your dark, tonight

αναρωτιεμαι που είναι τα σκοτάδια σου.. αν υπαρχουν καπου κρυμμενα πισω απο αυτη τη γαληνη... ολοι κρυβουμε κατι, εσυ? μήπως στους δικούς μας ανθρώπους δίνουμε το ρόλο του να σκεπάζουν τις τρύπες να μη μπαίνει φως?

μπορούμε αραγε να αντεξουμε τους ανθρωπους που μας ξεσκεπαζουν τις ουλες?


Κάθε μεγάλος έρωτας οφείλει να είναι εξοργιστικός, μεθυστικός, ανυπόφορος- κι εγώ σ αντεχω με ηρεμεις και με κανεις νηφαλια. πες μου ποιος θα κρατησει, ο δυνατος ερωτας ή ο έρωτας που σε γαληνεύει? Κι αν όλοι κυνηγάμε την ηρεμία, τότε προς τι η λέξη πάθος?


Τι θέλω τελικά, πάθος ή διάρκεια? Και ποιος λέει ότι με την ηλικία πρέπει να κατασταλάζεις? Από φόβο ότι δε θα περνά η μπογιά σου? Για την ώρα κόψε μου λίγο την ανάσα και μετά δώσε μου φιλιά της ζωής- I guess this should be the rule.