filled up with coffee

Μου είχες πει κάποτε για τις αλυσίδες μου... τις αόρατες. Τι πίστευες, ότι δεν έχω αλυσίδες? Είμαστε όλοι μπλεγμένοι σε μια οικογένεια, σε μια πεποίθηση, σε ένα όνειρο... Έχω αλυσίδα αλλά το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να την χαλαρώσω για να μπορώ να περιφέρομαι διακριτικά σε μεγάλη ακτίνα και να μην κάνω μπαμ. Και μια μέρα μπορεί και να τις σπάσω. Κάποιες φορές που το μυαλό παίρνει πολλέεεες στροφές το φοβάμαι, θα τις σπάσω. Φτάνει να μην το σκεφτώ δεύτερη φορά.
Κάποιος μου το πε παλιά μα τότε δεν ήξερα να διαβάζω αυτά που ακούω...
"Μη φοβάσαι ,τις αλυσίδες σπάσε,
φτάνει μόνο να μην κοιμάσαι...."

Να ναι πολλά τα χρόνια....

Γύρισα στην Αθήνα να δουλέψω, first time in my life δεν εχω όλο το πακέτο των διακοπών, μα καλύτερα, μ αρέσει που ήρθα ξανά στο σπίτι μου... Εδώ είναι πια το σπίτι μου, κι ας λείπουν όλοι οι δικοί μου άνθρωποι, εδώ βρίσκςω το λόγο να ξυπνάω, εδώ μπορώ να ονειρεύομαι με τα πόδια στη γη και εδώ μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου... Δεν έχω δέντρο στολισμένο, έχω καρδιά στολισμένη, όχι με γιορτινή διάθεση και λαμπάκια, αλλά με πολύ έντονα συναισθήματα και μακάρι όταν θα ξυπνήσω να έχουν δυναμώσει κι άλλο, μακάρι να μείνω πάντα σ αυτή την εφηβική αναταραχή, να μην ξεχνιέμαι ποτέ και γίνομαι ουδέτερη... Θέλω να ναι πολλά τα χρόνια μας γιατί θέλω να ζήσω πολλά.... κι ας μην έχω πια την όρεξη να γράφω ημερολόγιο, κι ας αρκούμαι σε αυτό το online σημειωματάριο του ποδαριού, θα τα θυμάμαι όλα ένα προς ένα...

Καλή χρονιά να'ναι κι αυτή!

Σαν φως...

Να απλώνεις μα τα χέρια σου να πέφτουνε βαριά...

http://www.youtube.com/watch?v=YknMpgA8Gus

φτου φτου φτου

Πώς γίνεται να πάνε όλα κατ' ευχήν? Δεν μπορώ να το πιστέψω.... Όλα όσα ήθελα γίνονται με τη σειρά... Απίστευτο και μαγικό! Ελπίζω να συνεχιστεί, είμαι περίεργη να δω που θα φτάσει αυτό το υπέροχο ταξίδι... Καληνύχτες

Στο κεφάλι μου δεν υπάρχει αρχή και τέλος

Προσπαθώ όλη μέρα να ξεμουδιάσω... Νομίζω ότι το μονοξείδιο του αέρα έξω με πνίγει.
Στο κεφάλι μου δεν υπάρχει αρχή και τέλος. Έξω από το παράθυρό μου, αναρχία. Μέσα στο κεφάλι μου, πάλι αναρχία. Σιχαίνομαι την αναρχία.
Θέλω να ορίσω έστω μια σπιθαμή από αυτό που είμαι, θέλω να έχω μια αρχή, δυο αρχές, όσες αρχές θέλω. Το άναρχος μου θυμίζει "άσχημος".

Μπορεί??

Έρχεται κάποια στιγμή ο καιρός που αποφασίζεις να απέχεις.
Κλείνεις τα στόρια.
Κανείς δε σε βλέπει τώρα.
Μπορείς να το βάλεις και στα πόδια.
Μπορείς και να κοιτάζεις την πόρτα διστακτικά.
Όταν την ανοίξεις όμως, τότε το βλέπεις.
Δεν είναι πολύπλοκο.
Κάποιες φορές, πρέπει να φύγεις.

Το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι...
Έχω μπαρκάρει.
Περιμένω να αράξω...

Κυριακή, η μέρα του Θεού...

Τι ωραία να τελειώνουν όλες οι προθεσμίες που έχεις βάλει στο μυαλό σου και να ξεκινάς μια καινούρια μέρα, με την υποψία μιας καινούριας ζωής στο μυαλό σου, και αυτή η πρώτη μέρα να είναι η μέρα της ξεκούρασης, η Κυριακή....
Τόση ανακούφιση!
Έχω όλη τη μέρα μπροστά μου να ονειρεύομαι...

Και μετά κάτι σου λέει ότι όλα μπορούν να πάνε καλά...

a halo in reverse...

You wear guilt
Like shackles on your feet
Like a halo in reverse
I can feel
The discomfort in your seat
And in your head it's worse
There's a pain
A famine in your heart
An aching to be free

Ξαφνικά άρχισες να λες όχι. Γιατί έρχεται η ώρα που δεν μπορείς να κάνεις ό,τι κάνουν οι άλλοι, δεν έχεις πια το στέγαστρο της φοιτητικής ζωής, μια δικαιολογία να μη βλέπεις κάποια πράγματα στη ζωή. Λες ξεψυχισμένα "θα τα δω από αύριο". Αλλά, απόψε, κάνεις ότι δεν βλέπεις.

Μακάρι να μπορούσες να μη νιώθεις θυμό, να ξαναγινόσουν πάλι λίγο παιδί, να μην ήσουν τόσο κυνική, να μπορούσες να δεις σε αυτούς που δε χωνεύεις (συνειδητοποιημένα και με επιχειρήματα πια) και πάλι μια σπίθα αγάπης. Αλλά δεν την αντέχεις γιατί τους είσαι ήδη θυμωμένη. Οπότε κι αν τη βλέπεις, κάνεις ότι δεν τη βλέπεις.

Κάποιοι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή σου για να σου θυμίσουν πως έχεις κάνει λάθη, παλιότερα, με την ίδια φάρα ανθρώπων και εδώ τεστάρεσαι να δεις αν έμαθες τίποτα. Δεν θα τα καταφέρεις να αποδείξεις ότι άλλαξες, το ξέρεις ε? Και κάνεις ότι δεν τους βλέπεις.

Κάποιοι άνθρωποι που θα συναντήσεις θα είναι πολύ κακοί άνθρωποι....Τους φοβάσαι. Και κάνεις ότι δεν τους βλέπεις.

Κάποιοι άνθρωποι θα αγαπάνε τόσο πολύ τον εαυτό τους που αν τους αγαπήσεις θα σου βγάλουν το λάδι. Και όταν βλέπεις τι συμβαίνει, είναι τόσο αργά ακόμα και για να το πιστέψεις. Και κάνεις ότι δεν βλέπεις.

Ξέρεις ότι κάνεις μαλακίες και ότι χάνεις το χρόνο σου από μια αφέλεια να μη χαλάσεις χατίρι σε κανέναν. Ο χρόνος περνάει. Η μούρη σου σου δείχνει τι νιώθεις. Θαμπά μάτια, χλωμάδα, απεριποίητα από βδομάδες φρύδια και αταίριαστα σκουλαρήκια φορεμένα στη βιασύνη της ανίας σου. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη να δεις πώς σε βλέπουν οι άλλοι στο δρόμο. Αλλά δεν βλέπεις.

Τρίφωνο

"Μακάρι να 'ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
στα μαξιλάρια και στο χαλί
να ξεχαστώ, να μου λες πολύ
κι ας κάνει ο φοβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να μ' αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά,
στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά,
δεν είναι ο κόσμος ιδανικός
για το ταξίδι είναι δανεικός,
για να'χει όνειρα να κάνει ο ενικός...

Να μου μιλάς μεσημέρι βράδυ και πρωί, να με φιλάς
στα ξαφνικά, στο μικρό blackout της ΔΕΗ, ως το πρωί.
και μέχρι ναρθει ξανά το φως
αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
να μην ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή.

Να μ'αγαπάς, σ'εψαχνα παντού
κι ενώ ενοχές κι ανοχές μου δίναν ραντεβού
Απ τ ακριβά μου στα πιο φτηνά
και από τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μου μιλάς σιγανά στο αυτί
γιατί σ ακούνε τη νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που
χρόνια είχαν κρυφτεί..."

Ένα ωραίο τραγουδάκι για απόψε....
http://www.youtube.com/watch?v=O4OAormvM8c

Επιστροφή....

Σήμερα επέστρεφα από τα πάτρια εδάφη.... Με τρόμαξε η διαδρομή. Η φύση.... Το πράσινο (πού, στο μεταίχμιο φθινοπώρου και χειμώνα).... Η πόλη με κάνει να ξεχνάω πώς περνάνε οι εποχές. Μα την λατρεύω με έναν απίστευτο τρόπο κι αυτήν. Ήρθα γεμάτη μπαταρίες. Και αποφάσισα να λέω όχι εκεί που πρέπει. Να δούμε, θα τα καταφέρω?

this can be a great day....

Πόσο όμορφη μπορεί να'ναι μια μέρα στην πρωτεύουσα.... Λατρεμένη. Είναι 10 η ώρα και έχω μπροστά μου τόσες ώρες... Κάθε μέρα περνάει χωρίς να την καταλάβω, σήμερα όμως έχω σκοπό να άπολαύσω τις ώρες της μία προς μία...

Προχτές ήπια ένα υπέροχο καφεδάκι στο κέντρο, πρώτη φορά μέσα στο εσωτερικό του μαγαζιού (ναι, βαρέθηκα το έξω πια, θέλω λίγο χειμώνα, να χουχουλιάσω με ωραίες μουσικούλες και όχι με την φασαρία των αυτοκινήτων), με υπέροχη μουσικούλα, με αφίσες κολλημένες παντού για όσα γίνονται στην πόλη... Κι ας μην πάω σε κανένα από αυτά τελικά. Απλά έχω την επιλογή όλων αυτών.

Καλημέρες!

Time freezing

Ο χρόνος δε μου φτάνει, θέλω κι άλλα κι άλλα να κάνω, όλη μέρα τρέχω και τίποτα δεν μου φτάνει, θέλω να παγώσει ο χρόνος για ένα 20ήμερο ας πούμε, να μη νιώθω ότι χάνω πράγματα. Να παγώσει, Και αφού αποσυρθώ γλυκά γλυκά στο παπλωματάκι μου, στις εφημερίδες και στα κατάστιχά μου, να συνεχίσω μετά σαν να μη συνέβη τίποτα. Να μην πρέπει να πω καμιά δικαιολογία γιατί άργησα, γιατί βαριέμαι να ασχοληθώ με βλακείες, γιατί απλά τεμπελιάζω. Θέλω το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να χαζεύω! What about some time freezing?

Μου 'λειψες πολύ

Η πιο φιλόξενη αγκαλιά. Στις δύσκολες στιγμές, όσους κι αν έχεις για να σε ακούσουν, δεν θέλεις να μιλήσεις. Μια αγκαλιά θέλεις γαμώτo.
Δεν είσαι εδώ...
Καλά κάνεις. Τρομάζω και που το παραδέχομαι.
Σε όλα αυτά τα τόσο καινούρια, που είσαι αγάπη μου να τα μοιραστώ μαζί σου? Έπαψες να είσαι η σχέση μου, έπαψες να είσαι και άνθρωπος δικός μου, ε? Έτσι πάει φαίνεται.

Παραδέχομαι ότι φοβάμαι, και ακόμα και αυτό με τρομάζει. Ποτέ δεν προλάβαινα να το σκεφτώ. Αποδέχομαι ότι είναι φυσιολογικό να φοβάσαι. Μα δεν φοβόμουν παλιά. Ή δεν το έλεγα στον εαυτό μου.

Από πότε άρχισα να φοβάμαι?

Happy...

Πέρασα πολύ όμορφα χτες. Η σημασία των ανθρώπων βρίσκεται στην ηρεμία που σου προσφέρουν. Το να μην σε πιέζουν ,να μην περιμένουν πολλά από σένα και, όσο πιο χαλαροί είναι, άλλο τόσο και παραπάνω να θέλεις να τους δώσεις κι άλλα, να τους ευχαριστήσεις...

Τα καλύτερα πράγματα έρχονται χωρίς να τα πιέσεις, νομίζω είναι θέμα χημείας, συγκυρίας, τύχης... Απομυθοποιώ κάποια πράγματα, γιατί όταν προσπαθείς πολύ γι αυτά, χάνουν την αξία τους. Την αξία του απροσδόκητου. Και γι αυτό αποφάσισα να τα παρατήσω όπως είναι.

Σκέφτομαι κάτι που άκουσα χτες... "δεν κατάλαβες τι σου είπα... Δεν θέλω να φύγεις. Γίνεται να φύγεις?". Ώρες ώρες μ' αρέσει να μην καταλαβαίνω.... wtf, μ' αρέσουν τα μπλεξίματα...

Δε βαριέσαι, I'm happy ;-)

οι ερωτήσεις του Προυστ

1) Η απόλυτη ευτυχία για 'σας είναι :
να ακούω ένα αγαπημένο τραγούδι σε μια συναυλία και να τραγουδάω όσο πιο δυνατά μπορώ χωρίς να με νοιάζει τίποτα στιγμιαία

2) Τι , σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί ;
ή το άγχος ή η περιέργεια-όρεξη για αυτό που θαρθει

3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια ;
το μεσημέρι, μιλώντας στο msn (έχω σαπίσει τελικά)

4) Το βασικό γνώρισμα του εαυτού σας είναι :
αρνούμαι τη μιζέρια.not made for me.whatever.

5) Το βασικό ελάττωμά σας ;
δεν ξέρω πώς να φερθώ πώς να χειρίζομαι τις στιγμές

6) Σε ποια λάθη δείχνετε μεγαλύτερη επιείκεια ;
σε όλα. όλα λάθη είναι. δεν δείχνω επιείκεια όταν ξέρεις πως είναι λάθος και όμως το κάνεις.

7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο ;
προτιμώ να ταυτίζομαι με ανθρώπους που ζουν γύρω μου

8) Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα ;
οι γιατροί του greys anatomy (για σημερα τουλαχιστον)

9) Το αγαπημένο σας ταξίδι ;
βραδινό κτελ

10) Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς ;
νομίζω η κική δημουλά. (καλύτερη η ποίηση)

11) Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα ;
την κρυφή στοργικότητα

12) Ποια αρετή προτιμάτε σε μια γυναίκα ;
το πείσμα της

13) Ο αγαπημένος σας συνθέτης ;
είναι πάρα μα πάρα πολλοί. these days Παπάζογλου

14) Το τραγούδι που σφυρίζετε όταν κάνετε ντους ;
δεν ξέρω να σφυρίζω

15) Το βιβλίο που σας σημάδεψε ;
τα ημερολόγια των ανθρώπων μου

16) Η ταινία που σας σημάδεψε ;
σκηνές από ένα γάμο, μπέργκμαν

17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος ;
τη ζωγραφική νομίζω την απολαμβάνεις μόνο όταν ζωγραφίζεις εσύ ο ίδιος

18) Το αγαπημένο σας χρώμα ;
κανένα χρώμα δεν είναι ωραίο από μόνο του

19) Ποια θεωρείτε σήμερα την μεγαλύτερη επιτυχία σας ;
το να μην παρασιτώ εις βάρος κανενός

20) Το αγαπημένο σας ποτό ;
εκτός από τον καφέ? η μπύρα

21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο ;
μετανιώνω για αυτά που δεν είπα, γιατί απλά (τόσο απλά) ποτέ δεν τα σκέφτηκα εγκαίρως... μετανιώνω που εθελοτυφλώ, αλλά συνεχίζω να το κάνω.

22) Τι , απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα ;
το να μην ξέρω την αλήθεια

23) Όταν δεν γράφετε ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία ;
μουσική μουσική μουσική

24) Ο μεγαλύτερος φόβος σας ;
μην ξεχάσω να ζήσω. μην δεν κάνω παιδιά. μην πεθάνω. πολλοί.

25) Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέμματα ;
όταν θέλω να πιστέψω εγώ η ίδια το ψέμα

26) Ποιο είναι το μότο σας ;
ε,και τι έγινε?

27) Πως , θα επιθυμούσατε να πεθάνετε ;
στη συναυλία της ερώτησης 1

28) Αν συναντούσατε Τον Θεό , τι θα θέλατε να σας πει ;
ότι με ακούει.... και θα με βοηθήσει

29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε τώρα ;
αγχωμένη και ανυπόμονη

Μιλάει η τέταρτη κούπα καφέ....

Αναρωτιέμαι αν όλα όσα μ' αρέσουν είναι από συνήθεια. Από τύχη. Αναρωτιέμαι σε τι έχω ταλέντο και σε τι δεν έχω. Δεν έχω δοκιμάσει και πολλά πράγματα. Άραγε θα μπορούσα να παρουσιάζω ραδιοφωνική εκπομπή? Να παίζω σε γκρουπάκι? Να διδάσκω? Και η μεγάλη αγωνία, θα έχω άραγε ταλέντο σε αυτό που σπούδασα?

Ποιος να ξέρει, ο χρόνος τι θα φέρει....

Καλύτερα να μην ξέρεις. Τα βλέπεις στην πορεία. Το παλεύεις. Το αποδέχεσαι σταδιακά. Και τελικά, ο καλύτερος για να σου πει ότι δεν κάνεις για κάτι, είναι ο εαυτός σου. Χωνεύεται πιο εύκολα.

Το μοναδικό πράγμα που ξέρω σίγουρα για απόψε, είναι ότι λατρεύω τη μουσική, με έναν τόσο παθιασμένο τρόπο που αναρωτιέμαι αν θα καταφέρω να είμαι τόσο ενθουσιασμένη, τόσο ελεύθερη και τόσο μαγεμένη με έναν και μόνο άνθρωπο στη ζωή μου.

Θα πρεπε να κοιμάμαι, δεν κοιμάμαι όμως, ωστόσο μπορώ και Ονειρεύομαι....

Ε, και τι έγινε?

Σε καθετί που συμβαίνει, λυπητερό, δύσκολο, αγχωτικό, μ' αρέσει να χρησιμοποιώ την πανάκειά μου....

"Ε, και τι έγινε?"

Κάπως έτσι μόνο μπορώ (όταν μπορώ) να διαχειριστώ αυτό το άγχος που αντί να με τσιτώνει με κάνει να αποσύρομαι κάπως, να φοβάμαι, να τεμπελιάζω....

Ότι και να γίνει δεν πειράζει.
Ότι και να γίνει δεν πειράζει.
Ότι και να γίνει δεν πειράζει.....

το 'χω ξανακάνει, θα το ξανακάνω. Και ελπίζω να τα καταφέρω.
Αλλά και να μην τα καταφέρω, δεν πειράζει....

Τrack 7

Ελευθερία Αρβανιτάκη....-Δεύτερη ζωή

Το αγαπημένο μου τραγούδι;-)

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω,
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ,
γι'αλλού ξεκίνησα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει,
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά,
δεύτερη ζωή δεν έχει...

Bad day...

Ξεχασμένος λογαριασμός blog, τον ξέθαψα απ'το πουθενά, μάλλον κάπου θα ξαναθαφτεί σύντομα... Όσο περνάει ο καιρός διαβάζεις τι έγραφες παλιά και θέλεις να τα σβήσεις, αναρωτιέσαι αν είναι εσύ ο ίδιος ακόμα, ή μήπως τα έγραφε άλλος.

Κάθε Σεπτέμβρης συνήθιζε να είναι πολύ ωραίος, εκεί που όλοι έσκαγαν που τελείωσε το καλοκαίρι, εγώ ανυπομονούσα για την καινούρια αρχή! Και φέτος είμαι κι εγώ στο στρατόπεδο των άλλων... Ένα νησάκι ακόμα παρακαλώ... Όχι τόσο το νησάκι, απλά η απομόνωση που σου δίνει το νησάκι. Πρέπει να ασχοληθώ με τόσα πράγματα, γραφειοκρατικά, αποφάσεις περί του τι θέλω, να διαβάσω, να θυμάμαι να ζω κιόλας... και τι δεν θα δινα να ήμουν σε μια παραλία και να 'λεγα "αυτή τη στιγμή απουσιάζω!!!!"

Και τώρα back to the fucking book!

Αντί καφέ...

Αυτές τις μέρες δεν ξέρω τι με ξυπνάει. Μια ακατανίκητη θέληση να ξυπνήσω! Θα πρέπει να είναι αρκετά ισχυρή αφού καταπολεμά τον ύπνο, το παράπονο του κορμιού που θέλει να ξεκουραστεί, την ψυχή μου που θέλει να κοιμάται... Ξεκινάω την κάθε ημέρα χωρίς πρόγραμμα, μα με μια απίστευτη όρεξη να ψάξω τι μου αρέσει. Δεν θέλω τις γραφειοκρατίες, δεν θέλω να πάρω αποφάσεις όταν μου το επιβάλλετε κύριοί μου... Θέλω μια κουλή στιγμή να αλλάξει τη ζωή μου, σήμερα ίσως...
Η μέρα περιμένει, κι εγώ δεν θέλω ακόμα να την ξεκινήσω. Κάτι μου λέει ότι έχω μείνει πίσω σε κάτι...