Κυριακή, η μέρα του Θεού...

Τι ωραία να τελειώνουν όλες οι προθεσμίες που έχεις βάλει στο μυαλό σου και να ξεκινάς μια καινούρια μέρα, με την υποψία μιας καινούριας ζωής στο μυαλό σου, και αυτή η πρώτη μέρα να είναι η μέρα της ξεκούρασης, η Κυριακή....
Τόση ανακούφιση!
Έχω όλη τη μέρα μπροστά μου να ονειρεύομαι...

Και μετά κάτι σου λέει ότι όλα μπορούν να πάνε καλά...

a halo in reverse...

You wear guilt
Like shackles on your feet
Like a halo in reverse
I can feel
The discomfort in your seat
And in your head it's worse
There's a pain
A famine in your heart
An aching to be free

Ξαφνικά άρχισες να λες όχι. Γιατί έρχεται η ώρα που δεν μπορείς να κάνεις ό,τι κάνουν οι άλλοι, δεν έχεις πια το στέγαστρο της φοιτητικής ζωής, μια δικαιολογία να μη βλέπεις κάποια πράγματα στη ζωή. Λες ξεψυχισμένα "θα τα δω από αύριο". Αλλά, απόψε, κάνεις ότι δεν βλέπεις.

Μακάρι να μπορούσες να μη νιώθεις θυμό, να ξαναγινόσουν πάλι λίγο παιδί, να μην ήσουν τόσο κυνική, να μπορούσες να δεις σε αυτούς που δε χωνεύεις (συνειδητοποιημένα και με επιχειρήματα πια) και πάλι μια σπίθα αγάπης. Αλλά δεν την αντέχεις γιατί τους είσαι ήδη θυμωμένη. Οπότε κι αν τη βλέπεις, κάνεις ότι δεν τη βλέπεις.

Κάποιοι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή σου για να σου θυμίσουν πως έχεις κάνει λάθη, παλιότερα, με την ίδια φάρα ανθρώπων και εδώ τεστάρεσαι να δεις αν έμαθες τίποτα. Δεν θα τα καταφέρεις να αποδείξεις ότι άλλαξες, το ξέρεις ε? Και κάνεις ότι δεν τους βλέπεις.

Κάποιοι άνθρωποι που θα συναντήσεις θα είναι πολύ κακοί άνθρωποι....Τους φοβάσαι. Και κάνεις ότι δεν τους βλέπεις.

Κάποιοι άνθρωποι θα αγαπάνε τόσο πολύ τον εαυτό τους που αν τους αγαπήσεις θα σου βγάλουν το λάδι. Και όταν βλέπεις τι συμβαίνει, είναι τόσο αργά ακόμα και για να το πιστέψεις. Και κάνεις ότι δεν βλέπεις.

Ξέρεις ότι κάνεις μαλακίες και ότι χάνεις το χρόνο σου από μια αφέλεια να μη χαλάσεις χατίρι σε κανέναν. Ο χρόνος περνάει. Η μούρη σου σου δείχνει τι νιώθεις. Θαμπά μάτια, χλωμάδα, απεριποίητα από βδομάδες φρύδια και αταίριαστα σκουλαρήκια φορεμένα στη βιασύνη της ανίας σου. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη να δεις πώς σε βλέπουν οι άλλοι στο δρόμο. Αλλά δεν βλέπεις.

Τρίφωνο

"Μακάρι να 'ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
στα μαξιλάρια και στο χαλί
να ξεχαστώ, να μου λες πολύ
κι ας κάνει ο φοβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να μ' αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά,
στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά,
δεν είναι ο κόσμος ιδανικός
για το ταξίδι είναι δανεικός,
για να'χει όνειρα να κάνει ο ενικός...

Να μου μιλάς μεσημέρι βράδυ και πρωί, να με φιλάς
στα ξαφνικά, στο μικρό blackout της ΔΕΗ, ως το πρωί.
και μέχρι ναρθει ξανά το φως
αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
να μην ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή.

Να μ'αγαπάς, σ'εψαχνα παντού
κι ενώ ενοχές κι ανοχές μου δίναν ραντεβού
Απ τ ακριβά μου στα πιο φτηνά
και από τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μου μιλάς σιγανά στο αυτί
γιατί σ ακούνε τη νύχτα αυτή
παλιά μου όνειρα που
χρόνια είχαν κρυφτεί..."

Ένα ωραίο τραγουδάκι για απόψε....
http://www.youtube.com/watch?v=O4OAormvM8c

Επιστροφή....

Σήμερα επέστρεφα από τα πάτρια εδάφη.... Με τρόμαξε η διαδρομή. Η φύση.... Το πράσινο (πού, στο μεταίχμιο φθινοπώρου και χειμώνα).... Η πόλη με κάνει να ξεχνάω πώς περνάνε οι εποχές. Μα την λατρεύω με έναν απίστευτο τρόπο κι αυτήν. Ήρθα γεμάτη μπαταρίες. Και αποφάσισα να λέω όχι εκεί που πρέπει. Να δούμε, θα τα καταφέρω?

this can be a great day....

Πόσο όμορφη μπορεί να'ναι μια μέρα στην πρωτεύουσα.... Λατρεμένη. Είναι 10 η ώρα και έχω μπροστά μου τόσες ώρες... Κάθε μέρα περνάει χωρίς να την καταλάβω, σήμερα όμως έχω σκοπό να άπολαύσω τις ώρες της μία προς μία...

Προχτές ήπια ένα υπέροχο καφεδάκι στο κέντρο, πρώτη φορά μέσα στο εσωτερικό του μαγαζιού (ναι, βαρέθηκα το έξω πια, θέλω λίγο χειμώνα, να χουχουλιάσω με ωραίες μουσικούλες και όχι με την φασαρία των αυτοκινήτων), με υπέροχη μουσικούλα, με αφίσες κολλημένες παντού για όσα γίνονται στην πόλη... Κι ας μην πάω σε κανένα από αυτά τελικά. Απλά έχω την επιλογή όλων αυτών.

Καλημέρες!