Μία όμορφη μέρα.

Ξυπνάς, πονάς, παίρνεις ένα παυσίπονο βιαστικά, φτιάχνεις καφέ, κάθεσαι στο μπαλκόνι.
Σκέφτεσαι τις συζητήσεις που δεν συνεχίζεις. Γιατί? Φοβάσαι?
Φταίει ο άλλος που δεν καταλαβαίνει, ή εσύ που στέκεσαι αγέρωχα στα τρανταχτά, κρυφά πιστεύω σου. Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Περιμένεις ο άλλος να νιώσει αυτή την όρεξη για ζωή, όταν εσύ δεν του δείχνεις το δρόμο προς τα εκεί?
Σημασία έχει να μπορείς να δείξεις και στους άλλους τη ζωή που κρύβεις μέσα σου.
Για να μετράνε με σωστούς αριθμούς οι μέρες και οι ώρες.
Για να αναπνέεις βαθιά και λυτρωμένα σε κάθε πρωί, μεσημέρι, απόγευμα της ζωής σου.
Κάπως έτσι, λέω, και τραγουδάω το αγαπημένο τραγούδι των ημερών, που ονειρεύομαι να το χορεύω μαζί σου παντού, μπροστά σε όλους, σαν μια μεγάλη εξομολόγηση όσων μπορώ ακόμα και σήμερα να νιώθω, όπως την πρώτη μέρα.
Και το ξενέρωμα, τη μεγάλη λέξη των ημερών, θα το νιώσω, θα το αναγνωρίσω, αλλά πριν κάνω τη μεγάλη προσπάθεια, δεν θα το αφήσω να μού χαλάσει τίποτα.
Και μετά έρχονται πού και πού κάποιες μικροανταμοιβές από την καθημερινή μου προσπάθεια και ανεβαίνω ψηλά, χαίρομαι, κοκορεύομαι μέσα μου γιατί ξέρω πως αρκεί να προσπαθήσω και θα τα καταφέρω, αυτό που πάντα χρειαζόμουν ήταν το σπρώξιμο. Και θα θυμάμαι να ευχαριστώ όσους με σπρώχνουν, ευγενικά, γλυκά, όχι πιεστικά, και με αγάπη.
Και αφήνω τους κυνικούς ανθρώπους να μιλάνε υποτιμητικά για τον ρομαντικό κόσμο μου, δεν πειράζει αν δεν καταλαβαίνουν, εμένα οι ιδέες μου μού ανήκουν και όσο και να τούς φαίνονται αβάσιμες, εγώ κοιμάμαι ήρεμα.

Αν Θεέ μου είχες όνομα, θα σε λέγανε Ήλιο.
Καλημέρα.