Τώρα έχω ένα αμάξι, που ποτέ δεν έχεις μπει....

Κουράζομαι, και όσο κουράζομαι, τόσο αντέχω। Μου αρέσει να ορίζω εκ νέου τα όριά μου।Δε λέω πια ότι είμαι κουρασμένη, δεν το καταλαβαίνω καν। Προσπαθώ να ρουφήξω το μεδούλι της ημέρας και μετά να κοιμηθώ, να κοιμηθώ βαριά και να ξυπνήσω να απολαύσω την ανατολή... Σήμερα την απόλαυσα με θέα την απέραντη θάλασσα- εσωτερικά νιώθω παιδί της Ανατολής άλλωστε, μου αρέσουν οι μελαμψοί, Ανατολίτες με τα πικάντικα φαγητά τους και τα ανάλαφρα ρούχα τους। Δεν καταλαβαίνω άλλωστε γιατί τόση πρεμούρα να ανήκουμε στη Δύση...
Τώρα πια αλλάζουν οι συνήθειές μου, ξαναγυρνάω στη φοιτητική μου γειτονιά, βλέπω γνωστές φυσιογνωμίες (είναι ωραία τα διαλείμματα στη ζωή σου), μ αρέσει πάλι। Τώρα οδηγάω σε δρόμους στους οποίους μέχρι πέρσι κοίταζα αποσβολωμένη τα αμάξια να τρέχουν... Και τώρα είμαι κι εγώ εκεί ανάμεσά τους। Τώρα τον Κουστουρίτσα δεν τον βλέπω, περνάω όμως απέξω και σημασία έχει ότι τον θυμάμαι, βλέπω όμως και χαιρετάω τον καινούριο μου φίλο στο φανάρι του Φαλήρου। Τώρα δε φοβάμαι μην πατήσω το σκύλο του χωριανού μου, αλλά το σκύλο του περιπτερά κάτω στο λιμάνι... Τώρα βγαίνω με τακούνια για να ξορκίσω την βαρετή καθημερινότητα των ρούχων μου। Τώρα πια σε κάθε μου βήμα αποκτάω το απαιτούμενο θράσος, επιβίωση λέγεται αλλιώς... Δεν κλείνομαι, προσπαθώ να πλησιάζω και να αφήνω να με πλησιάζουν σιγά σιγά। Χρειάζομαι τον έρωτα εν τέλει χωρίς να με νοιάζει ιδιαίτερα το πρόσωπο- σε όλους μου τους έρωτες έχω πει τα ίδια... έχω σκεφτεί τα ίδια, έχω λαχταρήσει τα ίδια.... Σημασία έχει το ταίριασμα της στιγμής, η ανατριχίλα, και όταν αυτό τελειώνει μου αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση του αποχωρισμού- δεν είναι όπως όταν φεύγεις απλά από κάπου। Είναι όπως όταν φεύγεις από κάπου που ξέρεις ότι δεν θα ξαναπάς।
Αλλά δε με νοιάζει κιόλας, ο κόσμος είναι απέραντος για να μη με χωράει κάπου। Δεν είναι κούραση, ούτε ταλαιπωρία, δε βουτάω στα καταγάλανα νερά που θα ήθελα, αλλά βουτάω με ενθουσιασμό στις νέες μου συνήθειες।