Σκέφτομαι και γράφω ή δε σκέφτομαι αλλά γράφω।
Για τα βράδια εκείνα που έχεις δει, έχεις περάσει ξανά και ξανά με τον ίδιο τρόπο, και ωστόσο τα αφήνεις να περνούνε με τον ίδιο- ευτυχώς- τρόπο।
Παντού κοριτσάκια στο μετρό γυρίζουν κατακοκκινισμένα από τη θάλασσα της Αττικής, κι από αύριο θα φοράνε σορτσάκια με μαυρισμένα πόδια। Φιλενάδες με οικειότητα που μαρτυρά ατέλειωτες ώρες συντροφικής περισυλλογής- ίσως και πλήξης। Η πλήξη δεν είναι κατ' ανάγκη κακή.
Η παρέα πάει να πιει καφέ-ήμαρτον-σε κλειστή καφετέρια, μα έλεος ποιος δε θέλει μια ωραία σκιά στον καθαρό αέρα?
Καθένας με τα ζόρια του και όλοι μαζί σε ένα γύρω γύρω όλοι, να λέμε βλακείες και να χαϊδεύουμε την Κυριακή μας με ναζιάρικα αστεία।
Κι εσύ κάπου πιο πέρα, με την προσμονή ότι θα συνηθίσουμε, θα ξαναβρούμε το ρυθμό εκείνο του έρωτα που κάπου χάθηκε στην όψιμη ενηλικίωσή μας।
Να ήταν άραγε εφηβικός ο έρωτάς μας και να φεύγει ο ενθουσιασμός? Ή κάθε έρωτας είναι εξ ορισμού εφηβικός?
Πώς μπορώ να διώξω από τους ανθρώπους μου τη θλίψη?
Πώς θα γίνει να αφεθώ και να μεθύσω μια μέρα σαν να μην υπάρχει αύριο?
Σημαντικό είναι αυτό στο οποίο εσύ ο ίδιος δίνεις σημασία- καθ' όλα υποκειμενικό, αλλά κοινωνικά επιβάλλεται να είσαι αντικειμενικός στη σημασία που δίνεις।
Όλοι θα σε φιλέψουν εύκολα μια συμβουλή, λίγοι θα επιμείνουν όταν εσύ δεν λες να δεχτείς ότι μπορείς να κάνεις και λάθος।
Είναι ζόρικες οι σωστές συμβουλές- είναι ζόρικο να ξέρεις τι είναι το πρέπον, και να μην σου αρέσει।
Είναι αναπόδεκτο στην ηλικία μας να μη μας αρέσει κάτι। Το βάρος που σηκώνουμε δεν είναι πια για να παλέψουμε για τις επιλογές μας, αλλά για να τις υπερασπιστούμε ενάντια στους άλλους।
Είμαι εδώ και είσαι εκεί, εγώ στη δύση κι εσύ στην Ανατολή...
Ανατολή... Θαρρώ πως εκεί θα έπρεπε να ζω... Με ντέρτικα τραγούδια, μεζέδες ανατολίτικους και με τη θρησκεία βαθιά ριζωμένη στις καθημερινές μου συνήθειες।
Ζηλεύω τους συνταξιούχους, και βλέπω τους γύρω μου να απορούν που θέλω να ζω τη ζωή όπως εκείνοι... Άραγε αργούμε να συνειδητοποιήσουμε τις ουσιώδεις απολαύσεις της ζωής? Ή απλά οι συνταξιούχοι ζουν έτσι γιατί απλά δεν μπορούν να κάνουν αυτά που μπορούν οι νέοι? Και γιατί εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι νέοι δεν ξέρουν να διαχειριστούν τη νιότη τους? Αχ Θεέ μου, αυτή η σοφία που αποκτάμε με τα χρόνια, έχει κι αυτή το τίμημά της...
Κάνω απόψε τη βραδινή μου προσευχή, για μια καλή εβδομάδα, να είναι καλά οι δικοί μου άνθρωποι, να είμαι τυχερή, να τη βγάλω κι αυτή την εβδομάδα καλά... να συνεχίσω μέσα στην καταιγίδα πληροφοριών που δέχομαι, να ονειρεύομαι με το μυαλό μου σβουρισμένο, να σκέφτομαι, αχ Θεέ μου, τίποτα πιο σημαντικό δεν έχω από την αναπνοή μου, τις αισθήσεις μου και την δύναμή μου να σκέφτομαι। Σ΄ευχαριστώ.