Θα μπω στον παράδεισο και θα τρυπώσω σε μια γωνιά του... Και εκεί θα ακούγονται ωραίες ήσυχες μουσικές, με συγχορδίες μείζονες, ελάσσονες μάλλον, που είναι πάντα λίγο πιο ωραίες στο άκουσμα, και εκεί δε θα υπάρχουν θέματα να αναρωτιέσαι, θα κοιτάζεις, θα μυρίζεις, θα ακούς, θα αγγίζεις και θα γεύεσαι, και θα ξημερώνει και θ α βραδιάζει, ή μπορεί εκεί να υπάρχει άλλο σύστημα του χωροχρόνου, εκεί που δε θα υπάρχουν πτώματα και τέρατα στα μυαλά των ανθρώπων, όπως στις ταινίες που κατασκευάζουν οι άνθρωποι εδώ, εκεί που η φτώχεια δεν υπάρχει και τα μάτια όλων χαμογελάνε...
Εκεί θέλω να είμαι, και εκεί κάνω ότι είμαι, κάνοντας ότι δε βλέπω, δε με νοιάζει, μπορούν οι κλεψιές και τα εγκλήματα να μη με αγγίζουν, θα μπορούσαμε να τα εξαφανίσουμε, αν προσπαθούσαμε όλοι μέρα με τη μέρα να κάνουμε τον μικρόκοσμό μας καλύτερο, σχεδόν παράδεισο...


Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν ξανά τα χέρια....
κορίτσια αγόρια στη σειρά και στήνανε χορό.....

μια μικρή βόλτα, ένα μεγάλο μάθημα

ή μια μεγάλη βόλτα κι ένα μεγάλο μάθημα.
Γιατί από τα πιο απλά πράγματα στην καθημερινή ζωή βλέπεις πώς βλέπεις πάντα την κατάσταση από την κατάσταση Α, έστω κι αν μέχρι χτες ήσουν στη Β και τα έβλεπες αλλιώς. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που σου φτιάχνουν την ημέρα, προσφερόμενοι να σε βοηθήσουν, άγνωστοι, χωρίς λόγο, απλά γιατί δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν (και άλλωστε τι καλύτερο από το να βοηθάς) και το ΚΑΛΗΜΕΡΑ που τους λες στο τελος το εννοείς από την καρδιά σου. Και γιατί υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, άγνωστοι κι αυτοί, που με τους δικούς τους ανθρώπους μπορεί να είναι καλοί, αλλά δεν ξέρουν να κοιτάνε παρά μόνο τον κώλο τους, κι ας μην φαίνεται στην καθημερινότητά τους. Στα μικρά πράγματα όπου αναμετριέσαι με τους αγνώστους, εκεί που δε σε κρίνει (νομίζεις) ο φίλος και ο γνωστός, εκεί φαίνεται η κατινιά σου και η ηλιθιότητά σου. Έστω κι αν παλεύεις για κάτι τόσο ανούσιο όσο μια θέση πάρκιγνκ. Κοιτάζοντας τον κώλο σου δε σημαίνει ότι δεν μπορείς να πας μπροστά, ίσα ίσα δεν κοιτάς και τις εκφράσεις στα πρόσωπα αυτών που δε θέλεις, δεν αντέχεις να δεις.
Αλλά Πάντα αναρωτιέμαι πόσα ψέματα μπορεί να λέει κάποιος στον εαυτό του για να μπορεί να κοιμάται ήσυχος.

Θα κρατήσω την ευγένεια και την καλοσύνη που έλαβα σήμερα. Γιατί αν δεν έχω τον τσαμπουκά να αναμετρηθώ με την ηλιθιότητα, βρίσκω ένα φύλακα άγγελο να με προστατεύει. Και αυτό μ αρέσει πολύ.

I take the blame

and child is my name... Είναι μερικοί άνθρωποι που χωρίς λόγο σε ανεβάζουν, χωρίς να σε ξέρουν, σου δίνουν ένα τσαφ και ανεβαίνεις... και μετά περπατάς και θέλεις να πετάς... Κι είναι βέβαια και δικοί σου άνθρωποι που ξεχνιούνται στα καθημερινά και ξεχνάνε να στο προκαλέσουν αυτό. Αλλά είναι εκεί μάλλον για άλλα πράγματα, αν είναι. Σήμερα έπιασα τον εαυτό μου να μοιράζομαι τους πιο βαθείς προβληματισμούς μου με ανθρώπους αγνώστους, που δεν ξέρω αν θα τους ξαναδω κιόλας, με ψυχραιμία σαν να λέω ανέκδοτα, επιζητώντας μια αντικειμενική συμβουλή από τον ουρανό, κάτι να με ξεκουνήσει. Έχω τρομερή αυτοπεποίθηση απόψε. Σήμερα ίσως και να πετιέται μια ευκαιρία που θα μπορούσε να μου αλλάξει τη ζωή. Θέλει τρελά κότσια για να πεις ναι ή όχι, αν είσαι αυτό που λέμε "υπεύθυνος".
This is my hand
Shaking and raised
Reaching out for something more
Than mere play....
Δεν ξέρω νομίζω πώς είναι να ξεπουλιέσαι. Σε μια ιδέα, σε κάτι που θέλουν κάποιοι άλλοι. Θέλω να νομίζω πως είμαι οι επιλογές μου. Και τελείως ανώριμα το παραδέχομαι πως δε θέλω να μεγαλώσω. Να τρέξω να προλάβω τι? Να είμαι χορτασμένη όταν μεγαλώσω? Χορτασμένη από τι? Το έχω πάρει απόφαση πως θα τα κάνω όλα λίγο καθυστερημένα. Να τα απολαύσω, να τα δω πρώτα απέξω, έτσι που όταν τα βλέπεις απέξω φαίνονται βουνό κι έτσι όταν τα κάνεις τελικά είναι παιχνιδάκι. Και μετά παίζεις. Φοβάσαι το σκοτάδι αλλά όταν μείνεις σ αυτό παίζεις ευχαρίστως κρυφτό. Κι άλλωστε δεν παίζεις μόνος σου. Σε οποιονδήποτε χώρο και να πας, τα παιδιά ενώνονται μεταξύ τους. Οι μεγάλοι πάλι όχι. Τις τελευταίες μέρες η αγαπημένη μου φράση είναι πως όλα σου φαίνονται τρομερά, μέχρι τη στιγμή που αναγκάζεσαι να τα ζήσεις. Μπορείς να μιλάς γι αυτά, να τα λες, αλλά στο τέλος είσαι μόνος σου σε αυτά, Κι εσύ είσαι ακόμα παιδί, που δεν ξέρει οπότε δε φοβάται, Reaching out for something more than mere play...