30.

Αισίως έφτασες στη μεγάλη μέρα που ορίζει τη μετάβαση στα 30.
Σκέφτεσαι τα λόγια του Ελύτη, πως από τα 20 ως τα 30 έχεις ζήσει περισσότερα από όσα από τα 30 στα 90 σου.
Και σκέφτεσαι τις ρητορείες που σε έφτασαν ως εδώ,
και πως καιρός είναι να τις θεωρήσεις κανόνες με εξαιρέσεις.
Έχεις πολύ ακόμη μπροστά σου για να πεις πως έφτασες.
Αισίως έφτασες όμως ως εδώ.
Ανάμεσα σε δύσκολα βράδια, δύσκολες μέρες,
το χαμόγελο ήταν πάντα η επιλογή σου,
η στάση ζωής σου απέναντι στο καθετί,
με μια εθελούσια παιδικότητα και άρνηση να δεχτείς τα μοιραία κακά του κόσμου.

Ακόμη κλείνεις τα μάτια στο κακό, όπως ένα παιδί κάνει όταν φοβάται το σκοτάδι.

Εδώ σε έφτασαν οι άνθρωποι που βρέθηκαν πλάι σου.

Κι ο έρωτας. Πάθος άλλοτε ατελέσφορο, άλλοτε απογειωτικό.
Η ψυχή που ενώνεται και που αναρωτιέται την ίδια στιγμή πόσες ψευδαισθήσεις επιτρέπονται.
Όλα επιτρέπονται, αν τα επιτρέψεις εσύ.
Όλα κλειδώνουν σε ένα σημείο του εαυτού σου όπου μόνο εσύ έχεις πρόσβαση, εσύ έχεις το λόγο και την αφορμή για όσα έγιναν, ή δεν έγιναν.

Κι η ευγένεια, στοιχείο που ποτέ δεν ήθελες να παραμερίσεις,
θες να σε συνοδεύει σε κάθε στιγμή της βαρετής πιεστικής σου μέρας,
να είναι πηγαία, και να πηγάζει προς εκεί που αρμόζει.

Κι η αφοσίωση, όχι από συντηρητισμό, αλλά από ανάγκη, από ευγνωμοσύνη, από πίστη.

Κι οι φίλοι, άνθρωποι που δε χρειάζεται να σε δουν ή να ξέρουν τα πάντα, μπορείς όμως να τους πεις ένα "ζορίζομαι" και απλά να το ακούσουν. Σαν εξομολόγηση δευτερολέπτου, ο εξαγνισμός του να ξέρει ένας άνθρωπος ότι δεν είσαι ατσάλινος.

Κι οι περιπλανήσεις σου, είτε μακριά είτε στη γειτονιά σου, μια ξενάγηση στον κόσμο χωρίς εισιτήριο. Μοναχικές όπως η αυτογνωσία σου.

Κι οι μουσικές σου, ρυθμοί στους οποίους μόνο εσύ συντονίζεσαι. Ένα καθημερινό μονοπάτι προς την ευτυχία.

Κι οι φόβοι σου, και η ατελείωτη μάχη σου να απαλλαγείς από κάθε είδους φόβο και επιθυμία.

Δεν έχει αλλάξει τίποτε, μόνο ο τίτλος της δεκαετίας. Είναι ωραίο να εξελίσσεσαι, μα ωραίο και να μένεις εκεί που έχεις φτάσει και γουστάρεις. Και να φτιάχνεις το περιτύλιγμα αν σε ικανοποιεί η ουσία.

Αισίως ή δυσχερώς λοιπόν; Αισίως, θα διαλέξω.
Γιατί μέσα στο συντηρητισμό που αποπνέεις, μπορείς πολύ ύπουλα για μερικούς, θαυμαστά κατ΄ άλλους, να ορίζεις άναρχα τη ζωή σου. Να μη δίνεις λογαριασμό σε όποιον νομίζει ότι τού τον οφείλεις.
Γιατί πάντα θυμάμαι πως όσοι κατάφεραν από την κακοτυχία να επιστρέψουν, δεν χαμογέλασαν ποτέ. Όπως δε χαμογελούν ποτέ τα έντομα.
Έχω την εντύπωση πως ακόμα χαμογελώ αληθινά.


Υ.Γ. Ονειρεύομαι την ίδια στιγμή, στο σπίτι που θα χτίσω μια μέρα, την ίδια ώρα σε 30 χρόνια, να πίνω τσάι κάτω από το δέντρο, να ακούω πάλι Ελύτη από τον αντικαταστάτη του  youtube ίσως, και να σκέφτομαι, γιατί όχι, τα ίδια πράγματα.

Τα οφειλόμενα

Ο εαυτός που δε συγκράτησες.

Σε κοιτάζει σαν μέσα από καθρέφτη,

Σού ζητά τα ρέστα.

Δεν ακούς, δεν βλέπεις.

Παρωπίδες και ωτοασπίδες.

Κάθε είδους ασπίδα προκειμένου να μην ενοχληθείς.

Θα στο χρωστάς μια μέρα, ξέρεις.

Δεν ξεφεύγεις από τα χρέη εντός σου.

Σαν κελί στο οποίο ζεις εν γνώσει σου.

Όσο αφήνεις τα θέλω σου να περνάνε έξω από την πόρτα,

Τόσο η μισητή σου μιζέρια θα κάνει γκελ στον τοίχο σου

Και θα σε χτυπά ξανά.

My love, my soul...

Αμέσως μετά την ολοκλήρωση μιας πολύχρονης προσπάθειας,
επιστρέφεις, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη στο ασανσέρ,
αναρωτιέσαι αν χαίρεσαι που τελείωσε ή που τα κατάφερες, ή και για τα δύο,
και μόλις ξεθυμάνει η ευχαρίστηση,
αναρωτιέσαι το επόμενο βήμα...
Ό,τι να' ναι, φτάνει να το κάνεις με την ψυχή σου,
και όταν τελειώνει, να έχεις λάβει κάτι ωραίο,
από τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστράφηκες.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από δυο καλά λόγια που σού λένε
μεγάλοι άνθρωποι.
Δε σού στα χρωστάνε, και το ξέρεις.
Και κοιτάζεις τον εαυτό σου, σαν μέσα από κλειδαρότρυπα,
ήσουν 20 τότε που παρατηρούσες,
τώρα είσαι 30 και το ζεις,
είσαι εσύ στο βήμα και κάνεις όλα εκείνα που φοβόσουν;-)
Κάπου βαθιά, το ευχαριστιέσαι.
Όχι γιατί το ονειρεύτηκες απαραίτητα,
αλλά γιατί η έκσταση όταν ξεπερνάς ένα φόβο, δεν ξεχνιέται.
Μαζί μου η ψυχή μου στο ταξίδι μου,
και αναπάντεχη η αγαλλίαση του αφικνείσθαι.
Ταξίδεψε με την ψυχή σου και γλέντησέ το με την ψυχή σου.

Smells like change spirit

You can leave it all behind, you know.
you can re-feel the freedom of breathing fresh new ideas.
Maybe you feel unready.
you will never feel ready.
For what you fear,
jump towards it with no second thoughts.
Rely on the surprise to come.

Leaving things behind can be more relieving than keeping them all along with you.
They will never let you free to hug new things and people.
You have to decide whether you stick to cases,
or you get wide open.

Ξόρκισέ το ή ζήσε μαζί του

Σκέφτομαι πως ο τρόπος για να επιβιώσεις είναι να ξορκίζεις το κακό.
Δε μπορείς να το εξοντώσεις, δε μπορείς και να το αγνοήσεις όταν σού χτυπά τόσο επίμονα την πόρτα.
Μπορείς να σκας για όσα δεν μπορείς να αλλάξεις, για τα υπόλοιπα, απλά σκοτίζεσαι άδικα.
Θέλει τέχνη για να μάθεις να ζεις αρμονικά με τις δυσκολίες, και να τις κάνεις όχημά σου προς μια διαφορετική, αν θέλεις, ευτυχία.
Τέχνη την οποία καμία παιδεία δε σού προσφέρει. It's up to you, babe.

Ψάχνω τις τελευταίες ημέρες να δω τα σημεία πίσω από τα γεγονότα.
Τη σημασία όσων συμβαίνουν, τα μηνύματα που οφείλω να εισπράξω, πριν πω ότι ρέω άβουλα στη δίνη των γεγονότων.
Ο χρόνος με τον εαυτό μου είναι η προσωπική μου απόλαυση.
Η εκπλήρωση μερικών ονείρων πάει πακέτο με τοενδεχόμενο κάποιοι φόβοι να εκπληρωθούν.
Δε μπορείς να τα έχεις όλα, όσο κι αν νόμιζες κάποτε ότι ο κόσμος σού ανήκει.
Ό,τι έζησες όμως ως τώρα, σού δείχνει ότι μπορείς όμως να ζεις με αυτό το δεδομένο.


Αποτάσσομαι ό,τι δεν αντέχω.
Η κάθε μέρα είναι πολύ μικρή για να ανησυχείς, ακόμη και για τα σημαντικά.
Οφείλεις να προστατεύεις τον εαυτό σου από κάθε ανόητο πλήγμα.
Δεν είναι θέμα εγωισμού, είναι θέμα αυτοσεβασμού.
Μελετάς τα δεδομένα, πράττεις αυτό που θεωρείς σωστό, και μετά οφείλεις στον εαυτό σου έναν ήρεμο ύπνο.

Τέχνη υπέρ πάντων

Κοιτάζω αποστασιοποιημένα παλιές συνήθειες, και αντικρύζω με άλλο μάτι την τέχνη. Ήταν κάποτε γοητευτική η μποεμικη ζωή των μεσήλικων που τίποτα δεν τούς ένοιαζε και έπιναν ως αργά φιλοσοφώντας στα σοκάκια της πόλης.
Σκέφτομαι τώρα μια νέα εκδοχή της τέχνης, την τέχνη και την έννοια του μποέμ στην καθημερινότητά σου, την αχτίδα φαντασίας και απελευθέρωσης μέσα στην τροχοπέδη της κάθε εργασίας.
Είναι πιο ουσιαστική , σκέφτομαι, η τέχνη όταν ξεπηδάει από τα θέλω που δεν είπες, και όχι όταν την αναλύεις ολημερίς με ομοίους σου.
Βλέπω και την τέχνη που με τριγυρίζει, κείμενα και εικόνες που δεν αντιλαμβάνομαι με ποιο σκεπτικό δημοσιεύονται στο ευρύ κοινό. Λογοκρισία δεν υπάρχει, απλά θα έπρεπε να υπάρχει ακόμη η κριτική στην τέχνη.
Βαρέθηκα κοινώς, να βλέπω ανθρώπους καλλιτέχνες, μέσα από τα λόγια των οποίων διακρίνω απλά τα απωθημένα τους.
Τέχνη είναι να εξωθείς τα απωθημένα σου εκεί που γεννήθηκαν εν γένει, με το μυαλό σου, όχι με παιχνίδια λέξεων.
Αυτό είναι πιο αξιοθαύμαστο. Και δε χρειάζεται να φωνάξεις τίποτα για να το αποδείξεις.

Διάβασα προχθές ένα σωρό γραπτών σκέψεων, γραμμένων προ 3ετίας περίπου. αναπόλησα το χρόνο που είχα τότε, και λυπήθηκα για το χρόνο που είχα έκτοτε αλλά δεν τον αξιοποίησα για λίγη περισσότερη κουβέντα με τον εαυτό μου.
Εθελοτυφλούσα, ομολογώ, στο όνομα της ευμενούς καθημερινότητας και της ηρεμίας.
Ξέχασα, λιγάκι, πως η αναστάτωση μού πρόσφερε πάντοτε τις συγκινήσεις που ζητούσα.
σκέφτηκα ξανά, πως η ελευθερία του ανθρώπου είναι κάτι πολύ ιδιωτικό. Δε χρειάζεται να ζητήσεις τίποτα από τον άλλο, γιατί αν το κάνεις, αυτομάτως χάνεται η λάμψη.Θυμήθηκα, πως όσο δεν πιέζεις τα πράγματα, αυτά σε βρίσκουν μόνα τους, και απορώ γιατί βασίστηκα ενίοτε σε προσμονές χωρίς τις οποίες θα μπορούσα να ζήσω.
Αρχικά στενοχωρήθηκα, μετά το αρνήθηκα, στη συνέχεια το αποδέχτηκα. Και συνειδητοποίησα πως μπορείς να ζήσεις με χίλιους τρόπους, με την δική σου προσωπική τέχνη να διαπερνά ακόμα και την πιο βαρετή ασχολία.
Η τέχνη είναι στο μυαλό σου, τα προβλήματα είναι άλυτα μόνο στο μυαλό σου, και όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις, τόσο πιο ευτυχισμένος είσαι.

Mind in a cage

Ένα μυαλό φυλακισμένο σε μια τεχνητή φυλακή. Λέξεις που επαναλαμβάνονται, νοήματα κολλημένα σε μια σειρά ψυχαναγκαστική, επιχειρήματα στείρα για να προκύπτουν σκέψεις απρόσφορες.
Λυπάμαι. Λυπάμαι για την ηρεμία που ένα πρόσωπο μπορεί να αποπνέει, όταν το μυαλό του παιδεύεται...
Και ακόμα πιο πολύ λυπάμαι όταν όλες οι στιγμές, τα συναισθήματα και τα απότολμα βήματα κάποιων ανθρώπων σβήνουν με τρόπο αναξιοπρεπή και ξεχνιούνται υπό τη δίνη των προσωπικών προβλημάτων του καθενός.

Γράμμα σε έναν άρρωστο

Μού λένε να μη σε σκέφτομαι.
Πως η ζωή είναι έξω και πως αλίμονο αν περνάω το χρόνο μου και τον ύπνο μου με την εικόνα σου.

Σε κοιτάζω, κάτω από το ημίφως του, σύγχρονου πια, λαμπατέρ, που ανάβει με το μεσαίο κουμπάκι.
Το πάνω είναι για να μας φωνάξεις, όταν δεν έχεις κανέναν πλάι σου.
Το κάτω, δεν έχω μάθει.

Κοιμάσαι βαριά, σε περίεργες στάσεις, με μια περίεργη όψη, σ αυτό το νοσηρό ημίφως.
Άλλες φορές, στο σκοτάδι, έχεις ανοιχτά τα μάτια.
Δεν ζητάς, δε μιλάς, μόνο εσύ και ο τοίχος απέναντί σου.

Βλέπεις πολλά πράγματα μέσα στην ημέρα σου.
Ταλαιπωρημένα μυαλά σε υγιή σώματα που αποφασίζουν για το αύριό σου.
Για το σήμερά σου, μάλλον.

Αν είσαι τυχερός, έχεις ένα παρελθόν να σκέφτεσαι για να αντέχεις.
Αν είσαι πιο τυχερός, έχεις κι ένα μέλλον να περιμένεις.

Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος, καλέ μου.
Δεν καταλαβαίνει όπως δεν καταλαβαίνει ο βλέπων τον τυφλό.
Ούτε κι εγώ σε καταλαβαίνω.
Αλλά πονάω μαζί σου, λαχταράω μαζί σου, υποφέρω μαζί σου.

Ξέρεις, δεν είναι εύκολο μετά να γυρίσω σελίδα και να ξεχάσω τα πάντα.
Φεύγοντας, ένα κομμάτι μου μένει πάντα πίσω, πλάι σου.

Ελπίζω, με το χαζό μου τρόπο, να σε βοηθώ κάπως.
Να ξεχνιέσαι λίγο.

Ο καθένας με τον προσωπικό του σταυρό.

Γυρίζει και γυρίζει και γυρίζει...

Ενα, δύο ,τρία, τέσσερα πράγματα που σε πειράζουν.
Ένα, δύο, τρία πράγματα που ξέχασες.
Μία, δύο  μέρες αϋπνίας.
Όλα γύρω γύρω σαν βεγγέρα που σαλεύει.
Αστα να γυρίζουν στο κεφάλι σου.
Δεν θα πάνε πουθενά παραέξω.
Είναι εκεί για σένα.Δε θα μπορείς να τα ξεχάσεις.
Εκεί, μέχρι να ζαλιστούν, να ζαλιστείς, να ξεθυμάνεις.

Isn't it marvellous?

Ηλιοβασίλεμα. Ξάπλες χαλαρές και μετά χορός δίπλα στη θάλασσα, μουσικές, η αίσθηση ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από παλιά, ότι η ίδια λαχτάρα για ζωή ξεφυτρώνει ανεμπόδιστα ανάμεσα στα καθημερινά πρέπει.
Μετά από λίγες ώρες, πίσω στο μαυσωλείο, πνίγω πίκρες για ανθρώπους που άδικα ταλαιπωρούνται. Η αδικία της φύσης, το ανεξήγητο. Πλαστές ευγένειες και άνθρωποι έτοιμοι για όλα χωρίς να αξίζουν τίποτα.
Ας τα ξεχάσουμε πάλι για σήμερα. Ο μόνος τρόπος να αναπνέεις είναι αυτός. Να χαμογελάς και να προχωράς.
Η αγάπη καμιά φορά γίνεται δεδομένη, όχι όμως για μένα. Βρίσκω, κάθε μέρα, τον τρόπο να το θυμάμαι, να το νιώθω, σαν να μαθαίνω κάθε μέρα κι από κάτι καινούριο. Σε καθετί που κάνω βάζω αγάπη, είτε είναι μια χαρτούρα είτε είναι βαρετές δουλειές, είτε είναι λίγη προσωπική περιποίηση, είτε μια κίνηση του χεριού καθημερινή, συνηθισμένη, χωρίς εμφανές νόημα. Θέλω να χορταίνω με αγάπη την κάθε μου κίνηση και να παίρνω πίσω κι άλλη αγάπη κι όλο αυτό να πολλαπλασιάζεται και να γίνεται μέσα μου ένα συνοθύλευμα ομορφιάς.
Δεν υπάρχει ομορφιά, όσα κοσμήματα και να βάλεις, αν δεν νιώθεις μέσα σου την ομορφιά στα μάτια, στο μυαλό, στους διαλόγους.
Η ομορφιά είναι οι άνθρωποι.
Προσπαθώ τελευταία με το δικό μου, χαζό ίσως, τρόπο, να φτιάχνω καταστάσεις, ωραίο κλίμα, να θεραπεύω διαμάχες. Να ισορροπώ όταν οι προθέσεις μπερδεύονται και τα παράπονα επιπλέουν. Και νομίζω πως κάτι γίνεται.
Και μετά γυρίζω, κοιμάμαι λίγο παραπάνω από όσο προλαβαίνω, γιατί μπορώ.
Και ονειρεύομαι κι άλλο και ζω κι άλλο και γουστάρω κι άλλο.

Life as work

Ξυπνάς στις 3 το πρωί, δεν ξανακοιμάσαι, σκέφτεσαι πως αρκετά κοιμήθηκες, από τις 6 το απόγευμα. Σκέφτεσαι να ξαναδείς την αυγή, όπως χθες, που προσπαθούσες να κρατήσεις στη ζωή έναν άνθρωπο. Το κατάφερες, μπράβο σου.
Περιμένεις να ακούσεις κι ένα μπράβο. Αλλά όλοι θέλουν κι άλλο, κι άλλο, από σένα τον εργάτη. Όσο καλοί άνθρωποι και να είναι, θέλουν κι άλλο υλικό όταν βλέπουν ότι μπορείς. Η ύπαρξή σου ως άνθρωπος αγνοείται κατά λάθος, ή και συνειδητά. Δεν ξέρεις.
Ασχολείσαι με κακούς ανθρώπους γιατί αναγκαστικά περνάς όλη τη μέρα σου μαζί τους. Καταδίκη. Καλύτερα να ήσουν κλεισμένος σε μια βιβλιοθήκη, να μπορούσες να επιλέξεις το καλό. Αλλά δε μπορείς. Σε βουτάνε στα σκατά, στις ανειλικρινείς συμπεριφορές, στο βόλεμα των ηλιθίων και στην αλαζονεία του κάθε κατακαημένου. Προσπαθείς να βρεις το δρόμο σου μέσα από μια καλή κουβέντα, μέσα από μικρά χαμόγελα, ευχαριστώ και δε σου φτάνουν ρε γαμώτο.
Δικαιούσαι, λες, κι εσύ μια μεγαλύτερη ικανοποίηση για να προχωρήσεις. Δεν είσαι άγιος, ούτε φοράς διακόπτες. Θα θελες να γυρίζεις στο off και να βγαίνεις εκτός πού και πού, αλλά σε έχει ποτίσει η υπερκόπωση. Ή η συνεχής επαφή με τα σκατά.
Θεέ μου, πώς επιτρέπεις να υπάρχουν τόσο κακοί άνθρωποι....
Και γιατί μού τους φέρνεις δίπλα μου, δε τους μπορώ.
Δε μπορώ να κλείνω συνεχώς τα μάτια μου στην αδικία, στους κακούς που επιπλέουν και στους καλούς που βυθίζονται.
Ίσως μέσα από αυτά να ξεκινάνε και οι επαναστάσεις.

Give me light

Τέτοιες μέρες θέλεις να είσαι αλλού.
Να ξυπνήσεις σε μια αμμουδιά, να κοιτάζεις μακριά,
το πέλαγος, εσύ και οι σκέψεις σου.
Να είσαι χαλαρός, ευγενικός, ήρεμη δύναμη.
Να μην νευριάζεις, να μην εξάπτεσαι,
να διατηρείς τους καλούς σου τρόπους.

Οι άνθρωποι σκέφτονται, και οι σκέψεις τους τούς δίνουν την ομορφιά τους.
Είναι ωραίο και δύσκολο να διατηρείς τις σκέψεις σου στο πλατό του καλού.
Να ισορροπείς ανάμεσα στις δυσκολίες και την ομορφιά του κόσμου,
και να κερδίζει η δεύτερη.

Να ορίζεις την ύπαρξή σου μόνο από την ανάσα σου και τον ίσκιο σου στην αμμουδιά.
Να κολυμπάς σε βαθιά μπλε- πράσινα νερά ανάμεσα στα βράχια και από πάνω σου οι γλάροι να κάνουν τη φιγούρα τους.
Να μπορείς να κλάψεις, όσο ελεύθερα θέλεις, μακριά από βλέμματα και σκέψεις των άλλων ανθρώπων.
Το κλάμα δεν είναι αδυναμία ψυχής, αλλά παραδοχή.
Τελείως εγωιστικά, να έχεις λίγη από την ομορφιά του κόσμου δική σου, για λίγο.Κι εκεί, στο παραβάν των σκέψεών σου, να μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις.

Και μετά να σκέφτεσαι, ξανά,  πως η ευτυχία δε μπορεί να πηγάζει από κανέναν γύρω σου, αν δε μπορείς να την αισθανθείς μόνος σου.
Η συνύπαρξη αποτελεί μέρος της καθημερινότητας, αλλά το προσωπικό σου ταξίδι έχει πιο πολλή πλάκα.
Η ανεξαρτησία και η ελευθερία δεν είναι δεδομένα αν εσύ τα χαρίζεις επιπόλαια με αντάλλαγμα φτηνά αισθήματα.
Χωρίς εγωισμούς και αυταπάτες, οφείλεις να προσφέρεις στον εαυτό σου το ελεύθερο να γουστάρει, να απορρίπτει και να επιλέγει.

Η καταπίεση φέρνει βλαβερά πράγματα στην επιφάνεια,
από τα απωθημένα πάθη πάντα προέκυπτε το κακό,
και όχι από τις επαναστάσεις.
Αρκεί η επανάστασή σου να έχει αιτία.
Καλημέρα.

Change

Μια αλλαγή...
Στα μονοπάτια της κάθε μέρας στην οποία προσπαθείς να κάνεις κάτι διαφορετικό,
να τολμήσεις να πέσεις από την άλλη πλευρά,
να διαβάσεις βιβλίο με τα πόδια στον τοίχο,
να ντυθείς αλλιώτικα,
να το πάρεις σερί,
να πεις με διαφορετικό τρόπο το ότι αγαπάς...
Συνειδητοποιείς ότι το σώμα σου τρελαίνεται στην ιδέα της καταπίεσης.
Να είσαι στο πρόγραμμα, να μην παρεκκλίνεις.
Το να κάνεις ακόμα κι αυτά που σ αρέσουν ενίοτε γίνεται ρουτίνα.
Προσπαθείς, να μη γυρνάς ούτε το κεφάλι στους μικρόψυχους,
σαν να θες να κάνεις ότι δεν υπάρχουν.
Λες στο διάδρομο μικροκουτσομπολιά για να αποκτά η ώρα σου χρώμα,
δε σε απασχολούν οι πολλοί,
μιλάς όπου θέλεις εσύ,
δεν είναι σνομπαρία, είναι ειλικρίνεις.
Και ένα βράδυ ήρεμο όπου κάθεσαι χωρίς υποχρεώσεις, ακούς μουσική, κοιτάς μέσα σου και βλέπεις τα απωθημένα να χορεύουν στις ορμόνες σου, στις ώρες του ανικανοποίητου, στις σκέψεις που έθαψες σαρώνοντας το πάτωμα με την ηλεκτρική, σε μια ρουτίνα που αρνείσαι να ακολουθείς σαν ένας όποιος ενήλικας.
Και ψάχνεις να ταξιδέψεις, να γυρίσεις κι αλλού τον κόσμο, να δεις κι αλλού,
να εξαργυρώσεις το χρόνο με χρώματα.
Και μετά να ξαπλώσεις και να έρθει η μεγάλη αλλαγή που τόσο αρνείσαι και άλλο τόσο θέλεις.

Blindness

Λυπάμαι για τους ανθρώπους που επιβιώνουν με ψευδαισθήσεις και αλλοιωμένες εντυπώσεις. Από τη μία αναγνωρίζω την ανάγκη καθενός να επιβιώσει, με τον οποιονδήποτε τρόπο. Από την άλλη δε βρίσκω δικαιολογία στην απάρνηση του εαυτού σου για όφελος μιας ανταπόδοσης, μιας αποδοχής.

Σημαντικό είναι κάτι όταν εσύ τού δίνεις σημασία, και άσε τους άλλους να πιστεύουν σε κοινωνικά de facto και καθωσπρεπισμούς. Δε νομίζω πως έχασα τίποτα όταν δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία σε πράγματα που μού ζητούσαν, όταν δεν το ένιωθα. Ίσως και να στερήθηκα λίγο την εκτίμηση κάποιων. Αλλά δε μπορεί να με απασχολήσει η γνώμη ανθρώπων που δεν εκτιμώ στο ακέραιο. Ας είναι, λοιπόν. Καθένας και οι προσωπικές του αφέλειες.

Σκέφτομαι την κάθε μέρα, τις λούμπες στις οποίες πέφτω, άθελά μου. Μα τι νομίζω πως πρέπει να κάνω? Ποιος σε ορίζει ικανό και ποιος σού συμπαραστέκεται σ' αυτές τις δύσκολες στιγμές? Και γιατί να αυθυποβάλλεσαι σε ένα άγχος αέναο; Ψάχνω πάντα να βρω το λόγο εκ των υστέρων. Όταν έχω δει το χρόνο μου να μιζεριάζει, να βάφεται με άγχος, ξεθωριασμένη ερωτικότητα και αυριανές σκέψεις.

Τα βαρέθηκα αυτά. Έχω αποδεχτεί πως δεν είμαι άνθρωπος των εκκρεμοτήτων, τα προγράμματα με πνίγουν, οι μελλοντικές ημερομηνίες- σταθμοί στέκονται σαν μέγαιρες πάνω από τον ύπνο μου. Αρνούμαι να μεγαλώσω, και μετά κάνω πίσω και το παίζω το παιχνίδι. Και μετά ξανααρνούμαι. Όσο περνάει από το χέρι μου, θα ζω στις δικές μου συντεταγμένες.

Δεν υπάρχει μάλλον τρόπος να ξεφύγεις εκτός από το να το δεις χαλαρά. Να αρνηθείς τη σημασία των πραγμάτων που οι άλλοι σού ορίζουν και να ρολάρεις στο δικό σου ρυθμό. Κι ας μην καταλαβαίνουν οι άλλοι. Οι καραμέλες που έχεις στο σακούλι σου δεν είναι άπειρες, διάλεξε πότε και με ποιους θα τις φας. Κι αν θα τις μοιραστείς, στην τελική.

Σήμερα είναι μια μέρα σαν εκείνες τις παλιές, που ξυπνούσα εν όψει ενός ταξιδιού, και λίγο φοβόμουν, λίγο βαριόμουν, άκουγα τραγούδια που μ αρέσουν, ονειρευόμουν για την επιστροφή. Ίσως ένα δείγμα ότι μ' αρέσει η ζωή μου, να ζητώ ένα διάλειμμα για να επιστρέψω πάλι εδώ. Δεν ξέρω τι περισσότερο να ζητήσω. Αυτάρκης μισογλεντζές με αγάπη στον ύπνο και την τεμπελιά είμαι. Αν μού λείπει κάτι, είναι οι βαθιές μου σκέψεις και το τριγύρισμα ανάμεσά τους. Αποδέχομαι πλέον και αυτό, πως το μυαλό μου δεν είναι σβούρα να κινείται σε πολλά επίπεδα. Όταν έχω δουλειά είμαι στη δουλειά, όταν είμαι έξω σκέφτομαι το έξω, και αν μείνω μόνη, τότε μόνο θα σκεφτώ τα δικά μου. Το έχω αποδεχτεί, σαν ανακούφιση που δε με τρελαίνουν οι σκέψεις οι πολλές, όσο κι αν με τρομάζει ότι κάποτε δε θα προλαβαίνω καθόλου να απορροφιέμαι έτσι στις σκέψεις μου. Αλλά δε βαριέσαι, έχω αγχωθεί για τόσα, και τι έγινε?

Το μότο μου, το "και τι έγινε?". Σαν επικεφαλίδα και λεζάντα σε κάθε μου κίνηση, ο αφορισμός της σημαντικότητας κάθε μαλακίας που μπορεί να σού χαλάσει τη μέρα, τη στιγμή. Κοιτάζοντας λίγο αποστασιοποιημένα, τίποτα δεν έγινε. Όλα είναι τόσο περαστικά που αλίμονο αν τους δώσεις εσύ σημασία. Γίνεσαι μικρός και δε θα πείσεις κανέναν για τη σημασία των μικρών πραγμάτων. Και στην τελική, αν ασχολείσαι με τα μικρά, μικροπρεπής είσαι.

Ας είναι η μύτη μπουκωμένη και ο λαιμός πρησμένος, εγώ σήμερα παίρνω βαθιά ανάσα. Δε με νοιάζει πραγματικά τίποτα, όταν πρόκειται για ανθρώπους που δεν ξέρω, δεν πολυεκτιμώ και δε θαυμάζω. Καιρός να αφιερώσω λίγο χρόνο και σ' εμένα. Μού είχε λείψει η ελευθερία, η γλυκιά αγωνία, η αγάπη για το κάθε λεπτό που περνάει χωρίς να πρέπει κάτι. Ο εαυτός σου στο ακέραιο, που δε χρωστά, δεν οφείλει, δε χρειάζεται παρά μόνο σε ανθρώπους. 

My body is a cage....

Κάθε βήμα που κάνω παίρνω μια βαθιά ανάσα και χαμογελάω. Προσπαθώ ανάμεσα σ αυτό να μη χάνω τον εαυτό μου, δεν τα καταφέρνω πάντα. Ο ορισμός της κούρασης εξατομικεύεται, ανάλογα με τις προσωπικές αντοχές, το προβλεπόμενο χρόνο και το κίνητρο. Δε με ενοχλεί η κούραση εν γένει, όσο οι κακές συμπεριφορές που ενέχει, όταν όλα και όλοι φταίνε κι από λίγο. Με ενοχλεί που η συνεχής ιδρυματοποίηση δε σ αφήνει να δεις έξω από την κούραση, απλά τα ίδια ανθρωπάκια με τις ίδιες στολές και τα ίδια προσωπεία.

Είναι συγκινητικό κάποιος να μπαίνει στον κόπο να αφιερώνει χρόνο για να σε κάνει, κατά τη γνώμη του, καλύτερο άνθρωπο. Και όταν ο ίδιος είναι αξιόλογος, σε τιμά ακόμη περισσότερο. Βρίσκεις την ευκαιρία και το θάρρος να του πεις "ευχαριστώ"?

Και είναι κρίμα κάποιος να μη μπορεί να σταθεί ισορροπημένος από την εσωτερική του ζήλεια, όσο παρφούμ κουλτούρας και αναζήτησης και να φορέσει. Και είναι κρίμα που επιβιώνουν εφευρίσκοντας προθέσεις και συμπάθειες που δεν υπάρχουν. Πόσο κρίμα να είσαι αδιάφορος σε όλους. Και ειδικά, εσύ ο ίδιος, να νομίζεις το αντίθετο.  Όσο κι αν θα το θελα, δε μπορώ να τους εκριζώσω αυτούς τους ανθρώπους από την καθημερινότητα, ούτε να κάνω πως δεν υπάρχουν. Μπορώ όμως να κοιτάζω επιλεκτικά αυτούς που θαυμάζω, τους ανθρώπους με όραμα και γούστο, που αξίζουν να τους χαμογελάς με την καρδιά σου και να τους ακούς ώρες ολόκληρες. Ένας τέτοιος θέλω να γίνω, να αποτάξω από πάνω μου την πινακίδα της ενήλικης ζωής και να κινούμαι ελεύθερη στις μέρες μου.  Από σήμερα και μετά, που λέει και το πρόγραμμα.

In this white wave, I am free...

Ρεπό μαϊμού ανάμεσα σε μέρες- φυλακή.
Βιασύνη να ζήσεις σε μια μέρα πράγματα που το μυαλό σου δεν προλαβαίνει να συλλάβει.
Αλλά εσύ οφείλεις.
Όπως οφείλεις να είσαι σωστός, ευγενικός, όπως πρέπει.
Και μετά ξεχνάς τα πραγματικά οφειλόμενα.
Την αντιμαχία με τον εαυτό σου και την καθημερινή προσπάθεια να είσαι, να δίνεις, να λαμβάνεις αναπόδραστα, να μοιράζεσαι χωρίς βία, χωρίς άγχος, χωρίς πίεση.
Να λυγίζεις εκεί που φυσάει ο άνεμος,
να μη σπας,
να προσαρμόζεσαι για να απολαμβάνεις.
Και όλα τα δύσκολα θα τελειώσουν,
και μετά θα καθίσεις ξέγνοιαστος, μια μέρα και θα αγναντεύεις πάλι το αύριο,
χωρίς προθεσμίες, χωρίς ημερομηνίες -στόχους,
αγκαλιά και μισοκλείνοντας τα βλέφαρα στο λαμπερό ηλιοβασίλεμα,
ένα αεράκι θα σε φυσάει και θα ευχαριστείς τον κόσμο και τη ζωή σου,
και μετά στο ραδιόφωνο θα ακούσεις το τραγούδι της,
εκείνης που σαν φύλακας- άγγελος σε συντροφεύει μέρα με τη μέρα,
και σού θυμίζει πώς γίνεται να είσαι αξιοπρεπής όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις.
Χωρίς να σχολιάζεις, χωρίς να κρίνεις, χωρίς να σε απασχολεί, στην τελική, το τι κάνει ο άλλος.
Μόνο η δική σου προσπάθεια, μόνο τους καλύτερους να κοιτάζεις, σαν αυτό στο οποίο θέλεις να φτάσεις.
Μόνο εσύ, οι άνθρωποί σου, και η ειρήνη που θέλεις να υπάρχει στον κόσμο και τις ψυχές.
Τότε δεν υπάρχει φθορά, ούτε βιασύνη, ούτε χαμένος χρόνος, όταν αντικρύζεις το καθετί σαν κάτι χρήσιμο, όταν βλέπεις σκοπό σε ό,τι κάνεις. Κι ας είναι ο σκοπός ένα τίποτα στα μάτια των άλλων.
Είναι δική σου η ζωή, ο χρόνος και η έκσταση.

Innocence lost

Βδομάδα τέλος. Τώρα θα πατήσω το κουμπί που θα ξεπλύνει τις εντάσεις, την κούραση, τον πόνο των άλλων από το κεφάλι μου, τα ολογράμματα με τα οποία κοιμάμαι, όταν ξεκλέβω από τη μέρα και τη νύχτα για να αποκαλέσω την ξάπλα μου ύπνο.

Μετανιώνω για την ένταση των ημερών γιατί εν γένει δεν μού αρέσουν οι διαπληκτισμοί. Και θα αποσυρθώ εντός μου μέχρι να αγγίξω ξανά την εγγενή μου ηρεμία. Δηλαδή απλά θα τεμπελιάσω ανελέητα και χωρίς τύψεις μέχρι να αρχίσουν να ξεπροβάλουν οι αληθινές μου σκέψεις. Λατρεύω την ξεκούραση και την λεπτή αυτή γραμμή που μόλις της περάσεις έχεις ξαναβρεί - για λίγο, ναι- τον εαυτό σου.

Και μετά ξανά στο λούμπεν, με ανθρώπους που διακηρύττουν και διακρίνονται αλλά πάσχουν από απανθρωπιά και συναισθηματική αναπηρία- Θεέ μου τι υποκρισία ανέχεσαι και γιατί- και με άλλους που παλεύουν πολλές φορές άνισα, και πώς να τους κακολογήσεις όταν αχνοβλέπεις τους δαίμονες εντός τους...

Και μετά συνέρχεσαι και συνειδητοποιείς πως δεν είναι δικαιολογήσιμα, δεν είναι όλοι μεμπτοί ούτε άμεμπτοι, ούτε κι εσύ. Καθένας και τα ζόρια του. Ο τρόπος που τα διαχειρίζεται κανείς είναι προσωπική του υπόθεση. Αρκεί να σέβεται τον εκάστοτε διπλανό.

Και μετά μιλάω για απουσίες επί παντός επιστητού, για προθέσεις που ποτέ δε φτάνουν στο στόχο και κατά βάθος για την αόριστη προσδοκία του πάθους.Η οποία προσωποποιείται μόλις σε αντικρύζω.  Και την πνίγω κάθε φορά που με γειώνεις σε αυτό τον κόσμο ο οποίος απέχει πολύ από το παραμυθάκι μου.

Έχω δικαίωμα στο παραμύθι μου, όμως. Δεν είναι ονειροπαρμένο, έχει από όλα μέσα, και χαρές, και πληγές, αλλά φτιαγμένα όλα με όχι κακή πρόθεση. Έχει και κλάμα.Γιατί είναι πολύ ανακουφιστικό να μπορείς και να σου επιτρέπουν να κλάψεις. Η ιεροτελεστία της ιδιωτικότητας.

Αναρωτιέμαι αν Αυτός εκεί πάνω ακούει και τι έχει να πει, γιατί από κάπου πρέπει να ζητήσεις λογαριασμό στην τελική, δεν μπορεί μόνο εσύ να είσαι υπόλογος στους άλλους. Όλοι λένε πως "έτσι είναι η ζωή" και εγώ δεν καταλαβαίνω πώς τολμούν να το λένε, σαν μικρό παιδί που τού διαψεύδουν τον Άγιο Βασίλη.




Αλλά δεν πειράζει. Σιγουρα υπάρχουν κι άλλοι, δεν είμαι μόνο εγώ. Όσο γαμήσι και να τρως, την αθωότητα και την ψυχή σου δεν μπορεί να σού την πάρει κανείς.

Μία όμορφη μέρα.

Ξυπνάς, πονάς, παίρνεις ένα παυσίπονο βιαστικά, φτιάχνεις καφέ, κάθεσαι στο μπαλκόνι.
Σκέφτεσαι τις συζητήσεις που δεν συνεχίζεις. Γιατί? Φοβάσαι?
Φταίει ο άλλος που δεν καταλαβαίνει, ή εσύ που στέκεσαι αγέρωχα στα τρανταχτά, κρυφά πιστεύω σου. Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Περιμένεις ο άλλος να νιώσει αυτή την όρεξη για ζωή, όταν εσύ δεν του δείχνεις το δρόμο προς τα εκεί?
Σημασία έχει να μπορείς να δείξεις και στους άλλους τη ζωή που κρύβεις μέσα σου.
Για να μετράνε με σωστούς αριθμούς οι μέρες και οι ώρες.
Για να αναπνέεις βαθιά και λυτρωμένα σε κάθε πρωί, μεσημέρι, απόγευμα της ζωής σου.
Κάπως έτσι, λέω, και τραγουδάω το αγαπημένο τραγούδι των ημερών, που ονειρεύομαι να το χορεύω μαζί σου παντού, μπροστά σε όλους, σαν μια μεγάλη εξομολόγηση όσων μπορώ ακόμα και σήμερα να νιώθω, όπως την πρώτη μέρα.
Και το ξενέρωμα, τη μεγάλη λέξη των ημερών, θα το νιώσω, θα το αναγνωρίσω, αλλά πριν κάνω τη μεγάλη προσπάθεια, δεν θα το αφήσω να μού χαλάσει τίποτα.
Και μετά έρχονται πού και πού κάποιες μικροανταμοιβές από την καθημερινή μου προσπάθεια και ανεβαίνω ψηλά, χαίρομαι, κοκορεύομαι μέσα μου γιατί ξέρω πως αρκεί να προσπαθήσω και θα τα καταφέρω, αυτό που πάντα χρειαζόμουν ήταν το σπρώξιμο. Και θα θυμάμαι να ευχαριστώ όσους με σπρώχνουν, ευγενικά, γλυκά, όχι πιεστικά, και με αγάπη.
Και αφήνω τους κυνικούς ανθρώπους να μιλάνε υποτιμητικά για τον ρομαντικό κόσμο μου, δεν πειράζει αν δεν καταλαβαίνουν, εμένα οι ιδέες μου μού ανήκουν και όσο και να τούς φαίνονται αβάσιμες, εγώ κοιμάμαι ήρεμα.

Αν Θεέ μου είχες όνομα, θα σε λέγανε Ήλιο.
Καλημέρα.

Motivations

Γιατί ο ουρανός είναι άσπρος... Γιατί έχει ξεχαστεί το φωτιστικό αναμμένο από χθες... Γιατί πρέπει να σηκωθώ όταν η σωρευμένη κούραση μου λέει "μείνε λίγο ακόμη έτσι"... Ποιο είναι το κίνητρο. Λέω.
Δε θα προλάβεις, λέω.
Θα χάσεις τη μέρα, λέω.
Πρέπει να βρεις το κίνητρο, λέω.
Πρέπει να μη σκέφτεσαι αυτά, λέω.
Να σκέφτεσαι άλλα, πιο ρομαντικά, πιο σουρεαλιστικά.
Ο ρεαλισμός καταστρέφει τη ζωή μας, λέω.
Τα δεδομένα, τα σχέδια, οι ορθολογισμοί, τα πρέπει.
Τίποτα δεν πρέπει, σήμερα.
Για σήμερα θα κάνω ότι γουστάρω.
Πολύ μ' αρέσει η λέξη "γουστάρω".
Μάλλον γιατί στις καθημερινές μέρες δε μπορώ να κάνω ό,τι γουστάρω.
Σήμερα λοιπόν μπορώ.
No guilt. Δεν υπάρχει χρόνος χαμένος αν τον απολαμβάνεις.

Τριπάρω.

Σήμερα είναι γιορτή. Γιορτάζω με μια μεγάλη προσευχή, ένα ευχαριστώ. Γιορτάζω που έφυγες, που ξεκούραστα πια κοιτάς, χαμογελαστή πλέον από μακριά. Σού ταιριάζει πιο πολύ από το θρήνο. Αν μ' αφήνεις, θα σ' έχω πάντα στο μυαλό μου σαν φύλακα.

Γιορτάζω γιατί νιώθω μια ευλογία πάνω μου. Όλα επιδιορθώνονται χωρίς πολλή προσπάθεια, όταν αξίζουν.

Αυτά για σήμερα. Έχει πολλές δουλειές και πολλή διάθεση σήμερα. Με hip hop, trip hop και χορό.
Φιλιά.

Oceana

Κρυώνω. Δεν κάνει κρύο.
Σαν οι σκέψεις των ημερών να σιγοτρέμουν εντός μου
κι εγώ αναρριγώ.

Οι πόλεις που έζησα είναι τρεις.
Ως τώρα.

Τίποτα από αυτά που κρατάνε πολύ
δεν είναι άμοιρα άσχημων στιγμών.

Φοβιστική η ιδέα της μονιμότητας.
Αμφιβολίες και αντιρρήσεις εντός μου,
σύγχυση, ιδέες από γραμμένα συνθήματα σε κοινόχρηστες τουαλέτες.

Ζωή.
Ανάσες που σπάνε το κιχ της σιωπής.
Ο άτεχνος τρόπος που η συντροφιά μπορεί να γίνει ανιαρή,
τότε που θέλεις μόνο να στέκεις ακίνητος απέναντι στο τίποτα,
περιμένοντας τα πάντα, από αύριο όμως.

Ξέθαψε λίγο εγωισμό για να ερεθίσεις τη μέρα σου.
Και μετά πήγαινε να προσευχηθείς για να νιώσεις τη λύτρωση της ταπείνωσης.

Θα κυνηγώ πάντα τον επόμενο προορισμό,
γιατί μου αρέσει η ταυτότητα του περαστικού.
Κανείς δε σου ζητά όταν ξέρει πως θα φύγεις.
Εκτός αν έχει όντως κότσια.

Να γελάς. Τις λιγοστές αυτές νύχτες που αναβλύζει η νύχτα μυρωδιες,
και εσύ περιστρέφεις το κεφάλι σου σαν να γίνεται μασάζ στις σκέψεις σου,
να γελάς, είναι ντροπή να μη γελάς.
Κι είναι ντροπή οι άνθρωποι που δεν ξέρουν να γελούν.

Το νιώθω πως φεύγεις.
Προσεύχομαι για σένα να μην πόνεσες πολύ.
Να μην κατάλαβες τίποτα.
Αν μου επιτρέπεις, θα σε συλλογίζομαι καμιά φορά,
και θα σε νιώθω πλάι μου μερικές φορές,
εσένα που δε σε γνώρισα καλά, την αξιοπρέπειά σου, το τραγούδι σου, την πάλη σου με το παράλογο,
την ταπεινότητά σου.
Και θα προσπαθήσω να μην αφήσω κανέναν πια να υποφέρει όπως εσύ.

. 

Black out days

Αυτή η περίοδος σηματοδοτείται από τη φράση "τίποτα δε μου αρέσει". Δηλαδή, κατά συνθήκη, με ενοχλεί η ατέρμονη ενασχόληση με κάτι που κατά τ' άλλα με τραβάει.
Αλλά δε μ' αφήνει να αναπνεύσω, να νιώσω ελεύθερος άνθρωπος
Και όταν κάτι δε σ αφήνει να αναπνεύσεις, πόσο πια να το αγαπάς, λέω....
Στο τέλος καταλήγεις να αγαπάς ένα απομεινάρι, και πριν το καταλάβεις, το απομεινάρι έχεις γίνει εσύ.

Ξεψαχνίζω τις πτυχές της καθημερινότητάς μου στην εργασία για να βρω ποια με ευχαριστεί, και , τί έκπληξη, δε μου αρέσει καμία. Και βαδίζω στα συννεφάκια της σκέψης ότι μια μέρα θα πάρω τη μεγάλη απόφαση να αλλάξω.

Ακούω τον εαυτό μου να ωρύεται ανάμεσα στην κούραση, αυτή την ανυπόστατη ξεφτίλα που καταργεί κανόνες σωματικής και ψυχικής υγιεινής, το ατελείωτο τρέξιμο σε συνθήκες χάους, σαν να είσαι σε έναν πόλεμο, και όπως σε κάθε πόλεμο, αναρωτιέσαι γιατί να γίνεται όλο αυτό.  Και πριν αντιδράσεις έχεις απλά πέσει ξερός από την κούραση.

Και μετά σκέφτομαι τα συναισθηματικά βαμπίρ, τους ανθρώπους που σου δίνουν 5 για να σού πάρουν ύπουλα (και άθελα) 50. Δύσκολα πιάνεται η ψυχή μου σε κλουβιά. Αλλά ενίοτε πιάνεται.

Είμαι εκτός εποχής. Ε, και να βρισκόμουν σε μια αμμουδιά στην Ταϋλάνδη, μέσα στο γαλάζιο ή κάτω από το κίτρινο του ήλιου, πάνω σε εκείνο το αμμουδερό το χρώμα, να ακούω Black out days και να χορεύω σε έναν ρυθμό που θα ορίζω μόνο εγώ.

Θα κοιτάζω μακριά και δε θα βλέπω τίποτα, νιρβάνα και Άγιος ο Θεός.

Rapunzel

Κυριακή πρωί, τα παράθυρα ακόμα βρεγμένα από τη χτεσινή βροχή, ο ουρανός ανάμεσα στα σύννεφα γαλανός. Για τις επόμενες 23 ώρες δεν έχω καμία υποχρέωση στον κόσμο παρά μόνο στον εαυτό μου. Ακούω με τα ακουστικά μου το rapunzel, για να μην ξυπνήσεις. Χθες βράδυ, σε ένα υπόγειο θέατρο έγινα και πάλι μάρτυρας μιας από τις μυσταγωγίες που λαμβάνουν τόπο στην πόλη, σαν μέτοχος σε μια εμπειρία που όταν φεύγεις νιώθεις άλλος άνθρωπος.
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δοκιμάζουν και οι άνθρωποι που κάνουν μια καινούρια αρχή σε οποιαδήποτε ηλικία, γιατί κατά βάθος έτσι είμαι κι εγώ. Μου αρέσουν τρομερά και οι άνθρωποι που θα διακόψουν τα πάντα στη ζωή τους για να ταξιδέψουν, σαν φόρος τιμής στον εαυτό τους. Φοβάμαι πως αυτό δε θα το κάνω ποτέ, αλλά πού ξέρεις, αν υπάρχει η ιδέα είναι μια αρχή ίσως.
Μού αρέσουν αυτοί οι αιχμηροί διάλογοι που αποκαλυπτουν σε κάθε τους πρόταση και από ένα βαθύ μυστικό, αλλά το μόνο δίδαγμα που μου προσφέρουν είναι για άλλη μια φορά πως τα απωθημένα και τα μυστικά μόνο πόνο φέρνουν.
Συμπαθώ τους ανθρώπους που επιλέγουν.

Εδώ και μέρες προσπαθώ να βρω τι είναι αυτό που με κάνει να νιώθω πιο μισός άνθρωπος, και από τη μία βρίσκω λόγους, από την άλλη όμως δεν νιώθω ικανή "δυστυχία" για να αντιδράσω. Να, όμως ενίοτε επαναστατεί μέσα μου η λαχτάρα μιας πιο ενθυσιώδους ζωής. Τώρα πια καταλαβαίνω πως οι μεγάλοι άνθρωποι, που πάντα τούς νόμιζα ακέραιους και χωρίς θέλω, έχουν τα ίδια θέλω και ίσως πιο προσδιορισμένα από ότι εγώ στην πρωτοενηλικίωσή μου. Μια γυναίκα στα 50 μπορεί να έχει πολύ πιο σχεδιασμένη μια ιδεατή ζωή στο μυαλό της από ότι εγώ. Η διαφορά, είναι ότι εγώ μπορώ ακόμα πιο εύκολα να επιλέξω να την κυνηγήσω.

Σκέφτομαι να απλοποιήσω τα πράγματα, να σταματήσω να αποδίδω σε οτιδήποτε υλικό τις δυσκολίες τις καθημερινότητας, να εκτελώ τις αγγαρείες σαν να μην υπάρχουν- απλά για να μη με αγγίζουν, να γνωρίσω 2-3 ανθρώπους πιο βαθιά. Να κοιτάζω τις εικόνες και να ακούω τους ήχους και να ανασαίνω βαθιά με ευχαρίστηση. Κλείνω τα μάτια, ακούω rapunzel...

Υ.Γ. Και μετά θα βάλω http://www.youtube.com/watch?v=PH4NxqRnruo γιατί το αγαπώ.

Μέρες αργίας

Θλιμμένα κοιτάζω τις προσπάθειες των ανθρώπων
να γίνουν μεγάλοι και τρανοί
ξεχνώντας κάθε παιδικότητα που τους είχε απομείνει.
Και μετά κοιτάζω κι εκείνους που
μέσα σε κυκεώνες ανασαίνουν καθάρια,
και προσπαθώ να εντάξω τον εαυτό μου
σε μία από τις δυο κατηγορίες.

Ταξίδια.
Επιστροφές στο σπίτι που αγαπάς,
ή δεν αγαπάς,
και οι αναμνήσεις βγαίνουν από τη βαλίτσα
για να μπουν σε ένα λαπτοπ.
Και για να ορίζουν κάτι από τον εαυτό σου.

Καθένας έχει και λίγη φαντασία,
καθένας έχει και κάποιες εμμονές.
Τις οποίες μία μέρα αποχωρίζεται,
όταν πια τον βαραίνουν στην πορεία του.

Αναζητούσα λίγο πάθος στη μέρα που πέρασε,
κοιτάζοντάς σε να κοιμάσαι,
κουρασμένη μου αγάπη,
πόσο μού έλειψαν οι μέρες οι ξεκούραστες.

Δε μου αρέσει που πληρώνω το τίμημα από κάτι που μου αρέσει
με μια ζωή που δε μου αρέσει.
Αλλά το κάνω.