Isn't it marvellous?

Ηλιοβασίλεμα. Ξάπλες χαλαρές και μετά χορός δίπλα στη θάλασσα, μουσικές, η αίσθηση ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από παλιά, ότι η ίδια λαχτάρα για ζωή ξεφυτρώνει ανεμπόδιστα ανάμεσα στα καθημερινά πρέπει.
Μετά από λίγες ώρες, πίσω στο μαυσωλείο, πνίγω πίκρες για ανθρώπους που άδικα ταλαιπωρούνται. Η αδικία της φύσης, το ανεξήγητο. Πλαστές ευγένειες και άνθρωποι έτοιμοι για όλα χωρίς να αξίζουν τίποτα.
Ας τα ξεχάσουμε πάλι για σήμερα. Ο μόνος τρόπος να αναπνέεις είναι αυτός. Να χαμογελάς και να προχωράς.
Η αγάπη καμιά φορά γίνεται δεδομένη, όχι όμως για μένα. Βρίσκω, κάθε μέρα, τον τρόπο να το θυμάμαι, να το νιώθω, σαν να μαθαίνω κάθε μέρα κι από κάτι καινούριο. Σε καθετί που κάνω βάζω αγάπη, είτε είναι μια χαρτούρα είτε είναι βαρετές δουλειές, είτε είναι λίγη προσωπική περιποίηση, είτε μια κίνηση του χεριού καθημερινή, συνηθισμένη, χωρίς εμφανές νόημα. Θέλω να χορταίνω με αγάπη την κάθε μου κίνηση και να παίρνω πίσω κι άλλη αγάπη κι όλο αυτό να πολλαπλασιάζεται και να γίνεται μέσα μου ένα συνοθύλευμα ομορφιάς.
Δεν υπάρχει ομορφιά, όσα κοσμήματα και να βάλεις, αν δεν νιώθεις μέσα σου την ομορφιά στα μάτια, στο μυαλό, στους διαλόγους.
Η ομορφιά είναι οι άνθρωποι.
Προσπαθώ τελευταία με το δικό μου, χαζό ίσως, τρόπο, να φτιάχνω καταστάσεις, ωραίο κλίμα, να θεραπεύω διαμάχες. Να ισορροπώ όταν οι προθέσεις μπερδεύονται και τα παράπονα επιπλέουν. Και νομίζω πως κάτι γίνεται.
Και μετά γυρίζω, κοιμάμαι λίγο παραπάνω από όσο προλαβαίνω, γιατί μπορώ.
Και ονειρεύομαι κι άλλο και ζω κι άλλο και γουστάρω κι άλλο.

Life as work

Ξυπνάς στις 3 το πρωί, δεν ξανακοιμάσαι, σκέφτεσαι πως αρκετά κοιμήθηκες, από τις 6 το απόγευμα. Σκέφτεσαι να ξαναδείς την αυγή, όπως χθες, που προσπαθούσες να κρατήσεις στη ζωή έναν άνθρωπο. Το κατάφερες, μπράβο σου.
Περιμένεις να ακούσεις κι ένα μπράβο. Αλλά όλοι θέλουν κι άλλο, κι άλλο, από σένα τον εργάτη. Όσο καλοί άνθρωποι και να είναι, θέλουν κι άλλο υλικό όταν βλέπουν ότι μπορείς. Η ύπαρξή σου ως άνθρωπος αγνοείται κατά λάθος, ή και συνειδητά. Δεν ξέρεις.
Ασχολείσαι με κακούς ανθρώπους γιατί αναγκαστικά περνάς όλη τη μέρα σου μαζί τους. Καταδίκη. Καλύτερα να ήσουν κλεισμένος σε μια βιβλιοθήκη, να μπορούσες να επιλέξεις το καλό. Αλλά δε μπορείς. Σε βουτάνε στα σκατά, στις ανειλικρινείς συμπεριφορές, στο βόλεμα των ηλιθίων και στην αλαζονεία του κάθε κατακαημένου. Προσπαθείς να βρεις το δρόμο σου μέσα από μια καλή κουβέντα, μέσα από μικρά χαμόγελα, ευχαριστώ και δε σου φτάνουν ρε γαμώτο.
Δικαιούσαι, λες, κι εσύ μια μεγαλύτερη ικανοποίηση για να προχωρήσεις. Δεν είσαι άγιος, ούτε φοράς διακόπτες. Θα θελες να γυρίζεις στο off και να βγαίνεις εκτός πού και πού, αλλά σε έχει ποτίσει η υπερκόπωση. Ή η συνεχής επαφή με τα σκατά.
Θεέ μου, πώς επιτρέπεις να υπάρχουν τόσο κακοί άνθρωποι....
Και γιατί μού τους φέρνεις δίπλα μου, δε τους μπορώ.
Δε μπορώ να κλείνω συνεχώς τα μάτια μου στην αδικία, στους κακούς που επιπλέουν και στους καλούς που βυθίζονται.
Ίσως μέσα από αυτά να ξεκινάνε και οι επαναστάσεις.

Give me light

Τέτοιες μέρες θέλεις να είσαι αλλού.
Να ξυπνήσεις σε μια αμμουδιά, να κοιτάζεις μακριά,
το πέλαγος, εσύ και οι σκέψεις σου.
Να είσαι χαλαρός, ευγενικός, ήρεμη δύναμη.
Να μην νευριάζεις, να μην εξάπτεσαι,
να διατηρείς τους καλούς σου τρόπους.

Οι άνθρωποι σκέφτονται, και οι σκέψεις τους τούς δίνουν την ομορφιά τους.
Είναι ωραίο και δύσκολο να διατηρείς τις σκέψεις σου στο πλατό του καλού.
Να ισορροπείς ανάμεσα στις δυσκολίες και την ομορφιά του κόσμου,
και να κερδίζει η δεύτερη.

Να ορίζεις την ύπαρξή σου μόνο από την ανάσα σου και τον ίσκιο σου στην αμμουδιά.
Να κολυμπάς σε βαθιά μπλε- πράσινα νερά ανάμεσα στα βράχια και από πάνω σου οι γλάροι να κάνουν τη φιγούρα τους.
Να μπορείς να κλάψεις, όσο ελεύθερα θέλεις, μακριά από βλέμματα και σκέψεις των άλλων ανθρώπων.
Το κλάμα δεν είναι αδυναμία ψυχής, αλλά παραδοχή.
Τελείως εγωιστικά, να έχεις λίγη από την ομορφιά του κόσμου δική σου, για λίγο.Κι εκεί, στο παραβάν των σκέψεών σου, να μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις.

Και μετά να σκέφτεσαι, ξανά,  πως η ευτυχία δε μπορεί να πηγάζει από κανέναν γύρω σου, αν δε μπορείς να την αισθανθείς μόνος σου.
Η συνύπαρξη αποτελεί μέρος της καθημερινότητας, αλλά το προσωπικό σου ταξίδι έχει πιο πολλή πλάκα.
Η ανεξαρτησία και η ελευθερία δεν είναι δεδομένα αν εσύ τα χαρίζεις επιπόλαια με αντάλλαγμα φτηνά αισθήματα.
Χωρίς εγωισμούς και αυταπάτες, οφείλεις να προσφέρεις στον εαυτό σου το ελεύθερο να γουστάρει, να απορρίπτει και να επιλέγει.

Η καταπίεση φέρνει βλαβερά πράγματα στην επιφάνεια,
από τα απωθημένα πάθη πάντα προέκυπτε το κακό,
και όχι από τις επαναστάσεις.
Αρκεί η επανάστασή σου να έχει αιτία.
Καλημέρα.