Holy weekend

Week-end, ή το τέλος μιας ακόμη εβδομάδας. Νιώθω την τύχη να μου κλείνει και πάλι το μάτι, όχι γιατί κέρδισα κανένα λαχείο, αλλά να, δεν πόνταρα τίποτα, δεν έχασα τίποτα, και είμαι πάτσι με την τύχη μου. Κοιμάμαι τα τελευταία βράδια όχι λόγω κούρασης, αλλά γιατί πρέπει. Σαν οι σκέψεις να τριγυρνάνε γύρω από το μαξιλάρι και δε με αφήνουν να κάνω πως δεν τις βλέπω.
Η προσευχή είναι δυνατό πράγμα, το ίδιο και οι τύψεις, και οι δεύτερες σκέψεις αλωνίζουν αν βρουν χώρο. Θέλω να τους δίνω χώρο. Οι δεύτερες σκέψεις είναι τροφή για τρίτες σκέψεις, και τροφή για ανάσες βαθιές.
48 ώρες ελευθερίας. Και νυστάζω. Και δεν έχω πουθενά να απολογηθώ για αυτό. Και μάλλον αυτό είναι τύχη.

Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου,
η θάλασσα στα μέτρα μου.

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μού μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερα;



Να, γιατί όταν όλα επανέρχονται στην πρότερη ηρεμία, σκέφτεσαι πως τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη σημασία από το να μπορείς να ξεχνάς τα ζόρια σου και να κοιτάζεις αυτό τον ατελείωτο ουρανό, και αυτός επιτέλους να σε χωράει.

It's October and I am sober

Ακούω ραπίστικες μουσικές, σαν να νιώθω πως αυτός ο άρρυθμος ρυθμός, ο αντιχρονισμός, ραπίζει καθετί μέσα μου που δεν αντέχει την ψευδαίσθηση της ηρεμίας. Μελωδίες στις οποίες κουνιέται η ψυχή μου ολόκληρη. Σαν αντίβαρο στην αίσθηση ευτυχίας μου, ήρθε η περίοδος των ευθυνών. Ευθύνες που λαχταρούσα να αναλάβω, και τώρα μού φαίνονται βαριές. Σε τι περιβάλλον κινούμαι, Θεέ μου.... Μπαίνω στη θέση όσων συναναστρέφομαι, και με βοηθάει αυτό να τους κατανοώ καλύτερα. Ο αξιοπρεπής άνθρωπος κερδίζει όσα ο αναξιοπρεπής δε μπορεί να φανταστεί ότι υπάρχουν. Είναι περίεργο το συναίσθημα να ξέρεις ότι σε καταλαβαίνουν άνθρωποι με τους οποίους δε μιλάς για όσα σε απασχολούν, σαν να υπάρχει μια ενδοεπικοινωνία από το πουθενά. Σταδιακά δένεσαι. Προσεύχομαι καθημερινά και μετά αναρωτιέμαι μήπως δεν είναι αρκετό αυτό, κάθε δοκιμασία για καλό, σκέφτομαι. Whenever I go, I am surrounded by your embrace, maybe I can feel your halo.... Μακάρι να πάνε όλα καλά, σκέφτομαι, και μετά εκφράζω κατηγορηματικά πως θα πάνε όλα καλά, σαν να μην αφήνω στην αγωνία να κάνει το παιχνίδι της. Ίσως γιατί δεν αντέχω οποιαδήποτε άλλη εκδοχή. Ίσως γιατί καμία άλλη εκδοχή δε μου ταιριάζει.
Το παν είναι να έχεις κίνητρο. Αυτό το κάτι που το βλέπω και το θαυμάζω. Να έχεις πάντα στόχους, ανάμεσα στα προβλήματά σου. Να μην το βάζεις ποτέ κάτω. Έστω κι αν αυτός ο στόχος σου είναι μια βόλτα στην παραλιακή, whatever. Ποτέ δε θα γεράσεις αν έχεις στόχο να υπάρχεις ανάμεσα στη ζωντάνια.
Με τις σκέψεις αυτές, και λίγες ακόμη, θα περάσει κι αυτό το Σαββατοκύριακο. Κουράστηκα, το σώμα μου πέφτει σαν ξύλο όπου κι αν ακουμπά. Αλλά θα περάσει κι αυτό, έτσι καρδιά μου, λέω. Γιατί ο άνθρωπος αντέχει πιο πολλά από όσα φαντάζεται.
Κάνω μια μεγάλη προσευχή, παίρνω άλλη μια βαθιά ανάσα, δε μου επιτρέπεται τίποτα λιγότερο, θα ξεσπάσω μόνο όταν όλα τελειώσουν, και μετά θα κοιμηθώ μια μέρα ήσυχα. Για την ώρα όμως, there is so much to do.