Τριπάρω.

Σήμερα είναι γιορτή. Γιορτάζω με μια μεγάλη προσευχή, ένα ευχαριστώ. Γιορτάζω που έφυγες, που ξεκούραστα πια κοιτάς, χαμογελαστή πλέον από μακριά. Σού ταιριάζει πιο πολύ από το θρήνο. Αν μ' αφήνεις, θα σ' έχω πάντα στο μυαλό μου σαν φύλακα.

Γιορτάζω γιατί νιώθω μια ευλογία πάνω μου. Όλα επιδιορθώνονται χωρίς πολλή προσπάθεια, όταν αξίζουν.

Αυτά για σήμερα. Έχει πολλές δουλειές και πολλή διάθεση σήμερα. Με hip hop, trip hop και χορό.
Φιλιά.

Oceana

Κρυώνω. Δεν κάνει κρύο.
Σαν οι σκέψεις των ημερών να σιγοτρέμουν εντός μου
κι εγώ αναρριγώ.

Οι πόλεις που έζησα είναι τρεις.
Ως τώρα.

Τίποτα από αυτά που κρατάνε πολύ
δεν είναι άμοιρα άσχημων στιγμών.

Φοβιστική η ιδέα της μονιμότητας.
Αμφιβολίες και αντιρρήσεις εντός μου,
σύγχυση, ιδέες από γραμμένα συνθήματα σε κοινόχρηστες τουαλέτες.

Ζωή.
Ανάσες που σπάνε το κιχ της σιωπής.
Ο άτεχνος τρόπος που η συντροφιά μπορεί να γίνει ανιαρή,
τότε που θέλεις μόνο να στέκεις ακίνητος απέναντι στο τίποτα,
περιμένοντας τα πάντα, από αύριο όμως.

Ξέθαψε λίγο εγωισμό για να ερεθίσεις τη μέρα σου.
Και μετά πήγαινε να προσευχηθείς για να νιώσεις τη λύτρωση της ταπείνωσης.

Θα κυνηγώ πάντα τον επόμενο προορισμό,
γιατί μου αρέσει η ταυτότητα του περαστικού.
Κανείς δε σου ζητά όταν ξέρει πως θα φύγεις.
Εκτός αν έχει όντως κότσια.

Να γελάς. Τις λιγοστές αυτές νύχτες που αναβλύζει η νύχτα μυρωδιες,
και εσύ περιστρέφεις το κεφάλι σου σαν να γίνεται μασάζ στις σκέψεις σου,
να γελάς, είναι ντροπή να μη γελάς.
Κι είναι ντροπή οι άνθρωποι που δεν ξέρουν να γελούν.

Το νιώθω πως φεύγεις.
Προσεύχομαι για σένα να μην πόνεσες πολύ.
Να μην κατάλαβες τίποτα.
Αν μου επιτρέπεις, θα σε συλλογίζομαι καμιά φορά,
και θα σε νιώθω πλάι μου μερικές φορές,
εσένα που δε σε γνώρισα καλά, την αξιοπρέπειά σου, το τραγούδι σου, την πάλη σου με το παράλογο,
την ταπεινότητά σου.
Και θα προσπαθήσω να μην αφήσω κανέναν πια να υποφέρει όπως εσύ.

. 

Black out days

Αυτή η περίοδος σηματοδοτείται από τη φράση "τίποτα δε μου αρέσει". Δηλαδή, κατά συνθήκη, με ενοχλεί η ατέρμονη ενασχόληση με κάτι που κατά τ' άλλα με τραβάει.
Αλλά δε μ' αφήνει να αναπνεύσω, να νιώσω ελεύθερος άνθρωπος
Και όταν κάτι δε σ αφήνει να αναπνεύσεις, πόσο πια να το αγαπάς, λέω....
Στο τέλος καταλήγεις να αγαπάς ένα απομεινάρι, και πριν το καταλάβεις, το απομεινάρι έχεις γίνει εσύ.

Ξεψαχνίζω τις πτυχές της καθημερινότητάς μου στην εργασία για να βρω ποια με ευχαριστεί, και , τί έκπληξη, δε μου αρέσει καμία. Και βαδίζω στα συννεφάκια της σκέψης ότι μια μέρα θα πάρω τη μεγάλη απόφαση να αλλάξω.

Ακούω τον εαυτό μου να ωρύεται ανάμεσα στην κούραση, αυτή την ανυπόστατη ξεφτίλα που καταργεί κανόνες σωματικής και ψυχικής υγιεινής, το ατελείωτο τρέξιμο σε συνθήκες χάους, σαν να είσαι σε έναν πόλεμο, και όπως σε κάθε πόλεμο, αναρωτιέσαι γιατί να γίνεται όλο αυτό.  Και πριν αντιδράσεις έχεις απλά πέσει ξερός από την κούραση.

Και μετά σκέφτομαι τα συναισθηματικά βαμπίρ, τους ανθρώπους που σου δίνουν 5 για να σού πάρουν ύπουλα (και άθελα) 50. Δύσκολα πιάνεται η ψυχή μου σε κλουβιά. Αλλά ενίοτε πιάνεται.

Είμαι εκτός εποχής. Ε, και να βρισκόμουν σε μια αμμουδιά στην Ταϋλάνδη, μέσα στο γαλάζιο ή κάτω από το κίτρινο του ήλιου, πάνω σε εκείνο το αμμουδερό το χρώμα, να ακούω Black out days και να χορεύω σε έναν ρυθμό που θα ορίζω μόνο εγώ.

Θα κοιτάζω μακριά και δε θα βλέπω τίποτα, νιρβάνα και Άγιος ο Θεός.