Η κρυφή μαγεία του εαυτού

Δυο άνθρωποι, μια καθωσπρέπει κουρασμένη εργαζόμενη κι ένας πακιστανοειδής πωλητής χαρτομάντηλων περπατούν στη νησίδα του φαναριού, και στιγμιαία σού μοιάζουν ότι βαδίζουν παρέα। Ο ανομολόγητα τσίπης "πελάτης" σου σού μιλάει διπλωματικά κι ευγενικά γιατί έτσι πρέπει, κι εσύ του απαντάς εξίσου γλοιωδοευγενικά και οι άλλοι που σας ακούνε αηδιάζουν, όπως αηδιάζεις κι εσύ, και αυτοθαυμάζεσαι για την ανοχή σου, και μετά γυρνάς την πλάτη και βρίζεις, από μέσα σου πάντα। Η γνωστή σε ρωτάει πώς πάει η ζωή σου και η απάντηση είναι καλά, και η επόμενη ερώτηση είναι πώς είναι τα λεφτά, και κάνεις πως δεν ακούς, η συζήτηση είναι στο τηλέφωνο κι έτσι μπορείς να μορφάζεις ελεύθερα। Τους σιχαίνεσαι και το δείχνεις και λίγο, όχι πολύ, ίσα ίσα για να μη νιώθεις φυλακισμένος। Γυρίζεις πίσω σπίτι και ανακουφίζεσαι που δε χρειάζεται να δώσεις εξηγήσεις। Λαχταράς λίγη ελεύθερη απόλαυση, βάζεις το πιο επαναστατόφιλο κομμάτι και χτυπιέσαι, στο γραφείο, λόγω συσσωρευμένης κούρασης। Το μυαλό δεν κουράζεται όμως। Ξέρει να ξεδίνει ,να γοητεύεται από τα μικρά γλυκά ερεθίσματα που βρίσκει, ή μάλλον εφευρίσκει ο εαυτός σου। Και η πλέιλιστ μεταλλάσσεται, χωρίς να το προσπαθήσεις, τώρα ακούς ξέφρενα χαρούμενα κομματάκια, ξεδίνοντας αφήνεις χώρο στα ωραία μαγικά του εαυτού σου να αναδυθούν, και μετά απορείς πού βρίσκεται όλη αυτή η μαγεία, και ξέρεις πως όση βρωμιά και να δεις γύρω σου, μέσα σου δεν ζει άλλος παρά μια καθαρή, επαναστατική ιδέα που έμαθε αναγκαστικά να προσαρμόζεται। Χαμαιλέων εν όψει του "πολιτισμού", εκείνου του χυδαίου πολιτισμού, που γεννήθηκε όταν οι άνθρωποι απέκτησαν λεφτά και τούς έπεισαν ότι δεν κάνει καλό να ξεδίνεις। Και μετά απλά αδιαφορείς για όλα γιατί δεν σ' ακουμπούν περισσότερο από όσο τα αφήνεις, και απολαμβάνεις την πιο ωραία γουλιά καφέ της ημέρας। Εκείνη τη μη αγχωμένη, την απολαυστική γεύση της προσωπικής σου επανάστασης।

Νάμμπ...

Είναι υπεροχη η κρύα Κυριακή, το κρύο με πιρουνιάζει στο σπίτι των ανέμων, ωστόσο ο χειμώνας ήταν πάντοτε η εποχή μου... Λατρεύω την αναλαφρότητα του καλοκαιριού, αλλά μου αρέσει περισσότερο το βιαστικό αναγκαστικό ξεγύμνωμα του χειμώνα, η απόλαυση του να μπαίνεις σε μια ζεστή καφετέρια, ο καφές που αχνίζει, οι κουνέντες κάτω από τη λάμψη μιας σόμπας... Λατρεύω την ελαφρότητα των παιδιών, την αεικινησία τους, την λαχτάρα τους να καταστρέψουν και να φτιάξουν από την αρχή το οτιδήποτε॥ Κάτι που δεν έχουν οι μεγάλοι, γιατί έχουν κοπιάσει για το οτιδήποτε, κι αυτό τους κάνει να λυπούνται να αλλοιώσουν οτιδήποτε, είτε τους αρέσει είτε όχι... Οι θυσίες που έχεις κάνει σε κάνουν να νομίζεις ότι σου αξίζει αυτό που έχεις καταφέρει, με μια μικρή φοβία πως αν τα γκρεμίσεις όλα και αρχίσεις εξαρχής δε θα φτάσεις στο ίδιο επίπεδο। Μ αρέσει να ξεκινάω από την αρχή, κουβαλώντας μέσα μου την ευχαρίστηση του παρελθόντος, τους ανθρώπους με τους οποίους, λόγω περιστάσεων, ήρθα κοντά। Ουδείς αναντικατάστατος, οφείλεις να το μάθεις κάποια στιγμή। Κοιτάζω και ξανακοιτάζω το μέλλον με μια υποψία παιδικότητας, που δε θέλω να χάσω στην πορεία। Κουρνιάζω μέσα σε φοιτητομαγαζιά κι ας μου λένε ότι μεγάλωσα, μα εγώ θελω να ορίζομαι όπως γουστάρω και καμία ηλικία δε με κάνει τίποτα, σημασία έχει πώς νιώθω εγώ। Μου αρέσει το κρύο, γιατί μ' αγκαλιάζεις πιο εύκολα και το δέχομαι πιο εύκολα। Καλωσήρθες χειμώνα, ένας ακόμη χειμώνας που θέλω να ζήσω έντονα। Τζαστ λάικ α τσάιλντ...

Μπακ ατ χόουμ

Εικόνες από τις τελευταίες ημέρες.... Το χάδι ενός άντρα στη γυναίκα του, όταν η ζωή τον έχει γονατίσει, ένα κοριτσάκι που κατουράει στη νησίδα της Βασιλίσσης Σοφίας με τη βοήθεια των γονιών του, το χαμόγελο που φεύγει σφιγμένο κάπου ανάμεσα από την κατάθλιψη, το ζόρισμα του καινούριου όταν ο παλιός τού προκαλεί αισθήματα ανέφικτης σύγκρισης, αγκαλιές ζηλευτές και άλλες, αμήχανες, χωρίς συναίσθημα।
Αν κάτι δε σε γεμίζει δεν μπορείς να το αφήνεις άλλο να σου αντλεί αντοχές, το ξέρεις, ε? Θέλει να ξέρεις τι είσαι διατεθειμμένος να χάσεις και να πράττεις ανάλογα με το αν μπορείς να αντέξεις αυτά που προκαλείς।Κοιτάζω μια φωτογραφία δυο ανθρώπων σφιχταγκαλιασμένων, και τους ζηλεύω। Θέλω μια σιγουριά, μια καλή προοπτική, ζω με προοπτική του επόμενου μήνα, δεν ξέρω για πιο μετά, μακάρι να μπορούσα να προβλέψω αλλά αφήνω λίγο και το απρόβλεπτο να με καθορίζει και κάπου ανάμεσα στην αβεβαιότητα και στη ρουτίνα εγώ κάνω κωλοτούμπες και μελανιές στα γόνατα και είναι το μόνο που με γεμίζει, σαν να ξετεντώνω το σώμα μου και με αυτό να ξορκίζω τη λήθη του μυαλού μου।
Καλό χειμώνα। Νο πλέις λάικ χόουμ...

Κρίση, το ξεστομίζω

Η λεγόμενη κρίση με αφήνει σε παγερή αδιαφορία। Γιατί αυτοί που φωνάζουν είναι αυτοί που ευθύνονται, αυτοί που δε μπορούν να διαμαρτυρηθούν είναι οι πιο ηττημένοι। Η νοοτροπία της δουλοκρατίας, της εθελούσιας σκλαβοποίησης, του ραγιά, είναι που με αηδιάζει। Δεν συμμερίζομαι εκείνους που θλίβονται σε καιρό κρίσης। Όχι। Όχι γιατί απέχω, όχι γιατί δεν με αγγίζει, αλλά γιατί υπάρχω και μπορώ να υπάρχω σε οποιεσδήποτε συνθήκες, δε με τρομάζει κανένα ζόρι, και βρίσκω την κρίση απελευθερωτική ως προς το ενδεχόμενο να βρεις το κίνητρο να αλλάξεις μια ζωή για την οποία σε κρίση ή ξεκρίση θα γκρίνιαζες। Είμαι εδώ και θα μείνω όσο μπορώ για να δημιουργώ με τη ζωή μου ένα κομματάκι χαμόγελου, ένα κομματάκι ενσυνείδητης ανεμελιάς, καταλαβαίνω αλλά μου αρέσει να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω। Όταν φεύγεις το σπίτι ερειπώνει, και ό,τι έχεις με καιρό και κόπο χτίσει, δεν το παρατάς ελαφρά την καρδία। Δεν ντρέπομαι να είμαι κομμάτι αυτής της κοινωνίας, γιατί νιώθω ότι με τον τρόπο μου συνεισφέρω- στην καλή της πλευρά। Κι αν ήμασταν περισσότεροι στην καλή της πλευρά, θα ήταν αλλιώτικα। Θέλω να φέρω κι άλλους στην πλευρά μου।
Δε μου αρέσουν τα κόμπλεξ। Κομπλεξικός άνθρωπος σημαίνει κατά βάση άτυχος άνθρωπος। Αυτοκαταδικασμένος σε τροχιά θλίψης। Προκαλείς την ατυχία σου। Η ψυχική υγεία είναι ισότιμη με τη σωματική υγεία। Κλαίω όταν βλέπω ανθρώπους που αγαπιούνται να χωρίζονται από το θάνατο ή την τρέλα। Κλαίω όταν ψάχνω να βρω την υπομονή μου για να τα καταφέρω, αλλά μετά τη βρίσκω। Και πάμε μαζί, με υπομονή, αρκεί να ξέρεις για τι την κάνεις।
Δε θα φύγω αν δε σιγουρευτώ ότι έκανα τα πάντα για να μείνω।
Είμαι κομμάτι της αλλαγής που θέλω να πετύχω। Κι έτσι δεν κατηγορώ κανέναν για τις δικές μου δυσκολίες। Εύρημα συνηθισμένο στη γενιά μας।
Και αν μέσα στην τροχοπέδη της καθημερινότητας χάνω την καλλιτεχνική μου έμπνευση, δεν πειράζει। Δεν είμαι αστείρευτη, ούτε στον κόσμο μου। Θα επιστρέψουν και οι λαχταριστοί μου στοχασμοί όταν χρειαστεί। Για την ώρα απολαμβάνω να καλωσορίζω και να αποχαιρετίζω τους ανθρώπους που τολμούν (θέλοντας και μη) να αλλάξουν κάτι στη ζωή τους। Είναι ωραίο να τελειώνουν πράγματα, ακόμα και αναγκαστικά। Αλλιώς δε θα υπήρχε το περιθώριο της καινούριας αρχής।
Είναι περίεργο να μη φοβάσαι, έστω και αν αυτό το νιώθεις στιγμιαία। Είναι αυτό που κερδίζεις μετά από κάμποσα ζόρια, και είναι αυτό που σε κάνει να είσαι σίγουρος ότι μπορείς να τα καταφέρεις। Κι αν άλλοι τα καταφέρνουν πιο εύκολα από εσένα, χωρίς να προσπαθήσουν, η δική σου προσωπική επιτυχία δε μειώνεται । Καθένας έχει τα μέτρα του και τα σταθμά του, και η επιτυχία επισφραγίζεται ακόμα και στους πιο μικρούς, ανόητους στόχους। Κι αν οι άλλοι είναι ανικανοποίητοι και ψάχνουν λαγούς με πετραχείλια, κρίμα.