Ειδικά όταν η ζωή του (στα δικά μου μάτια τουλάχιστον) ζέχνει?
Και πώς το διαχειρίζεσαι όταν αυτός ο κάποιος είναι δικός σου άνθρωπος?
Φοβάσαι, και είναι εκεί να σου ενισχύσουν το φόβο.
Χρειάζομαι ηρεμία για να αποδεχτώ και να απολαύσω τις καταστάσεις.
Αλλά στη γωνία περιμένει ένα "σου τα έλεγα εγώ"
Δε θα σας συναντήσω λοιπόν σ αυτή τη γωνία.
Είναι ωραίο να πηγαίνω με τα νερά σας, με τα απόνερα.
Θα μαζέψω όση δύναμη μπορώ για να πορευτώ, με πίστη στο μόνο μου σύμμαχο τόσα χρόνια, το εντός μου. Κι αν κλάψω, δε θα σας το δείξω λοιπον. Αυτή είναι η στήριξή σας? Καμιά φορά δε μπορώ να την κατανοήσω αυτή την αγάπη. Τα δεσμα της αγάπης αυτοκατατάσσουν την αγάπη σε δεύτερης κατηγορίας.
Δύσκολος δρόμος again. Αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να βρίσκω τόσες δυσκολίες μπροστά μου.
Μάλλον είναι η αθώα, επίμονη, παιδιάστικη και παράλληλα συνειδητή επιλογή μου να ζήσω σύμφωνα με την ηθική που αυτοπροσδιόρισα. Αυτό που κάνουν όλοι δε σημαίνει πως είναι και φυσιολογικό. Δεν πήγα ποτέ με τη νόρμα, όποιος θέλει ας ακολουθήσει. Οι υπόλοιποι ας είναι περαστικοί στη ζωή μου, ούτε που ακούμπησαν στο ελάχιστο την ψυχή μου.
Ας είναι, λοιπόν. Επιλογή μου είναι ,δε θα κατηγορήσω κανέναν. Είναι θέμα αρχής.
Let's go. Κι ας γυρίσω όπως όπως. Αν δε βρέξεις κώλο δε θα πιάσεις ψάρια.
