Χτες μου είπες πως πρώτη φορά που δε φοβάσαι.

Αύριο είναι μια καινούρια μέρα। Ό,τι κι αν έχεις κάνει μέχρι τώρα, φρόντισε να κάνεις κάτι καλύτερο αύριο। Η αξία σου στη ζωή αποτιμάται από το πώς στέκεσαι στις περιστάσεις। Μου αρέσει η φράση "σπεύδε βραδέως" και η αξιοπρέπεια της ηρεμίας σε όλες- τις περισσότερες- καταστάσεις। Είναι το κλάμα καμιά φορά που δε βγαίνει, στέκει κολλημένο σε εκείνη τη μικροσκοπική τρυπούλα του ματιού, ή σε εκείνο τον κόμπο του λαιμού σου, κάτι σαν κρίση πανικού που θέλει να εκτοξευτεί στους τοίχους αλλά η αυτοσυγκράτησή σου ποτέ δεν τον αφήνει। Συσσωρευμένη ένταση και στωικότητα δεν πάνε μαζί।

Για να παραμένεις ήρεμος δε φτάνει να μην δίνεις σημασία, σημασία έχει να διεκδικείς ό,τι σου χρωστάνε, να δίνεις δίκαια τα ρέστα και να φεύγεις χωρίς να μετράς κερδη και απώλειες। Δε μπορείς να κουβαλάς πάνω σου όλα όσα έχεις κοστίσει στους άλλους, και σίγουρα ό,τι έχεις πληρώσει εσύ ο ίδιος, δεν σου ανήκει πλέον। Οπότε ξέχνα το। Δώσε ό,τι έχεις και μετά κάνε πως δεν το είχες ποτέ। Οι απώλειες δεν είναι παρά μια ανάμνηση। Αν το βρήκες μια φορά το κόλπο, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν θα το ξαναβρεις?

Βολτάρω στις γραπτές σκέψεις άλλων για να αποφύγω τις δικές μου, ή ψάχνω να δω πώς ο καθένας νταραβερίζεται με το πάθος του?

Παθιασμένες περιγραφές για συνουσίες ανούσιες, που μετά σε αφήνουν λίγο πιο γυμνό, λίγο πιο αποκαλύψιμο। Ασχημοβαμμένα μάτια, ξεθωριασμένα μάγουλα, μελωδίες που σου θυμίζουν πως το πάθος ξέφυγε σε μια τρύπα στον τοίχο ή σε μια λακούβα στο δρόμο ή το άφησες αμάχητα να φύγει σε μια έξαρση οικειότητας, και αναρωτιέσαι αν πάλεψες, αν κάθε φορά θα γίνεται έτσι, γαμώτο, αν υπάρχουν δάσκαλοι του πάθους και αν υποφέρουν στην ζωή τους, κάποια στιγμή γίνεσαι βετεράνος του πάθους, έτσι νομίζεις, έστω, μα εμένα δε μ' αρέσουν οι κακογαμημένοι άνθρωποι και οι βολεμένες καθημερινότητες και τα καταπιεσμένα γαμώτο।

Δεν έχουμε τελειώσει με το πάθος, γιατί αν είχαμε τελειώσει θα είχαμε πεθάνει। Λαχταράμε να υπογράψουμε λυπηρούς συμβιβασμούς αφοσίωσης, από το φόβο της ανασφάλειας? Ξεχνώντας μάλλον πως οι υποσχέσεις αθετούνται με το νόμο των πιθανοτήτων। Μακάρι στη ζωή μου να μου δίνουν το πραγματικό κίνητρο να είμαι πιστός άνθρωπος, να μη δεσμευτώ ποτέ από ανασφάλεια, και ό,τι δημιουργήσω να έχει υγεία μέσα του। Και μακάρι να μην μετανιώνω, και στα λάθη μου τουλάχιστον να κρύβεται πάθος। Δε γίνεται να μην πληγώνεις- εξ ορισμού ζωής- αλλά από φόβο να μην πληγώσεις δε μπορείς να μένεις, έτσι δεν είναι?