filled up with coffee

Μου είχες πει κάποτε για τις αλυσίδες μου... τις αόρατες. Τι πίστευες, ότι δεν έχω αλυσίδες? Είμαστε όλοι μπλεγμένοι σε μια οικογένεια, σε μια πεποίθηση, σε ένα όνειρο... Έχω αλυσίδα αλλά το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να την χαλαρώσω για να μπορώ να περιφέρομαι διακριτικά σε μεγάλη ακτίνα και να μην κάνω μπαμ. Και μια μέρα μπορεί και να τις σπάσω. Κάποιες φορές που το μυαλό παίρνει πολλέεεες στροφές το φοβάμαι, θα τις σπάσω. Φτάνει να μην το σκεφτώ δεύτερη φορά.
Κάποιος μου το πε παλιά μα τότε δεν ήξερα να διαβάζω αυτά που ακούω...
"Μη φοβάσαι ,τις αλυσίδες σπάσε,
φτάνει μόνο να μην κοιμάσαι...."

Να ναι πολλά τα χρόνια....

Γύρισα στην Αθήνα να δουλέψω, first time in my life δεν εχω όλο το πακέτο των διακοπών, μα καλύτερα, μ αρέσει που ήρθα ξανά στο σπίτι μου... Εδώ είναι πια το σπίτι μου, κι ας λείπουν όλοι οι δικοί μου άνθρωποι, εδώ βρίσκςω το λόγο να ξυπνάω, εδώ μπορώ να ονειρεύομαι με τα πόδια στη γη και εδώ μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου... Δεν έχω δέντρο στολισμένο, έχω καρδιά στολισμένη, όχι με γιορτινή διάθεση και λαμπάκια, αλλά με πολύ έντονα συναισθήματα και μακάρι όταν θα ξυπνήσω να έχουν δυναμώσει κι άλλο, μακάρι να μείνω πάντα σ αυτή την εφηβική αναταραχή, να μην ξεχνιέμαι ποτέ και γίνομαι ουδέτερη... Θέλω να ναι πολλά τα χρόνια μας γιατί θέλω να ζήσω πολλά.... κι ας μην έχω πια την όρεξη να γράφω ημερολόγιο, κι ας αρκούμαι σε αυτό το online σημειωματάριο του ποδαριού, θα τα θυμάμαι όλα ένα προς ένα...

Καλή χρονιά να'ναι κι αυτή!

Σαν φως...

Να απλώνεις μα τα χέρια σου να πέφτουνε βαριά...

http://www.youtube.com/watch?v=YknMpgA8Gus

φτου φτου φτου

Πώς γίνεται να πάνε όλα κατ' ευχήν? Δεν μπορώ να το πιστέψω.... Όλα όσα ήθελα γίνονται με τη σειρά... Απίστευτο και μαγικό! Ελπίζω να συνεχιστεί, είμαι περίεργη να δω που θα φτάσει αυτό το υπέροχο ταξίδι... Καληνύχτες

Στο κεφάλι μου δεν υπάρχει αρχή και τέλος

Προσπαθώ όλη μέρα να ξεμουδιάσω... Νομίζω ότι το μονοξείδιο του αέρα έξω με πνίγει.
Στο κεφάλι μου δεν υπάρχει αρχή και τέλος. Έξω από το παράθυρό μου, αναρχία. Μέσα στο κεφάλι μου, πάλι αναρχία. Σιχαίνομαι την αναρχία.
Θέλω να ορίσω έστω μια σπιθαμή από αυτό που είμαι, θέλω να έχω μια αρχή, δυο αρχές, όσες αρχές θέλω. Το άναρχος μου θυμίζει "άσχημος".

Μπορεί??

Έρχεται κάποια στιγμή ο καιρός που αποφασίζεις να απέχεις.
Κλείνεις τα στόρια.
Κανείς δε σε βλέπει τώρα.
Μπορείς να το βάλεις και στα πόδια.
Μπορείς και να κοιτάζεις την πόρτα διστακτικά.
Όταν την ανοίξεις όμως, τότε το βλέπεις.
Δεν είναι πολύπλοκο.
Κάποιες φορές, πρέπει να φύγεις.

Το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι...
Έχω μπαρκάρει.
Περιμένω να αράξω...