Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία

Απόγευμα φάτσα στο παράθυρο, καφές, μουσική, φάντος, λαϊκά, πυξλαξικά σ αγαποειδή και σιδέρωμα στα διαλείμματα। Γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει και η οικοκυρική γίνεται ψυχοθεραπεία μετά το καθημερινό ξεπέρασμα του εαυτού σου। Λίγη ντροπαλότητα σε προστατεύει από μια πιθανή ντροπή, σκέφτομαι, καθώς περνώ με πολιτικά από το διάδρομο και φαντάζομαι τον εαυτό μου, την ώρα που κρυφοκοιτάζω τους θαλάμους, να τριγυρνάω εκεί μέσα, πάνω κάτω, με άγχος στρες (αλλά όχι παχυσαρκία!), από μακριά και αγαπημένοι, σκέφτομαι για τους περισσότερους εκεί μέσα, μέσος όρος ηλικίας πάνω από μένα, καλό αυτό, καλό ή κακό δεν ξέρω, βγαίνω από το κτίριο, αναρωτιέμαι αν τα όνειρα που έκανα θα εκπληρωθούν, αναρωτιέμαι αν όσοι με βοηθάνε θα ζητήσουν αντάλλαγμα, χαίρομαι όταν κάποιος με βοηθά, νιώθω ευγνωμοσύνη και περηφάνια, κάτι καλό πρέπει να έχεις μάλλον για να προσφέρονται από μόνοι τους να σε βοηθήσουν, κι ύστερα, κάτι καλό θα κρύβουν μέσα τους και όσοι σε βοηθούν, δε θέλω να φύγω πια, δεν έχει μακριά για μένα από εδώ και πέρα, εδώ έχω όλα όσα χρειάζομαι, κι εδώ θέλω να μείνω। Δεν μ αρέσουν οι τελείες στη σκέψη, μ αρέσουν οι μπερδεμένες, ενθουσιασμένες προτάσεις, ο ειρμός σε τρεχάλα ανεμπόδιστη, με φαντασία σε φουλ στροφές, προσέχω, το κυνηγάω αλλά όχι και πολύ, τα πιο ωραία έρχονται στην ώρα τους, και ό,τι κι αν τελειώνει το αποχαιρετάω με γεμάτη καρδιά, και μένει μέσα μου μια απίθανη ανάμνηση, σαν αυτές που όποιοι τις έχουν είναι τυχεροί, ή απλά έξυπνοι αρκετά ώστε να εκτιμούν, κι έτσι κι αλλιώς μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία।
ΥΓ Άντε να αρρωστήσει ο Αγιος Πέτρος, να τη βγάλουμε και φέτος...