Ενα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι

Χειμώνας... Ανθρωποι περπατουν κουκουλωμενοι, προστατευμενοι απο το κρυο αεράκι, που ευτυχώς δεν είναι δυνατό ακόμη, λαϊκή, ψώνια του σαββατοκύριακου, στο φούρνο οι μυρωδιές φέρνουν επιπλέον ζεστασιά, η φουρνάρισσα εκεί τόσα χρόνια, απαράλλαχτη, με μια αλλαγμένη μονάχα απόχρωση στα μαλλιά, για να ξεχωρίζουν οι σεζόν στις οικογενειακές φωτογραφίες, καλαμπουρτζού μονίμως, σε μια έκσταση φωνακλάδικη, να λέει αστεία με όλους, το κοριτσάκι της παίζει με τις κούκλες ανάμεσα στα τακτοποιημένα παξιμάδια, μπαίνουν οι παππούδες της, τρέχει και τους αγκαλιάζει και όλοι κρυφοκοιτάμε αυτή την έξαρση αγάπης, γιατί μάς επιτρέπεται να την κοιτάξουμε, γλυκιά παιδικότητα, η φουρνάρισσα κάνει πλάκες και όλοι γελάμε, πάντα ίδια, και μετά τη θυμάμαι τυχαία, ένα βράδυ, αργά, πριν από χρόνια, να περπατά κατάκοπη και θλιμμένη στη λεωφόρο, σαν άνθρωπος που θέλει να πετάξει από πάνω του τα πάντα, να καπνίζει με κενό βλέμμα, δεν ξέρει ότι το ξέρω και μάλλον δεν τη νοιάζει κιόλας, όπως ούτε κι εμένα ιδιαίτερα, σε ό,τι εμπλέκεσαι τυχαία δε σημαίνει πως μπορείς και να συμμετέχεις, και μετά πληρώνεις και φεύγεις από το φούρνο, βγαίνεις ξανά στο χειμώνα και ξέρεις πως ποτέ δεν μπορείς να κρυφτείς ολοκληρωτικά, και πως πάντα, σε κάθε ηλικία, τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν, μπορείς να τα αλλάξεις, φτάνει που ξέρεις πως μετά από αυτή τη σιχαμένη κρυάδα, θα έρθει ένα μεγάλο, φωτεινό καλοκαίρι।

αποφάσεις τελεσίδικες και μη

Τυχαία ανακάλυψη, πως η ουσιαστική διαφορά της φάτσας σου στις φωτογραφίες τις τωρινές και σε εκείνες που τραβήχτηκαν πριν από δυο χρόνια, είναι τελικά οι άπειρες αποφάσεις που έχεις κληθεί να πάρεις από τότε, και θα σε σημαδεύουν για όσο τις θυμάσαι, μέχρι να έρθουν άλλες αποφάσεις να κατακλύσουν το μυαλό σου, μεγάλες ή μικρές αποφάσεις με μεγαλομικρές συνέπειες- η συνέπεια πάντοτε καθορίζει το μέγεθος της απόφασης, τότε δεν ήξερες τι θα συναντούσες, ούτε και τώρα ξέρεις ακριβώς, κι εκείνη τη φωτογραφία στην Ακρόπολη πριν २ χρόνια, όταν την τράβηξες, πάλι δεν ήξερες ότι θα ήταν και η αποχαιρετιστήρια ανάμνηση της εποχής των ανέμελων αποφάσεων।

http://www.youtube.com/watch?v=GqVp5i52fIk&feature=related

Όταν τρέχεις και διασκεδάζεις και όταν αγαπάς τον άλλο με τρόπο που μπορεί να τον χάνεις, όταν προσπαθείς να βρεις την ειρήνη μέσα σου και όταν είσαι σε άρνηση ή τουλάχιστον έτσι δείχνεις, όταν η τύχη σου εξαρτάται από το εκάστοτε καλωσόρισμα... Μεγαλώνεις και ξέρεις ότι όπου και να πας θα τα καταφέρεις, απλά αντί για εύκολα μπορεί να είναι πιο δύσκολα, έχω ευγνωμοσύνη, δε μου έχει φερθεί άσχημα η ζωή, όποιος και να διάλεξε να μείνει στην απέναντί μου όχθη, απλά έμεινε εκεί, είναι δύσκολο να κοιτάς τη ζωή σου και να μην τη συγκρίνεις με των άλλων, δε με απασχολούν οι δυσκολίες των άλλων και πόσο πιο λίγες ή πολλές είναι από τις δικές μου, το θέμα είναι πώς το διαχειρίζεσαι και να μη νιώθεις πως σου χρωστάει η ζωή- τα οφειλόμενα είναι κακός τρόπος να μετράς, ούτε είναι ωραίο να κακολογίζεις τις επιλογές σου και το χαμένο χρόνο, η ανταμοιβή είναι υπέροχη όταν ξέρεις πόσο έχεις παλέψει πάνω στα πόδια σου για αυτήν।

Μ' αρέσεις γιατί γελάς σαν παιδί.

Θέλω να γράψω αγγλικά αλλά το μπλογκ μου τα βγάζει καλλιγραφικά αραβικά και περιορίζομαι। Ταφ σταφ και χοουμ αντορντ και σπεσιαλι νιντιντ, φράσεις που μου έρχονται και καταπιέζομαι όχι γιατί δεν μου φτάνει η ελληνική γλώσσα, αλλά γιατί η ποιητική άδεια χωράει πολλές γλώσσες και έτσι μπορώ άρα έτσι θα μιλάω।
Δημιουργώ ερεθίσματα από παντού, στη συνέχεια στέκομαι και τα περιεργάζομαι σχεδον ακίνητη, δεν κάνω τίποτα και μουρμουράω πως οι μέρες οι λιγοστές περνάνε, μα είχα πολλή ένταση και δε μπορώ να την αφήσω πάλι στο αμήν της, καθετί χρειάζεται το χρόνο του για να αφήσει το κατακάθι του। Μ αρέσει ό,τι έχει αρκετό βάρος ώστε να γίνει κατακάθι।
Προχτές άκουσα την πιο ευχάριστη επιδοκιμασία της ζωής μου, πρώτη φορά σε αυτό που κάνω, δεν ντρέπομαι που το λέω, θέλω να το φωνάζω μάλιστα। Είναι λίγοι οι άνθρωποι που σε εμπνέουν και χαίρεσαι να τους εμπνέεις κι εσύ। Και μετά από μια βαθιά κουβέντα, σαν σε κάθε ουσιώδη σχέση, συνεχίζετε να μιλάτε σαν να μην έχει προηγηθεί τίποτα।
Το μπράβο καμιά φορά όμως δεν ισοσταθμίζει τον κόπο που έχεις κάνει, τα σφιγγοκολλημένα ηλιοβασιλέματα και τους ανήσυχους ύπνους μετά από βάρδιες-κόλαση, σκέφτεσαι μήπως όλος αυτός ο κόπος σε οδηγήσει στον ψυχίατρο, μετά πας να συναντήσεις μια γνωστή από τα παλιά και βλέπεις ότι στην εξέλιξή σας υπάρχει αυτή η κοινή αγχώδης εμμονή με το επάγγελμα, αυτή που σε καθηλώνει και σε καθιστά βαρετό ον στους άλλους, τους κοινούς θνητούς।Ψωνίζεσαι, γουστάρεις, προσπαθείς κάθε μέρα να περάσεις έστω με πέντε τις εξετάσεις, καθησυχάζεσαι που δεν είσαι ο μόνος μισότρελος - η ψυχολογία του ψυχιατρείου εκεί πρέπει να βασίστηκε, ίσως και η θεωρία της κοινωνίας εν γένει εκεί να γεννήθηκε, στην εφησύχαση ότι υπάρχουν τα ίδια , και χειρότερα ।
Ζω πράγματα που θα ' θελα να πάρω τη μαμά μου να της τα πω κλαίγοντας στο ακουστικό σαν μαλωμένο παιδί, αλλά θα τρόμαζες μαμάκα μου, δεν μπορείς να φανταστείς τι αρχίδια μπορώ να κουβαλάω για να ανταπεξέλθω। Κανένας συμβιβασμός με την ενήλικη ζωή, ούτε φέτος το λοιπόν। Δε νομίζω να τα καταφέρω ποτέ μου, αλήθεια।
Ο κομπλεξισμός έχει πολλές μορφές, από εκείνη του "θα σε κάνω σκουπίδι" μέχρι εκείνη του "είμαι και γαμώ τα παιδιά- και σε συννεφάκι ψιθυρίζεται το αρκεί να μη με ενοχλείτε", αλλά έχω μάθει σ αυτή την μαγκιά να μην σκάω και να είμαι μεγαλύτερο τσογλάνι από ότι φαίνομαι (μου αρέσει να ομολογώ ότι αλητεύω πού και πού- και το σιγανό ποταμάκι είναι πάντοτε η πιο δελεαστική μάσκα για να απαντήσεις στην καφρίλα του κόσμου- δίνεις παράσταση όταν γίνεσαι χείμαρρος- με δάκρυα ή χωρίς, δεν με απασχόλησε ποτέ। Όπως και ποτέ δεν ντράπηκα να κλάψω μπροστά σε άσχετους, η αδυναμία μετριέται αλλού। Μερικοί με έχουν πάρει χαμπάρι και άφησαν τα κόμπλεξ τους για του χρόνου, άλλοι νομίζουν ότι ζω ακόμη στον κόσμο των κοάλα, αλλά ποσώς με απασχολεί κιόλας।
Η έκθεση του εαυτού σου έχει δυστυχώς αυτό που πάντα με τρόμαζε, την κακεντρέχεια της δημοσιοποίησης, και γι αυτό μόνο εξηγείται η μυστικοπάθεια που τόσο λατρεύω να διατηρώ, για να παραμενουν κατανυκτικά και ευλογημένα τα γενόμενα της ζωής μου। Ότι χορταίνεται δεν είναι δικό μου। Άι λάικ πράιβεϊτ σίζονς।
Και όσο ενθουσιασμό και να αποκτώ με κάθε γύρισμα του καιρού προς την λιακάδα, σιχαίνομαι αφόρητα το βαρύ χειμώνα। Γιατί αντίθετα με τους περισσότερους, ξέρω να εκτιμώ κάθε λιακάδα το ίδιο, ανεξάρτητα με το πόσο δυσεύρετη ή εύκολη είναι। Αν αγαπάς κάτι πραγματικά, δεν σε νοιάζει η προσβασιμότητά του, ίσα ίσα που το εύκολο σε κάνει να φοβάσαι μην το χάσεις।
Από πολλές πλευρές, καταπιέζομαι। Που πρέπει να ακούω τις υποχρεώσεις των άλλων λες και θα έπρεπε να συμμετέχω σε αυτές, χέστηκα ιφ γιου γουόνα νόου, πού να ακούγατε και τις δικές μου। Και μετά έρχομαι στα συγκαλά μου και συνειδητοποιώ πως άι εμ νοτ δε ονλι ουάν। Και μετα απορώ πώς βαφτίζει καθένας τους συμβιβασμούς του και πώς εγώ τους δικούς μου। Και μετά συγχύζομαι από μια αναποδιά για να μου αποδειχτεί περίτρανα πως όλα γίνονται τελικά με έναν τρόπο που όσο και να αγχωθείς δεν θα αλλάξει।
Και μετά; Συγχορδίες ζόρικες, ελάσσονες, αυτές που μου αρέσουν, και οι ελαττωμένες, σε στίχους με φωνές που ζορίζονται, σαν να σφίγγονται για να δείξουν το ντέρτι τους, δε θέλει προσποίηση το πάθος, είναι εκεί κάθε φορά που κοιτάζω στη γωνία, με κοιτάζει κι εγώ βάζω καθρέφτες να το στείλω παντού, δεν θέλει φως το πάθος, όχι για να κρύψεις τις ατέλειες, αλλά γιατί στο σκοτάδι φωτίζεται καλύτερα η λεπτομέρεια, θες μια στιγμή ανατριχίλας την ημέρα για να σου πάει καλά, ανατριχιάζω όταν ανακατεύω δήθεν ακατάστατα τα ήδη ανάστατα μαλλιά μου, σε εκείνο το κομμάτι δέρματος νιώθω κάθε μου ένταση να εξατμίζεται όταν ακούω μουσική, και μετά έρχεται μια κυνική στιγμή ταινίας που δεν ήθελες να ζήσεις αλλά τη ζεις , που σου θυμίζει πόσο κακιασμένος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος που η μοίρα τον έχει χτυπήσει άσχημα, και δεν ξέρεις αν έχει κάνει αμαρτίες ή λάθη ή αν είναι άτυχος, αλλά πρέπει να μπορείς να σταθείς στην κακοτοπιά σου σαν εμπόδιο και όχι σαν έντομο।
Δε θα γίνω έντομο μόνο και μόνο γιατί κάποιοι άνθρωποι μου έδειξαν τον τρόπο να μη γίνω। Κι άλλωστε αν τα έχεις χάσει όλα, ο τρόπος να το πεις μπορεί να παραμένει αξιοπρεπής। Μαχαίρι στη μιζέρια।

Πάντα έχει και λίγο παραπέρα

Αλλά δεν είναι ανάγκη να τα ξέρεις όλα από τώρα।

Φωτιά που δεν τη φοβάσαι πια,
σελοτέιπ που ξεκολλάνε,
κουνήματα αθόρυβα ανάμεσα σε ήχους και φόβους,
σε βλέπουν αλλά δεν ξέρουν τι γίνεται πιο μέσα σου.
Στο εξής θα αφήνεις πιο συχνά τον εαυτό σου στο σπίτι?

Ξαπλώνω πάνω στην αγάπη σου
σεντόνια παλιωμένα και ποτισμένα με όνειρα από νύχτες περίεργες.
Δε θέλω τίποτα να ξεπλύνω
Κρατάω μέσα μου κάθε μυρωδιά και κάθε προσπάθεια
Κάθε άγγιγμα που συνοψίζει το κάθε τέλος μου.
Ευλογία να θέλεις να θυμάσαι τα πάντα.
Είσαι ο βράχος που θέλω να πέσω με ορμή πάνω του και σαν κύμα να ξαναπέφτω και να ξαναπέφτω και να ξαναγυρίζω και σαν παλίρροια να ξαναπέφτω πάνω σου,
να σπάω και να ξαναγεννιέμαι,
αρκεί να είσαι εκεί, να ξαπλώνω όταν δεν έχει αέρα,
να ταξιδεύω μακριά όταν έχω φουρτούνες,
και όταν επιστρέφω να είσαι πάλι εκεί।
Και σαν ανταμοιβή θα σε κάνω να λάμπεις τις ωραίες ηλιόλουστες μέρες।
Και θα ομορφαίνεις στα μάτια μου κι άλλο.
Και θα θέλω να έρχομαι ξανά και ξανά σ' εσένα।
Το κύμα σου εγώ κι εσύ ο βράχος που θα με ορίζει.

Καλή χρονιά και φέτος

Μου λείπει η ιδιωτικότητα, το μοίρασμα με οικείους। Κοιτάζω αποσβολωμένα κάποιους που βαριούνται να κουνήσουν τον κώλο τους και αναρωτιέμαι με ποιο νόμο της φύσης αυτοί οι άνθρωποι έχουν κατά βάση τεράστιο κώλο। Στατιστικά σημαντική συσχέτιση, χμ... Όταν ξεχειλώνονται οι αντοχές, δεν συμψηφίζεται καμία ανοχή । Μισώ τους ρυθμούς αυτής της δουλειάς। Είναι και ο λόγος που πιστεύω ότι στο τέλος θα την αλλάξω। Κάποια στιγμή θα κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και θα έχει συντελεστεί μέσα μου ένας βαθύς συμβιβασμός με τις προτεραιότητές μου, μια ανείπωτη συμφωνία εντός μου। Δρω γιατί αντιδρώ, και κατά βάθος είμαι ακόμα στο σχολείο και ψάχνω χωρίς δάσκαλο τον τρόπο να γίνω ζαμανφου।
Λυπάμαι τους κρύους ανθρώπους που όσο ζεστοί και μυστηριώδεις να καθίστανται με αυτή την απόμακρη θέση τους, κατά βάθος τους λείπει η ικανότητα να μοιράζουν ζεστασιά στους γύρω τους και την κρατάνε σαν σε αλαζονικό μονοπώλιο για να την δωρίσουν σε κάποιον που τελικά... θα τους αφήσει σύξυλους στο μυστήριό τους .Γιατί είναι βαρύ το χρέος να υπηρετείς τελικά δύσκολους ανθρώπους। Αυτή είναι εν τέλει και η μοίρα των μυστηριωδών ανθρώπων। Εκτός κι αν το μυστήριο το κρύβεις ενδελεχώς και αντί να δυσκολεύει τον άλλο, απλά τον εκπλήσσει τη στιγμή που σε ανακαλύπτει। Να είσαι εύκολος άνθρωπος, λέω।
Λυπάμαι και τους αναίτια ζεστούς ανθρώπους που μετά από λίγο έχουν παράδοξες απαιτήσεις, σαν η οικειότητα να αποτελεί συμβόλαιο। Μη αυτονόητες άρρητες συμβάσεις που θα θελες να έχεις, αλλά δεν έχεις। Να μην περιμένεις πράγματα που δεν αξίζεις।
Τελικά μ αρέσουν οι άνθρωποι που ζουν στη δουλειά τους, στον κόσμο τους, που δεν σε πλησιάζουν αλλά ακούν, και κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβεις, χωρίς να τους ανοιχτείς, δεν υπάρχει χρόνος για όλα, υπάρχει όμως μια μικρή συμφωνία να μην εκραγείς σε κάποιες στιγμές, κι εκείνοι απλά στέκονται δίπλα σου। Εκείνοι οι άνθρωποι παραδέχονται τις αναποδιές τους। Γιατί η ψευτοκουλτούρα και το αυτο ψάξιμο κατά βάθος είναι ενίοτε μια απάτη για να κρυφτούν οι μεγαλύτερες κατινιές। Την κατινιά είναι απόλαυση να την μοιράζεσαι με κάποιον, τελικά।
Δεν είμαι πάντα καλός άνθρωπος। Και δε με βάζω στην πυρά। Γιατί το φορτίο δεν είναι παίξε γέλασε, και θα αντιδράσεις όταν δεν βρίσκεις βοήθεια, όχι γιατί έχεις απαραίτητα δίκιο, αλλά γιατί ακόμα και λάθος να κάνεις, πρέπει να το υπερασπίζεσαι μέχρι τέλους।