Βουτιά στο βράδυ της Παρασκευής, με το φως του λαμπατέρ αντί του φεγγαριού, ξέρω πως σε αυτή τη δουλειά θα χρειαστεί να θυσιαστούν κάποια βράδια σαν κι αυτό... Κάποια μέσα, κάποια πάνω από το βιβλίο... Δε βαριέσαι , άλλος ζορίζεται χειμώνα, άλλος καλοκαίρι।Βουτιά στην ιδέα της άδειας, πετάω από τη χαρά μου κι ας μην έχω σχεδιάσει τίποτα, κατά βάθος ποτέ δε μου άρεσε να σχεδιάζω, κλείνω τα μάτια, σβήνω το φεγγάρι, δε ζητάω πολλά, είμαι ευτυχισμένη όσο έχω πράγματα να κάνω, κρύβω μέσα μου και επιδέξια τα δίκοπα μαχαίρια, κι αυτά είναι άκοπα αν ξέρεις να τα χειριστείς (για πόσο?), πόσο τυχερός είσαι αν σου αρέσει η δουλειά σου, και πόσο ωραίο να ξέρεις τι θέλεις... Και πόσο ωραίο είναι αντί να κοιμάσαι να κοιτάζεις περήφανος το αποτέλεσμα ενός κόπου σου...
Θέλω μια παραλία όλη δικιά μου...

Εξομολογήσεις πολύ προσωπικές

Δε με ενδιαφέρει αν μιλάει κάποιο προεμμηνορρυσιακό ή κάποια υστερία, έτσι κι αλλιώς νιώθω να βγάζω αρχίδια αυτόν τον καιρό- για πολλούς λόγους।
Πρέπει να σας αποκαλύψω αυτό που πρόσφατα έμαθα, ότι η κοινοποίηση μιας σχέσης έχει πολλά άσχημα। Φίλοι και γνωστοί που περιπλανώνται, θεωρούν ότι όλα πάνε καλά επειδή απλά έχεις μια σχέση। Λάθος φίλοι μου, φτάνεις σε σημείο που όταν πρέπει να αποκαλύψεις ότι να, δε σε γεμίζει τόσο η κατάσταση, και είναι σαν να παίρνεις διαζύγιο। Λες και είσαι παντρεμένος και πρέπει να πηγαίνουν όλα καλά। Όχι λοιπόν। Θέλει αρχίδια να πεις ότι κάτι πήγε στραβά, σε οτιδήποτε στη ζωή σου। Αποκτώ αρχίδια। Με ξυρισμένα πόδια, για προσωπική μου μόνο αισθητική, γιατί με τα τζιν στη δουλειά και την απουσία ερωτισμού, θα μπορούσα κάλλιστα να κουρνιάσω σε τρίχωμα αρκούδας.
Οι άνθρωποι που είναι πολύ αυστηροί με τον εαυτό τους, δυσκολεύονται αφάνταστα να πουν συγνώμη। Και αυτό τους καθιστά ανάπηρους। Και η αναπηρία ενίοτε αργεί πολύ να φανεί। Προτιμώ να δέχεσαι τις αδυναμίες σου, και έτσι να δέχεσαι και των άλλων, παρά να το παίζεις προκρούστης χωρίς λόγο। Πόσες φορές είπατε συγνώμη (όταν έπρεπε)? Και πόσες είπα βέβαια συγνώμη ενώ δεν έπρεπε... Ψωμοτύρι μου η συγνώμη και μπαστούνι μου το ευχαριστώ। Που όταν πληρώνουν οι άνθρωποι, παρεπιμπτόντως, ξεχνάνε να πούνε ευχαριστώ। Και μου έχει λείψει, αυτή η ανθρώπινη ειλικρινής πλευρά που σου γνέφει ένα ευχαριστώ και σε γεμίζει χαρά। Εμ, στο τζάμπα είναι πιο εύκολο να πεις ευχαριστώ। Όταν ο άλλος πληρώνει, του κοστίζει να βγάλει το μυαλό από την τσέπη και να γνέψει με καλοσύνη। Σπάνιοι άνθρωποι όσοι το κάνουν, τους αγαπώ।
Είναι αποφάσεις που στέκονται χρόνια μπροστά μου και σαν να έχω φουσκάλες στα πόδια, διστάζω να κάνω το μεγάλο βήμα και να τις πάρω- ή μάλλον να τις ανακοινώσω- η ανακοίνωση είναι το ζόρι।
Κάνω υπομονή, τα καλοκαίρια είναι δύσκολα πάντα στην πρωτεύουσα। Γέλασα τον εαυτό μου χωρίς να ξέρω, του είπα να κάνει υπομονή। πάντοτε λοιπόν θα υπάρχουν ζόρια, γι αυτό πρέπει να κάνεις τα κουμάντα σου। Αυτή η ενηλικίωση μού τη δίνει।
Ξεπουλάω άθελά μου κάποιες στιγμές τον αυτοσεβασμό μου। Αδυνατώ να ισορροπήσω.... παλεύει μέσα μου το πάθος που δε βρίσκει πού να εκφραστεί, με το παράπονο। Σήμερα το ομολόγησα, από σήμερα σταματάω και το ξεπούλημα। Δανεικά στοπ, όποιος θέλει να πάρει, να προσφέρει।
Κουράστηκα σήμερα, και μου λείπει αφάνταστα ο προσωπικός μου χρόνος.... Στο τριαντάωρο πάνω τα φτύνω। Μισώ τους άλλους που σχολάνε και παραδίδουν καθήκοντα, ενώ εγώ πρέπει να ενδιαφέρομαι για το πότε έχεσε ο τάδε। Μου λείπει το να ψάχνω μουσικές, να ανανεώνομαι ,να γράφω, να ονειρεύομαι... Όχι ότι δεν είμαι καλά, γιατί τα κουτσοκαταφέρνω μια χαρά εδώ που τα λέμε, αλλά να, μου λείπει το παιδί που ήμουν। Πάρα πολύ, ώρες ώρες। Στη δίνη της αμφιβολίας μήπως κι εγώ δεν τα κάνω όλα σωστά (μα ποιος τα κάνει όλα σωστά), στη βιασύνη να ακούσω τα νέα των ανθρώπων μου, αρνούμαι ακόμα και να αποδοκιμάσω ό,τι βλέπω στραβό। Δε μου αρέσει αυτό, πάντοτε ήθελα με κριτική να δίνω και μία άλλη οπτική γωνία στους ανθρώπους μου। Οι περισσότεροι τώρα δεν την αντέχουν ,δεν τη θέλουν। Εγώ τη θέλω, αλλά βιαζόμαστε όλοι να ενθαρρύνουμε και όταν ακούμε τους άλλους να σκεφτούμε τη θέση μας και να συγκρίνουμε। Κι έτσι ξεχνάμε ότι ακούμε τον άλλον για να τον βοηθήσουμε και όχι από συνήθεια.
Μπερδεμένες εξομολογήσεις, αλλά για να τα λες σταράτα πρέπει και να έχεις κατασταλλάξει
Είναι και ξενέρωτο να είσαι κατασταλλαγμένος।
Θέλω προοπτική, δε θέλω πια να είμαι στον αέρα।
Κι ας ξέρω ότι πολύ σύντομα μπορεί να κάνω κάτι που θα με βγάλει πάλι στο μηδέν, ακόμα και η προοπτική μιας νέας κατάστασης, έστω και δύσκολης και μοναχικής, με εξιτάρει περισσότερο από την ουδετερότητα και την ξενέρα που μου προσφέρει ο πάλαι ποτέ αγαπημένος μου άνθρωπος।
Αν δε μπορείς να είσαι με αυτούς που θέλεις, καλύτερα μόνος σου।
Αδιαφορώ για τον κόσμο γύρω μου, γιατί χρειάζομαι μια βουτιά στον κόσμο εντός μου- μου φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρων, από τις διακοπές του ενός και του άλλου, τις τακτοποιημένες ζωές τους।
Αν κάτι θέλω, είναι μια έκπληξη, κάτι διαφορετικό, να μπορέσω να βάλω τον εαυτό μου για ύπνο χωρίς παράπονο απόψε। Κι αν δεν έρθει απόψε, δεν έγινε και κάτι। χρειάζεται να σταθείς λίγο στα μετέωρά σου, μέχρι να αποφασίσεις ποιος αξίζει να τον προσκαλέσεις.

feels like child spirit

Απολογισμός του Σαββατοκύριακου... Τα όνειρα και τα σχέδια του πρωινού της Κυριακής σβήνουν στο μποτιλιάρισμα της επιστροφής, στην ζαλάδα του ήλιου, στην κούραση της εβδομάδας που δεν έχει ξεκινήσει. Όσο ξεκουράζομαι, τόσο πιο κουρασμένα περιφέρομαι. Ασύμβατο. Εσύ μέσα, κάνεις μπάνιο, κι εγώ σκέφτομαι τις σκέψεις που πάντα απέφευγα. Χρόνια ολόκληρα πέρασαν με τις ίδιες φιλοδοξίες, που θάφτηκαν μέσα μου με το πρόσχημα της υπομονής. Μισώ τους παρασιτικούς ανθρώπους, τους ανθρώπους που με τη δικαιολογία της αδυναμίας σε βάζουν να το παίξεις δυνατός και να τους ανεχτείς. Πού σε χάνω, πού σε βρίσκω.... Και πάλι όμως προσπαθώ... Να είμαι εδώ, να μην κλείνομαι .Δεν είναι καλό να κλείνεσαι. Δεν είναι δύσκολο να το πάθεις αν νιώσεις ότι δεν σε καταλαβαίνουν. Σπάνια μου συμβαίνει. Δεν είμαι άνθρωπος για μεγάλα ζόρια, τα ζόρια τα βάφτιζα πάντα περιπέτειες. Θα κοιμηθώ και θα σκέφτομαι το γλυκό παιδάκι που σε μερικά χρόνια θέλω να κάνω... Όχι λόγω μητρικού ενστίκτου. Αλλά γιατί ζηλεύω αφάνταστα τα παιδιά, που ακούραστα, με ενθουσιασμό, αναστατώνουν τον κόσμο όλο. Κανένας ενήλικος δεν μπορεί να το καταφέρει πια χωρίς να φανεί τουλάχιστον γελοίος. Παιδί θέλω να' μαι.

Είναι ωραία η θάλασσα, γιατί κινείται πάντα... 7.30 το πρωί και από ψηλά ακούγονται τα κουβεντολόγια των παππούδων με τα σκουφάκια στη θάλασσα.... Θέλω να 'μαι κι εγώ εκεί όταν μεγαλώσω. Ωραία η δουλειά αλλά είναι αλλού η ανθρωπιά. Δεν ξέρω τι μας πιάνει να είμαστε αεικίνητοι, να αδράττουμε τη μέρα, να προοδεύουμε με ταχύτητες σκληρές. Η μέρα είναι δική μου όταν μπορώ μέσα στη διάρκειά της να βρω τον εαυτό μου- δε θέλω να δουλεύω τόσο, θέλω να κάθομαι και να σκέφτομαι στο άπειρο και ας κινούμαι σε χώρο λίγων τετραγωνικών. Για μένα η μεγάλη ζωή είναι στις στενές επαφές. Οι μακρινοί ορίζοντες είναι απλά για να ξέρεις ότι αν κάποια στιγμή τα χάσεις όλα, έχεις κι αλλού να πας να ποντάρεις.

Dear darkness...

Σάββατο στην πόλη, μεσημέρι στο δωμάτιο. Χαλάρωση απελπισίας σε μια πόλη που σήμερα καίγεται. Βουτιές να ξεπλυθεί ο ιδρώτας, να εξαγνιστεί ο χειμώνας που πέρασε, να μαλακώσει αυτός που θα ρθει. Δεν ξεθωριάζει έτσι, θέλει νησί και αλκοόλ. Φωτογραφίες που μένουν και άλλες που δεν τραβιούνται ποτέ. Καθετί στο οποίο ξοδεύεις τις στιγμές σου, έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό σου, εκείνες τις ώρες που στέκεσαι σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο εσύ και οι φωνές απ΄εξω, στην αρχή είσαι νευρικός, μετά εξαντλείσαι, συμμαζεύεσαι, δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι συνεχώς. Κανείς δε σε βαστάει όταν είσαι φορτικός. Άσε τους άλλους να κάνουν φασαρία, αν εσύ δε μπορείς.
Σάββατο και έξω φως. Μέσα μουσική σκοτεινή, να ισορροπήσω την υπερένταση των άλλων ημερών. Πάντοτε μιλάω, σχολιάζω, συμμετέχω. Θέλω να απέχω και λίγο, όχι να κλειστώ, αλλά λίγο να παρατηρώ, να μη με βλέπουν, να κλείσω τηλέφωνα και ιστορίες.
Αν απέχεις, το πληρώνεις, το ξέρεις. Ε και τι έγινε?
Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν περισσότερη όρεξη από εμένα. Και λυπάμαι τους πολλούς υπόλοιπους. Λυπάμαι τη μιζέρια που σε δυσκολεύει να δεις πόσο γειτονεύει είναι το άγχος στην κατάθλιψη. Πόσο απολαμβάνεις τις καθημερινές σου ασχολίες, ανθρωπάκο? Κι αφού δεν τις απολαμβάνεις, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι κάποτε θα τις απολαύσεις?
Θέλω να φωνάξω στον κόσμο να απολαμβάνει. Θέλει ζόρισμα στην αρχή για να το μάθεις, αλλά μετά βρίσκεις το δρόμο σου. Κι αν στενέψει κι ο δρόμος σου, ακόμα καλύτερα, δεν έχεις και περιθώρια για άσκοπα οχτάρια.

Μωρέ τι μας λες....

Όλη μέρα σκέφτομαι, σκέφτομαι.... Ξεκλέβω λίγο μυαλό από το μυαλό μου, όσο μου επιτρέπεται। Η ανταμοιβή? Εδώ παίζεται το μεγάλο παιχνίδι της ειλικρινούς ικανοποίησης που σου προσφέρει η ηθική। Εδώ στέκονται οι ηθικάντηδες κι εδώ παλεύει η ηθική με το ζόρισμα। Θέλω περισσότερη συγκέντρωση, να είμαι εκεί, και όχι απόμακρη και βυθισμένη στα πολλά τα χουνέρια। Θέλω σεβασμό, αυτόν τον κερδίζεις με την αυτάρκεια και την παρουσία σου στο χώρο (και το χρόνο- ίσως ο χρόνος να είναι πιο σημαντικός- πάντοτε ο χρόνος ήταν που μου 'δινε το πριμ)। Όλοι κρύβουν καλά τα γινάτια τους, και έτσι γίνεται η δουλειά ένα πανηγύρι κρυφτού- κι όσοι αποκαλύπτουν τα ζόρια τους φαντάζουν εξωγήινοι... Γιατί οι άνετοι κρύβονται από τα μεγάλα ναι।
Κάθε μέρα λέμε πολλά όχι, και πολλά εύκολα "δε θέλω"।
Κι εγώ κάθε μέρα αρνούμαι, κάθε μέρα αποφεύγω κι από κάτι।
Η μοναδική μου κοινωνική υπόσταση τελευταία είναι ο αντίκτυπος των κλεισμένων λεωφόρων στο μποτιλιάρισμα και η καθυστέρηση στη ρέκλα μου- ή αλλιώς η παράταση του προσωπικού μου χρόνου, μέσα στην άμαξά μου।
Η αναβολή των σκέψεων παίζει τραμπάλα με τη νιότη μου।
Κι εσύ κάθεσαι αμήχανα, πλάτη, να μη σε δω, να μη με δεις, μήπως και ξυπνήσουν τα παλιά। Δεν πεθαίνει ποτέ ο έρωτας, απλά κοιμάται λόγω εσωτέρας βίας। Δε θα πάψω ποτέ να είμαι ερωτευμένη μαζί σου, όσος καιρός κι αν περάσει, προχτές το ξεστόμισα στον εαυτό μου, μην ακούς εσύ । Ποτέ δε θα στο ξαναπώ, ξέρεις। Το κρατάω σφαλιστά μέσα μου, να μη βγει και μου ταράξει τη νηνεμία। Και να μην το καταλάβει κανείς, - κι ας ξέρουν όλοι πως το πάθος πάντα κοχλάζει, όσο κι αν κλείσεις καπάκια।
Είναι πάντα λίγο πιο συγκλονιστικό να υπάρχει κάποιος αθώος άλλος।Κλείσε μου το μάτι- κυνήγησε λίγο την ορμή μου, θέλει κόπο το κέρδισμα.