Κυριακή πρωί, τα παράθυρα ακόμα βρεγμένα από τη χτεσινή βροχή, ο ουρανός ανάμεσα στα σύννεφα γαλανός. Για τις επόμενες 23 ώρες δεν έχω καμία υποχρέωση στον κόσμο παρά μόνο στον εαυτό μου. Ακούω με τα ακουστικά μου το rapunzel, για να μην ξυπνήσεις. Χθες βράδυ, σε ένα υπόγειο θέατρο έγινα και πάλι μάρτυρας μιας από τις μυσταγωγίες που λαμβάνουν τόπο στην πόλη, σαν μέτοχος σε μια εμπειρία που όταν φεύγεις νιώθεις άλλος άνθρωπος.
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δοκιμάζουν και οι άνθρωποι που κάνουν μια καινούρια αρχή σε οποιαδήποτε ηλικία, γιατί κατά βάθος έτσι είμαι κι εγώ. Μου αρέσουν τρομερά και οι άνθρωποι που θα διακόψουν τα πάντα στη ζωή τους για να ταξιδέψουν, σαν φόρος τιμής στον εαυτό τους. Φοβάμαι πως αυτό δε θα το κάνω ποτέ, αλλά πού ξέρεις, αν υπάρχει η ιδέα είναι μια αρχή ίσως.
Μού αρέσουν αυτοί οι αιχμηροί διάλογοι που αποκαλυπτουν σε κάθε τους πρόταση και από ένα βαθύ μυστικό, αλλά το μόνο δίδαγμα που μου προσφέρουν είναι για άλλη μια φορά πως τα απωθημένα και τα μυστικά μόνο πόνο φέρνουν.
Συμπαθώ τους ανθρώπους που επιλέγουν.
Εδώ και μέρες προσπαθώ να βρω τι είναι αυτό που με κάνει να νιώθω πιο μισός άνθρωπος, και από τη μία βρίσκω λόγους, από την άλλη όμως δεν νιώθω ικανή "δυστυχία" για να αντιδράσω. Να, όμως ενίοτε επαναστατεί μέσα μου η λαχτάρα μιας πιο ενθυσιώδους ζωής. Τώρα πια καταλαβαίνω πως οι μεγάλοι άνθρωποι, που πάντα τούς νόμιζα ακέραιους και χωρίς θέλω, έχουν τα ίδια θέλω και ίσως πιο προσδιορισμένα από ότι εγώ στην πρωτοενηλικίωσή μου. Μια γυναίκα στα 50 μπορεί να έχει πολύ πιο σχεδιασμένη μια ιδεατή ζωή στο μυαλό της από ότι εγώ. Η διαφορά, είναι ότι εγώ μπορώ ακόμα πιο εύκολα να επιλέξω να την κυνηγήσω.
Σκέφτομαι να απλοποιήσω τα πράγματα, να σταματήσω να αποδίδω σε οτιδήποτε υλικό τις δυσκολίες τις καθημερινότητας, να εκτελώ τις αγγαρείες σαν να μην υπάρχουν- απλά για να μη με αγγίζουν, να γνωρίσω 2-3 ανθρώπους πιο βαθιά. Να κοιτάζω τις εικόνες και να ακούω τους ήχους και να ανασαίνω βαθιά με ευχαρίστηση. Κλείνω τα μάτια, ακούω rapunzel...
Υ.Γ. Και μετά θα βάλω http://www.youtube.com/watch?v=PH4NxqRnruo γιατί το αγαπώ.
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δοκιμάζουν και οι άνθρωποι που κάνουν μια καινούρια αρχή σε οποιαδήποτε ηλικία, γιατί κατά βάθος έτσι είμαι κι εγώ. Μου αρέσουν τρομερά και οι άνθρωποι που θα διακόψουν τα πάντα στη ζωή τους για να ταξιδέψουν, σαν φόρος τιμής στον εαυτό τους. Φοβάμαι πως αυτό δε θα το κάνω ποτέ, αλλά πού ξέρεις, αν υπάρχει η ιδέα είναι μια αρχή ίσως.
Μού αρέσουν αυτοί οι αιχμηροί διάλογοι που αποκαλυπτουν σε κάθε τους πρόταση και από ένα βαθύ μυστικό, αλλά το μόνο δίδαγμα που μου προσφέρουν είναι για άλλη μια φορά πως τα απωθημένα και τα μυστικά μόνο πόνο φέρνουν.
Συμπαθώ τους ανθρώπους που επιλέγουν.
Εδώ και μέρες προσπαθώ να βρω τι είναι αυτό που με κάνει να νιώθω πιο μισός άνθρωπος, και από τη μία βρίσκω λόγους, από την άλλη όμως δεν νιώθω ικανή "δυστυχία" για να αντιδράσω. Να, όμως ενίοτε επαναστατεί μέσα μου η λαχτάρα μιας πιο ενθυσιώδους ζωής. Τώρα πια καταλαβαίνω πως οι μεγάλοι άνθρωποι, που πάντα τούς νόμιζα ακέραιους και χωρίς θέλω, έχουν τα ίδια θέλω και ίσως πιο προσδιορισμένα από ότι εγώ στην πρωτοενηλικίωσή μου. Μια γυναίκα στα 50 μπορεί να έχει πολύ πιο σχεδιασμένη μια ιδεατή ζωή στο μυαλό της από ότι εγώ. Η διαφορά, είναι ότι εγώ μπορώ ακόμα πιο εύκολα να επιλέξω να την κυνηγήσω.
Σκέφτομαι να απλοποιήσω τα πράγματα, να σταματήσω να αποδίδω σε οτιδήποτε υλικό τις δυσκολίες τις καθημερινότητας, να εκτελώ τις αγγαρείες σαν να μην υπάρχουν- απλά για να μη με αγγίζουν, να γνωρίσω 2-3 ανθρώπους πιο βαθιά. Να κοιτάζω τις εικόνες και να ακούω τους ήχους και να ανασαίνω βαθιά με ευχαρίστηση. Κλείνω τα μάτια, ακούω rapunzel...
Υ.Γ. Και μετά θα βάλω http://www.youtube.com/watch?v=PH4NxqRnruo γιατί το αγαπώ.
