχω ομως τη διάθεση και το μυαλό.
Λατρεύω το αισιόδοξο μυαλό που όλα τα αλέθει σε μια εσάνς φαντασίας και παιδικότητας. Σαν να μην πέρασε ποτέ από πάνω μου η δυστυχία.
"Ακόμη κι όσοι κατάφεραν από την κακοτυχία να επιστρέψουν, δε χαμογέλασαν ποτέ. Όπως δε χαμογελούν ποτέ τα έντομα".
Χαμογελώ. Καλημέρα.

Γιατί αν η ξεροκεφαλιά να ζω στον κόσμο μου, με έφτασε ως εδώ, τη γουστάρω και δεν την αλλάζω.
Αν ξεχνάω κάθε ασχήμια, ο κόσμος μου θα είναι πάντα όμορφος.
Και θα νιώθω πως τίποτα, τίποτα κακό δε μπορεί να με αγγίξει. 

Διάλειμμα τώρα, για ζωή. 

Last minute training

Τελευταία παλεύω ενάντια στην προσκόλληση. Σε εκείνη την ελεεινή προσκόλληση σε ανθρώπους που δεν έχουν προσδόκιμο επιβίωσης αλλά εσύ βάλλεσαι να τους κρατήσεις σε εκείνο το flat επίπεδο μη- επικοινωνίας για να ορίζεσαι ως άτομο με λόγο ύπαρξης. Στην προσκόλληση στην ιδέα ότι ο άλλος θα το ήθελε αυτό, ενώ αν τον ρώταγες όταν ακόμη είχε την πολυτέλεια να ζει και να κινείται,  θα σου απαντούσε με ένα πελώριο ΟΧΙ. Στην προσκόλληση σε μια σχέση που σου δίνει χαρά, απλά και μόνο γιατί εσύ ξέχασες πως στον εαυτό σου τη χαρά την οφείλεις no matter what. Οι ανάγκες συχνά προσωποποιούνται αντί να πραγματώνονται σε άλλα, μικρά καθημερινά (άυλα επίσης) πράγματα. Το να κάνεις ψυχοθεραπεία στους άλλους κατέληξα πως απαιτεί μια δυο συνεδρίες ενδιάμεσης δικής σου ψυχοθεραπείας, και αυτή η δική σου ψυχοθεραπεία δε χρειάζεται να είναι στο γνωστό ντιβάνι, αλλά ονομάζεται απλά και σταράτα "αποχή". Γιατί όλα έχουν τα όριά τους και κάποιοι επιλέγουν (αρνούμαι να βάλω πρώτο πληθυντικό) να τα αγνοούν.
Το να περνάς τα όρια είναι μαγκιά σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις, παιδί μου.
Στο μυαλό μου η κουβέντα που ακούω καθημερινά αυτές τις μέρες.... "Να ενεργείς όπως εσύ νομίζεις".... Και μια πρόσφατη συμβουλή, πως με τον εκνευρισμό σου μόνο εσύ χάνεις, κανείς άλλος. Και το γνωστό μότο που σε κάνει σκουπίδι αν το σκεφτείς αμέσως μετά από την ύψωση της φωνής σου, εκείνο που λέει πως "όταν έχεις χάσει όλα τα άλλα, σού μένουν οι καλοί τρόποι".
Οι άνθρωποι είναι κακότροποι πολλές φορές και προσπαθώ να τους αντιμετωπίζω χωρίς να τους φοβάμαι. Γιατί μεγάλωσα πια για να φοβάμαι τον ίσκιο τους. Με τον δικό μου μια χαρά τα πάω.
Αν κάτι δε σ αρέσει, σκέφτομαι, κάνε πως σ' αρέσει. Έτσι, για να ξεγελάει η δεύτερη σκέψη την πρώτη. Και μέσα στο αρνητικό να βρίσκεις το θετικό ότι το παλεύεις.
Και οι άνθρωποι γουστάρουν να αγκιστρώνονται. Ξεχνώντας πως τίποτα από όσα κρατάς σφιχτά δεν είναι απαραίτητα δικό σου.
Ώρες ώρες σκέφτομαι τη χαλαρότητα που θα είχα άλλοτε, τότε που η ζωή μου ήταν εγώ και οι φίλοι μου και κανείς άλλος. Γιατί μετά έρχονται κάτι μικρές σπόντες που λέγονται υποχρεώσεις και ευθύνες και ξαφνικά από παιδί έγινες ενήλικας και μετά κάτι έτρεξε στ' αμπέλι. Λες και η ανθρωπότητα εσένα περίμενε για να την κάνεις παράδεισο.
Ο παράδεισος είναι εντός μου όταν ξυπνάω ήρεμα μετά από έναν απολαυστικό ύπνο. Όταν τσαλαβουτάω στους ανισόπεδα στρωμένους δρόμους με τις βρόχινες γούβες που σου βρέχουν τις κάλτσες, και μετά δεν σκέφτομαι μην αρρωστήσω γιατί όλοι περιμένουν κάτι από μένα και θα ζοριστώ ένα τι παραπάνω. Γιατί φοβόμαστε το ζόρι αντί να τραβάμε καταπάνω του; Ποιο είναι το νόημα της ζωής, η επίπεδη βολικότητα ή η αδρεναλίνη της αβεβαιότητας;
Μιλάω, σου μιλάω, και ξεστομίζω σκέψεις που δε θα παραδεχόμουν στον εαυτό μου. Κι αυτό, όταν δεν ντρέπεσαι να κάνεις τον άλλο καθρέφτη σου, και δε φοβάσαι την αντίδρασή του, ίσως και να λέγεται "έπιασες την καλή".
Μου αρέσουν οι παρομοιώσεις για τους ανθρώπους που ξέρω και δεν ξερω, η άλλη βγαίνει μες στη νύχτα σαν το σταυροφόρο, η άλλη παίζει τη ματζίκα ντε σπέλλ στο ακτινολογικό, η άλλη οδαλίσκη είναι ηρωίδα του αρκά και η άλλη εκείνη η καρτουνίστικη τσιριχτή φωνή που όλοι θυμόμαστε, χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε ποια παιδική ηρωίδα έκανε. Εκείνη που μας έκανε να αναρωτιόμαστε γιατί στα παιδικά οι άντρες μιλάνε με τη φωνή τους και ακούγονται σαν αγόρια, ενώ οι γυναίκες θαρρούν πως αν αρθρώσουν τσιριχτά την πρόταση γίνανε κορίτσια.
Και η καλύτερη εκπαίδευση είναι στην πράξη, χωρίς χρόνο για προετοιμασία, όπως τότε που δεν ήξερες τι έκανες και μετά από αυτό ένιωσες ένα βάθρο λίγο πιο ψηλά.

Αγαπώ Κυριακές με καθαρό βλέμμα και μηδενικές προσδοκίες.
Μισώ προσκολλημένους ανθρώπους.
Αγαπώ να λύνω προβλήματα για να νιώθω χρήσιμος δε σημαίνει πως ψάχνω να τα δημιουργήσω από το πουθενά.
Βελτιώνω μια κατάσταση δε σημαίνει ότι η κατάσταση είναι καταδικασμένα αποτυχημένη.

Θέλω να ανέβω σε ένα άλογο και να με πάει όπου θέλει, να βρέχει, να βρέχομαι, να μη σφίγγω τους ώμους μου, να μην πλένω συνέχεια τα χέρια μου με το φόβο εκείνων των αόρατων μικροβίων, να μην ξεπλένω συνέχεια τις σκέψεις μου από εκείνους τους αόρατους πολυανθεκτικούς φόβους. Αν κάτι πρέπει πλέον να μάθω είναι πως στήριγμά σου είναι εκείνη η ατέλειωτη βόλτα που κάνεις με τον εαυτό σου σαν όλοι να λείπουν. Σαν πρόβα για όταν όλοι θα λείπουν.

Γιατί ναι μεν τώρα αναζητάς ξεκούραση, αλλά κατά βάθος η κούραση είναι δικαίωμα και πρόνόμιο.
Αφιερωμένο σε εκείνα τα παιδιά που δε λένε τι σκέφτονται, όμως το κορμί τους είναι ένα διήθημα και το μυαλό τους ένα κουβάρι και η κούραση για αυτούς απαγορευτική.

Όσο η συνήθεια και αν χτυπά, δε θα ξαναγκρινιάξω.
Όμως θα κλάψω όταν προσεύχομαι για μένα και μετά αμέσως αναρωτιέμαι πού είναι ο Θεός όταν βλέπω αυτά που βλέπω.
Τιμής ένεκεν στα παιδιά που είδα να ζουν σαν κάθε μέρα τους να ήταν η προτελευταία. Γιατί η τελευταία ήταν απαίσια.

End of the week questionmarks

Γιατί οι άνθρωποι όταν είναι μικροί βαριούνται το σχολείο και όταν μεγαλώνουν το επιδιώκουν;
Και γιατί ενώ δε χωνεύουν τους συναδέλφους τους, πηγαίνουν σε συνέδρια μαζί και τα σαββατοκύριακα;
Γιατί τα σκουπίδια αναπαράγονται τόσο γρήγορα;
Γιατί όταν έχεις νεύρα δεν υπάρχει ένα app για time freeze για να μπήξεις τα κλάματα και μετά να συνεχίσεις ακάθεκτος τη δουλειά σου;
Γιατί όταν νευριάζω με τους ξένους  τους φωνάζω αλλά κλείνω την πρόταση με το σεις και με το σας;
Γιατί έχω θυμό άραγε; Τι είναι αυτό που καταπίεσα;
Από πότε άρχισαν να με αγαπούν τόσο τα σπυράκια;
Γιατί η επιστροφή των dvd φαντάζει πιο μπελάς από την επιστροφή του ασώτου;
Γιατί η κούραση σε κάνει αλαζονικό και γιατί αφηνόμαστε να νομίζουμε πως όταν κουραζόμαστε αξίζουμε κάτι παραπάνω;
Πότε θα σταματήσω να τρώω όταν περπατώ στο δρόμο;
Θα μπορώ να περπατώ τόσο γρήγορα, και όταν μεγαλώσω;
Θα σταματήσω ποτέ να κλαίω σαν μωρό από τα νεύρα μου;
Όταν μεγαλώσω θα μαγειρεύω;
Πόσο σύντομα θα ξανακλειδώσω το κινητό μου;
Ποιο είναι το επόμενο ψέμα μου;
Ποιο είναι το επόμενο ψέμα σου;
Αν δεν το μάθω, θα πειράζει το ίδιο;
Οι κολλημένοι άνθρωποι κοιμούνται τα βράδια;
Μ αγαπάς;
Θα είσαι εδώ και αύριο;

Ασυμφωνίες...

Το εγκώμιο της απραξίας και το τέρμα ενός στόχου.
Η κάθε λογής ξεκούραση ή αποχή σού δίνει περισσότερη όρεξη για τη συνέχεια.
Θα θελα ένα πρωινό με μαρμελάδα στο ξενοδοχείο, κρουασανάκια και μικρές πολυτέλειες.
Να ζεις σε ένα σπίτι χωρίς να πρέπει να επιδιορθώνεις συνεχώς τις βλάβες του.
Να έχεις σχέσεις στις οποίες να μη χρειάζεται να επιδιορθώνεις συνεχώς τις ισορροπίες.
Να μην υπάρχει αμηχανία, να μην υπάρχει τουπέ, να μην υπάρχουν άνθρωποι χαμένοι στο διάστημα με βλέμμα απλανές και δυστυχισμένο.

Το απλανές βλέμμα το δικαιούνται μόνο όσοι ονειρεύονται, χωρίς να υποφέρουν.
Κάποιοι άνθρωποι φαίνονται, αλλά δεν είναι.
Και κάποιοι άλλοι αδικούνται από αυτό που δείχνουν.
Η γκρίνια... Το μόνο καλό της είναι ότι δείχνει άνθρωπο που ψάχνει για τα καλύτερα.
Και η γκρίνια μπορεί πανεύκολα να σε ενώσει με τον άλλο. Αλλά δε μπορείς να ταιριάζεις με όλους.

Μου λείπει ο ήλιος και το μπαλκόνι μου. Η αθέατη πλευρά των πραγμάτων και η αίσθηση του να είσαι αθέατος.
Είναι φτωχό το να μην επενδύεις σε συναισθήματα από δω κι από κει. Πρέπει να ξοδέψεις ρίσκο για να πάρεις λάμψη από τους άλλους. Αλλιώς όλα είναι ενέχυρα.

Ψάχνεις να αλλάξεις κάτι στη ζωή σου, όχι γιατί δε σε ικανοποιεί, αλλά γιατί βαρέθηκες τη ρουτίνα. Και αναζητάς μεγάλες αλλαγές. Που θα φέρουν κι άλλες συγχύσεις. Ξεχνάς πως οι μεγάλες αλλαγές έγκεινται στα μικρότερα προσωπικά, καθημερινά σου πράγματα.

Να κάνεις κάθε φορά κάτι που θα μείνει. Μια τακτοποίηση, μια οργάνωση του μυαλού για να έχεις περισσότερο χώρο για νέα δεδομένα.

Να μην υπερδικαιολογείς τον εαυτό σου. Δε φταίνε μόνο οι άλλοι. Είναι βολικό και απαραίτητο για να επιβιώσεις, αν είσαι τέλειος. Δεν είσαι όμως και κατά βάθος το ξέρεις από μικρός. Ούτε Θεός είσαι για να κρίνεις τον καθένα με βάση το δικό σου παράδεισο.

Ο παράδεισος, μάτια μου, φτιάχνεται από χαμόγελα. Ούτε από ψεύτικες ευγένειες ούτε από λούσα. Είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ, η απουσία ενόχλησης, η χειρονομία συμπάθειας. Ένα ζεστό τσάι σ ένα ζεστό δωμάτιο μετά από μια κρύα βόλτα.

Και είναι η κάθε μέρα που ξεκινάει με την πολυτέλεια των καινούριων ιδεών και των ονείρων.
Κι ας μην συμβαίνει συχνά, αρκεί μια στο τόσο. Για να ξεκλέβει η ψυχή λίγη ανάσα και να ξαναξεκινά το μακροβούτι.

Το μυαλό μου ταξιδεύει σε χώρους μακριά από εδώ. Καθώς η μέρα μεγαλώνει, σκέφτομαι καρό τραπεζομάντηλα σε χωμάτινα δάπεδα, κόκκινα λουλούδια στα μαλλιά και μακριές φούστες, μισοάδειες τσάντες μόνο για τα απαραίτητα, πεταμένα κασκόλ και φουλάρια στις ψάθινες καρέκλες και φαρδιές σκέψεις για βόλτες επιπόλαιες... Είναι ο ήλιος που φαντάζει σαν ο Θεός να μας χαμογελά, σαν να λέει πως όσο χειμώνα και να κάνει, πάντα στο τέλος θα έρθει κάτι να λάμψει. Βλέπεις τόσα πράγματα και σκας για άλλα τόσα και μετά σκέφτεσαι πως πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο από όσα εσύ φαντάζεσαι. Και μετά λυπάσαι και χαμογελάς που για μια στιγμή ήσουν αχάριστος. Μακάρι να μην υπήρχε ο πόνος και η συνείδηση του πόνου, και μακάρι αυτός ο ήλιος και τα όνειρα για παραλίες και ξεφλουδισμένα σώματα να κρατήσουν για πάντα.

My head is a jungle

Λυπάμαι πολύ για τη δυσβάσταχτη αναβολή των αποφάσεων που δείλιαζα να πάρω στον αδικαιολόγητο βωμό της υπομονής που πίστεψα πως όλα τα βελτιώνει.
Λυπάμαι πολύ για την απουσία σου κατά τη λήψη των αποφάσεών μου αυτών, για τη γενικότερη απουσία σου.
Λυπάμαι που άργησα τόσο να αποδεχτώ πως δε μπορώ να συμβιβαστώ με την εικόνα με την οποία έβλεπα μέρα με τη μέρα να μοιάζω τόσο.
Απορώ με τι μάτια έβλεπα στον καθρέφτη καθημερινά εσένα κι εμένα μαζί, στο ασανσέρ, στις φωτογραφίες, σαν μαυσωλείο μιας τελειωμένης αγάπης που όσο την άφηνα να εξελίσσεται γινόταν τέλμα ανυπόφορο, σα βάλτος από τον οποίο όσο προσπαθείς να βγεις, τόσο βουλιάζεις και τα δάκρυα γίνονται ένα με το βούρκο, κι εσύ μαζί ολάκερος γίνεσαι λάσπη. Δεν ξεχωρίζει πια η σπίθα στη ματιά σου, η λαχτάρα να αντικρύσεις τον κόσμο, όταν κατακερματίζεις κάθε σου θέλω σε μια προσπάθεια να επιστρέψεις σε εκείνο που ήθελες.
Γαμημένη φιλοδοξία, λέω και ξαναλέω, και δεν ξέρω πώς να θυμώσω, πώς να τα βάλω με κάτι τόσο ματαιόδοξο και μη ανθρώπινο, δεν ξέρω πού να στρέψω την οργή μου, στη δικής μου αιτιολογίας καθυστέρηση ή στη δική σου αβουλησία ή στη φιλοδοξία σου να γίνεις κι εσύ ένας δυστυχισμένος κάποιος.
Και σκέφτομαι πως έκανα ό,τι μπορούσα και έφτασα ως εδώ, και αφήνω τον εαυτό μου να κλάψει γιατί επιτέλους έχω καθορισμένα αισθήματα και όχι αυτή τη βέβηλη αβεβαιότητα που δε με άφησε ποτέ να κοιμηθώ ήσυχα, όπως παλιά.
Και θα θελα τόσο πολύ να είσαι απέναντί μου να τα ακούσεις όλα αυτά, σαν εκδίκηση, να σε πλήγωνα για μια στιγμή όπως εσύ, αλλά και πάλι δεν είσαι εδώ και ούτε θα καταλάβαινες αν άκουγες, πνιγμένος στο ίνδαλμα που προσπαθείς να γίνεις. Καλή παρέα πρέπει να σου κάνει η αλαζονικότητα, μάλλον.
Δεν τελείωσε όπως θα ήθελα, και ούτε καν έχει σβήσει μέσα μου ο έρωτας, και είναι σαν ξυράφι ο πόνος του έρωτα και ακόμα πιο αιχμηρή η απόφαση να φύγεις, αλλά ας είναι. Αν η φυγή για κάποιους είναι η εύκολη λύση, εδώ είναι η δύσκολη λύση. Αλλά δεν έχω άλλη.

Basic instict

Λες, λες πως υποφέρεις, απλά για να πεις, απλά για να αποφύγεις τη συνειδητοποίηση των επίπεδων συναισθημάτων, και μετά μιλάς με κάποιον άλλο που έχει σοβαρό πρόβλημα, και για μια στιγμή όλα λύνονται μπροστά σου και σκέφτεσαι πόσο εύκολο είναι να βαφτίσεις τα δικά σου προβλήματα σοβαρά, και μετά επιστρέφεις σπίτι σου και δακρύζεις, γιατί το κρύψιμο των συναισθημάτων σού την έδωσε, γιατί αισθάνεσαι άσχημα να γκρινιάζεις για σχετικά ασήμαντα πράγματα, και γιατί παρ' όλα αυτά, εξακολουθείς εγωιστικά να θεωρείς πως τα προβλήματά σου είναι σοβαρά.

Ο καθένας στο πόστο του, και ανάλογα με τα δεδομένα του.

Το φλερτ και η ένταση δεν έχουν ηλικία.

Το μότο μου τελευταία είναι να προσπαθώ να επιδιορθώνω ό,τι χαλάει, αντί να το πετάω.

Και αν το ένστικτο είναι κάτι που με βοηθά, ας με βοηθήσει να ξυπνήσω.