Μωρέ τι μας λες....

Όλη μέρα σκέφτομαι, σκέφτομαι.... Ξεκλέβω λίγο μυαλό από το μυαλό μου, όσο μου επιτρέπεται। Η ανταμοιβή? Εδώ παίζεται το μεγάλο παιχνίδι της ειλικρινούς ικανοποίησης που σου προσφέρει η ηθική। Εδώ στέκονται οι ηθικάντηδες κι εδώ παλεύει η ηθική με το ζόρισμα। Θέλω περισσότερη συγκέντρωση, να είμαι εκεί, και όχι απόμακρη και βυθισμένη στα πολλά τα χουνέρια। Θέλω σεβασμό, αυτόν τον κερδίζεις με την αυτάρκεια και την παρουσία σου στο χώρο (και το χρόνο- ίσως ο χρόνος να είναι πιο σημαντικός- πάντοτε ο χρόνος ήταν που μου 'δινε το πριμ)। Όλοι κρύβουν καλά τα γινάτια τους, και έτσι γίνεται η δουλειά ένα πανηγύρι κρυφτού- κι όσοι αποκαλύπτουν τα ζόρια τους φαντάζουν εξωγήινοι... Γιατί οι άνετοι κρύβονται από τα μεγάλα ναι।
Κάθε μέρα λέμε πολλά όχι, και πολλά εύκολα "δε θέλω"।
Κι εγώ κάθε μέρα αρνούμαι, κάθε μέρα αποφεύγω κι από κάτι।
Η μοναδική μου κοινωνική υπόσταση τελευταία είναι ο αντίκτυπος των κλεισμένων λεωφόρων στο μποτιλιάρισμα και η καθυστέρηση στη ρέκλα μου- ή αλλιώς η παράταση του προσωπικού μου χρόνου, μέσα στην άμαξά μου।
Η αναβολή των σκέψεων παίζει τραμπάλα με τη νιότη μου।
Κι εσύ κάθεσαι αμήχανα, πλάτη, να μη σε δω, να μη με δεις, μήπως και ξυπνήσουν τα παλιά। Δεν πεθαίνει ποτέ ο έρωτας, απλά κοιμάται λόγω εσωτέρας βίας। Δε θα πάψω ποτέ να είμαι ερωτευμένη μαζί σου, όσος καιρός κι αν περάσει, προχτές το ξεστόμισα στον εαυτό μου, μην ακούς εσύ । Ποτέ δε θα στο ξαναπώ, ξέρεις। Το κρατάω σφαλιστά μέσα μου, να μη βγει και μου ταράξει τη νηνεμία। Και να μην το καταλάβει κανείς, - κι ας ξέρουν όλοι πως το πάθος πάντα κοχλάζει, όσο κι αν κλείσεις καπάκια।
Είναι πάντα λίγο πιο συγκλονιστικό να υπάρχει κάποιος αθώος άλλος।Κλείσε μου το μάτι- κυνήγησε λίγο την ορμή μου, θέλει κόπο το κέρδισμα.