Η προοπτική του να μείνεις

Περπατάω, κι όσο περπατάω θέλω κι άλλο। Διασχίζω τη διαδρομή που διένυα πριν από χρόνια, για χρόνια। Από τις δώδεκα και μετά σ' αυτή τη διαδρομή περπατάνε κυρίως 20χρονοι, από τις δέκα και μετά οι χαλαροί διαβάτες είναι μόνο εικοσάχρονοι। Οι υπόλοιποι είναι βιαστικοί να επιστρέψουν, κάτι τους περιμένει αύριο। Κι είμαι κι εγώ। Με την προοπτική να μείνω πια σ αυτή την πόλη। Είναι ωραίο να αποφασίζεις, μεγαλώνοντας, ότι αγχώνεσαι λιγότερο για πολλά πράγματα। Όλα γίνονται με έναν πιο απλό τρόπο από ότι φανταζόσουν, μεγαλώνοντας κουράζεσαι από τον πανικό και βρίσκεις καινούριους τρόπους να απολαμβάνεις। Αυτή είναι και η ωραιότητα του ώριμου।
Δε θα φύγω, είναι φρικτό να είσαι με το ένα πόδι στην αναζήτηση μονόδρομων αεροπορικών εισιτηρίων। Θέλω παραδοσιακό, ηρεμιστικό περπάτημα। Εκείνο που όσο περισσότερο περπατάς, τόσο λιγότερο σε κουράζει - σε κουράζει ιδανικά για να ξεχάσεις εκείνα που σε εξουθενώνουν। Θεός μου τα δυο μου πόδια που με πηγαίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους, που αλλιώς δε θα τους έβλεπα। Ύφος ερευνητικό, αδιάφορο, αφοπλιστικό, βαδίζω όπως νιώθω। Δε μπορείς να είσαι κινούμενος στόχος όταν όλα γύρω σου κινούνται। Γύρω μου ερεθίσματα, εικόνες, βλέμματα αγνώστων। Οι μικρόκοσμοι είναι μεσαιωνικοί, και η πόλη σού δίνει την ευκαιρία να μπεις σε όποιο κόσμο θέλεις।

Δεν θα γίνει τίποτε πιο ωραίο, αν δεν το αγαπήσεις από την αρχή। Θα μείνω εδώ।