Λίγο ακόμα κι έγινε... έρωτας?

Η εικόνα του να φεύγει, να απομακρύνεται, να χάνεται στο στενό και να τον παρατηρώ χωρίς να με βλέπει κανείς...
Η συνήθεια της συντροφιάς, η ανταλλαγή ιδεών, η παρέα με το μυαλό του, η αχνή προσπάθεια να αγγίξω λιγάκι το μπράτσο του καθώς μιλάω, ο φόβος μήπως διστάζει, ο φόβος μήπως πιέζω, ο φόβος μήπως φοβηθώ να ανοιχτώ τελικά.
Η απειλή της απόρριψης, η γλυκιά προσμονή, η εφηβική ανυπομονησία, η ονειροπόληση...
Τα βήματα προς εκείνον, τα ψελλίσματα μέσα μου, η αγωνία της επικοινωνίας, το κουδούνι που περιμένω να χτυπήσει....

Αχ γλυκό μου καλοκαιράκι

Αχ γλυκό μου καλοκαιράκι
με τίποτα δε σ¨αλλάζω,
ξαναγεννιέμαι με το αεράκι σου,
λιώνω στον ήλιο σου και ξαναανασαίνω στις βουτιές σου,
ακούω τα κύματα και ταξιδεύω από στεριάς,
λατρεύω τη ζωή κάθε μέρα,
τη μεσημεριανή σιέστα, τα όνειρα τα βαριά του καλοκαιριού,
δε θέλω καμιά στενοχώρια να μη μ αγγίξει όσο κρατάς εσ΄΄υ,
ας έρθουν όλα από το φθινόπωρο και μετά,
θέλω να ονειρεύομαι κάθε ώρα και στιγμή...
Μπορώ? Μπορώ, λέω.