Τι έμαθα στο τέλος του Αυγούστου...

Τι μου έμαθε μια ακόμη μέρα του Αυγούστου...

Ότι με γεμίζουν λίγα πράγματα, και αυτά αρκούν. Τα καινούρια πράγματα, όσα μοιράζομαι, το να προσφέρω κι ας είναι κουραστικό, να ετοιμάζω κάτι για τους άλλους και να το απολαμβάνουμε παρέα, το να προσπαθώ και να ολοκληρώνω την προσπάθεια σαν καλό και ώριμο παιδάκι.

Ότι υπάρχουν άνθρωποι καρμίρηδες, όσο κι αν φαίνεται το αντίθετο. Καρμίρηδες στα λεφτά, στα αισθήματα, στον τεχνοκρατικό τρόπο που αναζητούν να οικοδομήσουν τη ζωή τους. Αναγνωρίζω όμως πως μπορεί να είναι ευγενέστατοι και να έχουν άλλα προτερήματα.

Ότι όσο κι αν πιστεύω πως με τους ηλίθιους δεν πρέπει να αντιπαρατίθεσαι, καμιά φορά οφείλεις να απαντάς στην ηλιθιότητα. Με τρόπο αφοπλιστικό και χωρίς να χαλάσω σπιθαμή από την ηρεμία μου.

Όπως και να το κάνεις, να ωρύεσαι για να αποδείξεις το αναπόδεικτο, δεν αξίζει.

Μού έμαθε ακόμη για ακόμη μια φορά ότι ο πόνος εξαγνίζει και μπορώ μετά την έλευσή του να ξανασηκωθώ, brand new, ας πούμε.

Ότι μπορείς να πλησιάσεις ανθρώπους, αν το αισθάνεσαι, ακόμα κι αν φοβάσαι λίγο να ξεβολευτείς. Και ότι το αποτέλεσμα δε σε απογοητεύει.

Και ότι αν ξεπεράσεις λίγο την αδράνειά σου, ο άλλος ανταποκρίνεται σαν το νόμο δράσης- αντίδρασης.

Ότι δε γίνεται να είσαι στην ίδια φάση με τους αγαπημένους σου πάντα, αλλά αυτό δε μειώνει την ποιότητα της σχεσης σας. Απλά είναι δείγμα υγιούς συμπεριφοράς.

Ότι αρκεί συχνά το πρώτο βήμα, για να κάνεις όλα τα υπόλοιπα. Η φόρα μετράει.

Ότι σε μερικούς ανθρώπους χωρίς να κρατάς κακία, μπορείς απλά να τούς επιτρέψεις να τούς λείψεις.

Ότι είναι κρίμα να ευτελίζεσαι όταν το εξωτερικό σου πρεσβεύει κάτι classy... Ακυρώνεις τον αέρα σου.

Ότι τα λουλούδια σου, οι μαγειρικές σου, η προσωπική σου μοναξιά, είναι αξίες ανεκτίμητες.

Ότι είναι ότι πιο όμορφο να δίνεις ευχές, σε όποιον μπορείς, σε όποια κατάσταση και να βρίσκεσαι.

Ότι τα ταξίδια που ονειρεύομαι είναι η επιταγή για την υπόλοιπη ζωή μου. Το όνειρο είναι το πρώτο, ανεπίσημο, διαβατήριο.

Ότι μπορεί να μη με απασχολεί τίποτα από το κοινότοπα σοβαρά ζητήματα, ότι μπορεί να ζω στον κόσμο που με ενδιαφέρει και να αποκόπτω καθετί αποδεκτά σημαντικό, και όμως να επιβιώνω όμορφα και αρμονικά στον κόσμο των σοβαρών ανθρώπων.

Ότι η ζωή προχωράει με έναν ωραίο ρυθμό, με αλλαγές ευπρόσδεκτες, με άλλες, όχι τόσο, στις οποίες τελικά προσαρμόζεσαι, ότι όλα είναι περαστικά, όπως κι εμείς, σημασία όμως έχει να χτίζεις κάτι όμορφο, κι ας νομίζεις στην αρχή ότι είναι κάτι μικρό, ανόητο. Φτάνει μια μέρα να μπορείς να στηριχτείς κάπου, σε μια απρόβλεπτη στιγμή.

Καλό Σεπτέμβρη.

Summer rules

Η ζωή κυλάει αλλιώτικα το καλοκαίρι. Ανάμεσα στα μελτέμια, οι σκέψεις πυρώνουν και λιώνοντας, σχηματίζουν εκμαγεία αλλοτινών εποχών.

Η ραστώνη των διακοπών είναι ευλογία. Όπου και να' σαι. Μπορεί να είσαι στο νησί και να τρέχεις ολημερίς μεταξύ πρωινού- μπάνιου- καφέ και μπίρας, ανθρωπάκια πιεσμένα ακόμα και στον ύπνο τους.

Μπορεί και να ζεις στο χάος, και εντός αυτού να συνθέτεις την προσωπική σου Εδέμ.
Αυτό κάνω φέτος.

Σαλιαρίζω με τον ήλιο καθώς χαϊδεύει τους ώμους μου.
Ελιές στο δέρμα μου ξεφυτρώνουν από το πουθενά, σαν επανάσταση στο φως γύρω.

Μπαλκόνια άδεια, πατζούρια κλειστά. Ιδιωτικότητα μέσα στο χάος της μεγαλόπολης. Βγήκαν όλοι να κυνηγήσουν τα όνειρά τους σε θάλασσες μακρινές, και αγκαλιές αλμυρές.

Αποφάσισα πως σημασία έχει να είσαι εκεί που θέλεις, με εκείνους που θέλεις. Τι νόημα έχει να ταξιδέψεις τα πέρατα του κόσμου αν το μυαλό σου είναι αλλού....

Και μετά αποφάσισα πως το χάρισμά μου να περνάω εξαιρετικά ωραία σε συνθήκες μοναξιάς -και κατ' άλλους, αναγκαστικής κατάθλιψης- δεν έχει εξαλειφθεί παρά τις προσπάθειες που επιβάλλει η ενηλικίωση.

Χωρίς άγχος πια, οι συζητήσεις με τον κόσμο είναι πιο χαρούμενες, η διάθεση για κριτική έχει φθίνει. Το σώμα αναστενάζει μονάχα από τη ζέστη και η ψυχή  αγαλλιάζει.

Οι αποφάσεις είναι πιο μάχιμες, πιο αυθόρμητες, και ο φόβος των επιπτώσεών τους μοιάζει μικρός, ξαφνικά. Όσο λιγότερο ματαιωθείς στο χρόνο λήψης της απόφασης, τόσο λιγότερο ματαιώνεσαι όταν η απόφαση αποδειχτεί λανθασμένη.

Η ευτυχία σου πηγάζει από εσένα. Το να ζεις περιμένοντας δε μπορεί παρά να είναι τάφος για τα όνειρά σου και τις θέλησές σου.

Και το παρελθόν.... Αποστάγματα ζωής που ενσωματώθηκαν, όσο πήγαινε, εντός σου. Δε χρειάζεται άλλη ανασκόπηση.
Και το μέλλον... Μια ψευδαίσθηση προσδοκώμενης ευτυχίας, που αν βουλιάξεις μέσα της δε θα βγεις ποτέ.

Το τώρα... Μια συλλογή από ποιήματα του Λειβαδίτη, κουβέντες φιλοσόφων που θαυμάζεις, ήλιου και άσκησης. Ενδορφίνες που θέλουν να παραχθούν, για να χαμογελάσεις πλατιά στο τέλος της ημέρας.

Χωρίς τηλεόραση, συζητήσεις της παλιάς καθημερινότητας, ή κουβέντες που ξέρεις ότι σε λίγα χρόνια ούτε που θα σε απασχολούν. Κι όμως τις κάνεις, μήπως βγει λίγο ξίγκι από τη μύγα, ή μήπως περάσει ο χρόνος λίγο πιο ανώδυνα. Μού λείπουν τα βράδια, στο πατρικό μου, με τους πάντες να κοιμούνται (ή έτσι νόμιζα έστω), που το σώμα και το μυαλό στέκονταν άγρυπνα και ακίνητα, για να μην ξυπνήσουν κανέναν, και η ζωή κυλούσε στο βωμό μιας καθημερινότητας ιδιαίτερης, τόσο γλυκιάς και τόσο αλλιώτικης. Σαν διάλειμμα παύσης από την υπόλοιπη ζωή σου. Κάπως έτσι ζω και αυτές τις ημέρες. Time freeze εν μέσω καύσωνα.

"Φαίνεσαι πολύ καλά", μού είπαν σήμερα, και γέλασα στη σκέψη πως είμαι πολύ καλά, και -άγνωστο πώς- βγαίνει προς τα έξω.

Μια ξένη γλώσσα, λογοτεχνικά δοκίμια, σκέψεις επιστημονικές που μένει να πάρουν σάρκα και οστά, μαγειρικές δοκιμές, γυμναστική, ηλιοθεραπεία, διακοσμητικές τροποποιήσεις, εκκαθάριση λογαριασμών, ξεσκαρτάρισμα σάπιων πραγμάτων, ύπνος βαρύς κι ασήκωτος, κατά προτίμηση με φύσημα απαλό από το παράθυρο. Σχεδόν δε μού φτάνει ο χρόνος για την αξιοποίηση όλης αυτής της ενέργειας.

Αυτό οφείλει να είναι το καλοκαίρι. Η υποδοχή της νέας (σχολικής- ακόμα και για τους εξωσχολικούς) χρονιάς, ενέχει οπωσδήποτε μέσα της τον αξιοπρεπή αποχαιρετισμό των περατωμένων.

Άδειαζε, και θα γεμίζεις.
  

 

Καλοκαιράκι

Καλοκαιράκι, μεσημεράκι Κυριακής, λατρεία.
Τα τζιτζίκια μού θυμίζουν ότι δεν είμαι σε μια πόλη που μονάχα καίγεται.
Λείπουν οι περισσότεροι, είναι όμως ακόμη πολλοί εδώ που σαν κι εμένα παίζουν με τα καλοκαιρινά τους όνειρα.
Μελτεμάκια στο μπαλκόνι, όνειρα για θάλασσες, και ακόμη περισσότερα για το χειμώνα που θα ρθει.
Αν δεν έχεις ζοριστεί, δε σε νοιάζει να φύγεις ούτε ζηλεύεις, μονάχα απολαμβάνεις.
Εχει το ενδιαφέρον του να στηρίζεις κάποιον στα δύσκολά του.

Ηρεμία από τις λίγες, προνόμιο που θα θελα να έχω σε όλη μου τη ζωή.
Κι αν δεν το έχω, θα το διεκδικώ με την πρώτη ευκαιρία.

Σκέφτομαι πως για να κρίνεις τον εαυτό σου, κριτή πρέπει να βάλεις το παιδί που ήσουν κάποτε. Μόνο έτσι θα δεις αν τα κατάφερες καλά ως εδώ.
 Αν στα μισά από όσα ονειρευόσουν έπεσες μέσα, και στα μισά από όσα κάνεις είσαι περήφανος, τότε, είσαι σε καλό δρόμο, λέω. Η υπέρμετρη αυστηρότητα δεν ήταν το φόρτε μου ποτέ.

Τελευταία εξασκούμαι στη λήψη αυθόρμητων αποφάσεων. Εκπλήσσομαι με τις εξελίξεις των πραγμάτων. Φαντάζομαι πως η τροχοπέδη της κούρασης και της συνήθειας συνέβαλε σημαντικά στην υποβάθμιση αυτής της δεξιότητας, ωστόσο τα κρυφά ταλέντα δεν πεθαίνουν αν δεν το θέλεις εσύ.
Πάντα θυμάμαι πως τα πιο όμορφα πράγματα τα έκανα χωρίς σχεδιασμό κανένα.
Και αυτό, να το σημειώσω, γιατί ο κόσμος ενίοτε είναι τόσο καταιγιστικός που σε κάνει να ξεχνάς και το όνομά σου. Ή, κατ' άλλους, να θυμάσαι μονάχα αυτό.

Καλή εβδομάδα, καλό μήνα, καλές βουτιές σε κρεβάτια δροσερά και νερά εξαγνιστικά.