Μ' αρέσεις γιατί γελάς σαν παιδί.

Θέλω να γράψω αγγλικά αλλά το μπλογκ μου τα βγάζει καλλιγραφικά αραβικά και περιορίζομαι। Ταφ σταφ και χοουμ αντορντ και σπεσιαλι νιντιντ, φράσεις που μου έρχονται και καταπιέζομαι όχι γιατί δεν μου φτάνει η ελληνική γλώσσα, αλλά γιατί η ποιητική άδεια χωράει πολλές γλώσσες και έτσι μπορώ άρα έτσι θα μιλάω।
Δημιουργώ ερεθίσματα από παντού, στη συνέχεια στέκομαι και τα περιεργάζομαι σχεδον ακίνητη, δεν κάνω τίποτα και μουρμουράω πως οι μέρες οι λιγοστές περνάνε, μα είχα πολλή ένταση και δε μπορώ να την αφήσω πάλι στο αμήν της, καθετί χρειάζεται το χρόνο του για να αφήσει το κατακάθι του। Μ αρέσει ό,τι έχει αρκετό βάρος ώστε να γίνει κατακάθι।
Προχτές άκουσα την πιο ευχάριστη επιδοκιμασία της ζωής μου, πρώτη φορά σε αυτό που κάνω, δεν ντρέπομαι που το λέω, θέλω να το φωνάζω μάλιστα। Είναι λίγοι οι άνθρωποι που σε εμπνέουν και χαίρεσαι να τους εμπνέεις κι εσύ। Και μετά από μια βαθιά κουβέντα, σαν σε κάθε ουσιώδη σχέση, συνεχίζετε να μιλάτε σαν να μην έχει προηγηθεί τίποτα।
Το μπράβο καμιά φορά όμως δεν ισοσταθμίζει τον κόπο που έχεις κάνει, τα σφιγγοκολλημένα ηλιοβασιλέματα και τους ανήσυχους ύπνους μετά από βάρδιες-κόλαση, σκέφτεσαι μήπως όλος αυτός ο κόπος σε οδηγήσει στον ψυχίατρο, μετά πας να συναντήσεις μια γνωστή από τα παλιά και βλέπεις ότι στην εξέλιξή σας υπάρχει αυτή η κοινή αγχώδης εμμονή με το επάγγελμα, αυτή που σε καθηλώνει και σε καθιστά βαρετό ον στους άλλους, τους κοινούς θνητούς।Ψωνίζεσαι, γουστάρεις, προσπαθείς κάθε μέρα να περάσεις έστω με πέντε τις εξετάσεις, καθησυχάζεσαι που δεν είσαι ο μόνος μισότρελος - η ψυχολογία του ψυχιατρείου εκεί πρέπει να βασίστηκε, ίσως και η θεωρία της κοινωνίας εν γένει εκεί να γεννήθηκε, στην εφησύχαση ότι υπάρχουν τα ίδια , και χειρότερα ।
Ζω πράγματα που θα ' θελα να πάρω τη μαμά μου να της τα πω κλαίγοντας στο ακουστικό σαν μαλωμένο παιδί, αλλά θα τρόμαζες μαμάκα μου, δεν μπορείς να φανταστείς τι αρχίδια μπορώ να κουβαλάω για να ανταπεξέλθω। Κανένας συμβιβασμός με την ενήλικη ζωή, ούτε φέτος το λοιπόν। Δε νομίζω να τα καταφέρω ποτέ μου, αλήθεια।
Ο κομπλεξισμός έχει πολλές μορφές, από εκείνη του "θα σε κάνω σκουπίδι" μέχρι εκείνη του "είμαι και γαμώ τα παιδιά- και σε συννεφάκι ψιθυρίζεται το αρκεί να μη με ενοχλείτε", αλλά έχω μάθει σ αυτή την μαγκιά να μην σκάω και να είμαι μεγαλύτερο τσογλάνι από ότι φαίνομαι (μου αρέσει να ομολογώ ότι αλητεύω πού και πού- και το σιγανό ποταμάκι είναι πάντοτε η πιο δελεαστική μάσκα για να απαντήσεις στην καφρίλα του κόσμου- δίνεις παράσταση όταν γίνεσαι χείμαρρος- με δάκρυα ή χωρίς, δεν με απασχόλησε ποτέ। Όπως και ποτέ δεν ντράπηκα να κλάψω μπροστά σε άσχετους, η αδυναμία μετριέται αλλού। Μερικοί με έχουν πάρει χαμπάρι και άφησαν τα κόμπλεξ τους για του χρόνου, άλλοι νομίζουν ότι ζω ακόμη στον κόσμο των κοάλα, αλλά ποσώς με απασχολεί κιόλας।
Η έκθεση του εαυτού σου έχει δυστυχώς αυτό που πάντα με τρόμαζε, την κακεντρέχεια της δημοσιοποίησης, και γι αυτό μόνο εξηγείται η μυστικοπάθεια που τόσο λατρεύω να διατηρώ, για να παραμενουν κατανυκτικά και ευλογημένα τα γενόμενα της ζωής μου। Ότι χορταίνεται δεν είναι δικό μου। Άι λάικ πράιβεϊτ σίζονς।
Και όσο ενθουσιασμό και να αποκτώ με κάθε γύρισμα του καιρού προς την λιακάδα, σιχαίνομαι αφόρητα το βαρύ χειμώνα। Γιατί αντίθετα με τους περισσότερους, ξέρω να εκτιμώ κάθε λιακάδα το ίδιο, ανεξάρτητα με το πόσο δυσεύρετη ή εύκολη είναι। Αν αγαπάς κάτι πραγματικά, δεν σε νοιάζει η προσβασιμότητά του, ίσα ίσα που το εύκολο σε κάνει να φοβάσαι μην το χάσεις।
Από πολλές πλευρές, καταπιέζομαι। Που πρέπει να ακούω τις υποχρεώσεις των άλλων λες και θα έπρεπε να συμμετέχω σε αυτές, χέστηκα ιφ γιου γουόνα νόου, πού να ακούγατε και τις δικές μου। Και μετά έρχομαι στα συγκαλά μου και συνειδητοποιώ πως άι εμ νοτ δε ονλι ουάν। Και μετα απορώ πώς βαφτίζει καθένας τους συμβιβασμούς του και πώς εγώ τους δικούς μου। Και μετά συγχύζομαι από μια αναποδιά για να μου αποδειχτεί περίτρανα πως όλα γίνονται τελικά με έναν τρόπο που όσο και να αγχωθείς δεν θα αλλάξει।
Και μετά; Συγχορδίες ζόρικες, ελάσσονες, αυτές που μου αρέσουν, και οι ελαττωμένες, σε στίχους με φωνές που ζορίζονται, σαν να σφίγγονται για να δείξουν το ντέρτι τους, δε θέλει προσποίηση το πάθος, είναι εκεί κάθε φορά που κοιτάζω στη γωνία, με κοιτάζει κι εγώ βάζω καθρέφτες να το στείλω παντού, δεν θέλει φως το πάθος, όχι για να κρύψεις τις ατέλειες, αλλά γιατί στο σκοτάδι φωτίζεται καλύτερα η λεπτομέρεια, θες μια στιγμή ανατριχίλας την ημέρα για να σου πάει καλά, ανατριχιάζω όταν ανακατεύω δήθεν ακατάστατα τα ήδη ανάστατα μαλλιά μου, σε εκείνο το κομμάτι δέρματος νιώθω κάθε μου ένταση να εξατμίζεται όταν ακούω μουσική, και μετά έρχεται μια κυνική στιγμή ταινίας που δεν ήθελες να ζήσεις αλλά τη ζεις , που σου θυμίζει πόσο κακιασμένος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος που η μοίρα τον έχει χτυπήσει άσχημα, και δεν ξέρεις αν έχει κάνει αμαρτίες ή λάθη ή αν είναι άτυχος, αλλά πρέπει να μπορείς να σταθείς στην κακοτοπιά σου σαν εμπόδιο και όχι σαν έντομο।
Δε θα γίνω έντομο μόνο και μόνο γιατί κάποιοι άνθρωποι μου έδειξαν τον τρόπο να μη γίνω। Κι άλλωστε αν τα έχεις χάσει όλα, ο τρόπος να το πεις μπορεί να παραμένει αξιοπρεπής। Μαχαίρι στη μιζέρια।