Ποια μέρα έχασες?

Επιστρέφεις σε κυκεώνα πλυντηρίων και συμμαζέματος... Σκέφτεσαι και ονειρεύεσαι ένα ολοκληρωτικό ρεκτιφιέ, την ανάγκη σου μέσα στο τρέξιμο να γίνεις γυναίκα, όμορφη, να περπατάς όχι σαν εκτελεστικό ρομποτάκι, αλλά σαν παρουσία αισθητή. Και μετά σκέφτεσαι τον ήλιο που έχασες, τον ήλιο που ξέχασες, και μετά πριν ξαπλώσεις θα σκεφτείς το ευχαριστώ, το σχόλιο πως είσαι καλός σε αυτό που κάνεις, το μάτι που έκλεισες συνθηματικά, τα αστεία που έκανες και έσκασες στα γέλια, και στο τέλος δεν ξέρεις τι χάνεις και πού, ξέρεις μόνο ότι παίρνεις ένα push για να συνεχίζεις, όταν σού λένε μπράβο και όταν οι ανώτεροί σου σού γνέφουν σαν με σεβασμό, και ακόμα όταν σού λένε καλά λόγια από το πουθενά, έτσι για να μη γκρινιάζεις στο τέλος ακόμα ενός 30ώρου. Φινάλε και αυλαία και αεράκι δίπλα στο παράθυρο και μουσικές ανεβαστικές, και βουρ για τη συνέχεια.Finally I like it. Ίσως γιατί και όταν λείπει αυτός που σε πατρονάρει, αναλαμβάνεις ;-)