Σαράβαλο

Ζεις με γνώμονα μια κατανόηση. κατανόηση για τα λάθη σου, για τις μαύρες σου, για τα ελαττώματά σου, τα απότομα λόγια σου, την απουσία σου. Όλη σου η ζωή βασίζεται  σ αυτή τη μαγική κατανόηση, αυτή τη γαμημένη, κατ' άλλους, κατανόηση που τους κάνει να υπομένουν πράγματα χωρίς να θέλουν. Εγώ νομίζω πως θέλω. Είναι που κυνηγάω τις μικρές αλλλαγές, γιατί έμαθα πως η μία μικρούλα αλλαγή θα φέρει το θάρρος για την επόμενη και στο τέλος βρίσκεσαι σε ένα χώρο τελείως νέο.

Ακούω μουσικές άλλων ανθρώπων και προσπαθώ να δω τις προσωπικές τους στιγμές, τα χόμπι τους, κάθε άνθρωπος είναι τόσο μα τόσο ξεχωριστός, αν καθίσεις και μιλήσεις μαζί του. Κι είναι τόσο όμορφο να διαθέτεις λίγο από το χώρο σου για να ακούσεις.

Και μετά είναι και εκείνη η μακρινή πλέον επιπέδωση των συναισθημάτων που έλεγα πως έχω, που λίγο λίγο αλλάζει, έχω αιχμές, τα πάνω και τα κάτω μου, όταν παραδέχομαι πως δεν είναι όλα τέλεια, όταν μαθαίνω πως δε μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, και όταν κοιμάμαι τα βράδια άλλοτε με αναστάτωση και άλλοτε σιγοτραγουδώντας αγγελάκα, και άλλοτε χαμογελώντας σα μικρό παιδί.

Ένα υπόσχομαι σήμερα. Να βάλω μπροστά όλα όσα λαχταράω, γιατί η σκέψη από την πραγματικότητα απέχει λίγο θάρρος και πολύ δισταγμό.

Sound of these days...
http://www.youtube.com/watch?v=mI_W4IsSX7E

"Ποιος σκάει ο κόσμος κι αν χαλάει
αυτή η βρωμοάνοιξη σαν σβούρα με γυρνάει
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο σε κατηφόρα πάει

Άντε ας πάει ψηλά ετούτη η ζήση
μοσχοβολάει η ανάσα της μπαρούτι και χασίσι
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο που ορμά να τη φιλήσει

Ποιος κλαίει μέσα μου και μου λέει
ξύπνα δεν είναι όνειρο το χιόνι που μας καίει
η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει

Ποιος σκάει ο κόσμος που το πάει
αυτή η βρωμοάνοιξη με σκίζει με μεθάει
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο στ’ αστέρια ξεφυσάει

Πού θα πάει, πού θα πάει τούτη η ρόδα που κολλάει
κι όλο στην αρχή γυρνάει
πού θα πάει θα ξεκολλήσει
κι ο κόσμος σαν σαράβαλο γι’ αλλού θα ροβολήσει

Πού θα πάει, πού θα πάει τούτη η νύχτα που κρατάει
και δε λέει να τελειώσει
πού θα πάει θα ξημερώσει
κι η καρδιά μου σαν σαράβαλο όλους σας θ’ ανταμώσει"

Brand new you.

Κι έτσι μετά από πολλές στροφές γύρω από τον εαυτό σου και πολλές ματιές στο ενδιάμεσο, σ αυτά που οι άλλοι δε δείχνουν αλλά και δε μπορούν να κρύψουν, λες "πάει, το πήρα απόφαση" και από εκεί που δεν είχες επιλογές, τις βρίσκεις. Γιατί οι επιλογές είναι αυτές που μας ορίζουν, και είμαστε εμείς που τις ορίζουμε και τις καθιστούμε εφικτές ή ανέφικτες.

Και η ευθύνη είναι εξ ολοκλήρου δική μας.

Αν δε μπορείς να αλλάξεις τον άλλον, είσαι στο σωστό δρόμο που το κατάλαβες.

Έλεγες...

Έλεγες... πως μ αγαπάς...
Και μετά σιωπή. Η πνιγερή σιωπή που σε κάνει να θες να ουρλιάξεις. Αδιέξοδες καταστάσεις στις οποίες επιμένεις, μέχρι να βρεις μια μεγάλη στιγμή το μεγάλο θάρρος για τη μεγάλη απόφαση. Και να πεις το μεγάλο "αλλάζω". Οι μελωδίες τώρα είναι πιο μελαγχολικές παρά το ότι έχουν τις ίδιες ελάσσονες συγχορδίες με παλιά. Οι βόλτες γίνονται τροχοπέδη που σε πνίγει. Σκέφτεσαι την υπομονή, την αγάπη, τον εαυτό σου, και τη δύναμη με την οποία κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Ψάχνεις τη μεγάλη απόδραση μα όλοι οι δρόμοι είναι γύρω από αυτό το παλιοσημείο μηδέν. Και φοβάσαι τρομερά να αλλάξεις τις συντεταγμένες σου. Και η κούραση σού κάνει διαλείμματα από τις σκέψεις που σε ρουφάνε.

Ψάχνω μανιωδώς στο απόγευμά μου, στην κάθε μέρα μου, την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά. Και τον τρόπο να βγω από αυτή την κατάσταση που άλλοι αποκαλούν "τέλμα", άλλοι "ανάγκη ανανέωσης" και εγώ "αδιέξοδο". Από τη μία είναι μια ευκαιρία ανανέωσης, δε φοβήθηκα ποτέ την καινούρια αρχή, όσο το θλιβερό τέλος. Εκείνη τη λεπτή κόκκινη γραμμή (πόσο ειρωνικά κοινότοπη παρομοίωση)... Και προσεύχομαι να δω κάτι που θα μου δώσει τη δύναμη, κάτι να με ξεσηκώσει. Και οι μέρες περνούν όπως και πριν, μόνο που η οργή μπούχτισε και βγαίνει προς τα έξω μου.

Γύρω συμβαίνουν διάφορα, μια στυγνή δολοφονία μέχρι να την ξεχάσουμε και να πάμε στο πρώτο χειμερινό σινεμά, μωρά που χρειάζονται αίμα κι αιμοπετάλια και το ανεβάζουν στο facebook αλλά ανάθεμα κι αν πήγε κανείς τους να δώσει. Συζητήσεις και πηγαδάκια στη δουλειά, και χαζογέλια ανάμεσα, και κανείς από εμάς δεν ανοίγεται τόσο ώστε να εκτεθεί. Άνθρωποι με απορίες και άνθρωποι με άγχος. Και άλλοι, που δε θα σου πουν ποτέ τη φρίκη που πέρασαν. Και άλλοι που μάχονται ενάντια στην φρίκη τους και αναζητούν πάντα το ιδανικό. Αλλά δεν ξέρω αν το βρίσκουν και τι λένε στις κουβέντες με τον εαυτό τους τα βράδια.

Μεγάλωσα με μια αποχή από τα αληθινά προβλήματα, κάνοντας τον εαυτό μου ήρωα της κάθε καθημερινότητας του κάθε καημένου, προσπαθώντας να υπερσκελίσω κάθε τρυπούλα ενός συστήματος που έμπαζε. Έτσι, για να βάζω το λιθαράκι μου στο μεγάλο οικοδόμημα που ονειρυόταν το χαζό παιδί μέσα μου. Και ακόμη και τώρα δεν παραιτούμαι από τις ανόητες ιδέες μου. Μόνο που ψάχνω να μπαζώσω τις τρύπες που μου άφησαν οι πληγές πάνω μου, και δε βρίσκω τα υλικά. Δε βρίσκω καν το κουράγιο να το παραδεχτώ για να ζητήσω βοήθεια. Πετάω ένα ψυχρό "καλά" για να συνεχίσω να πορεύομαι και μετά λέω πως θα ανατείλλει μια καινούρια μέρα.

Και ανατέλλει, αλλά είναι σαν την προηγούμενη.

Δε βαριέσαι, λέω μετά. Θα τα καταφέρω. Όλοι κάπως τα καταφέρνουν. Αρκεί να βρω κάποια στιγμή το θάρρος, να συμφιλιωθώ με το χρόνο, και να πληρώσω κι εγώ λίγο για το χώρο που απαιτώ.



 

Αυτό το κατιτίς

Κυριακή μεσημέρι, αρχή σχολικής χρονιάς. Στόχοι, προσδοκίες, ένα τσικ άγχος για τη χρονιά που έρχεται.
Συναισθήματα φούντωσαν τις μέρες της γαλήνης, σαν να κοιμούνται τον υπόλοιπο καιρό κάτω από τη γλυκιά σκέπη της ρουτίνας.
Σκέφτομαι τα έντονα πάθη κάποιων ανθρώπων, και μετά πόσο υποφέρουν, και μετά δεν ξέρω αν τους ζηλεύω ή αν τούς λυπάμαι.
Κοιτάζω τα ράφια και θέλω να αδειάσω ένα, σαν να κάνω χώρο για κάτι καινούριο. Μα χώρο δεν έχω. Θα βρω, υπόσχομαι και πίνω λίγο ακόμη καφέ.
Ελληνικούρα, γιατί έχω το χρόνο και την πολυτέλεια. Μου χρειάζεται πάντα η αποχή από την καθημερινότητα, και πρώτη φορά που νιώθω ότι την αξίζω και με το παραπάνω.
 Συγκρίνω καταστάσεις και ζυγίζω τους ανθρώπους με τις πράξεις τους, και κάποιοι μου φαίνονται τόσο φελλοί που δεν θέλω ούτε να τους φυσήξω να φύγουν μακριά. Κάνω το κουμάντο μου και περιμένω κάποιον άλλο να δώσει βάρος στις καταστάσεις. Ας είναι.
Πάντα λέω πως θα γίνω καλύτερος άνθρωπος. Πως δε θα σχολιάζω, θα κρατώ το στόμα μου κλειστό, όχι γιατί αν τα σκέφτεσαι και δεν τα λες είσαι καλός, αλλά να, ξεμυαλίζεις και άλλους στο πέρασμά σου και η ισχύς των σχολίων, όπως και όλων, εν τη ενώσει.
Λέω λοιπόν πως θα είμαι καλύτερος άνθρωπος και θα κοιτάζω την προσωπική μου ευτυχία. Δε θέλω να δίνω λογαριασμό και σε κανέναν. Σαν να πορεύομαι με όσους θέλω όπως θέλω, αρκει να μην ενοχλώ και να μην με ενοχλούν.
Έχει έναν καιρό οριακά φθινοπωρινό με ψήγματα καλοκαιριού τα μεσημέρια, δε σ αφήνει ούτε να σκάσεις ούτε να χουχουλιάσεις. Μόνο να βγεις να χαρείς τη φύση και να δεις τον κόσμο που ξεμυτίζει ακόμα σαν να συνεχίζει τις καλοκαιρινές του  διακοπές.
Καθείς και ο κόσμος του, λέω, και σκέφτομαι όσους δεν έφυγαν ακόμη ή δεν έφυγαν γενικώς, και εκείνους που η έλλειψη διακοπων είναι το έλασσον πρόβλημά τους, ας πούμε. Και αναρωτιέμαι πού βρίσκεις τη ρημάδα την ισορροπία. Να κοιτάζεις τους ταλαίπωρους για να μην γκρινιάζεις, αλλά να κοιτάζεις και τους ευτυχείς για να παίρνεις και φόρα στη ζωή σου.

Εντάξει. Αν ήταν στο χέρι μου δε θα κοίταζα ποτέ τη δυστυχία του άλλου.
Πίστευα πάντα τόσο αθώα πως ό,τι δεν βλέπεις, μπορεί και να μη συνεχίσει να υπάρχει.  Σαν το βλέμμα μας να είναι η τροφή των κακών του κόσμου.
Δε θέλω να κοιτάζω τον πόλεμο, την φτώχεια, τις αρρώστειες. Θέλω να βλέπω παιδιά, που είναι η υπόσχεση της ζωής και ο αντιορισμός της ανίας.

Σκέφτομαι πως ο ερχομός ενός παιδιού σε κάνει να ισορροπήσεις την βαρύτητα της ωρίμανσης με αυτό το κατιτίς που σου προσφέρει το παιδικό χαμόγελο. Και ακόμη πως οι περισσότεροι πνίγονται μέσα στον κοινωνικό ευπρεπισμό που σε καθιστά σε ηλικία "δουλειάς", "γάμου", "οικογένειας" και "σύνταξης". Σαν μια προκαθορισμένη περίοδο επαναπροσδιορισμού του εαυτού σου στην κλασική ερώτηση των τυφλών: τι κάνεις στη ζωή σου; Και στην τελική δεν κάνεις τίποτα διαφορετικό από εκείνους, μαγειρεύεις, καθαρίζεις, βγαίνεις, διαβάζεις, κοιμάσαι, και ψάχνεις. Απλά το να ψάχνεις το κατιτίς παραπέρα για πολλούς είναι δυσνόητο. Όπως και το να μην ψάχνεις. Ας είναι.

Αυτή τη χρονιά λέω να μάθω να ψάχνω καλύτερα και να γίνω ένα τσικ καλύτερος άνθρωπος.
Και του χρόνου βλέπουμε.