Η τύχη της αποτυχίας

Δεν υπάρχει τίποτε πιο απελευθερωτικό από την παραδοχή ότι για λίγο απέτυχες। Και μετά μπορείς εκρηκτικά και αποστομωτικά, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις, να αφεθείς να κλάψεις। Και μετά βλέπεις κάποιον σε αναπηρικό καροτσάκι, και κλαις περισσότερο। Και μετά αιωρείσαι στη νηφαλιότητά σου, σερνόμενος για μια στάλα αλκοόλ να μετανιώσεις για την αχαριστία σου। Και μετά ανατρέπεσαι, είναι ωραίο μάθημα να παραδέχεσαι μετά από επίδειξη ξεροκεφαλιάς। Λυ-πο, θα έλεγα στη διπλανή μου αν ζούσα στο Καπλάνι της Βιτρίνας, αλλά είναι εκείνο το απελευθερωτικό λυ-πο, εκείνο που σ' αφήνει λίγο πριν κοιμηθείς, λίγο πιο άνθρωπο।

Η προοπτική του να μείνεις

Περπατάω, κι όσο περπατάω θέλω κι άλλο। Διασχίζω τη διαδρομή που διένυα πριν από χρόνια, για χρόνια। Από τις δώδεκα και μετά σ' αυτή τη διαδρομή περπατάνε κυρίως 20χρονοι, από τις δέκα και μετά οι χαλαροί διαβάτες είναι μόνο εικοσάχρονοι। Οι υπόλοιποι είναι βιαστικοί να επιστρέψουν, κάτι τους περιμένει αύριο। Κι είμαι κι εγώ। Με την προοπτική να μείνω πια σ αυτή την πόλη। Είναι ωραίο να αποφασίζεις, μεγαλώνοντας, ότι αγχώνεσαι λιγότερο για πολλά πράγματα। Όλα γίνονται με έναν πιο απλό τρόπο από ότι φανταζόσουν, μεγαλώνοντας κουράζεσαι από τον πανικό και βρίσκεις καινούριους τρόπους να απολαμβάνεις। Αυτή είναι και η ωραιότητα του ώριμου।
Δε θα φύγω, είναι φρικτό να είσαι με το ένα πόδι στην αναζήτηση μονόδρομων αεροπορικών εισιτηρίων। Θέλω παραδοσιακό, ηρεμιστικό περπάτημα। Εκείνο που όσο περισσότερο περπατάς, τόσο λιγότερο σε κουράζει - σε κουράζει ιδανικά για να ξεχάσεις εκείνα που σε εξουθενώνουν। Θεός μου τα δυο μου πόδια που με πηγαίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους, που αλλιώς δε θα τους έβλεπα। Ύφος ερευνητικό, αδιάφορο, αφοπλιστικό, βαδίζω όπως νιώθω। Δε μπορείς να είσαι κινούμενος στόχος όταν όλα γύρω σου κινούνται। Γύρω μου ερεθίσματα, εικόνες, βλέμματα αγνώστων। Οι μικρόκοσμοι είναι μεσαιωνικοί, και η πόλη σού δίνει την ευκαιρία να μπεις σε όποιο κόσμο θέλεις।

Δεν θα γίνει τίποτε πιο ωραίο, αν δεν το αγαπήσεις από την αρχή। Θα μείνω εδώ।

Οταν σου πορτοκάλι να βγαίνεις

Λατρεύω τη θολούρα του τζαμιού μου όταν πέφτει ο ήλιος, μισοκλείνω τα μάτια, τραγουδάω, προχωράω χωρίς να βλέπω και καλά। Η απουσία τάξης έχει κάτι από ζωή- ωραίο το τακτοποιημένο, αλλά λίγο βαρετό...

Είναι ωραία να τρέχεις, αρκεί να μη βιάζεσαι.

Κυριακάτικο πρωινό με θάλασσα να λαμπυρίζει και μπρεγκοβιτσικές μουσικές.... Βαλκάνια και η ιδέα της αλήτικης ζωής, του νομαδισμού και της αντίφασης। Επιδιώκουν όλοι την πολιτισμένη ζωή, μα κάθε τρόπος ζωής είναι κι αυτός πολιτισμός, κι εσύ επιλέγεις να φτιάξεις το δικό σου। Αρέσει να βλέπεις διαφορετικούς πολιτισμούς, διαφορετικές μουσικές- αλλά ποιος τολμάει να σηκωθεί να πάει να το κυνηγήσει.... Πάντοτε ήμουν της Ανατολής... Καμία δύση δε με συγκλόνισε ποτέ, ούτε καν το ηλιοβασίλεμα।
Ονειρεύομαι για την καινούρια μου σχολική χρονιά, σαν να μην αποφοίτησα ποτέ από το σχολείο, κάθε χρονιά με άλλους συμμαθητές και ύλη- έκπληξη, θα τη βγάλουμε και φέτος την τάξη, ε? Κάτι θυμίζει Πρωτοχρονιά αυτές τις μέρες... Ευχές για μια καλή αρχή, προϋπολογισμοί ονείρων।
Ημέρα του Θεού, προσεύχομαι για εκείνους που περιμένουν στο σκοτάδι, και για αυτούς που ανάβουν τα φώτα και κοιτάζονται για να προλάβουν। Κάποιοι λεκέδες δε φεύγουν, όσο κι αν τρίψεις। Η βιασύνη είναι άσχημο κουσούρι, η ανυπομονησία κρατάει κάτι από παιδικότητα। Κάποιες φάτσες είναι κακόμοιρες και σε κοιτάζουν βαθιά στα μάτια μήπως και καταλάβουν από πού αντλείς την ομορφιά σου, και κάποιοι άνθρωποι γλυκαίνουν τη μέρα σου με μια ενδόμυχη ματιά -πολλές φορές μητρική, ή πατρική- ή και παιδική।
Λατρεύω την Κυριακή που πάντα με φέρνει λίγο πιο κοντά στον εαυτό μου, λίγο πιο κοντά και στο Θεό।

http://www.youtube.com/watch?v=PuUjKCthuA8

Φθινόπωρο με γεύση καλοκαιριού... Ιδέες, σκέψεις, μονίμως γεννιούνται καινούριες- κι έτσι έχεις μια ελπίδα ότι τίποτα δεν στερεύει, αν το ίδιο το μυαλό σου δεν έχει τελειωμό। Δεν είχε φιλιά με γεύση καρπυζιού φέτος, δεν είχε συνωμοσίες κάτω από την ομπρέλα... Ψευδαισθήσεις μιας χαλαρότητας που όλοι ζητούν υπό τον ήλιο- είναι μαγκιά να μπορείς να βλέπεις γύρω σου। Ο κόσμος σου είναι ωραίος όταν πατάει πού και πού στη γη। Και μετά ψηλά στα σύννεφα, αν το θες, αρκεί να θυμάσαι να κοιτάς τι γίνεται δίπλα σου। Υπάρχουν άνθρωποι που ζορίζονται, άσχημα, λοιπόν, ακόμα και κάτω από τον ήλιο। Άλλοι τα εξιστορούν σαν παραμυθάκι, άλλοι τα λένε με την ουδετερότητα του κουτσομπολιού της γειτονιάς, άλλοι απλά υστεριάζουν για να ακουστούν, άλλοι παλεύουν την υστερία μέσα τους και προσπαθούν να φανούν φυσιολογικοί। Οι τελευταίοι είναι οι πιο επικίνδυνοι, οι πιο χαμένοι του παιχνιδιού।
Το όμικρον δεν πατιέται καλά, η Βηρυττός είναι μακριά, το βιβλίο περιμένει ανοιχτό και ανέγγιχτο, το φεγγάρι δε φεύγει, οι επιλογές περιμένουν στη γωνία να τους κάνεις ματιά। Τα όνειρα περιπλέκονται, γίνονται πιο χυδαία αν αρνείσαι να τα δεις, οι εφιάλτες έρχονται όταν εσύ ο ίδιος είσαι χυδαίος। Τα μπλουζ ακούγονται πιο ωραία σε σιγανή ένταση, καπνίζεις και μετά πας να ξεπλύνεις τη βρωμιά της μέρας από το πρόσωπό σου, έχεις μπλέξει οικειοθελώς σε ιστορίες ανθρώπων που δεν ξέρεις, παίζεις και λίγο- σ αρέσουν τα μπλεξίματα ε?, αναρωτιέσαι αν είναι ώρα για ύπνο, θα κοιμηθείς όταν πάρεις σύνταξη, μωρό μου। θέλω μικρή τσάντα και μεγάλα μάτια, θέλω ισορροπίες που δε χάνονται και χειμερινά μπάνια- τσουχτερά, θέλω να με ακούς και να με καταλαβαίνεις, θέλω να με εγκρίνεις, θέλω να ζήσω κάτω απ' τον ισπανικό ουρανό, όχι σε καμιά πρωτεύουσα, σε κάποιο μεσογειακό αλμοδοβαρίστικο χωριο, θέλω να μην είμαι ξένη πουθενά, τίποτα δε μπορεί να σε πληγώσει αν δεν το φοβάσαι,η ποίηση είναι στον τρόπο που χαμογελάς κι έτσι σκοτώνεις την αμηχανία των διαφορών σου με τον άλλο। Ποίηση είναι να κρατάς τη σωστή θερμοκρασία, να τηρείς τις αναλογίες, να ξέρεις να περιμένεις- η ζύμωση και η σωστή γεύση θέλουν τέχνη।