μια μικρή βόλτα, ένα μεγάλο μάθημα

ή μια μεγάλη βόλτα κι ένα μεγάλο μάθημα.
Γιατί από τα πιο απλά πράγματα στην καθημερινή ζωή βλέπεις πώς βλέπεις πάντα την κατάσταση από την κατάσταση Α, έστω κι αν μέχρι χτες ήσουν στη Β και τα έβλεπες αλλιώς. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που σου φτιάχνουν την ημέρα, προσφερόμενοι να σε βοηθήσουν, άγνωστοι, χωρίς λόγο, απλά γιατί δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν (και άλλωστε τι καλύτερο από το να βοηθάς) και το ΚΑΛΗΜΕΡΑ που τους λες στο τελος το εννοείς από την καρδιά σου. Και γιατί υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, άγνωστοι κι αυτοί, που με τους δικούς τους ανθρώπους μπορεί να είναι καλοί, αλλά δεν ξέρουν να κοιτάνε παρά μόνο τον κώλο τους, κι ας μην φαίνεται στην καθημερινότητά τους. Στα μικρά πράγματα όπου αναμετριέσαι με τους αγνώστους, εκεί που δε σε κρίνει (νομίζεις) ο φίλος και ο γνωστός, εκεί φαίνεται η κατινιά σου και η ηλιθιότητά σου. Έστω κι αν παλεύεις για κάτι τόσο ανούσιο όσο μια θέση πάρκιγνκ. Κοιτάζοντας τον κώλο σου δε σημαίνει ότι δεν μπορείς να πας μπροστά, ίσα ίσα δεν κοιτάς και τις εκφράσεις στα πρόσωπα αυτών που δε θέλεις, δεν αντέχεις να δεις.
Αλλά Πάντα αναρωτιέμαι πόσα ψέματα μπορεί να λέει κάποιος στον εαυτό του για να μπορεί να κοιμάται ήσυχος.

Θα κρατήσω την ευγένεια και την καλοσύνη που έλαβα σήμερα. Γιατί αν δεν έχω τον τσαμπουκά να αναμετρηθώ με την ηλιθιότητα, βρίσκω ένα φύλακα άγγελο να με προστατεύει. Και αυτό μ αρέσει πολύ.