Ανασκοπήσεων έναρξη...

Τελειώνει το έτος και ξεκινούν οι ανασκοπήσεις. Και νομίζω βγαίνω στα συν. Σε τόσους χρονικούς υπολογισμούς στο νου μου, δεν είχα ποτέ ξεπεράσει τον ουδό του 2012. Λες και από εδώ και πέρα ήταν terra incognita. Δε μ ένοιαξε ποτέ ούτε και με νοιάζει στο εξής τι θα γίνει. Απλά θα περιμένω να δω. Το να ακούς και να βλέπεις ένα έμπρακτο ευχαριστώ από έναν άνθρωπο που θαυμάζεις, κάνει τη μέρα σου πιο χρωματιστή, και επισκιάζει όλους τους υπόλοιπους που πέρασαν και δεν ακούμπησαν ένα ευχαριστώ πάνω στους κόπους σου. Κοιτάζεις το σώμα σου και το πρόσωπό σου και τα γραμμένα πάθη πάνω σου, και ζεις μ αυτά σε αρμονία, και δε σε νοιάζει και πολύ το αύριο. Έχω να νιώσω ζήλεια πολύ καιρό, μόνο θαυμάζω ό,τι ωραίο βλέπω, και προσπαθώ να δω από πού αντλούν όλοι τη δύναμη να μη γκρινιάζουν, να βαδίζουν άξιοι μπροστά. Κι ακούω μεταμεσονύχτιες ανασκοπήσεις εμπειριών, την ώρα που νυστάζω, σαν να ακούω μια γιαγιάκα να αναπολεί το παρελθόν της, και συνειδητοποιώ πόσο έντονα χαράζονται οι δύσκολες καταστάσεις μέσα σου. Και λατρεύω να ακούω ιστορίες για αγρίους και να μαθαίνω λεπτομέρειες για ανθρώπους. Μου αρέσει που θαυμάζω τόσους ανθρώπους, σαν να είναι όλοι μαζεμένοι σε ένα λίκνο αξιοπρέπειας, και μαθαίνω κι εγω να ζω ανάμεσα. Και μετά θέλω να ζω σε μια φωτογραφία και να κοιτάζω ασάλευτα τον κόσμο να περνά και να κοιτάζει. Και μετά θέλω να πάω και πίσω στο σπίτι που μεγάλωσα και να τους πω πως μεγάλωσα πια και πως είμαι ένας άλλος άνθρωπος από αυτόν που έκλαιγε με το πρώτο κόμπο στο λαιμό, και πως και τώρα κλαίω, αλλά αυτόν τον κόμπο τον καταπίνω πιο εύκολα.
Η αλήθεια είναι πως γίνομαι αυτό που ονειρευόμουν, και πως παρά τις δυσκολίες, το όνειρο που γίνεται πραγματικότητα είναι πολύ, πολύ απολαυστικό.

TGIF

Τελειώνει το άγχος σου και πας να βρεις τους ρυθμούς σου. Και γίνεσαι πάλι εκείνο το παιδί που αγάπησα. Και μετά αναρωτιέμαι τι είναι πιο πολύ αυτό που νιώθω για σένα, το καλό ή το άσχημο. Και αν αξίζει να μετράω έτσι τις ισορροπίες, ερήμην σου. Και μετά ξαπλώνεις ήρεμος, μετά από καιρό, και είναι σαν να μην έχει συμβεί τίποτε, και με παίρνεις μια αγκαλιά, και με παίρνει γλυκά ο ύπνος. Και σκέφτομαι πως η υπομονή είναι ιερή αρετή.
Καλά να 'μαστε. Έχει χειμωνιάσει πια και ο ο ουρανός είναι μονίμως γκρίζος, Θεέ μου, τι γκριζάδα είναι αυτή που σε περιστοιχίζει. Κάτι τέτοιες ώρες θέλω να πω ένα "κουράγιο" στους ανθρώπους που βλέπω να ζορίζονται. Έχω αποκτήσει, μέσα στο άγχος και το τρέξιμο, μια στωικότητα που δεν την είχα. Σαν να μη με αγγίζει τίποτα, σαν να μην αφήνω εγώ να με αγγίξει τίποτα. 
Και αυτό μου αρέσει.
Γιατί μπορείς να επιλέγεις τι σου αρέσει και τι όχι, και ακόμα κι αν δεν είσαι πια μωρό, να διαμορφώνεσαι ανάλογα.
Νομίζω πως αρχίζω να εκτοπίζω εκείνο το αγχωτικό πλασματάκι που πανικοβαλλόταν σε όλα.
Τουλάχιστον προσπαθώ. Και βλέπουμε.
Καλημέρα. TGIF.

Δε σκέφτομαι, άρα υπάρχω;

Τον τελευταίο καιρό οι σκέψεις κάνουν πάρτυ, έρχονται βιαστικά, δίνουν ένα χρώμα και μετά εξαφανίζονται, σαν να μην υπήρξαν ποτέ, σαν εκδίκηση που δεν τις σημειώνω, που δεν τις εξελίσσω, σαν να θελουν να με κάνουν να τις κυνηγώ. Σαν να θέλει να με βλέπει κάποιος να κυνηγώ την ουρά μου.
Μια βόλτα στη βροχερή πολη, ένα απόγευμα, είναι σαν μια ματιά στο κόσμο. Καθε άνθρωπος αφιερώνεται κάπου, κι όταν αυτό το εκθέτει, είναι ωραίο να ξοδεύεις λίγο χρονοχρήμα για να το δεις.
Είναι κάποιοι χώροι στους οποίους πηγαίνω και ξαναπηγαίνω, και κοιτάζω την εξέλιξη των πραγμάτων, που καθόλου δε συνάδει με τη δική μου εξέλιξη. Και κοιτάζω την ανομοιομορφία και μ αρέσει.
Κάπου σκέφτομαι την ύπαρξη ενός φύλακα άγγελου, και τα μαθήματα που προσπαθεί να μου περάσει. Και συνειδητοποιώ πως οφείλεις να διεκδικείς τα δικαιώματά σου ανεξαρτήτως ποιον έχεις απέναντί σου. Γιατί όποτε μπορείς να πάρεις μια ευκαιρία, οφείλεις να την εκμεταλλευτείς. Δεν ξέρεις πότε θα ξαναέχεις τη δυνατότητα. Εξάλλου κάποτε θα είσαι πιο πολύτιμος από όσο τώρα.
Πρέπει να είσαι θαρραλέος για μικρές αλλαγές, αν θέλεις να ελπίζεις προσγειωμενα ότι θα τολμήσεις  μεγάλες αλλαγές. Το σκέφτομαι σε κάθε μου μικρή δειλία.
Έχω ανάψει τον αυτόματο περιμένοντας μια εξέλιξη, μια αλλαγή. Κι αν αυτή δεν έρθει, την έχω βάψει. Γιατί υποσχέθηκα στον εαυτό μου αυτοσεβασμό και τώρα θέλω γερά κότσια για να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων.
Δεν είσαι αναντικατάστατος, το ξέρεις, ε?
Είναι φορές που αναγκάζεσαι να ωραιοποιήσεις μια κατάσταση, και μετά σιχαίνεσαι τον εαυτό σου που δέχεσαι να το ζεις αλλά ντρέπεσαι να το πεις έτσι όπως είναι . Και μετά λες, άντε ακόμη λίγη υπομονή. Μέχρι να βρεις την κατάλληλη στιγμή για να φύγεις ή να δηλώσεις γενναία παραμονή. Δε μ αρέσει αυτή η μετέωρη στάση του πελαργού, στο ένα πόδι, που κάποιοι τη βάφτισαν ισορροπία.
Είναι δύσκολες οι αποφάσεις όταν τις λαμβάνεις μόνος σου, αλλά κυρίως όταν πρέπει να τις ανακοινώσεις και να εξηγηθείς για αυτές. Όχι ότι σνομπάρω την αυτοσυγκέντρωση της αυτάρκειας, αλλά να,  μ αρέσει πιο πολύ η ισορροπία όταν στηρίζεται ο ένας στον άλλον. Παρόλο που  απαιτεί εξτρά εμπιστοσύνη.
Δε θυμάμαι από πότε άρχισα να φοβάμαι. Αν κάποτε έμαθα πως δεν είναι όλα τέλεια και έκανα υπομονή, λίγο πιο πριν έμαθα πως κατά βάθος οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και δεν θα τους αλλάξεις εσύ, όσο κι αν θα το ήθελες.
Και μετά κάνω πως δε συμβαίνει τίποτα, και καταλαβαίνω την κούραση και την αδυναμία του άλλου, κι ελπίζω απλα να μην κάνω ένα τρομερό λάθος.

Holy weekend

Σκέφτεσαι το πριν και το μετά μιας εβδομάδας. Είναι ακόμα μια εβδομάδα πριν, ακόμα μια εβδομάδα μετά. Κι έτσι περνούν οι μήνες, και στο επιστέγασμά τους είσαι ένας ανθρωπος που κάτι δίνεις. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που στο φως της ασημότητας έχουν δοθεί σε κάτι, με πάθος.
Να, εσύ που ξόδευες όλη σου την ενέργεια για να βοηθάς τον κόσμο, και μετά έπεφτες για ύπνο με μια αίσθηση ικανοποίησης. Να, κι εσύ που όλο χαμογέλαγες και ακόμα και τις παρατηρήσεις σου τις έκανες φωναχτά εν μέσω αστειοτήτων, κι έτσι έθιγες τα πάντα χωρίς να παρεξηγείται ο θιγμένος. Να, κι εσύ που δε φώναξες ούτε ένα λεπτό για τη δυστυχία σου, αλλά κι εσύ, που όλο γκρίνιαζες χωρίς λόγο. Γιατί κάθε άνθρωπος έχει το χαρακτήρα του και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να βρίσκεις κάτι καλό από αυτό.
Οι ζωές αλλάζουν ανάλογα με τις επιλογές μας, και βρίσκεσαι με παλιούς φίλους που πλέον τίποτα δε σε συνδέει, παρά η ανάμνηση κάποιου παρελθόντος, κι έτσι δεν έχεις τίποτα να πεις γιατί τα πάντα στην καθημερινότητά σου είναι νέα και άγνωστα για τους παλιούς. Και όλοι βιάζονται να ζήσουν στην πόλη, δεν έχει και κανείς το χρόνο να έρθει λίγο να γνωρίσει πού ζεις, τι κάνεις, σε τι τρυπάκι έχεις βάλει τώρα τη ζωή που παλιά μοιραζόσασταν. Και η ζωή σου τού φαίνεται βαρετή ίσως, λες και ξέχασε ο άλλος πως μπορείς πάντα από το μηδέν να βγάλεις ζουμί.
Ο χρόνος φαίνεται πως περνά βιαστικά στις διακοπές, με την απειλή της επιστροφής,  κι όμως νιώθω πως ο χρόνος είναι μαζί μου, στην κάθε μονότονη μέρα που περνά. Το μέλλον μου ξεκινά από το εγγύτερο αύριο, ό,τι κι αν είναι αυτό. Κι ας αφήνομαι πού και πού να ονειρεύομαι για του χρόνου, και τα επόμενα χρόνια της ζωής μου.
Εφευρίσκω τρόπους για να κάνω την πολύωρη διαμονή στον καναπέ ενδιαφέρουσα, εκείνες τις ημέρες που ξυπνάω από το κώμα της 30ωρης συνεχόμενης εργασίας.
Και μετά σκέφτομαι πως κάτι μαθαίνω από όλο αυτό, αποκτώ μια παραπάνω αυτοπεποιθηση, που δεν την αισθάνομαι, αλλά κάποιος καινούριος (δηλαδή ο απέξω) μπορεί να τη δει και να σου την πει. Κι αυτό είναι το καλό του να μιλάς με τους απέξω.
Η οικειότητα παλί που αποκτάς σιγά σιγά με τους παλιούς είναι πιο ουσιαστική, και νιώθεις ότι μένει. Δε χρειάζεται να πεις πολλά. Γιατί και οι βαθμίδες δεν είναι ισότιμες. Είσαι (χρονικά και μονο) λιγότερο έμπειρος αλλά έχεις το θάρρος να δείξεις ότι έχεις τις μαύρες σου ακόμα κι αν δεν έχεις το θάρρος και την σχέση για να μιλήσεις για τα αίτια. Και έχει και την πλάκα του αυτό.
Μια βόλτα στα παλιά σε κάνει να κλείνεις τα μάτια με ένα χαμόγελο αισιοδοξίας, ότι κάθε σου πέρασμα αφήνει και κάτι.
Αν ακολουθήσεις τη μουσική, πάντοτε σε βγάζει κάπου ωραία.
Είναι κρίμα να πληγώσεις καλούς ανθρώπους. Σαν να πληγώνεις εις διπλούν, εις τριπλούν, ή αμέτρητα.
Όταν δεν προλαβαίνεις να ασχοληθείς εντατικά με κάτι, είναι ωραίο να προσπαθείς κάθε μέρα κι από λίγο. Γιατί αυτό συσσωρεύεται και κάποια στιγμή συνειδητοποιείς την αλήθεια του παραμυθιού που σου λέγανε όταν ήσουν μικρός, ότι δηλαδή όλα τα μεγάλα κτίρια χτίζονται λιθαράκι- λιθαράκι.
Την μεγαλύτερη ελπίδα στη ζωή μπορεί να σου τη φέρει η εικόνα ενός μικρού παιδιού. Και εύχεσαι οι στενοχώριες, η κούραση, οι εμπειρίες, να μη γράφουν πάνω στο δέρμα σου. Όσο κι αν η εμπειρία φαντάζει σαγηνευτική όταν φαίνεται στο στυλ σου. Θα προτιμούσα να φαίνομαι και να αισθάνομαι tabula rasa, με μια ετοιμότητα να γνωρίσω το καθετί από την αρχή.
άλλωστε όταν κάτι δεν το ξέρεις, έχεις μεγαλύτερο ενθουσιασμό γι αυτό.
Και βέβαια καθώς περνούν τα χρόνια, έρχονται και οι σκέψεις για το μέλλον, και δεν ξέρεις αν ο άλλος τις συμμερίζεται, και δεν θέλεις να κάνεις οτιδήποτε αν ο άλλος δεν το συμμερίζεται. Και δε μιλάς γιατί τα μεγάλα πράγματα δε λέγονται έτσι απλά, στο μέσο ενός ποτού. Ή μήπως λέγονται;
Η μεγαλύτερη αγωνία μου είναι εκείνα που δεν ξέρω και δεν έμαθα ποτέ. Και μετά, σαν από στωικότητα, αποφασίζω ότι ίσως είναι καλύτερα που δεν τα έμαθα ποτέ. Γιατί το "προς γνώσιν και συμμόρφωσιν" προϋποθέτει τη δύναμη να συμμορφωθείς.

Holy weekend

Week-end, ή το τέλος μιας ακόμη εβδομάδας. Νιώθω την τύχη να μου κλείνει και πάλι το μάτι, όχι γιατί κέρδισα κανένα λαχείο, αλλά να, δεν πόνταρα τίποτα, δεν έχασα τίποτα, και είμαι πάτσι με την τύχη μου. Κοιμάμαι τα τελευταία βράδια όχι λόγω κούρασης, αλλά γιατί πρέπει. Σαν οι σκέψεις να τριγυρνάνε γύρω από το μαξιλάρι και δε με αφήνουν να κάνω πως δεν τις βλέπω.
Η προσευχή είναι δυνατό πράγμα, το ίδιο και οι τύψεις, και οι δεύτερες σκέψεις αλωνίζουν αν βρουν χώρο. Θέλω να τους δίνω χώρο. Οι δεύτερες σκέψεις είναι τροφή για τρίτες σκέψεις, και τροφή για ανάσες βαθιές.
48 ώρες ελευθερίας. Και νυστάζω. Και δεν έχω πουθενά να απολογηθώ για αυτό. Και μάλλον αυτό είναι τύχη.

Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου,
η θάλασσα στα μέτρα μου.

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μού μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερα;



Να, γιατί όταν όλα επανέρχονται στην πρότερη ηρεμία, σκέφτεσαι πως τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη σημασία από το να μπορείς να ξεχνάς τα ζόρια σου και να κοιτάζεις αυτό τον ατελείωτο ουρανό, και αυτός επιτέλους να σε χωράει.

It's October and I am sober

Ακούω ραπίστικες μουσικές, σαν να νιώθω πως αυτός ο άρρυθμος ρυθμός, ο αντιχρονισμός, ραπίζει καθετί μέσα μου που δεν αντέχει την ψευδαίσθηση της ηρεμίας. Μελωδίες στις οποίες κουνιέται η ψυχή μου ολόκληρη. Σαν αντίβαρο στην αίσθηση ευτυχίας μου, ήρθε η περίοδος των ευθυνών. Ευθύνες που λαχταρούσα να αναλάβω, και τώρα μού φαίνονται βαριές. Σε τι περιβάλλον κινούμαι, Θεέ μου.... Μπαίνω στη θέση όσων συναναστρέφομαι, και με βοηθάει αυτό να τους κατανοώ καλύτερα. Ο αξιοπρεπής άνθρωπος κερδίζει όσα ο αναξιοπρεπής δε μπορεί να φανταστεί ότι υπάρχουν. Είναι περίεργο το συναίσθημα να ξέρεις ότι σε καταλαβαίνουν άνθρωποι με τους οποίους δε μιλάς για όσα σε απασχολούν, σαν να υπάρχει μια ενδοεπικοινωνία από το πουθενά. Σταδιακά δένεσαι. Προσεύχομαι καθημερινά και μετά αναρωτιέμαι μήπως δεν είναι αρκετό αυτό, κάθε δοκιμασία για καλό, σκέφτομαι. Whenever I go, I am surrounded by your embrace, maybe I can feel your halo.... Μακάρι να πάνε όλα καλά, σκέφτομαι, και μετά εκφράζω κατηγορηματικά πως θα πάνε όλα καλά, σαν να μην αφήνω στην αγωνία να κάνει το παιχνίδι της. Ίσως γιατί δεν αντέχω οποιαδήποτε άλλη εκδοχή. Ίσως γιατί καμία άλλη εκδοχή δε μου ταιριάζει.
Το παν είναι να έχεις κίνητρο. Αυτό το κάτι που το βλέπω και το θαυμάζω. Να έχεις πάντα στόχους, ανάμεσα στα προβλήματά σου. Να μην το βάζεις ποτέ κάτω. Έστω κι αν αυτός ο στόχος σου είναι μια βόλτα στην παραλιακή, whatever. Ποτέ δε θα γεράσεις αν έχεις στόχο να υπάρχεις ανάμεσα στη ζωντάνια.
Με τις σκέψεις αυτές, και λίγες ακόμη, θα περάσει κι αυτό το Σαββατοκύριακο. Κουράστηκα, το σώμα μου πέφτει σαν ξύλο όπου κι αν ακουμπά. Αλλά θα περάσει κι αυτό, έτσι καρδιά μου, λέω. Γιατί ο άνθρωπος αντέχει πιο πολλά από όσα φαντάζεται.
Κάνω μια μεγάλη προσευχή, παίρνω άλλη μια βαθιά ανάσα, δε μου επιτρέπεται τίποτα λιγότερο, θα ξεσπάσω μόνο όταν όλα τελειώσουν, και μετά θα κοιμηθώ μια μέρα ήσυχα. Για την ώρα όμως, there is so much to do.

Ωδή στην κυκλοθυμία

So what happens when you want to explode when the others are sleeping?
Αναντιστοιχία ωρών κοινής ησυχίας.
Ζω σε περίεργες ώρες με περίεργες διαθέσεις.
Ανακατεύω σκέψεις, που παλιότερα ήταν το είναι μου,
και τελευταία τις έθαψα στο βάλτο της κούρασης.
Μια βόλτα έξω αρκεί.
Όχι, όχι η απλή βόλτα για καφέ.
Η βόλτα στην καθημερινότητα της πόλης,
εκείνη που σε βάζει λίγο μέσα στους άλλους κι όχι απλά δίπλα τους.
Η προσοχή είναι μεγάλη κουβέντα.
Ωραίο να ακούς ότι βελτιώνεσαι κάπου, έστω κι αν εσύ κυνηγάς αλλού βελτίωση.
Από το ολότελα....
Θέλει μαγκιά για να δοθείς.
Αλλά είσαι πολύ κουρασμένος για να το πάρεις απόφαση ε?
Tomorrow never comes until it 's too late.

Once in a lifetime

Σκέφτομαι περί ευτυχίας και νιώθω μέσα στην ευτυχία. Αναρωτιέμαι τόσο συχνά πια, αν μου οφείλεται τόση ευτυχία. Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη που ενίοτε φοβάμαι. Αναρριγώ κάθε φορά που μου λένε ευχαριστώ. Μακάρι να μην υπήρχε πόνος στον κόσμο, μακάρι να μπορούσα να ανακουφίσω κάθε πόνο. Θεέ μου, κάνω μια μεγάλη προσευχή, να μπορούσαμε να ανακουφίζαμε κάθε δύσκολη κατάσταση, σωματική και ψυχική, να μην υπήρχαν αδικίες.
Καθώς πίνω τον πρώτο γαλλικό της φετινής σεζόν, ενθουσιασμός, όπως πάντα, για κάθε νέο ξεκίνημα, και μετά ποτέ δε μου φαίνεται αρκετός ο χρόνος, σαν να θέλω πάντα κι άλλα, κι είναι αυτό το κίνητρο για να γουστάρω να βλέπω τη συνέχεια.
Αλλάζω σημαίνει εξελίσσομαι, και κάθε αλλαγή μού κάνει κλικ στα νευρικά μου κύτταρα. Εξιτάρομαι, παίρνω φόρα από το καθετί μικρό. Απορώ με τους ανθρώπους που έχουν όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά και όμως απολαμβάνουν το τώρα, με τρομάζει η αβεβαιότητα και γι αυτό απολαμβάνω τόσο την μεσοπρόθεσμη βεβαιότητα, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται...
Κάπου στο ανάμεσα ψάχνω να φτιάξω ένα πρόγραμμα για τη ζωή μου. Σαν να ποντάρω στο ότι η ευτυχία θα συνεχιστεί. Γιατί δεν μπορώ να ζω αλλιώτικα, ο μετριασμένος ενθουσιασμός με το φόβο της απογοήτευσης δεν είναι καλό όπλο πάντοτε. Πρέπει να κοιτάς ψηλά αν θες να φτάσεις εκεί. Και το ψηλά δεν είναι το "ψηλά" που εννοείται στις κοινωνικές συζητήσεις, it's another high state that my mind conceives.
Σκέφτομαι τις τρεις σκέψεις του Πυθαγόρα πριν τον ύπνο, πού παρασράτησα, τι από αυτά που έπρεπε να κάνω δεν έκανα, τι καλό έκανα. Αυτογνωσία που πονάει. Αν τα σκεφτείς αυτά, μπορεί και να μην κοιμηθείς, μπορεί όμως μετά από πολύ κόπο και άυπνα βράδια, να κοιμηθείς βαθιά και ήρεμα. Και τίποτε άλλο δε μου έδινε παλιότερα περισσότερη αυτοπεποίθηση από το γεγονός ότι καταφέρνω να κοιμάμαι έναν ήσυχο ύπνο. Παλιότερα, γιατί τώρα θερίζει η κούραση και ποτέ δε συμμάχησα καλά με την κούραση. Τα έχω μπλέξει ενδεχομένως στο θέμα της αυτογνωσίας τελευταία. Όπως και στο κομμάτι της αυτάρκειας. Αρνούμαι πλέον την αυτάρκεια και την αυτονομία. Είμαι άνθρωπος με ανάγκες και δεν έχω κανένα πρόβλημα πια με αυτό. Ακόμα και αν φάω τα μούτρα μου, there is always the next stop to get off the train. Ή, έτσι θέλω να πιστεύω.
Από τη μια κοιτάζω τις ανεξάρτητες γυναίκες και τις θαυμάζω για το ποιόν τους, από την άλλη δε βρίσκω μεγαλύτερη ευτυχία από εκείνη της οικογένειας, εκείνη τη στιγμή το βράδυ που μέσα στο σκοτάδι ακούς μια ανάσα, ή και παραπάνω, και δεν είναι βαριά ούτε μυρίζει οινόπνευμα, αλλά μοσχοβολά προδέρμ και αγάπη. Oh, τα ένστικτα βαράνε γκελ μού φαίνεται;-) Δεν είναι ότι ο κόσμος χρειάζεται κι άλλους στον πλανήτη για να επιβιώσει, αλλά να, όταν βλέπεις τη ζωή εξαρχής ωριμάζεις περισσότερο από κάθε άλλη εμπειρία. Σαν να ταξιδεύεις σε όλο τον κόσμο, κι ας στέκεις ακίνητος στο στρώμα αγκαλιά με ένα βρέφος. Ποτέ δεν είσαι έτοιμος για τίποτα, λέω, κι έτσι πρέπει να τολμάς, και τα ταξίδια και την ακινησία, ό,τι σου κάθεται πιο βατό σε κάθε περίσταση.
Αν μπορείς να εμπνέεις σεβασμό με ό,τι κάνεις, ακόμα και αν στην προσπάθειά σου αυτή, σε χλευάσουν, αν έχεις αυτή την υπομονή, τότε μια μέρα θα κλείσεις τα μάτια σου ήσυχος.
Θαυμάζω την αξιοπρέπεια στους ανθρώπους, και τον ευγενή τους πόνο, και τις ευγενείς τους αγωνίες. Για τα υπόλοιπα, συχνά τους λυπάμαι. Και όμως δεν νιώθω τόσο καλός άνθρωπος ώστε να έχω και δικαίωμα να λυπάμαι τον κόσμο. Αυτά για σήμερα.

Sweet επερχόμενα birthday, παρεπιμπτόντως,  κοπέλα με το όνομα που αρχίζει από Δ, αν τύχει και διαβάσεις μια από αυτές τις μέρες.  Φιλιά.
 

Ah la luna...

Bring me back to you, the light of la luna...
Αυτοσχεδιασμός στίχων κι ένα φεγγάρι που δε βγήκα να το δω και πολύ κατάματα. Δεν ξέρω τι σημαίνει κιόλας ένα ακόμα φεγγάρι. Τα ιχθυοπωλεία είναι κλειστά λόγω φεγγαριού, τα ψάρια απέχουν αυτές τις μέρες (άρα να θυμηθώ να μη φάω ψάρι αυτές τις μέρες...!), εγώ σκέφτομαι την τελευταία ημέρα του καλοκαιριού και την αρχή των διακοπών μου. Με μια υποψία ισορροπίας και μια έντονη επιθυμία να μην τελειώσουν ποτέ αυτές οι μέρες. Να τριγυρνάω παντού και να στεριώσω όπου μου κατέβει. Σε λίγες ώρες υποτίθεται φεύγω, δεν έχω μαζέψει τίποτα, όλα στον αυτόματο, εγώ τραγουδώ λα λούνα και σκέφτομαι την ανεμελιά των παλιών μου διακοπών, την αίσθηση του καινούριου, το αναπάντεχο, την αναζήτηση ευκαιριών, και το ότι μπορεί να υπάρχουν χίλια δυο προβλήματα στον κόσμο, και δε θέλω να είμαι αχάριστη, αλλά να, για λίγες μέρες, δεν επιθυμώ κανέναν συμβιβασμό.
Υστερόγραφο πρώτων διακοπών. Τα λογοτεχνικά σε ταξιδεύουν πολύ περισσότερο από μια ταινία. Μάλλον γιατί σου δίνουν το χρόνο να δουλέψεις την ιδέα στο μυαλό σου.
Υστερόγραφο δύο. Το πώς πλασάρεσαι μπορεί να ξεγελά μερικούς, όμως κατ' ουσίαν φαίνεται αν εσύ ο ίδιος δεν αντέχεις τον εαυτό σου.
Υστερόγραφο τρίτον. Αναρωτιέμαι πού έχεις εξαφανιστεί. Έχω αρχίσει και ανησυχώ. Από περιέργεια πες το, ή από λαχτάρα για ένα καρδιοχτύπι- με μηδαμινές συνέπειες- καταντούμε φυγόπονοι, ναι.
Υστερόγραφο επόμενο. Ο καιρός έχει κάποια αναθεματισμένα γυρίσματα, και κάποια άλλα που μετά από χρόνια γίνονται απλές ιστορίες και συνοψίζονται σε μια μόνο προτασούλα.
Κι άλλο ένα. Όταν μου χαμογελάς, μικρό πλασματάκι,  είναι σα να μου γελάει όλος ο κόσμος. Θα μπορούσα για σένα και μόνο να ζω, με την ιδέα ότι μπορείς να βλέπεις παντού αγάπη.
Τελευταίο; Με κούρασε η ανοητότητα των συζητήσεών μας. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως δεν έχεις τίποτε άλλο να μου πεις. Και μετά αδιαφορώ τόσο γιατί δεν μου αρέσει η γκρίνια και η διεκδίκηση του πάθους όταν έχω να αντικρύσω αυτή την ατονία σου. Και έτσι σκέφτομαι πως μπορεί κατά διαστήματα η αγάπη να κάνει κάτι σαν πλατώ. Και ίσως και να μην ξαναπαίρνει και τα πάνω της, αν το αφήσεις καιρό. Πρέπει να το προλάβεις πριν την αγανάκτηση. Δε βαριέσαι. Θα το δούμε κι αυτό.
Υστερογραφώ, αλλά ό,τι και να λέω, μακάρι να ήμουν στην ντίσκο και να χόρευα λα λούνα ως το πρωί και να μην με ένοιαζε κανένα αύριο, έτσι, για πέντε λεπτά γαμώτο.

Amphetamine

Περπατώ σε στενά δρομάκια χαζεύοντας τα πράσινα μπαλκόνια που πίσω τους κρύβουν τις ζωές των κατοίκων- αν χωράνε ζωές στα λιγοστά τετραγωνικά της πόλης. Ζηλευω μικρογειτονιές και μπλε βαμμένα κάγκελα, εκείνο το μπλε το ανοιχτό συγκεκριμένα, και το τσιμέντο το ασπροβαμμένο, που ανανεώνεται κάθε χρόνο το Πάσχα, σαν υπόσχεση ότι θα λάμψεις κι εσύ λίγο στον ήλιο κι αυτό το καλοκαίρι. Περπατώ σε κεντρικούς δρόμους, ησυχία, ταμπέλες "καλές διακοπές", "κλειστόν μέχρι τέλος Αυγούστου" παντού, κι ας ξέρω ότι δεν πήγαν διακοπές, τους είδα τους γειτόνους επιχειρηματίες στο συνοικιακό καφέ της πλατείας το Δεκαπενταύγουστο. Τελικά παντού υπάρχει μια μορφή μικροκοινωνίας. Και ίσως εδώ να είναι και πιο ειλικρινής.
Δεν ξέρω πού ακριβώς έχω αφήσει την ψυχή μου. Στην εξοχή, ή σε κάποια από τα τετράδια των σημειώσεών μου. Την ψάχνω λίγο, σαν να αποζητώ από κάποιον άνθρωπο να μου τη βρει. Η ρουτίνα και η συνήθεια γίνονται τροχοπέδη ενίοτε αν δεν πάρεις λίγο εσύ το μπούσουλα για να οδηγήσεις.
Με κούρασε κάπως αυτός ο τελευταίος μήνας, ίσως η ζέστη, ίσως η ανάγκη να κάνω κάτι διαφορετικό και η έλλειψη δημιουργικότητας, I don't exactly know.
Τα κλειστά μπατζούρια των απέναντι μού επιτρέπουν να κινούμαι ελεύθερα, αλλά βαρέθηκα να σκέφτομαι πως πίσω από τις γρίλιες ζουν άνθρωποι, στο σκοτάδι.
Λυπάμαι πολύ για τους ανθρώπους που είναι μόνοι τους. Είναι τόσο βαθιά καταθλιπτικοί που από τη μία θέλω να τους πάρω από το χεράκι να τους κάνω παρέα, και από την άλλη μόλις πάρουν λίγο τα πάνω τους γίνονται ακόμα πιο λυπητεροί.

Ψάχνω λίγο την ευχαρίστηση στους ανθρώπους γύρω μου και πλέον οι προτεραιότητες έχουν τόσο αλλάξει- ισορροπώ σε μια ενδιάμεση κατάσταση που ευχαριστιέμαι άλλοτε με τις παλιές μου συνήθειες και άλλοτε με την προσδοκία των μελλοντικών μου σχεδίων.
Δε μου αρέσει το χάσιμο με τους ανθρώπους. Λυπάμαι που καθένας τραβά το δρόμο του, μιλάω σαν ρομαντικό παιδί που ονειρευόταν πως οι ζωές θα κυλούσαν στα ίδια decibel και στο ίδιο μήκος κύματος, κι όμως δεν παραπονιέμαι γιατί κι εγώ τη δική μου διαδρομή τράβηξα, ποιος ο λόγος να παραπονεθώ, λυπάμαι μόνο, γιατί στην πορεία γνωρίζεις κι άλλους, κι άλλους, αλλά δεν έχεις ποτέ τη δυνατότητα, ή και την όρεξη αν θες, ή την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου να δεθείς το ίδιο.

Μού λείπει η οδήγηση, εκείνα τα πρωινά που τρελαινόμουν να ακούω στο τέρμα τα αγαπημένα μου τραγούδια και κατέληγα να παρκάρω φάτσα στο απέραντο γαλάζιο, μού λείπει κι εκείνο το σούρουπο στις βάρδιες τις δύσκολες, μού λείπει κι εκείνο το άγχος της ευθύνης όταν είσαι μόνος σου, μού λείπει κι εκείνη η ικανοποίηση ότι τα κατάφερνα μετά από κάθε βάρδια- μετράω τις μέρες για να ξεφύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ από ό,τι με δένει στην καθημερινότητα, μετράω με το δεξί και πιάνω κι ένα δάχτυλο από το αριστερό, και μετά σφύριξα κι έφυγα.
Σαν να έχεις πάρει αμφεταμίνες και ό,τι άλλο, κι όμως έχεις απλά κλείσει ένα διακόπτη.

It 's been long...

It' s been long , πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα, από την τελευταία φορά που ακούμπησα λίγο πιο βαθιά τον εαυτό μου. Είχα κουραστεί. Το βλέπω τώρα, που κάθε επαφή με τον κόσμο έξω από τον μικρόκοσμό μου, με καθιστά αληθινό άνθρωπο. Λατρεύω την Αθήνα τον Αύγουστο, λείπετε όλοι και σας παρακαλώ να μείνετε εκεί που είστε, είναι όλα πιο εύκολα χωρίς εκείνητην οχλαγωγία. Κοιτάζω μερικούς ανθρώπους και απορώ γιατί δε φεύγουν, και μετά κοιτάζω κάποιους άλλους που μου φαίνονται τόσο καταθλιπτικοί και λυπάμαι, κοιτάζω ανθρώπους που ημέρα γιορτής πίνουν καφέ και δεν ξέρω αν ξέμειναν μόνοι στην πόλη ή αν είναι μόνοι. Και σκέφτομαι, εκείνες τις Πέμπτες μεσημέρι που γυρνάς σπίτι και είναι σαν να είναι Κυριακή, κι εκείνα πάλι τα βράδια που ακούς την απέναντι να αναρωτιέται γιατί κανένα one night stand δεν της γίνεται two nights stand και να εξηγεί στις φίλες της και τον εαυτό της θεωρίες περί σεβασμού και αξίας, εκείνα τα πρωινά που ξυπνάω και δε θέλω άλλο να τρέχω, αλλά να μιλάω και να ακούω και να ανταλλάζω απόψεις ακατάπαυστα, μού έχει λείψει τόσο πολύ η γνωριμία με το διαφορετικό, μού έχει λείψει να ζηλέψω κάτι βρε παιδί μου, ζήλεια του τύπου θαυμασμός εννοώ, να ονειρευτώ κάτι πέρα από τα συνηθισμένα, αναρωτιέμαι καμιά φορά τι κερδίζω και πόσο κοστίζει το ότι κανω, βρίσκω κίνητρα στα πιο σαχλά πράγματα της καθημερινοτητας, λαχταράω ακόμα και το ξεσπασμα σε αυτό τον χωρίς συνειρμό, συγχυτικό λόγο, γιατί η τάξη μέσα σου προδιαθέτει αρκετό κενό χώρο, σαν τη ντουλάπα σου, και το μυαλό μου δεν είναι αποθηκευτικός χώρος. Μου αρέσει η αταξία και αυτό το διάφανο καθρέφτισμα στον κόσμο που θέλω να ονειρεύομαι, και ξεχνάω για λίγο αρρώστειες, βάσανα και βία, και σκέφτομαι ξανά πως αν όλοι τα διαγράφαμε από το παρόν μας, ίσως να έπαυαν να υπάρχουν. Και μετά το παιδί που θέλω να είμαι γίνεται ένας σοβαρός ενήλικας, για πολύ λίγο όμως, και πάλι από την αρχή.
Είναι της Παναγίας σήμερα και μ αρέσει να χαζεύω τις αστικές οικογένειες να τηρούν τις παραδόσεις με τις οποίες μεγάλωσα, ίσως επειδή παλιότερα δεν το παρατηρούσα, ή δε με άγγιζε, αλλά τελευταία η οικογένεια και τα παιδικά μου χρόνια επιστρέφουν πολύ περισσότερο από τα φοιτητικά στο νου μου- ίσως πρόκειται για διαφορετικό στάδιο του Ericson ή είναι απλά θέμα τύχης, αλλά ξέρεις τι; Δεν έχει και πολλή σημασία.

ΥΓ Μακάρι σήμερα και καμία μέρα, κανένας άνθρωπος να μην είναι μόνος.
Νιώθω ευγνωμοσύνη που δεν νιώθω μοναξιά σήμερα.
Και νιώθω ωραία που παρότι δε νιώθω μοναξιά, έκανα μια ωραία προσευχή.
Η βεβαιότητα είναι συνήθως αυταπάτη, αλλά σ' αρέσει να βαδίζεις λίγο με την ιδέα ότι υπάρχει.

Εξι και δύο, το μέτρημα έχασα, γύρισα πίσω κι εγώ και η μαγκιά μου...

Ενα και δύο, πηδάω τα κύματα, μα αυτά τα κύματα σταματημό δεν έχουν. Βρίσκομαι και πάλι λίγο μονάχη με τον εαυτό μου και είναι τόοοοσο υπέροχο το συναίσθημα της ενδοσυνομιλίας. Κι ας μην έχεις τίποτα να πεις, φτανει η πρόθεση να ξεφύγεις. Ολα συμβαίνουν πάντα στο ρεπό. Αγιο ρεπό, ιερό ρεπό, σαν Θεός μου το ρεπό. Δεν βρίσκω τόσο πολύ τον εαυτό μου παρά μόνο στην αίσθηση ότι έπρεπε να είμαι εκεί, και έχω την άδεια να μην είμαι. Στη δουλειά έχω βρει λίγο τον ρυθμό μου. Έχω κάνει τις συμπάθειές μου, η μία μου στέλνει φιλάκια στον αέρα, ζητάω χάρες και μου τις κάνουν γιατί πλέον με ξέρουν, μου βγαίνει ένα αυθόρμητο χαμόγελο όταν μπαίνω σε ένα γραφείο και με αποκαλούν με το υποκοριστικό μου, πετάω δεξιά και αριστερά καλημέρες και αν πιάσω καμιά χαμογελαστή απαντηση, κερδισμένη είμαι, ως πιο κλειστή και συνεσταλμένη πάντα αργώ αλλά χτίζω σχέσεις με τους ταλαίπωρους που αναλαμβάνω, δεν μου αρέσουν τα πολλά κολλητηλίκια, αλλά νομίζω πως φαίνεται η αληθινή συμπόνοια και πως διακρίνεται από την επίπλαστη οικειότητα. Δεν μετανιώνω για τίποτα, εν τέλει. Ούτε για τη μάχη μου να μη δουλέψω το σαββατοκύριακο, γιατί επολέγω να δουλεύω για μένα και όχι για να καταπονώ υπερβολικά το σώμα μου και να καταλήξω σε κάποιο τραγικό λάθος. It's not my type, sorry. Και ξέρω πως θα καταλήξω σαν κι εσένα, και γι αυτό σου δείχνω τι είσαι και το κάνω κι εγώ.
Εξι και δύο, το μέτρημα έχασα, γύρισα πίσω μόνο εγώ και η μαγκιά μου... Λατρεύω τα ρεπό γιατί μου δίνουν τροφή. Με κάνουν άλλο άνθρωπο, σαν προχτές στη συναυλία που ένιωσα λίγο μεγάλος άνθρωπος που απολαμβάνει το ρυθμό, ήθελα να σηκωθώ και να χτυπιέμαι στα φώτα που αναβόσβηναν και να κοιτάζω το κεφάλι του Αγγελάκα να σκιάζει ρυθμικά τη σκηνή.
Γίνομαι αστείος άνθρωπος με τον τρόπο που αναζητώ την έμπνευσή μου στα ζεστά απογεύματα της πρωτεύουσας. Έχουν πάψει να με ενδιαφέρουν πολλά πράγματα, σαν από άμυνα να μη θέλω να με ακουμπήσει τίποτα γλιδερο και αηδιαστικό. Σαν ο κόσμος στον οποίο ηθελημένα ζω και έχει βασιλιά του το καλό, να συνεχίζεται γύρω μου και να χτίζεται ολοένα και πιο δυνατός. Δεν βρίσκω κακό πουθενά γιατί δεν το αναγνωρίζω ως υπαρκτή φύση. Γύρω μου μόνο η θάλασσα και η καλοσύνη. Οι φύλακες άγγελοί μου...μου λείπουν οι ατέλειωτες βόλτες στη λεωφόρο και οι ανόητες αναζητήσεις και λακανικές ανασκοπήσεις, μου λείπει ενίοτε το φλερτ και η αγωνία του καινούριου και ζυγιάζω την ηρεμία της μονιμότητας με την κρυφή πικρία του ηλιοβασιλέματος και τη μοναξιά του χαράματος.
Τελοσπάντων, από την πόρτα μου σαν βγω, όλο τον κόσμο αγαπώ! 

Σαν να μην έγιναν ποτέ όλα όσα έγιναν, σαν να διαγράφονται για λίγο προκειμένου να συνεχίσεις, αδρεναλίνες και ιστορίες που δεν ήξερες ότι θα τις ζούσες, και αναρωτιέσαι, αν ήταν να σου μένει αυτή η τελευταία στιγμή, τι θα ήθελες πάνω από όλα να κάνεις; Είναι ωραίο να ξέρεις τι θέλεις να κάνεις, να ορίζεσαι κάθε ώρα και στιγμή από κάτι, και εγώ θέλω να ακούω ωραίες μουσικές και να ταξιδεύω με το μυαλό μου κάθε ώρα και στιγμή, κι ας ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν- θέλω τόσο πολύ ένα ρεπό.... Καλημέρα, ψυχή μου, πάμε άλλη μια γύρα και σήμερα.

If I was to expire...

Το κάθε λάθος είναι ένα μάθημα ζωής και είναι ό,τι πρέπει για να πέσεις στα σκληρά (ή στα μαλακά, αν είσαι αυστηρός κριτής του εαυτού σου) και να αναγκαστείς να σηκωθείς λίγο πιο συνειδητοποιημένος ξέροντας πως δε χωράει η παραίτηση στην περίπτωση αυτή. Κουβαλάς ένα βάρος ευθύνης καθημερινά, και δεν είσαι Θεός για να είσαι αλάνθαστος, και αυτή η επιείκεια είναι απαραίτητη για να μπορείς να συνεχίζεις την προσπάθεια να ελαχιστοποιήσεις τα λάθη σου. Μαθήματα ζωής για μια προσπάθεια που αν δε βρίσκεις το κίνητρο να την ξεκινήσεις, σού δίνεται μια ευκαιρία να προσδιορίσεις εκ νέου το στόχο σου: να μην κάνεις κακό.

Και κατά τ' αλλα φύσηξε λίγο σήμερα, και είμαι πιο σίγουρη ότι στις δυσκολίες μαθαίνεις και ότι όλοι πέρασαν μάλλον από αυτό το στάδιο και ότι η ημιμάθεια είναι καλύτερη από την ίδια την άγνοια, και ότι πρέπει να είσαι έτοιμος για όλα, αλλά κι αν δεν είσαι, γίνεσαι.

Αυτά. Καλή, δύσκολη όπως προβλέπεται, αλλά ελπίζω εποικοδομητική εβδομάδα.

seriously distracted

Σοβαρή ακινητοποίηση βλέμματος,  ένα βήμα πριν την υστερία που ίσως να με βοηθούσε να ξεσπάσω εν τέλει, με μια έπειξη να βάλω τις φωνές, τα κλάματα, να εκραγώ σαν να εκρήγνυται ένα κάτι που μέσα μου δεν έχει νόημα και προσπαθώ να το αποδιώξω, και κάθε φορά που θέλω να ξεφύγω, να και κάτι καινούριο που με πνίγει εκτός μου, εκτός μου γιατί εντός μου έπηξα, και μετά θέλω να πάω κάπου να ξαπλώσω και να μη με ακούει τίποτα, κανείς και καθόλου,σαν να μην υπάρχω, και όταν σηκωθώ να είμαι ένας χαλαρός, ελεύθερος άνθρωπος και όλα αυτά να μη συνέβησαν ποτέ.

Ωδή στους αρρύθμιστους

Μια μικρή ωδή σε όσους επηρεάζουν my physical state of mind- εξαιρουμένης της αϋπνίας, του αλκοόλ που αποβάλλω ακόμη από εχθές και των κυκλοφορούντων πιθανώς ορμονών στο αίμα μου. Είναι άνθρωποι με τύψεις για το βόλεμά τους ή άνθρωποι με ανεπάρκεια να αναλάβουν το βάρος των αποφάσεων που καλούνται να λάβουν, που εξιλεώνονται μεταθέτοντας το βάρος όλων αυτών σε σένα. Και κάποια στιγμή ψάχνεσαι προσπαθώντας να βρεις εκ νέου ισορροπίες και να μην εκραγείς σε ένα περιβάλλον που σε πνίγει ξαφνικά- θες να μη μιλάς, να μην προκαλείς συναισθήματα, αλλά θα σκάσεις, είσαι και ομιλητικό ον, φτου, θέλεις απεγνωσμένα να βγεις έξω σαν άνθρωπος αλλά η ζέστη σε νικάει, μερικοί άνθρωποι που παλιά σού φαίνονταν σουρεάλ, τώρα σου φαίνονται κάπως βαρετά ανεξέλικτοι, και κάποιοι άλλοι που τους θαύμαζες για την ευστροφία τους, σου φαίνονται μπλεγμένοι στην ίδια τους την ευφυία. Και άλλους, που τους θαύμαζες για το στέκεσθαί τους, τους λυπάσαι για την ανεπάρκειά τους να συνυπάρξουν με κάποιον άλλο- σαν ο εαυτός τους να απασχολεί πολύ από το χώρο εντός τους, και γύρω τους- μεγάλο εκτόπισμα.
Και αναρωτιέμαι αν κάποιες φορές ξεπερνώ κι εγώ τα όρια και ανήκω κι εγώ στους αρρύθμιστους, θέλω να μη μιλάω, να έχω στόχους, να ξέρω γιατί κάνω ό,τι κάνω, να μην αγχώνομαι αν δε χρειάζεται, και στην τελική θέλω απίστευτα πολύ να τους γράψω όλους και να πάω να απολαύσω την ηρεμία που θέλω σε μια παραλία κάτω από ένα δέντρο. Χωρίς παρέα εξωγήινη και χωρίς παρεμβολές που δε γουστάρω. I feel like I am ready to do something crazy again.

But we are never gonna survive, unless we get a little crazy.

http://www.youtube.com/watch?v=I8nkGi4GwKE

Μάτια κουρασμένα από τις βουτιές, πρόσωπο στραβοηλιοκαμμένο από αμέλεια, μηρός σε θλάση από τις απότομες φιγούρες, ζέστη που καίει τα πάντα σε αυτή την πόλη, μικρές αποδράσεις για μεγάλα σαββατοκύριακα, και αλήθειες που σιγά σιγά αποκαλύπτονται, χωρίς να το ζητήσεις, σκέψεις που δεν τις μοιράζεσαι πια γιατί ακόμα κι εσύ κουράστηκες μαζί τους, και στο τέλος μια αίσθηση ότι η υπομονή είναι μεγάλο χάρισμα και σου αποκαλύπτει τα δώρα της μόνο όταν πειθαρχήσεις.

Πάντα μια ευγνωμοσύνη για την κατάληξη των πραγμάτων,
μια ευχαρίστηση ότι όλα θα γίνουν ανεξάρτητα από το πόσο βιάζεσαι εσύ,
και μια ανακούφιση που τα προηγούμενα δύσκολα πέρασαν,
και που ξέρεις πια ότι μπορείτε να τα αντιμετωπίσετε μαζί.

"Ποιος σκαλίζει το σκοτάδι στην ψυχή μου κι όταν χαίρομαι ποιος κλαίει
ποιος παλεύει να μισήσω το κορμί μου κι όταν τ' αγαπάω ποιος φταίει
ποιος φρενάρει και ρημάζει τη ζωή μου κι όταν προχωράω ποιος κλαίει
ποιος ζητά να χαμηλώσω τη φωνή μου κι αν του τ' αρνηθώ ποιος φταίει"

Διάολε, φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό...

Siren

Σχεδόν απολαμβάνω το απόγευμα στο παράθυρο που βλέπει στις κεραίες και στο απέναντι παράθυρο φάτσα κάρτα, με φυσάει το αεράκι που δέησε να μας δροσίσει σήμερα, ένα διάλειμμα στην αιώνια λιακάδα των μπερδεμένων μυαλών μας. Το δέρμα λίγο πιο λείο μετά τις διακοπές, το μυαλό άπειρα πιο ήρεμο, σαν από θαύμα, λες και οι υποχρεώσεις κάνουν την καθημερινότητα να φαίνεται τόσο δύσκολη, και ψάχνω τον τρόπο να τις κάνω να φαίνονται μηδαμινές, ακούω άρρυθμες μελωδίες που εναρμονίζονται υπέροχα στα αυτιά μου, ελάσσονες συγχορδίες, ίσως και φάλτσα που αποκτούν ένα υπέροχο νόημα, και έχει αρχίσει να μου αρέσει τόσο πολύ η ζωή μου και πάλι, για να κρατά η αισιοδοξία και πάλι ενέχυρο τις δροσερές νύχτες.

http://www.youtube.com/watch?v=yz8b7GaYcFg&feature=related

I ll spent a cry for love again
Όπως πριν από τρία χρόνια. Ενας χειμωνας καταλυτικός και άλλος ένας χειμώνας καταλυτικός, και τα καλοκαίρια ανάμεσά τους.
Δε δανείζω τίποτα,
σαν να έχει ιστορία κρυφές προεξοχές που ξεχειλώνουν και προσπαθώ να τις κλείσω στο πέρασμά μου.
Όπως όταν δεν τροφοδοτείς κάτι κι αυτό ατροφεί και πεθαίνει.
Το ερώτημά μου είναι γιατί το τροφοδοτείς εσύ...
Και απάντηση καμιά, και όλο αυτό το άγνωστο μέλλον με κάνει να εξίσταμαι και μετά να επανέρχομαι λίγο και μετά να ξαναβυθίζομαι στα άγνωστα μέρη του έρωτα.
Ψάχνω την αληθινή αγάπη που δε γνωρίζει βούλιασμα στις παγίδες,
που δε ζητά φυλάκισμα αλλά ελευθερία να σκέφτεσαι, να πράττεις, και ελεύθερη βούληση να μένεις.
Ψάχνω τον τρόπο να μπορώ να στέκομαι δίπλα σου και να κοιτάζω ψηλά και εκεί πάλι να βλέπω εσένα.
Ψάχνω τον τρόπο να είμαι τόσο γεμάτη που να μη με νοιάζει τίποτα.
Ψάχνω τον τρόπο να αφήσω ελεύθερο ένα δάκρυ και να μη μου λέω πως κι αυτό θα περάσει, ψάχνω τον τρόπο να ξεσπάσω και μετά να ξυπνήσω μια μέρα και να μην έχει συμβεί τίποτα.

I didn't know I would change my opinion again

Para- para-paradise..... Τραγουδάω μέσα μου και δεν έχει τελειωμό αυτός ο ενθουσιασμός που έχει ξεκινήσει από χθες. Το καλοκαίρι χτυπάει μέσα μας σαν από ανάγκη, εγώ βάζω μουσική την ώρα που χαζεύω εργαστηριακά αποτελέσματα, η Σ. βάζει Τσιτσάνη να γουστάρει το πρωί ανάμεσα από τους καβγάδες της, αιμοκαλλιεργώ στις 2 το πρωί και ο διπλανός ασθενής ακούει με το τρανζιστοράκι "με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά" κι εγώ θαυμάζω το πώς η ιδέα της απουσίας απ΄την εργασία μπορεί να σε κάνει να πετάς στα σύννεφα, σαν να αποδεσμεύεσαι από κάτι, μια αίσθηση ελευθερίας ανείπωτης.... Δεν ήξερα ότι θα άλλαζα τόσο εύκολα. Είναι που όταν μένω με τον εαυτό μου βλέπω τι θέλω από μένα και τι μου αξίζει.  Και οι αποφάσεις παίρνονται στο άψε σβήσε. Αποφάσεις που κάποτε φάνταζαν μαρτύριο.
"Σ έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς στο λαβύρινθο της πόλης σαν χαμένος..."
Αν δε μπορείς να είσαι με αυτούς που θέλεις, καλύτερα μόνος σου, λέω.
Έχει πολλές ερμηνείες το έργο για να φοβηθώ να το δω. Σκέφτομαι πως οι αμφιβολίες είναι ο αντίπαλός μου. Το μυαλό δε θέλει πολύ για να γυρίσει, λένε, αλλά αν πάρει πολλές στροφές μπορεί να πάρει και μπροστά. Αυτό είναι, αν είσαι στην αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Και ποτέ δεν βρέθηκα στην απέναντι.
Μερικοί άνθρωποι θέλουν συνεχώς επιβράβευση, μερικοί άνθρωποι ενοχλούνται όταν η αναγκαία παρουσία σου γίνεται αισθητή, μερικοί άνθρωποι θα' θελαν να σε κρατάνε όμηρο με παιχνίδια του μυαλού τους, αλλά μερικοί άνθρωποι, όσο κοντά ή μακριά από το Θεό κι αν βρίσκονται, it's like they have the paradise inside them. Δε χρειάζονται τίποτα από σένα για να στέκονται εκεί, κι εκείνοι οι άνθρωποι είναι που μ αρέσουν τελικά. Βλέπω υπέροχους ανθρώπους και τους θαυμάζω, και μετά γνωρίζοντάς τους, έχουν όλοι ένα αγκαθάκι να τους τρώει. Και αναρωτιέμαι που είναι το 100% και δεν είναι πουθενά. Και αναρωτιέμαι αν έχει σημασία να υπολογίζεις ποσοστά και να λες όλη την ώρα αν είσαι καλά ή όχι. Σημασία έχει μάλλον να γουστάρεις. Και εν τέλει, δεν είναι ωραίο, αλλά αν δε γουστάρεις, γιατί να μην το πεις. Ελευθερία έχουμε, δημοκρατία έχουμε. Δε μου αρέσει και πολύ η εξευγένιση της ελευθερίας με το savoir parler γιατί το όριο της ευγένειας δεν βρίσκεται στα λόγια.
Η συγχώρεση είναι αρετή, και η ευκαιρία σου να αλλάξεις δεν ξέρουμε αν θα ξαναϋπάρξει. Take your chances και φύγαμε. Το θέμα δεν είναι μόνο να συγχωρείς, αλλά και να μπορείς να δεις ότι έφταιξες για να ζητήσεις συγχώρεση.
And she dreams of paradise... τη στιγμή που βλέπω ένα ζευγάρι να κοιτάζει το τέλος και να κλαίει και κλαίω για αυτούς και τη δύναμη που έχει αυτός που στέκεται δυνατός και ο άλλος που δέχεται την απεριόριστη συμπαράσταση χωρίς να βάζειν τον εαυτό του στη διαδικασία της λύπησης, από φόβο μη γίνει φορτικός, γιατί η αγάπη ορίζεται με άλλες συντεταγμένες. Και μπαίνεις πάλι στο λούκι να κοιτάς πώς είναι να σου είναι κάποιος τόσο απαραίτητος ,και γίνεσαι κι εσύ απαραίτητος με το να είσαι εκεί να τον φροντίζεις, έτσι, για να έχεις κάτι να κάνεις, και μπαίνεις πάλι σε εκείνη την ωραία διαδικασία να τρέχεις γιατί σ αρέσει, και χαίρεσαι να σου λέει κάποιος ότι είσαι καλός, για να ξεχνιέσαι λίγο και να συνεχίζεις.
Αυτά καρδούλα μου. I have a paradise to dream of.
Everytime I close my eyes....

ΥΓ Το ήξερες πως όταν δε σε βλέπω μέσα στην ημέρα, σε βλέπω στον ύπνο μου; Χαμογελώ για αυτό. Γιατί αν αισθάνεσαι, γίνεσαι μεγαλύτερος άνθρωπος, χωρίς όμως να κακογερνάς. Και για κάποιο λόγο νομίζω πως η ηρεμία μέσα μου φαίνεται πλέον και στο πρόσωπό μου. Σαν να βλέπω τον εαυτό μου να κινείται πλέον με πιο σταθερό βήμα. Λιγότερο γρήγορο από το νεανικό ενθουσιώδες βάδισμα που είχα, αλλά πιο συνειδητοποιημένο, πιο αργό, για να απολαμβάνω το τι βλέπω, και τα παραστρατήματά μου είναι πιο συνειδητά. Ή έτσι τα βαφτίζω.

I didn't know I would change my opinion again,
but you move me in a way that I' ve never known,
you confuse me in a way that I've never known.

Τα ρεπό είναι η ευκαιρία μου στη ζωή, σκέφτομαι.
Έχω περάσει από διάφορες δουλειές με πολλή συνέπεια και αγωνία,
και στο τέλος δεν ξέρω αν μένει η επιβράβευση, η κούραση ή ο χαμένος χρόνος,
αλλά συνεχίζω να κάνω το ίδιο
και θέλω να γίνω ο χαλαρός άνθρωπος που κάνει τα πάντα γρήγορα και αποτελεσματικά χωρίς να σκάει και πολύ
ίσως γιατί δεν έχει νόημα να σκας για το παραμικρό,
μπορεί να μην έχει νόημα να σκας ούτε για τα μεγάλα πράγματα...

Αυτό το τραγούδι έχει τόση ένταση που όταν μάθω τις κινήσεις νιώθω πως θα το χορεύω και θα μπορώ να δείξω την ένταση και στους γύρω μου, γιατί μου αρέσει να βλέπω να χορεύουν και να νομίζω πως βλέπω τι νιώθουν- δεν είναι οι κινήσεις μόνο, ούτε η μουσική, είναι εκείνο το κάτι ανάμεσα.

Και θέλω κάποιον σαν τη μαμά μου να με καθοδηγήσει και να με βάλει στον ίσιο δρόμο, όταν ξεστρατίζω και τεμπελιάζω και χάνομαι στην κούραση και τα πολλά πάρε-δώσε.

Νιώθω αποδοτική αλλά κατά βάθος θέλω να κερδίζω κάτι από ότι κάνω, κι έτσι λέω πως ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις και κινείσαι.

Και μετά έρχονται οι υποχρεώσεις και τα γλυκά σου μάτια που με κοιτάζουν στο τέλος της ημέρας. Ή που δε με κοιτάζουν και αναρωτιέμαι τι να βλέπουν. Και μετά κλείνω και τα δικά μου και ονειρεύομαι να σε συναντήσω και στον ύπνο μου.

Αυτά.

Μια μέρα ρεπό και πάλι, για να συνειδητοποιήσεις και πάλι δυο τρία πράγματα που η ζωή σου φέρνει στο πιάτο, και άλλα τόσα, που δε στα φέρνει στο πιάτο.
Είναι που κάποια τραγούδια τα βαφτίζεις τραγούδια δικά σου, απλά και μόνο γιατι παρέα τους έχεις φτάσει στις μεγαλύτερες αποφάσεις της ζωής σου.
Είναι που θέλεις τον άλλον ελεύθερο και γεμάτο, και παρόλ αυτά να επιλέγει να είναι μαζί σου. Γιατί κανείς αξιοπρεπής δε θέλει κάποιον δεμένο στο μαντρί, και να νομίζει πως είναι δικός του. Το θέμα είναι ο άλλος να έχει δέκα επιλογές, και όμως η νούμερο ένα να είσαι εσύ. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι προτεραιοτήτων και ρίσκων. Ποντάρεις και απολαμβάνεις, ή ποντάρεις και ξαναξεκινάς. Τις μάρκες τις φτιάχνεις εσύ, ανάλογα με το πόσα έχεις να δώσεις- και το πόσα είσαι διατεθειμμένος να χάσεις.
Ο καιρός έχει γυρίσματα που δεν τα ορίζουμε πάντα.
Συνειδητοποιείς τη ζωή σου πιο εύκολα όταν προσπαθείς να την εξηγήσεις τι κάνεις σε κάποιον που δε βλέπεις συχνά. Γιατί εκεί αναγκάζεσαι να δεις το ζουμί της υπόθεσης.
Η κρατική τηλεόραση είναι η μόνη που αξίζει, και συνειδητοποιείς ότι από τότε που ξεκίνησε η ιδιωτική τηλεόραση, κάτι χάλασε στις ψυχές. Ή απλά η ιδιωτική δίνει βήμα και στους ανόητους να εκθέσουν τη βλακεία που υπάρχει αλλά δε θέλεις να τη δεις.
Το ίντερνετ και η επίπλαστη διασκέδαση, ενώ η ζωή είναι εν τέλει εκεί έξω.
Είναι ωραίο να σε χαιρετάνε άνθρωποι που δε σε ξέρουν, σα να θέλουν απλά με αυτό τον τρόπο να σε γνωρίσουν... Και να ντρεπεσαι να τους ρωτησεις, μα εσύ ποιος είσαι? Και απλά να τους χαιρετάς.
Οι εποχές αλλάζουν, κι εσύ κλεισμένος μέσα σε ένα κτίριο, ανεβοκατεβαίνεις σκάλες, όμως παντού αφήνεις ένα κομμάτι σου και δεν πειράζει αν είναι σε μια παραλία ή σε ένα κτιριο, σημασία έχει ότι έχεις να αφήσεις κάτι.
Ξαναπερνάς από μια διαδρομή που έκανες για καιρό, δε το θυμάται κανείς, παρά μόνο εσύ, αλλά και πάλι αυτό δεν πειράζει.
Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από ένα μιλκσέικ δίπλα στη θάλασσα και από τη αίσθηση ότι δε θα πετάξεις κάτι στα σκουπίδια αν πρώτα δεν προσπαθήσεις με τα χίλια δυο μέσα να το επιδιορθώσεις.
Κάτι για το οποίο έχεις κοπιάσει, δεν το πετάς, έτσι δεν είναι?
Σημασία για μένα τελικά στη ζωή μου έχει να έχεις ανθρώπους πλάι σου. Και να μπορείς, όχι πάντα, αλλά τις περισσότερες φορές να ακουμπήσεις πάνω τους. Ορίζομαι από τους ανθρώπους μου, είτε είναι κοντά μου είτε όχι. Στο τέλος εκεί καταλήγεις, εκεί ακουμπάς, εκείνοι σου μένουν, όταν έρχεται κάτι δύσκολο. Είναι οικογένειά σου οτιδήποτε φτιάχνεις και κρατάει, από τα είκοσι και μετά.
Λατρεύω τα ρεπό και το ελεύθερο μισάωρο πριν να ξεκινήσουν οι δουλειές.
Και λατρεύω τους ανθρώπους που ξέρουν τι θέλουν και δεν παραπονιούνται στα δύσκολα.
Μου αρέσει να βλέπω στο δρόμο μου ανθρώπους που να θαυμάζω. I wannnabe like them, μου δίνουν ερεθίσματα να αλλάζω.
Και μ αρέσει να δίνω ερεθίσματα και στους άλλους.
Και μ αρέσει να καταρρίπτω τις πρώτες εντυπωσεις και να γνωρίζω κάποιους που αρχικά φαίνονταν βαρετοί ή ανούσιοι. Ο πιο βαρετός, εκ πρώτης όψεως, άνθρωπος, μπορεί να έχει πολλά να σου μάθει. Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες, και να εκτιμάς εκείνους που θα σε φέρουν ενίοτε σε δύσκολη θέση. Δεν είναι απαραίτητα για κακό δικό σου.
Είναι αστείο να σκέφτεσαι πώς η ζωή σε φέρνει ξανά μαζί με κάποιους ανθρώπους ξανά, σε άλλες καταστάσεις, και όλα αυτά να είναι απλά ένα θέμα τύχης. 
Καλημέρα στο μεγάλο κιτρινωπό φεγγάρι της χτεσινής βραδιάς, και καλημέρα σε όσα έρχονται.
I don't care για πολλά, φτάνει που είμαι υγιής για να τα αντιμετωπίσω.
Οι δοκιμασίες ζόρικες, αλλά ευπρόσδεκτες. Να μη φοβάσαι αυτό που δε θες να δεις. Να το κοιτάς και ό,τι γίνει.
Ε, και τι έγινε;
Κι αν κάτι στραβώνει, it's alright. Μπορείς να φτιάξεις και πάλι την εξίσωση, αλλάζοντας τις παραμέτρους.
Είναι σχεδόν αστείο να σκέφτεσαι τον εαυτό σου τόσο ατρόμητο, και την ίδια στιγμή να νιώθεις παιδί. Και οι φράσεις φαίνονται ίδιες, όσες σελίδες κι αν γράψεις. Γιατί το θέμα εν τέλει είναι να γουστάρεις.

Σαν ένα μικρόβιο να λανθάνει εντός μου και κάθε λίγο, πάνω που νομίζω πως πέθανε, ή έπεσε σε χειμερία νάρκη, όλο και κάτι βρίσκεται να μου το θυμίσει. Κυκλοφορεί μέσα μου θανάσιμα, χτυποκάρδι, και να πάλι προσευχές, και να πάλι στο μηδέν, να προσπαθώ να νικήσω τη λογική με τα θέλω μου και σ αυτή τη μάχη να βρίσκομαι πάντα εκτεθειμμένη, σαν να προσπαθεί κάποιος διαβολικά να με εξοντώσει, είναι τρομερό να πιστεύεις ότι δεν εξαρτάται από σένα απλά και μόνο γιατί φοβάσαι τρομερά να παραδεχτείς πως η απόφαση είναι στα χέρια σου. Δεν έχω λόγια πια, κουράστηκα τόσο πολύ Θεέ μου, γιατί μου δίνεις όσα μπορώ να αντέξω; Δοκίμασέ με, δοκίμασέ με, αλλά στο τέλος θέλω την αλήθεια. Μόνο που ανυπομονώ, γιατί αυτός ο κόμπος στο λαιμό με πνίγει, με καθηλώνει, μου θολώνει ό,τι προσπαθώ να ξεκαθαρίσω. Κι έχει έρθει ο μήνας της διορίας μου, αλλά εγώ δεν κυνηγάω το χρόνο, κυνηγάω αυτή τη γαμημένη αλήθεια.

Δεν υπάρχει χειρότερο μικρόβιο από την αμφιβολία.
Και δεν υπάρχει χειρότερη κατάρα από το να μη μπορείς να ξεχάσεις.
Ή τουλάχιστον έτσι νιώθω τώρα.
Λαχταράω όσο τίποτε άλλο έναν βαθύ, ήσυχο ύπνο.

Suffer the weight or get buried by it
Αναρωτιέμαι για τη θλίψη των ποιημάτων της Δημουλά και την άρνησή μου πλέον να τα διαβάσω.
Άρνηση να πιάσω στα χέρια μο οτιδήποτε θλιμμένο, σαν άμυνα, σαν απόσταση που θέλω να πάρω από τα μη ειπωμένα.
Στο μυαλό μου εικόνες και σκέψεις που δε θέλω να συνεχιστούν,
και μετά η αγωνία της αλήθειας.
Σταυροδρόμι δύσκολο, να ανεχτώ ή να πουλήσω όσο-όσο;
Κι αν αλλάξεις δρόμο, τι σε περιμένει στη στροφή;
Εμπιστεύεσαι πιο πολύ το ένστικτό σου, το πάθος σου ή τη λογική σου;
Και μήπως κατευθύνεις το ένστικτό σου με βάση τα πάθη σου;
Όταν κάτι σε τρελαίνει, κάνεις ότι δεν το βλέπεις, για να μπορέσεις να είσαι ήρεμος.
Μην ταράζεσαι, λέω μέσα μου.
Τα τελευταία μαθήματα είναι ότι αν δε θέλω κάτι να συμβεί, δεν πρέπει να το θέτω καν στο τραπέζι.
Αν θέλω κάτι, πρέπει να φτύσω αίμα για να το έχω.
Με έναν τρόπο που να φτύνεις αίμα και να μη το βλέπει κανείς, ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός.
Σε σιγοτρώνε αυτές οι αντιστάσεις.
Σε όλα αυτά πρέπει να διατηρείς ένα στωικό χαμόγελο- ειρωνεία ή νίκη;
Μου λείπει η ατέλειωτη περισυλλογή. Φαντάζει πολυτέλεια, στο πλήθος των σκέψεών μου, το να ασχοληθώ ενδελεχώς με κάτι. Και ωστόσο δεν ασχολούμαι με πολλά.
Ως τώρα έχω μάθει πως σημασία έχει το τελικό αποτέλεσμα, no matter what.
Τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι, λένε, κι ίσως το χρησιμοποιώ για καθησύχασμα.
Θέλω μια απάντηση στις ερωτήσεις μου, από κάποιον που να το δει απ' έξω.
Θέλω μια συζήτηση με τον εαυτό μου σαν να μην υπήρχα εγώ στο ανάμεσα.
Τι επιλέγεις να κάνεις όταν όλα σου φαίνονται ερωτηματικά....
Με ό,τι και να έχεις να παλέψεις, σημασία έχει να  αποφασίσεις αν θα πάρεις την αγωνία σου και θα φύγεις, ή αν θα κάτσεις να δεις μέχρι το τέλος.
Suffer the weight or get buried by it.

Θα ακούσω λοιπόν στο repeat την αγαπημένη μελωδία εκείνης της διαμονής στο νησί μέχρι να αποφασίσω.

Give me repos and I 'll shine again!

I wannabe where I simply belong. Πρωί με ρεπό, η αγαπημένη μου σκέψη, καφές με καμία προοπτική δουλειάς για τις επόμενες λίγες ώρες. Δουλειές νοικοκυριού για τις οποίες αποφάσισα να μην ξαναγκρινιάξω, αν δε θέλω δε θα τις κάνω, τέλος. Γκρίνια τέλος, αποφάσισα. Τις τελευταίες μέρες έχω μια βαθιά αίσθηση ηρεμίας και ικανοποίησης, σαν τίποτα να μην με τραντάζει. Μου αρέσει να ανανεώνομαι, να είμαι κάπως πιο βολικός άνθρωπος. Αυτό που θέλω θα το κάνω έτσι κι αλλιώς, δεν πιέζομαι άρα δε γκρινιάζω.
Χρειάζομαι ένα πρόγραμμα, φαντάζομαι, για να ξορκίσω κάπως τις μέρες που περνάνε τόσο αθόρυβα και μετά θα τελειώσει και ο Μάης, και έχω βρει επιτέλους καινούρια τραγούδια που να μου αρέσουν, τελείωσε η στείρα περίοδος αναπαραγωγής των ίδιων και των ίδιων, και παλεύω με το χθεσινοβραδινό κουνούπι να μην με τσιμπήσει.... και μου αρέσει πολύ να ξεφεύγω λίγο από τον μικρόκοσμό μου και  να τριγυρίζω από εδώ κι από εκεί σε στενά και λεωφόρους που κάποτε ξαναπερπάτησα, με ανανεώνει κάθε φευγιό και κάθε επιστροφή, και για πρώτη φορά στη ζωή μου σκέφτομαι πως κάνοντας ό,τι κάνω, έχω στο μυαλό μου με σαφήνεια γιατί το κάνω, και πού θέλω να φτάσω, και ακόμα κι αν δε φτάσω, it's ok, ξέρω τι θυσιάζω και τι μπορώ να θυσιάσω. Είναι ωραίο να αναμιγνύεσαι με διάφορους τρόπους στις ζωές των άλλων, και είναι ωραίο να ονειρεύεσαι λιακάδα και νησί και θάλασσα, ακόμα κι όταν έξω έχει συννεφιά και τίποτα δεν προμηνύει καλοκαίρι- για σήμερα.

Μετρώ τα κύματα.

Κάθε φορά που επιστρέφω σε αυτό εδώ το μπαλκόνι, ανανεώνεται το μυαλό μου και στο τέλος μού βγαίνει ένα χαμόγελο από βαθιά. Και μια μεγάλη ανάσα ανακούφισης. Ανακούφιση που όσα κι αν περνάμε, είμαστε καλά για να τα αντιμετωπίζουμε. Οι καταστάσεις στη ζωή όλων όσων ξέρω έχουν αλλάξει, κοιτάζω αμήχανα και συνειδητοποιώ πως όταν χάνεσαι είναι πιο εύκολο να χαθείς, αποποινικοποιείς κάποια πράγματα, η άγρυπνη ματιά των άλλων ανθρώπων σε προστατεύει ενίοτε από το να πέσεις σε βούρκο, και σε αναγκάζει να σταθείς στα πόδια σου από πείσμα, ίσως. Η αποστασιοποίηση είναι ωραία λύση, έλεγα πάντα, αλλά να που κάποιες φορές πρέπει να χωθείς ανάμεσα στους άλλους για να ορίσεις τον εαυτό σου.
Σήμερα αναρωτιόμουν τι σημασία έχει να δω τον ουροσυλλέκτη του ζητιάνου, και σκεφτόμουν πως αντί να έχουν το βλέμμα της λύπησης στην πινακίδα "πεινάω", υπάρχουν άνθρωποι που συμπάσχουν και λένε από μέσα τους "κι εγώ πεινάω". Η βόλτα στην παλιά αγαπημένη μου συνοικία, ίδια ώρα, πάντα Κυριακή, σε κάποιο ημι-ηλιόλουστο τραπεζάκι μιας ερημική καφετέριας, μού θυμίζει πάντα τι ήμουν και τι είμαι, και όσο κι αν εξουδετερώνομαι από την καθημερινότητα, όσο κι αν πασχίζει η ρουτίνα και η πίεση να με κάνει έναν βαρετό ενήλικα, εγώ νιώθω πάντα, μα πάντα, ένα μικρό παιδί που απλά το έχουν ρίξει τα βαθιά και κολυμπάει σα χαζό, ξέροντας πως όπου να' ναι και πάλι, θα έρθει κάποιος να του μάθει να επιπλέει.

Μετά από μια ωραία επιτυχία, από μια συνειδητοποίηση ότι αυτό που διακινδυνεύεις από βλακεία να χάσεις, αξίζει να το κρατήσεις όσο μπορείς, και μετά από λίγο αλκοόλ με βρεγμένα από τη βροχή χέρια, φτάνει σάββατο, μετά από μια κουραστική εβδομάδα, έρχεται η αποζημίωση, και το σώμα ξεκουράζεται όσο δεν πάει, το μυαλό καθαρίζει όσο μπορεί, και εύχεσαι να μπορείς πάντα να έχεις ένα καταφύγιο όπου να μπορείς να τρυπώνεις πού και πού για να ορίζεις εκ νέου τον τρόπο που σκέφτεσαι και πράττεις. Κατά βάθος έχω τεράστια ευγνωμοσύνη για όλα όσα ζω, ωραία και άσχημα, γιατί μέχρι τώρα έχω μάθει πως η προσαρμογή δεν χαρίζεται εύκολα, αλλά στο τέλος αποκτιέται και σε συντροφεύει πολύ γλυκά. Αρκεί να έχεις υπομονή, πείσμα, ή ίσως και φόβο να τα παρατήσεις. Και η αυτοπεποίθηση είναι κάτι που δεν το έχω εξαρχής, ίσα ίσα, υπολείπομαι ενδεχομένως σε αυτό, με τον καιρό όμως, όταν την αποκτώ, δεν μπορεί κανείς εύκολα να με κάνει να την αμφισβητώ. Και αύριο έρχεται μια ωραία Κυριακή. Και ο καιρός περνάει, και οι περίοδοι της ζωής μου εναλλάσσονται σχετικά ομαλά, και μεγαλώνω με έναν τρόπο που δε με κάνει να ζηλεύω τα μικρά στο μετρό και στα μπαράκια, ίσως γιατί αναγνωρίζω τα πλεονεκτήματα της ζύμωσης. Και γιατί δεν πιστεύω ότι όταν μεγαλώνεις παύεις να διεκδικείς. Γερνάς όχι όταν οι ρυτίδες πιάνουν μόνιμο χώρο κάτω από τα μάτια σου, αλλά όταν πιστεύεις ότι δεν έχεις κάτι παραπάνω να κερδίσεις από την κάθε σου μέρα.

Επιστρέφοντας, κρατάω στο αριστερό μου χέρι ένα μεγάλο κενό ασυνεννοησίας ή μάλλον ξενέρωτης συνεννόησης (για να μην εμπίπτω σε αχαριστία), και στο δεξί ένα χαμόγελο που δε λέει να βγει προς τα έξω, γιατί δεν βγαίνει από μέσα. Να νιώθεις πως ό,τι πεις μπορεί να σχολιαστεί εναντίον σου, να συνειδητοποιείς ότι κάποιος που θαύμαζες πιθανώς είναι μαλάκας, να ξυπνάς το πρωί και να μην έχεις όρεξη να μπεις πάλι σ εκείνο το χαμό που κανείς δε λέει εύκολα ευχαριστώ, κι όταν το λέει νιώθεις ότι δεν έχεις ανταποκριθεί επάξια για να το αξίζεις, και λες στον εαυτό σου πως δε φταις εσύ για τις δυσπραγίες των άλλων, ούτε είσαι υποχρεωμένος να τα ξέρεις όλα, dear darkness, είναι χαρά θεού έξω και εγώ ζω με φόβο Θεού καθημερινά, τη μια χαίρεσαι που ζεις αυτό που ήθελες, και μετά ψάχνεις έναν έστω μικρό λόγο να χαίρεσαι που ζεις έτσι. Αλλά δε βαριέσαι, ξέρω πως όλα με τον καιρό στρώνουν. Όπως πάντα.

Dear darkness
Dear darkness
Won't you cover, cover
Me again?

 «Έρχεται μια μέρα όπου η μεγαλειότητά μας, ο εαυτός μας, είναι ανάγκη να περάσει στην αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά, για ν' αποφασίσει πάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του, δηλαδή να ασχοληθεί με το μέλλον του...».Τ.Αθανασιάδης

Wishful thinkings ανακατεμένα, γιατί η συνοχή του λόγου δεν είναι πάντα το ζητούμενο.

Στην καινούρια δουλειά δεν γίνομαι κομμάτι των ανθρώπων που αναλαμβάνω να βοηθήσω, και ούτε κι αυτοί γίνονται τόσο κομμάτι μου. Άγνωστο το αίτιο. Επιστρεφοντας σπίτι ξεχνάω τους πάντες και τα πάντα. Σαν να είναι λίγο πιο βαρετοί, λίγο πιο κενοί αυτοί οι άνθρωποι, ίσως να είναι απλά μουδιασμένοι. Δουλεύω σε ένα χώρο που υποτίθεται πως προκαλεί συγκινήσεις και απορώ που σπάνια βλέπω ανθρώπους να κλαίνε. Η ψυχραιμία τους μού είνα ξένη. Σαν να σε ευνουχίζει λίγο αυτός ο καθωσπρεπισμός της επιστήμης που πλανάται στον αέρα. Εγώ όμως δε γουστάρω να το παίζω επιστήμονας. Με ξενερώνει κάπως αυτή η επίδειξη γνώσης, αυτές οι θεωρητικές συζητήσεις πάνω από το κεφάλι του άλλου. Εν τέλει μου αρέσει ακόμα και να παραδέχομαι πως ξενερώνω, μάλλον γιατί έτσι μόνο θυμάμαι πλέον ότι θέλω κάτι παραπάνω.


Σ' έχω διαλέξει 
να σ αναστήσω,
να σου μιλήσω
και να σε πείσω,
να δραπετεύσουμε μαζί,
και δεν το ξέρεις.

http://www.youtube.com/watch?v=DV0WGo_iSh0

Release me from your spell....

Heaven is inside you,
heaven when I ride you,
heaven, do you want me,
is heaven just in my mind?


Σε ένα στίχο αφιερώνομαι απόψε, που πάντοτε πίστευα ότι αναρωτιόταν is hell just in my mind?...



Βράδυ καλοκαιριού, σε χαρτιά αλληλογραφίας που ποτέ δε θα γράψω σε αυτό το δωμάτιο, ίσως γιατί δε με εμπνέει, ίσως γιατί είναι πολύ καλοκαίρι για να κλείσω το μέσα μου σε ένα μόνο δωμάτιο, ίσως γιατί μου λείπει η ιδιωτικότητα ή το μοίρασμα της ιδιωτικότητας. Θέλω αιώρες και ανάλαφρα ρούχα, και μετά τακούνια και παντελόνες ανάλαφρες, και μουσικές που θα έχω επιλέξει, και μια αίσθηση απαλότητας και ερωτισμού, όταν σε φυσάει το αεράκι. Τις προάλλες σε συνάντησα μέσα σε μια αμηχανία που είχα ξεχάσει, ξέρω πως πια προτιμώ την ηρεμία αλλά η ένταση εκείνη με έκανε πάντα να νιώθω λίγο πιο κοντά στο "ζωντανός", κι απ' την άλλη γυρίζω με πλάτη στον τοίχο όλα όσα θέλω να αποφύγω, κι ας μην καταλαβαίνεις εσύ το γιατί. Είναι που η πολυπλοκότητα σε κάνει λίγο πιο kinky, και θέλεις να νιώθεις στιγμιαία έτσι όταν στην καθημερινότητά σου το παίζεις ένας ταπεινός φιλεύσπλαχνος άνθρωπος. Δε λυπάμαι εύκολα τους ανθρώπους.

Μου λείπεις κι ας είσαι δίπλα. Και μου λείπει και ο εαυτός μου, ο χρόνος που θέλω να έχω, και όταν τον έχω τον ξοδεύω σε οτιδήποτε δεν απαιτεί οργάνωση και συγκέντρωση. Άρνηση.

Το καλύτερό μου, να γυρίζω το τιμόνι και να ακούω Τάνια, σαν να μαθαίνω εξαρχής τον εαυτό μου, σαν να γυρίζω με άλλο τρόπο στους δρόμους που κάποτε αλώνιζα σαν παιδί. Μπορεί να μην το ξέρεις, αλλά σ' έχω διαλέξει, δεν είναι τυχαίο που βρίσκομαι εδώ, και δεν είναι τυχαίο οτιδήποτε συμβαίνει στο εξής. 

Γελάς με τα γενόμενα. Γίνεται λύση ανάγκης, το να εκπέμψεις μια μικρή σιγουριά ότι εσένα δε σου συμβαίνει. Όπως σε όλες τις καταστάσεις, μέχρι να χτυπήσει τη δική σου πόρτα. Κάποιος διασπείρει έναν ιό, και το θέμα σε κάνει να γελάς μέχρι να τύχει σε κάποιο δικό σου άνθρωπο. Μέχρι να δεις ότι ένας από αυτούς τους χίλιους είναι ο γείτονάς σου, ο φίλος σου, ο φίλος του φίλου σου, ο πατέρας ενός παιδιού. Δε θέλω να γελάω όταν ακούω τα σχετικά αστειάκια που κρύβουν κατά βάθος την έλλειψη πάθους, την κακόγουστη εκτόνωση ανθρώπινων απωθημένων σε εξαρτημένα κορμιά για να κατορθώσουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους λίγο λιγότερο καταπιεσμένοι, προτιμώ να σιωπώ για τα θύματα των περιστάσεων, και για τις κουβέντες μέσα στα σπίτια, που αν είχαν γίνει, θα είχαν αποτρέψει στο κλείσιμό τους.
Στην τελική καθένας ξεδίνει κάπου. Το πού ξεδίνω εγώ όμως δεν έχει δικαίωμα να επηρεάζει με κανένα σοβαρό τρόπο εσένα.
Κι έχω καθημερινά και μια καινούρια πρόκληση να με περιμένει, και οι απαιτήσεις αυξάνονται όπως και να το κάνεις, και μέσα στα ανεβοκατεβάσματα στις σκάλες, αναρωτιέμαι αν αυτό είναι που πραγματικά θέλω, δε βαριέσαι όμως, θα περάσει κι αυτό. Νιώθω λίγο πιο ελεύθερη όταν πείθω για λίγο τον εαυτό μου ότι θα μπορώ πάντα να αλλάξω γνώμη. Δεν επενδύεις ποτέ με αυτή την ιδέα στο κεφάλι σου, αλλά να, μπορείς να ξεφεύγεις λίγο την ώρα που πήζεις, πιστεύοντας ότι δε θα είναι για πάντα.
Στην ουσία χρειάζομαι κάποιον να θαυμάζω.
Από κοντά, πολύ δύσκολα βρίσκεις κάποιον που να αξίζει ολοκληρωτικά να τον θαυμάζεις. Ίσως γιατί οι αξιοθαύμαστοι ξέρουν να το κρύβουν καλά. Ή γιατί έχεις γίνει αυστηρός στις κρίσεις σου.
Οι κόποι και τα τιμήματα πάντα κοστίζουν, το θέμα είναι πώς κοστολογείς εσύ στο δούναι και λαβείν.
Ανυπομονώ έναν βαθύ πολύωρο ύπνο.
Και ανυπομονώ να βρω κάποιον στο καινούριο μου περιβάλλον στον οποίο να μπορώ να ξεδίνω κι εγώ.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει...

Μετράς τι έκανες σήμερα και ο λογαριασμός βγαίνει στο αφορολόγητο, και βλέπεις το χαμό σε αυτό που λέγεται και νιώθεις σπίτι σου, και θα το συμμαζέψεις και μετά θα αποκοιμηθείς σαν να μην υπήρξαν ποτέ εκείνες οι μακρινές μέρες που περίμενες, δεν είναι όλα ρόδινα αλλά στο ταξίδι της ενηλικίωσης έμαθες πως όταν θέλεις να πάρεις πράγματα από καθεμιά κατάσταση, πρέπει να επινοείς λύσεις και να τις ρίχνεις στο τραπέζι. Κι ας μη  σε ακούει κανείς, το να είσαι μάχιμος σημαίνει ότι έχεις κι άλλα να κερδίσεις.
Απόψε έχω σιγουριά πως μόλις κλείσω τα μάτια θα ταξιδέψω σε απίστευτα όνειρα.  Μερικές φορές κοιμάσαι γιατί πρέπει να ξυπνήσεις νωρίς, μερικές φορές κοιμάσαι γιατί δεν έχεις τι άλλο να κάνεις, άλλες φορές είσαι τόσο πτώμα που δεν το σκέφτεσαι καν και λειτουργείς σα ρομποτάκι, και μερικές φορές πέφτεις για ύπνο γιατί πραγματικά πιστεύεις ότι σου αξίζει. Σαν το έπαθλο μιας ωραίας μέρας. Και τότε το απολαμβάνεις.

Ξυπνάς, επτά και μισή στο ρολόι, το βιολογικό ρολόι χτύπησε κι ανοίγεις τα μάτια, έξω ήλιος, αεράκι καθαρό, δε χρειάζεται να φύγεις για δουλειά, θα κάνεις ένα ωραίο μπάνιο και μετά δουλειές, ή πρώτα δουλειές και μετά το μπανάκι, και είσαι ευτυχισμένος που μπορείς να απολαύσεις ένα τέτοιο πρωινό, κάποιοι έχουν μια δουλειά ήρεμη και εσύ μια δουλειά αγχωτική, δεν ξέρεις τι προτιμάς, κάτι σε εξιτάρει σε όλο αυτό, σε κάνει να απολαμβάνεις ακόμα περισσότερο την υγεία σου και τις δυνατότητές σου, κι εκεί κάπου ανάμεσα στις κεραίες των απέναντι οροφών, βλέπεις το ζωντανό γαλάζιο και αναρωτιέσαι αν σε βλέπει κάποιος από εκεί πάνω, και χαμογελάς, είναι μια ωραία μέρα και σήμερα, και ξαναχαμογελάς, πας να πλύνεις τα πιάτα, να ανοίξεις διάπλατα τα παράθυρα, να βάλεις χρώμα και φως, όσο μεγαλώνεις νιώθεις την ευτυχία της νοικοκυράς που ξυπνάει νωρίς για να τακτοποιήσει τις δουλειές της, κάποτε δεν καταλάβαινες τι κερδίζει μέσα από τον κόπο της, τώρα όμως καταλαβαίνεις। Η καλύτερη ψυχοθεραπεία είναι το απόσταγμα ενός ωραίου πρωινού που έχεις κοπιάσει για να κάνεις το σπίτι σου να φαίνεται λίγο πιο σπίτι σου।

Καμιά φορά αναρωτιέσαι αν το σώμα σου είναι φυλακή για το μυαλό σου। Δεν είναι, λέω। Θαυμάζω τους ανθρώπους που βλέπω αφοσιωμένους σε μια προσπάθεια συγκεντρωμένη, οι καρποί των προσπαθειών τους ήδη φαίνονται, το ζόρι τους βγαίνει ευκολότερα όταν προοδεύουν, κι είναι άνθρωποι που κινούνται αφανώς και γι αυτό τους χαίρομαι ακόμη περισσότερο।
Άραγε πώς είναι να ζεις με μια φαρέτρα πάνω από το μέλλον σου να περιμένεις να δεις αν θα σε στοχεύσει; Δε νιώθω λύπηση για τους ανθρώπους με προβλήματα υγείας, ούτε νιώθω άσχημα που εγώ δεν έχω, ίσα ίσα τους θαυμάζω όταν ζουν με τα θέματά τους χωρίς να τα θεωρούν κουσούρια τους।
Μακάρι να μην κουραστώ ποτέ από αυτό που μου αρέσει και λέγεται προσφορά।
Προσπαθώ να έχω μια απαλότητα σε κάθε κίνηση, να προσεγγίζω, να μη χάνω το δίκιο μου με εκνευρισμό, να παραμένω ο άνθρωπος που εξαρχής θαύμαζα να είμαι και ήθελα να γίνω।
Καμιά φορά εκεί κάτω από το υπόστεγο της λεωφόρου μού έρχεται η φράση "θέλω να γίνω εκείνος που ήμουν όταν ήθελα να γίνω αυτό που είμαι τώρα" και μετά στο γνωστό φανάρι δε βρίσκω και ουσιώδεις διαφορές ανάμεσα στους δύο εαυτούς μου।
Βλέποντας μια ταινία με υποχθόνια σχέδια αναρωτιέμαι πού βρίσκεται η κινητήριος δύναμη της απάτης, και θέλω με μανία να βυθιστώ ακόμη περισσότερο στον δικό μου κόσμο που νιώθω πως μέσα στην άγνοια προστατεύομαι από την κακοβουλία। Και λατρεύω τους φύλακες αγγέλους που πάντα εμφανίζονται και χωρίς να το ξέρουν φωτίζουν την καρδιά μου।
Δε λέω πολλά ευχαριστώ, όμως τα νιώθω και νομίζω είναι πιο ειλικρινές।
Καμιά φορά λέω παραπάνω ευχαριστώ από όσα πρέπει। Καταντάει κουραστικό।
Γυρίζοντας πίσω, όταν μού έλεγαν πως όλα όσα περνάς κάποια στιγμή σού φαίνονται τόσο μα τόσο μακρινά, κι έλεγα αποκλείεται, τώρα πια έρχομαι να συμφωνήσω। Φτάνει μια στιγμή που τα ζόρια που πέρασες τα βαφτίζεις εμπειρίες, και είναι τόσο απίστευτο που μπορείς να μιλάς για καταστάσεις που σε έφτασαν στα όριά σου, και τις περιγράφεις σχεδόν γελώντας। Και δε σου έρχεται να κλάψεις πια। Σαν μια επιλεκτική μνήμη επιβίωσης, μια φυσική επιλογή καλών αναμνήσεων, μια ομοιόσταση ψυχική που δεν ξέρεις ποιος εφηύρε, και χαίρεσαι που εσύ τουλάχιστον, την έχεις।
Κάνω μια προσευχή ακόμη για όλα εκείνα που εύχομαι να μην πάνε στραβά। Μια δυνατή ακόμη προσευχή। Σαν όλες εκείνες που σιγολέω από μέσα μου το πρωί που ανοίγω τα μάτια, και όταν κλείνω τις πόρτες।
Δε γνωρίζω τι εστί φυλακή γιατί ακόμη κι όταν εγκλωβίστηκα σε καταστάσεις ή χώρους, δεν ένιωσα ποτέ το μυαλό μου να παγιδεύεται। Δεν γνωρίζω παγίδες, δεν υφίστανται παγίδες αν δε θέλεις να δικαιολογηθείς ότι παγιδεύτηκες।
Κάποιοι άνθρωποι θα ηθικοποιούν τις ανήθικες πράξεις τους εφόρου ζωής, και όπως λέγαμε προχθές κάτι τέτοιοι άνθρωποι χαλάνε το γενικό σύνολο, και είναι άσχημο να είσαι εσύ που χαλάς το μέσο όρο και να μην το ξέρεις।
Τις προάλλες μετάλαβα μαζί με το μοναδικό άτομο που τελευταία μου προκάλεσε θυμό και άσχημα συναισθήματα- κι ήταν μια σύμπτωση που σου θυμίζει πως υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνεις καλύτερος άνθρωπος- αν μπορείς।
Αυτά για σήμερα, γιατί θέλω να κυκλοφορήσω στους δρόμους απόψε, έχει μια βροχή και μια χειμωνίλα έξω, που με κάνει να θέλω να αποχαιρετήσω την εποχή που όσο κι αν με κάνει να γκρινιάζω, κατά βάθος την αγαπώ.

Τι θα μου έλεγες μπαμπά αν ήξερες?

Στο τέλος μιας ωραίας μέρας, κάνεις μια αποκάλυψη που σε τρώει। Γιατί για λίγα δευτερόλεπτα, ανάμεσα στα όμορφα τοπία και το θαλασσινό αεράκι, νιώθεις μια πίκρα।Μην μασάς, λέω, η ελπίδα σκοτώνει και τη μνήμη και τη θέληση, αφού έτσι νιώθεις, πρέπει να διεκδικήσεις την αλλαγή। Μεγαλώνεις, παιδί μου। Ψάχνεις τις αιτίες ανάμεσα σε μικρά καθημερινά πράγματα για να ονοματίσεις το κενό που δημιουργήθηκε κάπου στο ανάμεσα। Περιμένεις μια απόφαση από αλλού ειπωμένη, όταν εσύ διστάζεις να ζυγίσεις। Ας είσαι παράλογος, όπως λένε οι υπόλοιποι, όταν δε θέλεις πια να συμβιβαστείς με μια κακουχία, πρέπει να δεχτείς το τίμημα της απώλειας। Και να ρισκάρεις και να κάνεις σαματά। Κι ας μετανιώσεις μετά, ο φόβος φέρνει την μετάνοια, ο φόβος φέρνει και τις συμβατικές ζωές। Αλλά εσύ δε θέλεις να κοιμάσαι και να ξέρεις πως από φόβο βρίσκεσαι σε αυτό το κρεβάτι। Αυτό παιδί μου, να μην το φοβάσαι, να μιλάς όταν σε πνίγει το δίκιο και να αντιστέκεσαι στο φόβο των μικρών ανθρώπων। Και να κάνεις υπομονή παιδί μου, μέσα σε τέτοιες καταστάσεις θα υπομείνεις πράγματα, θέλει μαγκιά για να διατηρήσεις κάτι ζωντανό, τελείωσες το σχολείο παιδί μου και τώρα τα υπόλοιπα θα τα μάθεις στην πράξη। Δε σε φοβάμαι, να μη σε φοβάσαι। Όταν θα περάσει η λύπη της απώλειας, ένα κουρασμένο βράδυ θα χαμογελάσεις κρυφά που πέταξες ένα μεγάλο βάρος και δεν το άφησες να σε θάψει। Και θα σταματήσεις να περπατάς με σκυμμένο το κεφάλι। Η δύναμη ,παιδί μου, λειτουργεί αθροιστικά। Βρίσκεις λιγοστή δύναμη για να ξεκινήσεις, και μετά η υπόλοιπη έρχεται και σε βρίσκει μόνη της। Δεν τα γράφει στα βιβλία αυτά, γιατί είναι μυστικά που αποκαλύπτεις, στα τριάντα σου, στα δεκαπέντε σου, και αν είσαι λίγο πιο νωθρός, στα πενήντα σου। Αλλά εσύ βιάζεσαι για ανατροπές, έτσι δεν είναι? Μην κοιτάζεις ό,τι βλέπεις γύρω σου, τον εαυτό σου να κοιτάς και να πράττεις.

Αδιέξοδες προσωπικές ιστορίες, μέσα σε γενικό κλίμα καλών κριτικών, παγιδευμένος σε μια ακόμη μικροκοινωνία από την οποία θέλεις να ξεφύγεις αλλά δε μπορείς, από τη μία τα πας καλά και γυρίζεις σπίτι και βρίσκεις πάλι την ίδια γαμημένη αμφιβολία, κάθε μέρα και κάτι καινούριο, όχι, δε θέλω να το κάνω άλλο αυτό, θέλω λίγο να εκδικηθώ, λίγο να αποφασίσω τι θέλω να διεκδικήσω και τι θέλω να αφήσω, να αποφασίσω αν πρέπει τελικά να εγκαταλείψω ό,τι με πληγώνει, ή να το προσπαθήσω κι άλλο,। Υπάρχουν και χειρότερα αδιέξοδα στη ζωή, το ξέρω, αλλά κάθε αδιέξοδο κουβαλάει και μια μικρή πίκρα, και αυτή εδώ και μέρες δεν ξεπλένεται εύκολα। Δεν είναι καλό να είσαι συμπονετικός και εκεί πάντα, και αν δεν έχεις κάποιον να σε μάθει, τα μαθαίνεις μόνος σου। Και συνεχίζεις μέσα σε μια υπερένταση που ανυπομονείς να τελειώσει και μετά να βυθιστείς στο χαμό σου।

Χτυπάει το τηλέφωνο, δεν είμαι εδώ, κρύβομαι από οτιδήποτε θέλει να μάθει πώς είμαι και τι κάνω। Μια απεριόριστη λαχτάρα απομόνωσης, ησυχίας, να όπως αυτή, κανείς έξω από τα τζάμια μου που καθρεφτίζουν τη μικροζωή μου σε μια γειτονιά πυκνή, κακόγευστη। Οι διορίες δίνουν και παίρνουν στο κεφάλι μου, οι συγκρίσεις, οι άπιστες αμφιβολίες, τα πρέπει που με διατάζει μια βαθιά αίσθηση που ποτέ ως τώρα δεν με πρόδωσε, κι εγώ σε μια δίνη ερωτική, να δειλιάζω το αυτονόητο, να φοβάμαι να ξεποντάρω, κι αν τελικά κερδίσω? Σαν το λεωφορείο που το περιμένεις ώρα και έχεις δίλημμα αν θα το περιμένεις ή θα ξεκινήσεις ποδαράτα- δεν κινήθηκα όμως ποτέ με φόβο ατυχίας ή κακών συμπτώσεων, συμβαίνει κάτι μάλλον φυσιολογικό με τα χρόνια, έτσι που το άρωμά σου γίνεται συνήθεια, μαθαίνω να μην ποντάρω σε κανέναν και σε τίποτα, να μην έχω φόβο παρά μόνο φόβο Θεού, νιώθω ότι ακόμα κι αν αύριο εξαφανιστούν όλα μου τα πατήματα, θα ξυπνήσω και μετά τον καφέ μου, θα ξέρω πού να πάω, πώς να βαδίσω, σαν να ήξερα ανέκαθεν πως πέρα από τα πόδια μου δεν υπάρχει άλλο στήριγμα।
Συγκρίσεις επί χάρτου, επί εικόνας, επί ψυχών। Ατέλειωτα σκαψίματα σε μια ησυχία ζηλευτή, σαν αυτή που δε θέλεις ποτέ να σου διαταράξουν, κι έξω ξέσπασε μια κουφή καταιγίδα, για να κάνει πιο έντονη τη σιγή γύρω μου। Ετσι πάει। Έτσι πάει? । Γύρω μου ησυχία, εντός μου βυθός। Κάπου ανάμεσα στις καθημερινές εκπαιδευτικές διαδικασίες, όπως αποκαλώ σήμερα το καθετί που μου συμβαίνει, εκεί κάπου βαθαίνει μέσα μου μια μεγάλη αμφιβολία ότι κάτι δεν κάνω σωστά। Έχω καιρό να σε τσούξω λιγάκι, πληγή μου, και νομίζω πως είναι η ώρα για μια εξτρά παρέμβαση, λοιπόν। Βάζω τους τόνους στις λέξεις όπου θέλω, γιατί είναι από τα λίγα πράγματα στα οποία μπορώ να κάνω ό,τι θέλω। Κομ ιλ φό, ελληνιστί ψευτοαξιοπρεπής। Δεν σοβαροδείχνω, ούτε σοβαρεύω। Μέσα σε κάθε σοβαρή κατάσταση υποδύομαι ένα ώριμο ανθρωπάκι, και θα ξεδώσω μια μέρα, τόσο μα τόσο πολύ... Που δε θα με αναγνωρίζεις। Υπάρχουν πολλοί τρόποι να χάσεις κάτι, να στο κλέψουν ,να σου παραπέσει όταν δεν το κρατάς σφιχτά, ή να μην το θέλεις πια και να το αφήσεις, να το χαρίσεις ή να το πουλήσεις για να πάρεις αμαχητί κάτι καλύτερο। Δεν εμπίπτω σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις। Η συνιστώσα μου είναι ότι θα ήθελα μια μέρα να φύγω για να πω "χάρηκα" και να μην πω "φτάνει", αλλά έχω δυστυχώς ήδη πει "φτάνει"। Με συγχωρείς που δεν μπορώ να το κάνω πιο απλά, οι αποφάσεις δεν θέλανε ποτέ πολύ σκέψη, αλλά μια μέρα θα το κάνω τόσο αβίαστα, θα ξεποντάρω με μια κίνηση ματ, και θα σκορπίσω τις μάρκες μου στο δρόμο, ίσα ίσα για να περπατώ πια ανάλαφρα, να μην περιμένω τίποτα।

ΥΓ Για κάποιο λόγο, μετά την ταύτιση στον νταντ, αποκτώ και μια ταύτιση από μαμ, μια ταύτιση που θέλω αν προσαρμόσω όμως στα μέτρα μου। Γιατί τελικά δεν ξέρω αν κάνατε τόσο καλά। Η δική μου ζωή δεν είναι συμβόλαιο। Θα γίνει επιλογή μου μόνο όταν δεν θα έχω άλλη επιλογή।

Κυριακή, Πρωταπριλιά, και αναρωτιέμαι ποιος μου κάνει πλάκα... Μια υποψία ρεμπέτικης μελωδίας θέλει να ξεσπάσει από μέσα μου, εκεί ανάμεσα στα μικρούτσικα γράμματα του χάντμπουκ, που πρέπει να ξεκοκαλίσω σε ελάχιστες ώρες, προσεύχομαι λιγάκι και μετά ξεχνιέμαι και μετά βρίσκω να κάνω κάτι άλλο και μετά προσπαθώ να πεισμώσω, και τις σιχαίνομαι εκείνες τις Κυριακές που πρέπει να κλειστώ μέσα, και μετά νιώθω ευγνωμοσύνη που με περιμένουν μπόλικες Κυριακές σαν κι αυτή στη ζωή μου, και δε θέλω να κλείσω τα μάτια μου απόψε το βράδυ αν δεν τακτοποιήσω τις εκκρεμότητες που με ταλαιπωρούν, όταν γκρινιάζω δεν με καταλαβαίνουν γιατί νομίζουν ότι είμαι από εκείνους που φοβούνται, δε φοβάμαι όμως τόσο, νιώθω σαν να είμαι σε μια ζούγκλα και για κάποιον ανεξήγητα καλό λόγο, βρίσκεται κάποιος φύλακας που με καθοδηγεί και με βοηθά να επιβιώσω, και μετά ξαναενηλικιώνομαι, κάθε μέρα, κάθε χρόνο, και σιγολέω από μέσα μου πως αν δε γουσταρω κάτι να φύγω, και πρέπει να το προετοιμάσω, ή να την κάνω απρόοπτα, και με περιμένει κι εκείνο το κωλοβιβλίο ανοιχτό στο διπλανό δωμάτιο, αλλά μ αρέσει να δοκιμάζω καινούρια πράγματα και να προσπαθώ και να αποτυγχάνω ακόμα, με κάνει καλύτερο άνθρωπο, και υπόσχομαι σαν κάτι τέτοιες Κυριακές να βρίσκω πάντα κάτι καινούριο να με κινητοποιεί।

Μπέιμπι ντιντ ε μπάντ μπάντ θινγκ... Γιατί δεν έχουν όλα εξηγήσεις και καμιά φορά είσαι τόσο κουρασμένος που σου φαίνεται ότι όλα επιτρέπονται। Και είσαι τόσο πτώμα για να νιώσεις τύψεις που νομίζεις ότι απλά δικαιούσαι μια ατασθαλία। Και δεν ξέρεις καν τι σε ορίζει καλό και τι σε ορίζει κακό άνθρωπο। Ούτε αν μπορεί να σε ελαφρύνει μια συγνώμη। Και υπάρχουν κλίκες στις οποίες δεν θέλεις να μπεις, και προσπαθείς να μιλήσεις και να ακουστείς αλλά πέφτεις στο κενό, και δε δίνεις δεκάρα για την εφήμερη προσοχή που μπορεί να δώσει κάποιος, απλά για τα μάτια σου, και τρέχεις ασταμάτητα για να γίνεις καλός διεκπεραιωτής, και να νομίζεις ότι σου κόβει, αν τα καταφέρνεις καλά να κάνεις τις χαμαλοδουλειές, και μετα πέφτεις ξερός, νευριασμένος, θυμωμένος, και εύχεσαι να μπορούσες να ξεστροβίλιζες το κεφάλι σου και να ρχόταν ένας καλός δάσκαλος να σου δείξει από πού πρέπει να ξαναρχίσεις για να γεμίσεις τα κενά σου।
Και είναι κρίμα να συνειδητοποιείς πως οι έντονες αντιδράσεις συμπάθειας, είναι κάποτε παθολογικές, γιατί μπορεί να ακολουθήσουν εξίσου έντονες αντιδράσεις θυμού- είναι περίεργοι αυτοί οι άνθρωποι। Αλλά από έναν άνθρωπο που ζει μόνος, να τα περιμένεις όλα.

Μου αρέσει έτσι που μπαίνω στο θάλαμο τις Δευτέρες και μου λένε ότι τους έλειψα το σαββατοκύριακο, ή όταν μιλάνε με άλλους και μπαίνω και διακόπτουν για να με χαιρετήσουν, και που κάνω πλάκα μαζί τους και συνεννοούμαστε από το πουθενά και μετά γυρίζω πτώμα και ξεραίνομαι στον ύπνο με μια ευγνωμοσύνη που συναντώ χαμόγελα στους διαδρόμους και στους δρόμους της ζωής μου।

Φύγαμε.

Τρελαίνομαι να αγαπώ τα πάντα... Τον ήλιο που με καίει απειροελάχιστα από το παράθυρο, την λάμψη που αναβλύζει από μέσα μου όταν εισπράττω καλές κουβέντες και αναδραστικά λάμπω περισσότερο και εισπράττω ακόμα περισσότερη ευγένεια και καλοσύνη। Όπου και να πάω μπορώ να τα καταφέρω, με έναν ωραίο τρόπο το κλίμα γίνεται καλύτερο, και μετά έρχονται κάτι ωραία βράδια που μυρίζουν έντονα καλοκαίρι και στέκομαι στο μπαλκόνι μου, εκεί, όπως παλιά, να λατρεύω τη ζωή, να απολαμβάνω την κούραση μιας πανέμορφης μέρας, δεν υπάρχουν σκοτάδια όταν μπορείς να διακρίνεις το φως στους ανθρώπους, μπορεί να μην είναι όλα τέλεια αλλά η ευτυχία υπάρχει όταν εσύ μπορείς να τη δεις, και θα θελα να προλάβαινα να μοιραζόμουν αυτό το συναίσθημα περισσότερο με άλλους ανθρώπους αλλά έχω πειστεί πλέον ότι η δουλειά σου είναι το δεύτερο σπίτι σου και είναι υπέροχο να μη νιώθεις φιλοξενούμενος αλλά κάτοικος εκεί।
Αγαπώ να απολαμβάνω το καθετί, και τον τρόπο να μαθαίνω και τον τρόπο να ξαποστέλνω ενίοτε... Και την έλλειψη κόμπλεξ να παραδεχτώ τα λάθη μου, και τον αυτοσαρκασμό που σε κάνει ίσως στους άλλους αδύναμο αλλά κατά βάση σε κάνει πιο ακομπλεξάριστο στο τι θα πουν οι άλλοι, και ό,τι και να λες, έχει μια ωραία νύχτα απόψε και κρίμα σ αυτούς που ζορίζονται, αλλά κρίμα και σ αυτούς που ζορίζουν τον εαυτό τους χωρίς λόγο, επειδή δεν ξέρουν απλά να απολαμβάνουν। Ρακή, άσπρο πάτο και αεράκι γλυκό, και φύγαμε.

http://www.youtube.com/watch?v=rujxXOmYLUU

Ορισμένοι άνθρωποι επιμένουν να σε προσκαλούν- δηλαδή σε μπλέκουν- παρά τη θέλησή σου σε αποφάσεις ξένων, που δε σε αφορά να πάρεις।
Το ότι γνωρίζεις μια κατάσταση δε σημαίνει ούτε ότι μπορείς να κρίνεις αδέκαστα, ούτε ότι είσαι καλύτερος από εκείνον που κάνει τη μαλακία, ούτε ότι είσαι καλός άνθρωπος επειδή ενδιαφέρεσαι για τις υποθέσεις των άλλων।
Είναι απίστευτα ανακουφιστικό να μπορείς να πεις με μια κουβέντα σε κάποιον ότι είσαι σε βαριά διάθεση- δε λέγονται μερικά πράγματα, ή όσο κι αν τα μοιραστείς, αν είναι πολύ σοβαρά, δε ξαλαφρώνεις με τίποτα।
Και είναι ανακουφιστικό να σου ζητάνε να τους ακούσεις χωρίς να σου ζητάνε να πάρεις εσύ την απόφαση για εκείνους। Η ελευθερία είναι δίκοπο μαχαίρι, και όσο κι αν υποτίθεται ότι την αποζητούμε όλοι, για κάποιους είναι ένα μεγάλο βάσανο। Πολλοί αρέσκονται στο να θυματοποιούνται.
Και είναι και κάποια πράγματα που αναρωτιέσαι γιατί τα έμαθες।
Και είναι και κάποιες απαντήσεις, που ποτέ δεν ήθελες να τις πάρεις.

Εκεί στην άκρη του καναπέ που όλα τελειώνουν,
σ' αγαπώ,
καθώς γκρεμίζω το όλο μέσα μου και αρχίζω να ονειρεύομαι,
σ' αγαπώ,
οι σπίθες στα μάτια μου διαπερνάνε τους τοίχους και,
σ' αγαπώ,
εκεί που φοβάμαι κι εκεί που κλαίω κι εκεί που ξαναρχίζω τα παιχνίδια του μυαλού,
σ' αγαπώ,
εκεί που μεγαλώνω κι εκεί που ψάχνω να βρω τι ήμουν,
σ' αγαπώ,
εκεί που περπατούσα και δεν τριγυρνάω πια,
σ' αγαπώ,
εκεί που νευριάζω κι εξίσταμαι και σου φωνάζω και μετά σου ζητάω συγνώμη,
κι εκεί σ' αγαπώ,
κι εκεί που είσαι θέλω να έρχομαι και να σου ψιθυρίζω,
σ αγαπώ,
και αν πεθαίνει κάτι μέσα σου κι εγώ προσπαθώ να σε κάνω να ξεχάσεις,
σ' αγαπώ,
κι εκεί που η ψυχή μου κάνει τα ταξίδια της,
κι εκεί σ' αγαπώ.

Είναι πάλι Κυριακή με ήλιο και ατέλειωτη θέα από το παράθυρό μου, και νιώθεις ότι εσύ μπορεί να πηγαινοέρχεσαι σε διάφορες καταστάσεις, αλλά ευτυχώς θα υπάρχουν πάντα κάποιες υπέροχα σταθερές αξίες। Αξίες όπως η αγάπη στον εαυτό σου νο μάτερ γουάτ και ο ήλιος που ξεπλένει την καρδιά σου όταν αυτή έχει σκουριάσει।
Θέλει απόφαση η φυγή, και μάλλον η ζωή γενικότερα δε θέλει και τόση σκέψη।
Θέλω πάντα να μπορώ να φεύγω και να μου επιτρέπεται να ξαναγυρίζω, αλλά δεν πάει ακριβώς έτσι। Είναι ανόητο να το νομίζεις। Όπως είναι ανόητο να νομίζεις ότι μπορείς να πληγώνεις τον άλλο και να ξεχειλώνεις την υπομονή του ατέλειωτα। Δεν πάει έτσι, αλλά θα το μάθεις।

Προετοιμάζοντας μεγάλες αποφάσεις

Ψάχνεις το κατάλληλο σάουντρακ για να ομορφοποιήσεις κάτι εν γένει πικρό...

http://www.youtube.com/watch?v=PhbY_J-फटक

Χόρεψα περισσότερο από αρκετά μαζί σου...

Και δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα παραπατάω σε φιγούρες άχαρες προσπαθώντας να ισορροπήσω πλάι σου।

Αναρωτιέμαι αν έχεις καταλάβει τίποτα। Ή τίποτα।

Θλιβερό να μην έχεις καταλάβει τίποτα।

Θλιβερό και το να έχεις καταλάβει και να μην κάνεις τίποτε।

Εν γένει δύσκολο, να ωριμάζει μέσα σου ένα αδόκητο τέλος.

Χτες μου είπες πως πρώτη φορά που δε φοβάσαι.

Αύριο είναι μια καινούρια μέρα। Ό,τι κι αν έχεις κάνει μέχρι τώρα, φρόντισε να κάνεις κάτι καλύτερο αύριο। Η αξία σου στη ζωή αποτιμάται από το πώς στέκεσαι στις περιστάσεις। Μου αρέσει η φράση "σπεύδε βραδέως" και η αξιοπρέπεια της ηρεμίας σε όλες- τις περισσότερες- καταστάσεις। Είναι το κλάμα καμιά φορά που δε βγαίνει, στέκει κολλημένο σε εκείνη τη μικροσκοπική τρυπούλα του ματιού, ή σε εκείνο τον κόμπο του λαιμού σου, κάτι σαν κρίση πανικού που θέλει να εκτοξευτεί στους τοίχους αλλά η αυτοσυγκράτησή σου ποτέ δεν τον αφήνει। Συσσωρευμένη ένταση και στωικότητα δεν πάνε μαζί।

Για να παραμένεις ήρεμος δε φτάνει να μην δίνεις σημασία, σημασία έχει να διεκδικείς ό,τι σου χρωστάνε, να δίνεις δίκαια τα ρέστα και να φεύγεις χωρίς να μετράς κερδη και απώλειες। Δε μπορείς να κουβαλάς πάνω σου όλα όσα έχεις κοστίσει στους άλλους, και σίγουρα ό,τι έχεις πληρώσει εσύ ο ίδιος, δεν σου ανήκει πλέον। Οπότε ξέχνα το। Δώσε ό,τι έχεις και μετά κάνε πως δεν το είχες ποτέ। Οι απώλειες δεν είναι παρά μια ανάμνηση। Αν το βρήκες μια φορά το κόλπο, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν θα το ξαναβρεις?

Βολτάρω στις γραπτές σκέψεις άλλων για να αποφύγω τις δικές μου, ή ψάχνω να δω πώς ο καθένας νταραβερίζεται με το πάθος του?

Παθιασμένες περιγραφές για συνουσίες ανούσιες, που μετά σε αφήνουν λίγο πιο γυμνό, λίγο πιο αποκαλύψιμο। Ασχημοβαμμένα μάτια, ξεθωριασμένα μάγουλα, μελωδίες που σου θυμίζουν πως το πάθος ξέφυγε σε μια τρύπα στον τοίχο ή σε μια λακούβα στο δρόμο ή το άφησες αμάχητα να φύγει σε μια έξαρση οικειότητας, και αναρωτιέσαι αν πάλεψες, αν κάθε φορά θα γίνεται έτσι, γαμώτο, αν υπάρχουν δάσκαλοι του πάθους και αν υποφέρουν στην ζωή τους, κάποια στιγμή γίνεσαι βετεράνος του πάθους, έτσι νομίζεις, έστω, μα εμένα δε μ' αρέσουν οι κακογαμημένοι άνθρωποι και οι βολεμένες καθημερινότητες και τα καταπιεσμένα γαμώτο।

Δεν έχουμε τελειώσει με το πάθος, γιατί αν είχαμε τελειώσει θα είχαμε πεθάνει। Λαχταράμε να υπογράψουμε λυπηρούς συμβιβασμούς αφοσίωσης, από το φόβο της ανασφάλειας? Ξεχνώντας μάλλον πως οι υποσχέσεις αθετούνται με το νόμο των πιθανοτήτων। Μακάρι στη ζωή μου να μου δίνουν το πραγματικό κίνητρο να είμαι πιστός άνθρωπος, να μη δεσμευτώ ποτέ από ανασφάλεια, και ό,τι δημιουργήσω να έχει υγεία μέσα του। Και μακάρι να μην μετανιώνω, και στα λάθη μου τουλάχιστον να κρύβεται πάθος। Δε γίνεται να μην πληγώνεις- εξ ορισμού ζωής- αλλά από φόβο να μην πληγώσεις δε μπορείς να μένεις, έτσι δεν είναι?

Αγγλογαλλιστί ντάμν, μέρντ, θα χρειαζόμουν λίγη βοήθεια εδώ πέρα। Διαλέγεις ένα δρόμο, να στηρίξεις, να βοηθήσεις, την ίδια στιγμή που το διαλέγεις ξέρεις ότι σηκώνεις ένα φορτίο, και την αμέσως επόμενη στιγμή προσπαθείς να πείσεις και τους υπόλοιπους, και θες ένα μεγάλο χέρι να σου κάνει ένα νεύμα, να είσαι σίγουρος ότι πήρες το σωστό δρόμο, ότι το μυαλό σου είναι καθαρό । Καθαρό μυαλό για θέματα καρδιάς- άκουσον, αντιφάσεις στείρων υπολήψεων, σιχαίνομαι τα προσωπικά δράματα του καθενός και ο τρόπος που τα εντάσσουν σε καθωσπρεπικά φορτία, και απ' την άλλη, γιατί με βάζετε να κρίνω ανθρώπους όταν δε θέλω? Μέρντ, μέρντ, μέρντ।
ΥΓ1 Πίσω από τις κλειστές πόρτες δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τι γίνεται।
ΥΓ2 Μικρές αποκαλύψεις μεγάλων ανθρώπων। Δε με νοιάζει η αλήθεια αν δεν τη ξέρω? Ή μήπως όχι?

Δεν έχει σύννεφα πια στον ουρανό μου,
όταν καταφέρνω να συγχωρώ και να φεύγω όσο γίνεται πιο μακριά।
Στην αδυναμία του άλλου χρειάζεται απλά εσύ να επιστρατεύσεις περισσότερη δύναμη।
Ας είναι।

Θα ανατέλλω

Να μ' αγαπάς χίλιες φορές... Όσες μπορείς τελοσπάντων...
Σκέφτομαι την προσγείωση। Δε θέλω να δέσω στο λιμάνι, θέλω να αρμενίζω μεσοπέλαγα για λιγάκι ακόμα, να μη με νοιάζει τίποτα για λίγο ακόμα, είναι ωραία να αναρωτιέσαι πού θέλεις να είσαι। Πού θέλεις να είσαι? Και πού είσαι τελικά?
Χτες βράδυ περπατώντας κατά μήκος του παλιού Ιλισσού, σκέφτηκα πως ακόμα κι αν δεν είσαι εκεί που θέλεις, πρέπει να φροντίσεις να κάνεις τη διαμονή υπέροχη।
Η επένδυση κάνει τη διαφορά.
Κι αν διαβάζοντας όλη μέρα κριτικές και γνώμες και βλέπω πόσο διαφέρουν τα γούστα και οι προτιμήσεις, μ' αρέσει ο τρόπος που ο καθένας ωραιοποιεί κάτι μέσα του, ακόμα κι αν για μένα είναι κακόγουστο।
Μελωδίες ελληνικές, από αυτές που σπάνια ακούω, αλλά όταν κατατρέχω σ αυτές, ξυπνάει μια απεραντοσύνη μέσα μου। Πιο αχανής από εκείνη που μπορούν να χωρέσουν οι ξένες συγχορδίες। Θέλω πάντοτε να είμαι όσο πιο ανατολικά γίνεται। Κάτι υπάρχει εκεί, στην Ανατολή। Κάτι πικάντικο, μυστικιστικό, μπορεί και όχι, αλλά γουατέβερ।
ΥΓ Καλό ταξίδι κύριε Δ। Αξιοπρεπής, κι όταν φοβόσασταν τρομερά। Τα παγωμένα χέρια σας μακάρι να τα ζέστανα όσο μπορούσα। Και να έκανα τις στιγμές λίγο λιγότερο σιωπηλές με τις ακατάσχετες ασύντακτες προτάσεις μου που όλες είχαν το ίδιο νόημα παραφρασμένο। Δεν έχω πάντα πολλά να πω।
ΥΓ2। Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που φεύγουν από κάπου και ξαφνικά ό,τι έζησαν εκεί τελειώνει μέσα τους। Δεν το κρίνω, είναι και δύσκολο αλλά και ωραίο να αφήνεις κομμάτια σου όπου περάσεις। Από την άλλη δε μπορείς να μοιράζεσαι ουσιαστικά και σε εκατό ανθρώπους। Αλλά αν μπορείς, γιατί όχι?
Αλλά το πέρασμα, ακόμα κι αν έχεις χαθεί και γι αυτό πέρασες, έχει μια γλύκα κι αυτό।
Αγαπώ όλο τον κόσμο। Κι αυτόν που χάνεται, κι αυτόν που θέλει να χαθεί।

Αυτό που δεν ξέρω αν θα καταλάβω ποτέ μου είναι πώς γίνεται κάποιοι άνθρωποι ακόμα και όταν είσαι μακριά τους, να σε καταπιέζουν με εκείνο το γλυκανάλατο (για σένα σιχαμερό) τρόπο... Όταν πιστεύεις πως φταίει βαθιά ο άλλος, δε μπορείς να κάνεις ουσιαστική αυτοκριτική, όσο ικανός και αντικειμενικός κι αν νομίζεις πως είσαι- δεν υπάρχει σωστός τρόπος να ξεφύγεις από κάτι που σε έχει κουράσει, λες, κι έτσι δικαιολογείς τον εαυτό σου- και μετά χάνεις απλά το δίκιο σου σε μια μάχη με ανθρώπους βαμπίρ। Και θες απλά να λιποτακτήσεις και να ξεχάσεις। Αλλά δεν τελειώνει ποτέ।

Κι όταν φαίνεται κάτι να πηγαίνει στραβά, είναι για να μπορέσεις να δεις ότι χρειάζεσαι αλλαγή।
Η φυγή δεν είναι πάντα η λύση, το μαθαίνεις σιγά σιγά।
Αλλά και ο συμβιβασμός δεν είναι του χαρακτήρα σου, το θυμασαι, ε?
Αν χρειαστεί, μαζεύουμε άγκυρες και πάμε।
Ακόμα κι αν νομίζεις ότι από μερικά πράγματα δε μπορείς να ξεφύγεις।
Αν οι άλλοι γουστάρουν να διαιωνίζουν καταστάσεις, δε σημαίνει ότι είσαι κι εσύ το ίδιο μίζερο ανθρωπάκι।
Γιατί τις περισσότερες φορές, το να πεις τι θέλεις είναι καταλυτικό।
Αν το πάρεις, καλώς, αν δεν το πάρεις, απλά ξέρεις νωρίτερα ότι πρέπει να προχωρήσεις।
Αρκεί να ξέρεις τι θέλεις। Και τι προτίθεσαι να θυσιάσεις για αυτό.
Τις μισοκουβέντες και τα κρυφά νοήματα δε θα μπει κανείς στον κόπο να τα αναλύσει।
Να είσαι ευθύς τελικά μετράει περισσότερο από το να προσπαθείς να περισώσεις μια δήθεν αξιοπρέπεια που ο ίδιος έχεις καταπατήσει। Κι ας λες ό,τι θες στις κατά κόσμον συναντήσεις।
ΥΓ Η απουσία της κριτικής επειδή είσαι μεταξύ αγνώστων ή επειδή δεν τη ζητάς, δεν σημαίνει ότι δε θα λογοδοτήσεις ποτέ।

Επανάσταση? Ζω σε άλλη διάσταση

Έχω νευριάσει με τους κατά κόσμον επαναστάτες। Τα μεγαλύτερα λαμόγια। Οι λιποτάκτες, οι τεμπέληδες και οι αδικημένοι που δε βρήκαν κάποιο βυσματάκι να χώσουν το κορμάκι τους। Αυτοί που φωνάζουν είναι εκείνοι που κατά βάθος έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη। Η κρίση δεν είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που το κοιτάς από μακριά, και κάθε κοινωνιολογική του προσέγγιση είναι μεν ενδιαφέρουσα, αλλά πριν να πεις, να γράψεις για αυτήν, πρέπει πρώτα να κοιτάξεις εντός σου। Επαναστάτες του δήθεν που βρίσκουν ένα νόημα στη ζωή τους με το να φωνάζουν। Ζούσαμε εύπορα με λεφτά που οι γονείς μας κέρδισαν με τον κόπο τους μεν, σε μια περίοδο που όλα χαρίζονταν εύκολα, αλλά κανείς δε μιλάει για αυτό। Δε φταίμε εμείς, βέβαια... Δεν ξέραμε, σαν ανήλικα κάνουμε, όταν μας ζητάνε ευθύνες। Το χρήμα είναι πλασματικό, σε κάθε γωνιά του κόσμου, τίποτα δεν ανταμείβεται όπως του αξίζει γιατί η αξία του καθενός μετριέται ανάλογα με σπρεντς και μπούρδες । Τι κάνει τον αμερικάνο συνάδελφό μου πιο ακριβοπλήρωτο από μένα, και τι κάνει εμένα πιο εύπορη από τον ηλιοκαμμένο χειρωνάκτη του *****στάν? Μια οικονομική φούσκα που γεμίζεται με αέρα στα πολυόροφα τερατουργήματα των μεγαλουπόλεων। Δε φουσκώνει όμως με αέρα η ψυχή, φουσκώνει με περηφάνια। Η επανάσταση, αν θες να την κάνεις, πρέπει να αποδεχθείς ότι είσαι μέρος του προβλήματος, και αν γουστάρεις, να βρεις τη λύση στον περίγυρό σου, για αρχή। Αν το κάναμε όλοι, δε θα ήταν έτσι η κατασταση। Αλλά γουστάρεις να βρίσκεις μια υποψία ανακούφισης ότι δε φταις εσύ όταν σε πηδάνε, ενώ κατά βάθος είσαι η μεγαλύτερη πουτάνα। Σιχάθηκα τις μάσκες της επανάστασης, οι πραγματικοί θιγμένοι δεν μιλάνε για τη σκλαβιά τους, παρά αγωνίζονται νύχτα μέρα για να επιβιώσουν। Δε λυπάμαι όμως αυτούς, λυπάμαι τους άλλους, που μυξοκλαίνε। Γιατί θέλει κότσια να χαμηλώσεις και να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, και δεν πιστεύω σε καμιά επανάσταση, όταν αυτή διαλαλείται।

Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία

Απόγευμα φάτσα στο παράθυρο, καφές, μουσική, φάντος, λαϊκά, πυξλαξικά σ αγαποειδή και σιδέρωμα στα διαλείμματα। Γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει και η οικοκυρική γίνεται ψυχοθεραπεία μετά το καθημερινό ξεπέρασμα του εαυτού σου। Λίγη ντροπαλότητα σε προστατεύει από μια πιθανή ντροπή, σκέφτομαι, καθώς περνώ με πολιτικά από το διάδρομο και φαντάζομαι τον εαυτό μου, την ώρα που κρυφοκοιτάζω τους θαλάμους, να τριγυρνάω εκεί μέσα, πάνω κάτω, με άγχος στρες (αλλά όχι παχυσαρκία!), από μακριά και αγαπημένοι, σκέφτομαι για τους περισσότερους εκεί μέσα, μέσος όρος ηλικίας πάνω από μένα, καλό αυτό, καλό ή κακό δεν ξέρω, βγαίνω από το κτίριο, αναρωτιέμαι αν τα όνειρα που έκανα θα εκπληρωθούν, αναρωτιέμαι αν όσοι με βοηθάνε θα ζητήσουν αντάλλαγμα, χαίρομαι όταν κάποιος με βοηθά, νιώθω ευγνωμοσύνη και περηφάνια, κάτι καλό πρέπει να έχεις μάλλον για να προσφέρονται από μόνοι τους να σε βοηθήσουν, κι ύστερα, κάτι καλό θα κρύβουν μέσα τους και όσοι σε βοηθούν, δε θέλω να φύγω πια, δεν έχει μακριά για μένα από εδώ και πέρα, εδώ έχω όλα όσα χρειάζομαι, κι εδώ θέλω να μείνω। Δεν μ αρέσουν οι τελείες στη σκέψη, μ αρέσουν οι μπερδεμένες, ενθουσιασμένες προτάσεις, ο ειρμός σε τρεχάλα ανεμπόδιστη, με φαντασία σε φουλ στροφές, προσέχω, το κυνηγάω αλλά όχι και πολύ, τα πιο ωραία έρχονται στην ώρα τους, και ό,τι κι αν τελειώνει το αποχαιρετάω με γεμάτη καρδιά, και μένει μέσα μου μια απίθανη ανάμνηση, σαν αυτές που όποιοι τις έχουν είναι τυχεροί, ή απλά έξυπνοι αρκετά ώστε να εκτιμούν, κι έτσι κι αλλιώς μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία।
ΥΓ Άντε να αρρωστήσει ο Αγιος Πέτρος, να τη βγάλουμε και φέτος...

Σιγανές ψιχάλες

και μεγάλα λάθη। Που για κάποιον λόγο, δε με αγγίζουν πολύ τελευταία।
Αν το μπορείς ακόμη να κοιμάσαι ένα βαθύ, ήσυχο ύπνο, τότε μπορείς πάντα να ξεκινήσεις από την αρχή।

http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/28362

Δεν ξέρω αν και πόση εξοικείωση μπορώ να αποκτήσω με το θέμα της απώλειας, αλλά η εξοικείωση με τον εαυτό σου είναι πάντα πιο εύκολη, όταν βιώνεις οποιοδήποτε είδος απώλειας। Και τα συμπεράσματα είναι ενίοτε αποστομωτικά.

Νιρβάνα

Αν το μπορείς, προσπάθησε να ανήκεις εκεί που βρίσκεσαι।
Είναι ευτύχημα να μπορείς να ξαναξεκινάς, από την αρχή, δεν μπορούν να το κάνουν όλοι, ή έστω δε βρίσκουν τη δύναμη।
Μυαλγίες και συνάχι, καναπές, η σόμπα αγκαλιά, ρίγη, θα περάσει, τα περαστικά πράγματα δεν τα φοβάμαι.
Κανένα άγχος δε μπορεί να καταβάλει τη νιρβάνα μου αυτό τον καιρό, απραξία ηθελημένη και μη, βουτάω στα σκεπάσματα όλη μέρα, κάθε μέλλον επιφυλάσσει τα δικά του μυστικά, δεν περιμένω τίποτα, ότι και να είναι, αν δε μου γουστάρει θα τα παρατήσω (η εκάστοτε σκέψη μου για τον εφησυχασμό ότι από παντού μπορείς να ξεφύγεις- δε θα το κάνεις αλλά σ αρέσει να το σκέφτεσαι, ε?), δεν έχω ευχές και προσδοκίες αυτό τον καιρό, δεν έχω και τύψεις, νιώθω κάπως πιο μόνη ανάμεσα στα προβλήματα των άλλων, και κάπως πιο ελεύθερη। Δεν θέλω πολλα να μοιραστώ, νιώθω πως αν τα μοιραστώ θα τα μεγαλοποιήσω, κι εγώ θέλω μόνο να ξεχνάω αυτό τον καιρό। Φορμάτ και ριλόουντ που λέμε।
Γιατί κάθε πρόβλημα θέλει το χρόνο του να κατασταλλάξει για να φανεί το μέγεθός του, κι εγώ βαρέθηκα να ψάχνω έντρομη να βρω τι χωλαίνει। Αδιαφορώ και το ευχαριστιέμαι, σαν εκδίκηση।

Ενα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι

Χειμώνας... Ανθρωποι περπατουν κουκουλωμενοι, προστατευμενοι απο το κρυο αεράκι, που ευτυχώς δεν είναι δυνατό ακόμη, λαϊκή, ψώνια του σαββατοκύριακου, στο φούρνο οι μυρωδιές φέρνουν επιπλέον ζεστασιά, η φουρνάρισσα εκεί τόσα χρόνια, απαράλλαχτη, με μια αλλαγμένη μονάχα απόχρωση στα μαλλιά, για να ξεχωρίζουν οι σεζόν στις οικογενειακές φωτογραφίες, καλαμπουρτζού μονίμως, σε μια έκσταση φωνακλάδικη, να λέει αστεία με όλους, το κοριτσάκι της παίζει με τις κούκλες ανάμεσα στα τακτοποιημένα παξιμάδια, μπαίνουν οι παππούδες της, τρέχει και τους αγκαλιάζει και όλοι κρυφοκοιτάμε αυτή την έξαρση αγάπης, γιατί μάς επιτρέπεται να την κοιτάξουμε, γλυκιά παιδικότητα, η φουρνάρισσα κάνει πλάκες και όλοι γελάμε, πάντα ίδια, και μετά τη θυμάμαι τυχαία, ένα βράδυ, αργά, πριν από χρόνια, να περπατά κατάκοπη και θλιμμένη στη λεωφόρο, σαν άνθρωπος που θέλει να πετάξει από πάνω του τα πάντα, να καπνίζει με κενό βλέμμα, δεν ξέρει ότι το ξέρω και μάλλον δεν τη νοιάζει κιόλας, όπως ούτε κι εμένα ιδιαίτερα, σε ό,τι εμπλέκεσαι τυχαία δε σημαίνει πως μπορείς και να συμμετέχεις, και μετά πληρώνεις και φεύγεις από το φούρνο, βγαίνεις ξανά στο χειμώνα και ξέρεις πως ποτέ δεν μπορείς να κρυφτείς ολοκληρωτικά, και πως πάντα, σε κάθε ηλικία, τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν, μπορείς να τα αλλάξεις, φτάνει που ξέρεις πως μετά από αυτή τη σιχαμένη κρυάδα, θα έρθει ένα μεγάλο, φωτεινό καλοκαίρι।

αποφάσεις τελεσίδικες και μη

Τυχαία ανακάλυψη, πως η ουσιαστική διαφορά της φάτσας σου στις φωτογραφίες τις τωρινές και σε εκείνες που τραβήχτηκαν πριν από δυο χρόνια, είναι τελικά οι άπειρες αποφάσεις που έχεις κληθεί να πάρεις από τότε, και θα σε σημαδεύουν για όσο τις θυμάσαι, μέχρι να έρθουν άλλες αποφάσεις να κατακλύσουν το μυαλό σου, μεγάλες ή μικρές αποφάσεις με μεγαλομικρές συνέπειες- η συνέπεια πάντοτε καθορίζει το μέγεθος της απόφασης, τότε δεν ήξερες τι θα συναντούσες, ούτε και τώρα ξέρεις ακριβώς, κι εκείνη τη φωτογραφία στην Ακρόπολη πριν २ χρόνια, όταν την τράβηξες, πάλι δεν ήξερες ότι θα ήταν και η αποχαιρετιστήρια ανάμνηση της εποχής των ανέμελων αποφάσεων।

http://www.youtube.com/watch?v=GqVp5i52fIk&feature=related

Όταν τρέχεις και διασκεδάζεις και όταν αγαπάς τον άλλο με τρόπο που μπορεί να τον χάνεις, όταν προσπαθείς να βρεις την ειρήνη μέσα σου και όταν είσαι σε άρνηση ή τουλάχιστον έτσι δείχνεις, όταν η τύχη σου εξαρτάται από το εκάστοτε καλωσόρισμα... Μεγαλώνεις και ξέρεις ότι όπου και να πας θα τα καταφέρεις, απλά αντί για εύκολα μπορεί να είναι πιο δύσκολα, έχω ευγνωμοσύνη, δε μου έχει φερθεί άσχημα η ζωή, όποιος και να διάλεξε να μείνει στην απέναντί μου όχθη, απλά έμεινε εκεί, είναι δύσκολο να κοιτάς τη ζωή σου και να μην τη συγκρίνεις με των άλλων, δε με απασχολούν οι δυσκολίες των άλλων και πόσο πιο λίγες ή πολλές είναι από τις δικές μου, το θέμα είναι πώς το διαχειρίζεσαι και να μη νιώθεις πως σου χρωστάει η ζωή- τα οφειλόμενα είναι κακός τρόπος να μετράς, ούτε είναι ωραίο να κακολογίζεις τις επιλογές σου και το χαμένο χρόνο, η ανταμοιβή είναι υπέροχη όταν ξέρεις πόσο έχεις παλέψει πάνω στα πόδια σου για αυτήν।

Μ' αρέσεις γιατί γελάς σαν παιδί.

Θέλω να γράψω αγγλικά αλλά το μπλογκ μου τα βγάζει καλλιγραφικά αραβικά και περιορίζομαι। Ταφ σταφ και χοουμ αντορντ και σπεσιαλι νιντιντ, φράσεις που μου έρχονται και καταπιέζομαι όχι γιατί δεν μου φτάνει η ελληνική γλώσσα, αλλά γιατί η ποιητική άδεια χωράει πολλές γλώσσες και έτσι μπορώ άρα έτσι θα μιλάω।
Δημιουργώ ερεθίσματα από παντού, στη συνέχεια στέκομαι και τα περιεργάζομαι σχεδον ακίνητη, δεν κάνω τίποτα και μουρμουράω πως οι μέρες οι λιγοστές περνάνε, μα είχα πολλή ένταση και δε μπορώ να την αφήσω πάλι στο αμήν της, καθετί χρειάζεται το χρόνο του για να αφήσει το κατακάθι του। Μ αρέσει ό,τι έχει αρκετό βάρος ώστε να γίνει κατακάθι।
Προχτές άκουσα την πιο ευχάριστη επιδοκιμασία της ζωής μου, πρώτη φορά σε αυτό που κάνω, δεν ντρέπομαι που το λέω, θέλω να το φωνάζω μάλιστα। Είναι λίγοι οι άνθρωποι που σε εμπνέουν και χαίρεσαι να τους εμπνέεις κι εσύ। Και μετά από μια βαθιά κουβέντα, σαν σε κάθε ουσιώδη σχέση, συνεχίζετε να μιλάτε σαν να μην έχει προηγηθεί τίποτα।
Το μπράβο καμιά φορά όμως δεν ισοσταθμίζει τον κόπο που έχεις κάνει, τα σφιγγοκολλημένα ηλιοβασιλέματα και τους ανήσυχους ύπνους μετά από βάρδιες-κόλαση, σκέφτεσαι μήπως όλος αυτός ο κόπος σε οδηγήσει στον ψυχίατρο, μετά πας να συναντήσεις μια γνωστή από τα παλιά και βλέπεις ότι στην εξέλιξή σας υπάρχει αυτή η κοινή αγχώδης εμμονή με το επάγγελμα, αυτή που σε καθηλώνει και σε καθιστά βαρετό ον στους άλλους, τους κοινούς θνητούς।Ψωνίζεσαι, γουστάρεις, προσπαθείς κάθε μέρα να περάσεις έστω με πέντε τις εξετάσεις, καθησυχάζεσαι που δεν είσαι ο μόνος μισότρελος - η ψυχολογία του ψυχιατρείου εκεί πρέπει να βασίστηκε, ίσως και η θεωρία της κοινωνίας εν γένει εκεί να γεννήθηκε, στην εφησύχαση ότι υπάρχουν τα ίδια , και χειρότερα ।
Ζω πράγματα που θα ' θελα να πάρω τη μαμά μου να της τα πω κλαίγοντας στο ακουστικό σαν μαλωμένο παιδί, αλλά θα τρόμαζες μαμάκα μου, δεν μπορείς να φανταστείς τι αρχίδια μπορώ να κουβαλάω για να ανταπεξέλθω। Κανένας συμβιβασμός με την ενήλικη ζωή, ούτε φέτος το λοιπόν। Δε νομίζω να τα καταφέρω ποτέ μου, αλήθεια।
Ο κομπλεξισμός έχει πολλές μορφές, από εκείνη του "θα σε κάνω σκουπίδι" μέχρι εκείνη του "είμαι και γαμώ τα παιδιά- και σε συννεφάκι ψιθυρίζεται το αρκεί να μη με ενοχλείτε", αλλά έχω μάθει σ αυτή την μαγκιά να μην σκάω και να είμαι μεγαλύτερο τσογλάνι από ότι φαίνομαι (μου αρέσει να ομολογώ ότι αλητεύω πού και πού- και το σιγανό ποταμάκι είναι πάντοτε η πιο δελεαστική μάσκα για να απαντήσεις στην καφρίλα του κόσμου- δίνεις παράσταση όταν γίνεσαι χείμαρρος- με δάκρυα ή χωρίς, δεν με απασχόλησε ποτέ। Όπως και ποτέ δεν ντράπηκα να κλάψω μπροστά σε άσχετους, η αδυναμία μετριέται αλλού। Μερικοί με έχουν πάρει χαμπάρι και άφησαν τα κόμπλεξ τους για του χρόνου, άλλοι νομίζουν ότι ζω ακόμη στον κόσμο των κοάλα, αλλά ποσώς με απασχολεί κιόλας।
Η έκθεση του εαυτού σου έχει δυστυχώς αυτό που πάντα με τρόμαζε, την κακεντρέχεια της δημοσιοποίησης, και γι αυτό μόνο εξηγείται η μυστικοπάθεια που τόσο λατρεύω να διατηρώ, για να παραμενουν κατανυκτικά και ευλογημένα τα γενόμενα της ζωής μου। Ότι χορταίνεται δεν είναι δικό μου। Άι λάικ πράιβεϊτ σίζονς।
Και όσο ενθουσιασμό και να αποκτώ με κάθε γύρισμα του καιρού προς την λιακάδα, σιχαίνομαι αφόρητα το βαρύ χειμώνα। Γιατί αντίθετα με τους περισσότερους, ξέρω να εκτιμώ κάθε λιακάδα το ίδιο, ανεξάρτητα με το πόσο δυσεύρετη ή εύκολη είναι। Αν αγαπάς κάτι πραγματικά, δεν σε νοιάζει η προσβασιμότητά του, ίσα ίσα που το εύκολο σε κάνει να φοβάσαι μην το χάσεις।
Από πολλές πλευρές, καταπιέζομαι। Που πρέπει να ακούω τις υποχρεώσεις των άλλων λες και θα έπρεπε να συμμετέχω σε αυτές, χέστηκα ιφ γιου γουόνα νόου, πού να ακούγατε και τις δικές μου। Και μετά έρχομαι στα συγκαλά μου και συνειδητοποιώ πως άι εμ νοτ δε ονλι ουάν। Και μετα απορώ πώς βαφτίζει καθένας τους συμβιβασμούς του και πώς εγώ τους δικούς μου। Και μετά συγχύζομαι από μια αναποδιά για να μου αποδειχτεί περίτρανα πως όλα γίνονται τελικά με έναν τρόπο που όσο και να αγχωθείς δεν θα αλλάξει।
Και μετά; Συγχορδίες ζόρικες, ελάσσονες, αυτές που μου αρέσουν, και οι ελαττωμένες, σε στίχους με φωνές που ζορίζονται, σαν να σφίγγονται για να δείξουν το ντέρτι τους, δε θέλει προσποίηση το πάθος, είναι εκεί κάθε φορά που κοιτάζω στη γωνία, με κοιτάζει κι εγώ βάζω καθρέφτες να το στείλω παντού, δεν θέλει φως το πάθος, όχι για να κρύψεις τις ατέλειες, αλλά γιατί στο σκοτάδι φωτίζεται καλύτερα η λεπτομέρεια, θες μια στιγμή ανατριχίλας την ημέρα για να σου πάει καλά, ανατριχιάζω όταν ανακατεύω δήθεν ακατάστατα τα ήδη ανάστατα μαλλιά μου, σε εκείνο το κομμάτι δέρματος νιώθω κάθε μου ένταση να εξατμίζεται όταν ακούω μουσική, και μετά έρχεται μια κυνική στιγμή ταινίας που δεν ήθελες να ζήσεις αλλά τη ζεις , που σου θυμίζει πόσο κακιασμένος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος που η μοίρα τον έχει χτυπήσει άσχημα, και δεν ξέρεις αν έχει κάνει αμαρτίες ή λάθη ή αν είναι άτυχος, αλλά πρέπει να μπορείς να σταθείς στην κακοτοπιά σου σαν εμπόδιο και όχι σαν έντομο।
Δε θα γίνω έντομο μόνο και μόνο γιατί κάποιοι άνθρωποι μου έδειξαν τον τρόπο να μη γίνω। Κι άλλωστε αν τα έχεις χάσει όλα, ο τρόπος να το πεις μπορεί να παραμένει αξιοπρεπής। Μαχαίρι στη μιζέρια।

Πάντα έχει και λίγο παραπέρα

Αλλά δεν είναι ανάγκη να τα ξέρεις όλα από τώρα।

Φωτιά που δεν τη φοβάσαι πια,
σελοτέιπ που ξεκολλάνε,
κουνήματα αθόρυβα ανάμεσα σε ήχους και φόβους,
σε βλέπουν αλλά δεν ξέρουν τι γίνεται πιο μέσα σου.
Στο εξής θα αφήνεις πιο συχνά τον εαυτό σου στο σπίτι?

Ξαπλώνω πάνω στην αγάπη σου
σεντόνια παλιωμένα και ποτισμένα με όνειρα από νύχτες περίεργες.
Δε θέλω τίποτα να ξεπλύνω
Κρατάω μέσα μου κάθε μυρωδιά και κάθε προσπάθεια
Κάθε άγγιγμα που συνοψίζει το κάθε τέλος μου.
Ευλογία να θέλεις να θυμάσαι τα πάντα.
Είσαι ο βράχος που θέλω να πέσω με ορμή πάνω του και σαν κύμα να ξαναπέφτω και να ξαναπέφτω και να ξαναγυρίζω και σαν παλίρροια να ξαναπέφτω πάνω σου,
να σπάω και να ξαναγεννιέμαι,
αρκεί να είσαι εκεί, να ξαπλώνω όταν δεν έχει αέρα,
να ταξιδεύω μακριά όταν έχω φουρτούνες,
και όταν επιστρέφω να είσαι πάλι εκεί।
Και σαν ανταμοιβή θα σε κάνω να λάμπεις τις ωραίες ηλιόλουστες μέρες।
Και θα ομορφαίνεις στα μάτια μου κι άλλο.
Και θα θέλω να έρχομαι ξανά και ξανά σ' εσένα।
Το κύμα σου εγώ κι εσύ ο βράχος που θα με ορίζει.

Καλή χρονιά και φέτος

Μου λείπει η ιδιωτικότητα, το μοίρασμα με οικείους। Κοιτάζω αποσβολωμένα κάποιους που βαριούνται να κουνήσουν τον κώλο τους και αναρωτιέμαι με ποιο νόμο της φύσης αυτοί οι άνθρωποι έχουν κατά βάση τεράστιο κώλο। Στατιστικά σημαντική συσχέτιση, χμ... Όταν ξεχειλώνονται οι αντοχές, δεν συμψηφίζεται καμία ανοχή । Μισώ τους ρυθμούς αυτής της δουλειάς। Είναι και ο λόγος που πιστεύω ότι στο τέλος θα την αλλάξω। Κάποια στιγμή θα κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και θα έχει συντελεστεί μέσα μου ένας βαθύς συμβιβασμός με τις προτεραιότητές μου, μια ανείπωτη συμφωνία εντός μου। Δρω γιατί αντιδρώ, και κατά βάθος είμαι ακόμα στο σχολείο και ψάχνω χωρίς δάσκαλο τον τρόπο να γίνω ζαμανφου।
Λυπάμαι τους κρύους ανθρώπους που όσο ζεστοί και μυστηριώδεις να καθίστανται με αυτή την απόμακρη θέση τους, κατά βάθος τους λείπει η ικανότητα να μοιράζουν ζεστασιά στους γύρω τους και την κρατάνε σαν σε αλαζονικό μονοπώλιο για να την δωρίσουν σε κάποιον που τελικά... θα τους αφήσει σύξυλους στο μυστήριό τους .Γιατί είναι βαρύ το χρέος να υπηρετείς τελικά δύσκολους ανθρώπους। Αυτή είναι εν τέλει και η μοίρα των μυστηριωδών ανθρώπων। Εκτός κι αν το μυστήριο το κρύβεις ενδελεχώς και αντί να δυσκολεύει τον άλλο, απλά τον εκπλήσσει τη στιγμή που σε ανακαλύπτει। Να είσαι εύκολος άνθρωπος, λέω।
Λυπάμαι και τους αναίτια ζεστούς ανθρώπους που μετά από λίγο έχουν παράδοξες απαιτήσεις, σαν η οικειότητα να αποτελεί συμβόλαιο। Μη αυτονόητες άρρητες συμβάσεις που θα θελες να έχεις, αλλά δεν έχεις। Να μην περιμένεις πράγματα που δεν αξίζεις।
Τελικά μ αρέσουν οι άνθρωποι που ζουν στη δουλειά τους, στον κόσμο τους, που δεν σε πλησιάζουν αλλά ακούν, και κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβεις, χωρίς να τους ανοιχτείς, δεν υπάρχει χρόνος για όλα, υπάρχει όμως μια μικρή συμφωνία να μην εκραγείς σε κάποιες στιγμές, κι εκείνοι απλά στέκονται δίπλα σου। Εκείνοι οι άνθρωποι παραδέχονται τις αναποδιές τους। Γιατί η ψευτοκουλτούρα και το αυτο ψάξιμο κατά βάθος είναι ενίοτε μια απάτη για να κρυφτούν οι μεγαλύτερες κατινιές। Την κατινιά είναι απόλαυση να την μοιράζεσαι με κάποιον, τελικά।
Δεν είμαι πάντα καλός άνθρωπος। Και δε με βάζω στην πυρά। Γιατί το φορτίο δεν είναι παίξε γέλασε, και θα αντιδράσεις όταν δεν βρίσκεις βοήθεια, όχι γιατί έχεις απαραίτητα δίκιο, αλλά γιατί ακόμα και λάθος να κάνεις, πρέπει να το υπερασπίζεσαι μέχρι τέλους।