Θα ανατέλλω

Να μ' αγαπάς χίλιες φορές... Όσες μπορείς τελοσπάντων...
Σκέφτομαι την προσγείωση। Δε θέλω να δέσω στο λιμάνι, θέλω να αρμενίζω μεσοπέλαγα για λιγάκι ακόμα, να μη με νοιάζει τίποτα για λίγο ακόμα, είναι ωραία να αναρωτιέσαι πού θέλεις να είσαι। Πού θέλεις να είσαι? Και πού είσαι τελικά?
Χτες βράδυ περπατώντας κατά μήκος του παλιού Ιλισσού, σκέφτηκα πως ακόμα κι αν δεν είσαι εκεί που θέλεις, πρέπει να φροντίσεις να κάνεις τη διαμονή υπέροχη।
Η επένδυση κάνει τη διαφορά.
Κι αν διαβάζοντας όλη μέρα κριτικές και γνώμες και βλέπω πόσο διαφέρουν τα γούστα και οι προτιμήσεις, μ' αρέσει ο τρόπος που ο καθένας ωραιοποιεί κάτι μέσα του, ακόμα κι αν για μένα είναι κακόγουστο।
Μελωδίες ελληνικές, από αυτές που σπάνια ακούω, αλλά όταν κατατρέχω σ αυτές, ξυπνάει μια απεραντοσύνη μέσα μου। Πιο αχανής από εκείνη που μπορούν να χωρέσουν οι ξένες συγχορδίες। Θέλω πάντοτε να είμαι όσο πιο ανατολικά γίνεται। Κάτι υπάρχει εκεί, στην Ανατολή। Κάτι πικάντικο, μυστικιστικό, μπορεί και όχι, αλλά γουατέβερ।
ΥΓ Καλό ταξίδι κύριε Δ। Αξιοπρεπής, κι όταν φοβόσασταν τρομερά। Τα παγωμένα χέρια σας μακάρι να τα ζέστανα όσο μπορούσα। Και να έκανα τις στιγμές λίγο λιγότερο σιωπηλές με τις ακατάσχετες ασύντακτες προτάσεις μου που όλες είχαν το ίδιο νόημα παραφρασμένο। Δεν έχω πάντα πολλά να πω।
ΥΓ2। Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που φεύγουν από κάπου και ξαφνικά ό,τι έζησαν εκεί τελειώνει μέσα τους। Δεν το κρίνω, είναι και δύσκολο αλλά και ωραίο να αφήνεις κομμάτια σου όπου περάσεις। Από την άλλη δε μπορείς να μοιράζεσαι ουσιαστικά και σε εκατό ανθρώπους। Αλλά αν μπορείς, γιατί όχι?
Αλλά το πέρασμα, ακόμα κι αν έχεις χαθεί και γι αυτό πέρασες, έχει μια γλύκα κι αυτό।
Αγαπώ όλο τον κόσμο। Κι αυτόν που χάνεται, κι αυτόν που θέλει να χαθεί।