Άγιο ρεπό.

Τα βράδια που κοιμάσαι θέλω να έρθω να σου ψιθυρίσω πως σ' αγαπώ.
Και το κάνω.
Μαθαίνω ν αγαπώ κάθε μέρα, με έναν τρόπο αόριστο και χαλαρό,
με κρατάει δεμένη η αίσθηση της ελευθερίας που μου προσφέρεις.
Λαχταράω να περπατήσω ατέλειωτα, σαν να μην υπάρχει αυριανή κούραση, σαν να μπορώ να τα ξεχάσω όλα.
Θέλω να σου μαγειρέψω και να σου χαϊδέψω τα μαλλιά όταν θα πέσεις κουρασμένος να ονειρευτείς.
Κι αυτό, για κάποιον ανεξήγητο τρόπο, κάποιες φορές μού φτάνει.
Προσεύχομαι για κάθε μέρα να ήταν μεγαλύτερη, να μου έφτανε να κάνω κι άλλα πράγματα. Και ποτέ δε φτάνει.
Μού λείπει η παρέα αλλά πιο πολύ μού λείπει αυτός ο χρόνος με τον εαυτό μου. Το πρωινό με τον εαυτό μου είναι πιο λαμπερό, πιο πολύτιμο από τη νύχτα με τον εαυτό μου.
Θέλω να χορεύω και να ξεχνάω τα πάντα, σαν οι κινήσεις στο πάτωμα και τα πηδήματα στον αέρα να κάνουν τα άγχη  να φεύγουν.
Έχω βάλει τρεις, τέσσερις, πέντε μικρούς στόχους, κι αυτό με κάνει να ξέρω τι θέλω και να βαδίζω προς τα εκεί.
Και όλα τα άλλα, καπνός.

Σάββατο κι εγώ περιμένω.

Η πόλη μου.
Η πόλη που με ανάθρεψε από τα 18 και μετά, και είναι μεγάλος ο αριθμός των ετών που ανάπνευσα εδώ, τώρα που το σκέφτομαι.
Είναι τα μαγαζιά με τα αναπαλαιωμένα έπιπλα, εκείνο το ανοιχτό πράσινο με τις γραμμές που κάνουν το ξύλο να φαίνεται ξύλο, με τα παλιομοδίτικα ντουλαπάκια που έχουν μηχανισμό για να μετατρέπονται από γραφείο σε κομό και τούμπαλιν.
Είναι τα δρομάκια που γίνονται κιτς και ακούγονται μπιτάτες μουσικές, εκεί που παλιά μύριζες άρωμα πόλης.
Είναι τα αρώματα των κοριτσιών που περνάνε φουριόζικα δίπλα σου.
Είναι τα πολύχρωμα μαλλιά στο μετρό, που σου θυμίζουν πως κάποιοι, για προσωπικούς λόγους ο καθένας, τολμάνε.
Είναι οι κολώνες στα λεωφορεία και μετρό και η θύμηση πως από εδώ πέρασαν πολλοί, αλλά αυτά τα μικρόβια φαίνονται πλέον αθώα, μπροστά στα άλλα.
Θέλω να μπω στην αποστείρωση, εγώ και όλα μου τα υπάρχοντα, ή ίσως και να αποστειρώσω το μυαλό μου βουτώντας το στο αλκοόλ.
Αλλά το σώμα δεν αντέχει απόψε.
Είναι οι άνθρωποι που διαβάζουν περιοδικά μόδας, που προλαβαίνουν, και ποντάρουν στο φαίνεσθαι. Κι έτσι δίνουν ίσως χώρο και στο είναι να ομορφαίνει.
Είναι η εναλλαγή των πλανόδιων πάγκων, τα must know μιας πόλης στην οποία ζεις και δε ζεις. Σαν η λεωφόρος να ασχήμυνε, αυτά τα άχαρα πεζοδρόμια ωχριούν μπροστά στην ιδέα της μοναχικής παραλίας.
Μού λείπει η φύση. Το απέραντο του Θεού. Με στριμώχνει το τσιμέντο.
Το οχτάωρο μού φαίνεται λυπηρό. Λαχταρώ μια δουλειά που να την ορίζω αλλιώτικα.
Κάποια ωράρια μού φαίνονται απάνθρωπα. Σαν να με χτυπάνε αλύπητα και να μη μπορώ να σηκωθώ να φύγω.
Θέλω να κοιμηθώ χωρίς να ξυπνήσω μες στη νύχτα με ένα ασήμαντο άγχος. Ούτε καν η βροχή δε θέλω να με ξυπνήσει. Λαχταράω μια ήσυχη νύχτα.
Και μετά, ας έρθουν και οι άλλες, οι ανήσυχες.

Ξεροκεφαλιά vs. old days to be forgotten

Θέλω κάθε μέρα να θυμάμαι πως ζω αυτό που ήθελα και διάλεξα.
Για να μαθαίνω πως δεν είναι όλα όπως τα φαντάζεσαι και να μαθαίνω πως πρέπει να θυμάσαι να αλλάζεις στόχους.
Θέλω κάθε μέρα να πηγαίνω και σε μια διαφορετική γωνία του κόσμου, της γειτονιά έστω, έτσι, για να δίνω φόντο σε κάθε γωνιά του μυαλού μου.
Το μυαλό  μου ένας χώρος αχαρτογράφητος, κι έτσι θα μείνει, γιατί είναι απολαυστική η αίσθηση του χάους.
Υπάρχουν περιοχές του μυαλού μου που θέλω να σβήσω, και λέγονται αμφιβολία και εξάρτηση. Δε θέλω να κατακτήσω τη βεβαιότητα πια, γιατί έμαθα σαν καλός μαθητής πως η βεβαιότητα είναι πλάνη για τους μη τολμηρούς. Θέλω να κατακτήσω εκείνη την αίσθηση που έχεις όταν φτάνεις σε μια κορυφή και δεν ξέρεις πώς θα κατέβεις γιατί έχει νυχτώσει... Αλλά στέκεσαι να αγναντέψεις σαν να μην υπάρχει αυριανό πρέπει αλλά μόνο τωρινό θέλω.
Γιατί αυτό το αίσθημα πρέπει να το βιώσεις πριν να πάρεις τις λεγόμενες μεγάλες αποφάσεις. Και τότε οι μεγάλες αποφάσεις φαντάζουν τοσοδούλες.
Κι αν εσύ ζορίζεσαι, θα σε τραβήξω πια από το χέρι. Αφού έτσι το θέλεις.
Κι αν θες, μπορείς να φύγεις. Δεν έχω εχέγγυα για καλή ζωή, κανείς δεν έχει. Έχω ομως τη διάθεση και το μυαλό.
Λατρεύω το αισιόδοξο μυαλό που όλα τα αλέθει σε μια εσάνς φαντασίας και παιδικότητας. Σαν να μην πέρασε ποτέ από πάνω μου η δυστυχία.
"Ακόμη κι όσοι κατάφεραν από την κακοτυχία να επιστρέψουν, δε χαμογέλασαν ποτέ. Όπως δε χαμογελούν ποτέ τα έντομα".
Χαμογελώ. Καλημέρα.

Γιατί αν η ξεροκεφαλιά να ζω στον κόσμο μου, με έφτασε ως εδώ, τη γουστάρω και δεν την αλλάζω.
Αν ξεχνάω κάθε ασχήμια, ο κόσμος μου θα είναι πάντα όμορφος.
Και θα νιώθω πως τίποτα, τίποτα κακό δε μπορεί να με αγγίξει. 

Διάλειμμα τώρα, για ζωή. 

Last minute training

Τελευταία παλεύω ενάντια στην προσκόλληση. Σε εκείνη την ελεεινή προσκόλληση σε ανθρώπους που δεν έχουν προσδόκιμο επιβίωσης αλλά εσύ βάλλεσαι να τους κρατήσεις σε εκείνο το flat επίπεδο μη- επικοινωνίας για να ορίζεσαι ως άτομο με λόγο ύπαρξης. Στην προσκόλληση στην ιδέα ότι ο άλλος θα το ήθελε αυτό, ενώ αν τον ρώταγες όταν ακόμη είχε την πολυτέλεια να ζει και να κινείται,  θα σου απαντούσε με ένα πελώριο ΟΧΙ. Στην προσκόλληση σε μια σχέση που σου δίνει χαρά, απλά και μόνο γιατί εσύ ξέχασες πως στον εαυτό σου τη χαρά την οφείλεις no matter what. Οι ανάγκες συχνά προσωποποιούνται αντί να πραγματώνονται σε άλλα, μικρά καθημερινά (άυλα επίσης) πράγματα. Το να κάνεις ψυχοθεραπεία στους άλλους κατέληξα πως απαιτεί μια δυο συνεδρίες ενδιάμεσης δικής σου ψυχοθεραπείας, και αυτή η δική σου ψυχοθεραπεία δε χρειάζεται να είναι στο γνωστό ντιβάνι, αλλά ονομάζεται απλά και σταράτα "αποχή". Γιατί όλα έχουν τα όριά τους και κάποιοι επιλέγουν (αρνούμαι να βάλω πρώτο πληθυντικό) να τα αγνοούν.
Το να περνάς τα όρια είναι μαγκιά σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις, παιδί μου.
Στο μυαλό μου η κουβέντα που ακούω καθημερινά αυτές τις μέρες.... "Να ενεργείς όπως εσύ νομίζεις".... Και μια πρόσφατη συμβουλή, πως με τον εκνευρισμό σου μόνο εσύ χάνεις, κανείς άλλος. Και το γνωστό μότο που σε κάνει σκουπίδι αν το σκεφτείς αμέσως μετά από την ύψωση της φωνής σου, εκείνο που λέει πως "όταν έχεις χάσει όλα τα άλλα, σού μένουν οι καλοί τρόποι".
Οι άνθρωποι είναι κακότροποι πολλές φορές και προσπαθώ να τους αντιμετωπίζω χωρίς να τους φοβάμαι. Γιατί μεγάλωσα πια για να φοβάμαι τον ίσκιο τους. Με τον δικό μου μια χαρά τα πάω.
Αν κάτι δε σ αρέσει, σκέφτομαι, κάνε πως σ' αρέσει. Έτσι, για να ξεγελάει η δεύτερη σκέψη την πρώτη. Και μέσα στο αρνητικό να βρίσκεις το θετικό ότι το παλεύεις.
Και οι άνθρωποι γουστάρουν να αγκιστρώνονται. Ξεχνώντας πως τίποτα από όσα κρατάς σφιχτά δεν είναι απαραίτητα δικό σου.
Ώρες ώρες σκέφτομαι τη χαλαρότητα που θα είχα άλλοτε, τότε που η ζωή μου ήταν εγώ και οι φίλοι μου και κανείς άλλος. Γιατί μετά έρχονται κάτι μικρές σπόντες που λέγονται υποχρεώσεις και ευθύνες και ξαφνικά από παιδί έγινες ενήλικας και μετά κάτι έτρεξε στ' αμπέλι. Λες και η ανθρωπότητα εσένα περίμενε για να την κάνεις παράδεισο.
Ο παράδεισος είναι εντός μου όταν ξυπνάω ήρεμα μετά από έναν απολαυστικό ύπνο. Όταν τσαλαβουτάω στους ανισόπεδα στρωμένους δρόμους με τις βρόχινες γούβες που σου βρέχουν τις κάλτσες, και μετά δεν σκέφτομαι μην αρρωστήσω γιατί όλοι περιμένουν κάτι από μένα και θα ζοριστώ ένα τι παραπάνω. Γιατί φοβόμαστε το ζόρι αντί να τραβάμε καταπάνω του; Ποιο είναι το νόημα της ζωής, η επίπεδη βολικότητα ή η αδρεναλίνη της αβεβαιότητας;
Μιλάω, σου μιλάω, και ξεστομίζω σκέψεις που δε θα παραδεχόμουν στον εαυτό μου. Κι αυτό, όταν δεν ντρέπεσαι να κάνεις τον άλλο καθρέφτη σου, και δε φοβάσαι την αντίδρασή του, ίσως και να λέγεται "έπιασες την καλή".
Μου αρέσουν οι παρομοιώσεις για τους ανθρώπους που ξέρω και δεν ξερω, η άλλη βγαίνει μες στη νύχτα σαν το σταυροφόρο, η άλλη παίζει τη ματζίκα ντε σπέλλ στο ακτινολογικό, η άλλη οδαλίσκη είναι ηρωίδα του αρκά και η άλλη εκείνη η καρτουνίστικη τσιριχτή φωνή που όλοι θυμόμαστε, χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε ποια παιδική ηρωίδα έκανε. Εκείνη που μας έκανε να αναρωτιόμαστε γιατί στα παιδικά οι άντρες μιλάνε με τη φωνή τους και ακούγονται σαν αγόρια, ενώ οι γυναίκες θαρρούν πως αν αρθρώσουν τσιριχτά την πρόταση γίνανε κορίτσια.
Και η καλύτερη εκπαίδευση είναι στην πράξη, χωρίς χρόνο για προετοιμασία, όπως τότε που δεν ήξερες τι έκανες και μετά από αυτό ένιωσες ένα βάθρο λίγο πιο ψηλά.

Αγαπώ Κυριακές με καθαρό βλέμμα και μηδενικές προσδοκίες.
Μισώ προσκολλημένους ανθρώπους.
Αγαπώ να λύνω προβλήματα για να νιώθω χρήσιμος δε σημαίνει πως ψάχνω να τα δημιουργήσω από το πουθενά.
Βελτιώνω μια κατάσταση δε σημαίνει ότι η κατάσταση είναι καταδικασμένα αποτυχημένη.

Θέλω να ανέβω σε ένα άλογο και να με πάει όπου θέλει, να βρέχει, να βρέχομαι, να μη σφίγγω τους ώμους μου, να μην πλένω συνέχεια τα χέρια μου με το φόβο εκείνων των αόρατων μικροβίων, να μην ξεπλένω συνέχεια τις σκέψεις μου από εκείνους τους αόρατους πολυανθεκτικούς φόβους. Αν κάτι πρέπει πλέον να μάθω είναι πως στήριγμά σου είναι εκείνη η ατέλειωτη βόλτα που κάνεις με τον εαυτό σου σαν όλοι να λείπουν. Σαν πρόβα για όταν όλοι θα λείπουν.

Γιατί ναι μεν τώρα αναζητάς ξεκούραση, αλλά κατά βάθος η κούραση είναι δικαίωμα και πρόνόμιο.
Αφιερωμένο σε εκείνα τα παιδιά που δε λένε τι σκέφτονται, όμως το κορμί τους είναι ένα διήθημα και το μυαλό τους ένα κουβάρι και η κούραση για αυτούς απαγορευτική.

Όσο η συνήθεια και αν χτυπά, δε θα ξαναγκρινιάξω.
Όμως θα κλάψω όταν προσεύχομαι για μένα και μετά αμέσως αναρωτιέμαι πού είναι ο Θεός όταν βλέπω αυτά που βλέπω.
Τιμής ένεκεν στα παιδιά που είδα να ζουν σαν κάθε μέρα τους να ήταν η προτελευταία. Γιατί η τελευταία ήταν απαίσια.

End of the week questionmarks

Γιατί οι άνθρωποι όταν είναι μικροί βαριούνται το σχολείο και όταν μεγαλώνουν το επιδιώκουν;
Και γιατί ενώ δε χωνεύουν τους συναδέλφους τους, πηγαίνουν σε συνέδρια μαζί και τα σαββατοκύριακα;
Γιατί τα σκουπίδια αναπαράγονται τόσο γρήγορα;
Γιατί όταν έχεις νεύρα δεν υπάρχει ένα app για time freeze για να μπήξεις τα κλάματα και μετά να συνεχίσεις ακάθεκτος τη δουλειά σου;
Γιατί όταν νευριάζω με τους ξένους  τους φωνάζω αλλά κλείνω την πρόταση με το σεις και με το σας;
Γιατί έχω θυμό άραγε; Τι είναι αυτό που καταπίεσα;
Από πότε άρχισαν να με αγαπούν τόσο τα σπυράκια;
Γιατί η επιστροφή των dvd φαντάζει πιο μπελάς από την επιστροφή του ασώτου;
Γιατί η κούραση σε κάνει αλαζονικό και γιατί αφηνόμαστε να νομίζουμε πως όταν κουραζόμαστε αξίζουμε κάτι παραπάνω;
Πότε θα σταματήσω να τρώω όταν περπατώ στο δρόμο;
Θα μπορώ να περπατώ τόσο γρήγορα, και όταν μεγαλώσω;
Θα σταματήσω ποτέ να κλαίω σαν μωρό από τα νεύρα μου;
Όταν μεγαλώσω θα μαγειρεύω;
Πόσο σύντομα θα ξανακλειδώσω το κινητό μου;
Ποιο είναι το επόμενο ψέμα μου;
Ποιο είναι το επόμενο ψέμα σου;
Αν δεν το μάθω, θα πειράζει το ίδιο;
Οι κολλημένοι άνθρωποι κοιμούνται τα βράδια;
Μ αγαπάς;
Θα είσαι εδώ και αύριο;

Ασυμφωνίες...

Το εγκώμιο της απραξίας και το τέρμα ενός στόχου.
Η κάθε λογής ξεκούραση ή αποχή σού δίνει περισσότερη όρεξη για τη συνέχεια.
Θα θελα ένα πρωινό με μαρμελάδα στο ξενοδοχείο, κρουασανάκια και μικρές πολυτέλειες.
Να ζεις σε ένα σπίτι χωρίς να πρέπει να επιδιορθώνεις συνεχώς τις βλάβες του.
Να έχεις σχέσεις στις οποίες να μη χρειάζεται να επιδιορθώνεις συνεχώς τις ισορροπίες.
Να μην υπάρχει αμηχανία, να μην υπάρχει τουπέ, να μην υπάρχουν άνθρωποι χαμένοι στο διάστημα με βλέμμα απλανές και δυστυχισμένο.

Το απλανές βλέμμα το δικαιούνται μόνο όσοι ονειρεύονται, χωρίς να υποφέρουν.
Κάποιοι άνθρωποι φαίνονται, αλλά δεν είναι.
Και κάποιοι άλλοι αδικούνται από αυτό που δείχνουν.
Η γκρίνια... Το μόνο καλό της είναι ότι δείχνει άνθρωπο που ψάχνει για τα καλύτερα.
Και η γκρίνια μπορεί πανεύκολα να σε ενώσει με τον άλλο. Αλλά δε μπορείς να ταιριάζεις με όλους.

Μου λείπει ο ήλιος και το μπαλκόνι μου. Η αθέατη πλευρά των πραγμάτων και η αίσθηση του να είσαι αθέατος.
Είναι φτωχό το να μην επενδύεις σε συναισθήματα από δω κι από κει. Πρέπει να ξοδέψεις ρίσκο για να πάρεις λάμψη από τους άλλους. Αλλιώς όλα είναι ενέχυρα.

Ψάχνεις να αλλάξεις κάτι στη ζωή σου, όχι γιατί δε σε ικανοποιεί, αλλά γιατί βαρέθηκες τη ρουτίνα. Και αναζητάς μεγάλες αλλαγές. Που θα φέρουν κι άλλες συγχύσεις. Ξεχνάς πως οι μεγάλες αλλαγές έγκεινται στα μικρότερα προσωπικά, καθημερινά σου πράγματα.

Να κάνεις κάθε φορά κάτι που θα μείνει. Μια τακτοποίηση, μια οργάνωση του μυαλού για να έχεις περισσότερο χώρο για νέα δεδομένα.

Να μην υπερδικαιολογείς τον εαυτό σου. Δε φταίνε μόνο οι άλλοι. Είναι βολικό και απαραίτητο για να επιβιώσεις, αν είσαι τέλειος. Δεν είσαι όμως και κατά βάθος το ξέρεις από μικρός. Ούτε Θεός είσαι για να κρίνεις τον καθένα με βάση το δικό σου παράδεισο.

Ο παράδεισος, μάτια μου, φτιάχνεται από χαμόγελα. Ούτε από ψεύτικες ευγένειες ούτε από λούσα. Είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ, η απουσία ενόχλησης, η χειρονομία συμπάθειας. Ένα ζεστό τσάι σ ένα ζεστό δωμάτιο μετά από μια κρύα βόλτα.

Και είναι η κάθε μέρα που ξεκινάει με την πολυτέλεια των καινούριων ιδεών και των ονείρων.
Κι ας μην συμβαίνει συχνά, αρκεί μια στο τόσο. Για να ξεκλέβει η ψυχή λίγη ανάσα και να ξαναξεκινά το μακροβούτι.